Εις μνήμην Λάζαρου Κουζηνόπουλου του Διδασκάλου της Ψαλτικής Τέχνης!
Αιωνία αυτού η μνήμη!
Αιωνία αυτού η μνήμη!
Σάς ευχαριστώ πολύ για όσα γράψατε για τον μακαρίτη!Ο Λάζαρος Κουζηνόπουλος, παιδί Ιερέως «του ΠαπαΙορδάνη» από την Καππαδοκία, ήταν σπάνια προσωπικότητα. Βαθύς γνώστης και μελετητής, πολλά χρόνια, της Βυζαντινής Μουσικής, Καθηγητής του Ωδείου Αθηνών μαζί με τον Σπυρίδωνα Περιστέρη. Αυστηρός, Ουσιαστικός, Εργαζόμενος ακούραστα, Διδάσκων ιδιαιτέρως σε πολλούς σπουδαστές χωρίς αμοιβή... Ως νεαρός φοιτητής είχα την ευλογία να διδαχθώ δωρεάν στο σπίτι του... Με συνοδεία λαγούτου, με μετακινούμενα ταύτα, για να αποδίδονται τα διαστήματα του μή συγκερασμένου μουσικού Συστήματος της Αρχαίας Βυζαντινής Μουσικής. Το λαγούτο το κούρδιζε τουλάχιστον 20 - 30 λεπτά.... πριν κάθε μάθημα. Πέτυχα και 45 λεπτά κούρδισμα... Καλλιγράφος σε κάθε γραπτό του. Φειδωλός στους νεωτερισμούς των συγχρόνων. Στον Βυζαντινό Χορό του Ωδείου, μας μετέδωσε το μέτρο, τον ρυθμό, την αρχαιοπρεπή έκφραση. «Άφωνος...», όπως ο ίδιος αναγνώριζε ταπεινούμενος, όταν η φωνή του δεν τον βοηθούσε να ψάλλει ό,τι ήθελε και όπως ήθελε.... Αφανής ήρωας στο Ωδείο Αθηνών όπου όλοι οι μαθητές του, γνωρίζαν πολύ καλά ότι το μέγιστο έργο της Σχολής Βυζαντινής Μουσικής οφείλεται στην προσωπική εργασία του. (Όπερ δεν αναγνωρίστηκε ποτέ από τους υπευθύνους του Ωδείου). Βίωσε την ανιδιοτέλεια στον μέγιστο βαθμό.
Εμείς οι μαθητές του, τον έχουμε ως τον όντως μέγιστο Δάσκαλο. ................Έφυγε χθες ξημερώματα, στο σπίτι του, εν ειρήνη... Είμαστε πεπεισμένοι ότι ο Παντοκράτωρ θα του αποδώσει εκατονταπλασίως όσα μας δώρισε. Καλό Παράδεισο!