[Ερώτηση] Αναχώρηση Γ. Ραιδεστηνού του Β΄ απο το Πατριαρχείο
- Thread starter phokaeus
- Start date
π. Μάξιμος
Γενικός Συντονιστής
Κατά το Λεξικόν της Βυζαντινής Μουσικής - Γεωργίου Παπαδόπουλου Πρωτέκδικου «Η επί καθυστερήσει πέντε οφειλομένων μισθών τω Ραιδεστηνω διαμαρτυρία προς τον Πατριάρχην Ιωακείμ τον Β΄ (1876), εστοίχησεν εις τον εν λόγω Πρωτοψάλτην την εκ του πατριαρχικού ναού αποχώρησιν αυτού. ... κατά Σεπτέμβριον 1876...»
Κατσίκης Κωνσταντίνος
Παλαιό Μέλος
Στα "Μουσικοκριτικά" του Βουδούρη (βλ. εδώ: http://analogion.com/forum/forumdisplay.php?f=419) αναφέρονται τα εξής:
(§43). Γεώργιος Ραιδεστηνός πρωτοψάλτης. Εις την θέσιν πρωτοψάλτου διέπρεψε και ετίμησε το οφφίκιον τούτο, επειδή εν γένει ανταπεκρίνετο εις τας μεγαλοπρεπείς ακολουθίας και τελετάς της μεγάλης εκκλησίας. Ήτο ασυναγώνιστος εις το έργον του. Η απομάκρυνσίς του υπό Ιωακείμ του Β’, το 1876, εκ του πατριαρχικού ναού, εις εποχήν που ήρχισε να αραιώνεται η φάλαγξ των σοβαρών εκκλησιαστικών μουσικών διδασκάλων, δυσκόλως θα εύρη λόγους δικαιολογητικούς διά την πράξιν ταύτη του πατριάρχου, όστις με την τιμωρίαν ταύτην του κακοτρόπου πρωτοψάλτου, ηδίκησε, έβλαψε την πατροπαράδοτον ασματωδίαν της μεγάλης εκκλησίας, ασματωδίαν ήτις διά μέσου των αιώνων διεφυλάχθη, διεσώθη αδιάφθορος, αναλλοίωτος διά των μεγάλων αυτής διδασκάλων. Ο πατριάρχης Ιωακείμ εφυγάδευσεν ένα κλέος της μεγάλης εκκλησίας και μίαν δόξαν μουσικήν.
Στα "Μουσικολογικά Α'" (σελ. 264 - 267) δίνει περισσότερες λεπτομέρειες. Με συντομία αναφέρω πως του χρωστούσαν πέντε μισθούς, ο Ραιδεστηνός ήταν σε μεγάλη ανάγκη και διαμαρτυρήθηκε έντονα στον Πατριάρχη. Αυτός τον κατηγόρησε ότι συχνάζει "περισσότερον του δέοντος" σε ταβέρνες και ο Ραιδεστηνός απάντησε πως "του ήρεσε το Σαμιώτικο" (ενν. το κρασί) και πως εκτός της εκκλησίας μπορεί να πηγαίνει όπου θέλει. Τότε ο Πατριάρχης θύμωσε και τον έδιωξε.
Υ.Γ. Κάπου εκεί έχω σταματήσει τη μεταγραφή του κειμένου!! Ελπίζω να μπορέσω σύντομα να ξαναρχίσω.
(§43). Γεώργιος Ραιδεστηνός πρωτοψάλτης. Εις την θέσιν πρωτοψάλτου διέπρεψε και ετίμησε το οφφίκιον τούτο, επειδή εν γένει ανταπεκρίνετο εις τας μεγαλοπρεπείς ακολουθίας και τελετάς της μεγάλης εκκλησίας. Ήτο ασυναγώνιστος εις το έργον του. Η απομάκρυνσίς του υπό Ιωακείμ του Β’, το 1876, εκ του πατριαρχικού ναού, εις εποχήν που ήρχισε να αραιώνεται η φάλαγξ των σοβαρών εκκλησιαστικών μουσικών διδασκάλων, δυσκόλως θα εύρη λόγους δικαιολογητικούς διά την πράξιν ταύτη του πατριάρχου, όστις με την τιμωρίαν ταύτην του κακοτρόπου πρωτοψάλτου, ηδίκησε, έβλαψε την πατροπαράδοτον ασματωδίαν της μεγάλης εκκλησίας, ασματωδίαν ήτις διά μέσου των αιώνων διεφυλάχθη, διεσώθη αδιάφθορος, αναλλοίωτος διά των μεγάλων αυτής διδασκάλων. Ο πατριάρχης Ιωακείμ εφυγάδευσεν ένα κλέος της μεγάλης εκκλησίας και μίαν δόξαν μουσικήν.
Στα "Μουσικολογικά Α'" (σελ. 264 - 267) δίνει περισσότερες λεπτομέρειες. Με συντομία αναφέρω πως του χρωστούσαν πέντε μισθούς, ο Ραιδεστηνός ήταν σε μεγάλη ανάγκη και διαμαρτυρήθηκε έντονα στον Πατριάρχη. Αυτός τον κατηγόρησε ότι συχνάζει "περισσότερον του δέοντος" σε ταβέρνες και ο Ραιδεστηνός απάντησε πως "του ήρεσε το Σαμιώτικο" (ενν. το κρασί) και πως εκτός της εκκλησίας μπορεί να πηγαίνει όπου θέλει. Τότε ο Πατριάρχης θύμωσε και τον έδιωξε.
Υ.Γ. Κάπου εκεί έχω σταματήσει τη μεταγραφή του κειμένου!! Ελπίζω να μπορέσω σύντομα να ξαναρχίσω.
Κατσίκης Κωνσταντίνος
Παλαιό Μέλος
Μία λεπτομέρεια ακόμη, σχετική με το "δύστροπον" του πρωτοψάλτου και την απόλυσή του (την οποία αντιμετώπισε μάλλον με ... χιούμορ) βρίσκουμε στο επισυναπτόμενο μικρό δημοσίευμα από την "Ηχώ του Βυζαντίου", το περιοδικό του Σωματείου Ιεροψαλτών Θεσσαλονίκης [οι ευχαριστίες στον υποδείξαντα Άρχοντα Μιλτιάδη Παππά].
Παρεμπιπτόντως, κοίταξα και στη ΘΗΕ, όπου ο συντάκτης του λήμματος αποφεύγει με εύσχημο τρόπο να αναφερθεί σε "δυσάρεστες" (και πιο προσωπικές) καταστάσεις και κρίσεις, προφανώς μη θέλοντας να θίξει στο ελάχιστο την (αδιαμφισβήτητη) αξία του ανδρός. Το ίδιο και ο Φ. Οικονόμου στο βιβλίο του "Βυζαντινή Εκκλησιαστική Μουσική και Ψαλμωδία", τόμος Α', σ. 135.
Παρεμπιπτόντως, κοίταξα και στη ΘΗΕ, όπου ο συντάκτης του λήμματος αποφεύγει με εύσχημο τρόπο να αναφερθεί σε "δυσάρεστες" (και πιο προσωπικές) καταστάσεις και κρίσεις, προφανώς μη θέλοντας να θίξει στο ελάχιστο την (αδιαμφισβήτητη) αξία του ανδρός. Το ίδιο και ο Φ. Οικονόμου στο βιβλίο του "Βυζαντινή Εκκλησιαστική Μουσική και Ψαλμωδία", τόμος Α', σ. 135.