Υπάρχει λύση άραγε κ. Μακρή;
Εφόσον είναι δύσκολο να αλλάξει η νοοτροπία (όχι των ακαδημαϊκών, αλλά των κατεχόντων το υλικό, στις περιπτώσεις βέβαια που οι δύο αυτές ιδιότητες δεν ανήκουν στα ίδια πρόσωπα

), η μόνη λύση είναι ένα υγιές δούναι-λαβείν. Να διαθέτει το μοναστήρι λ.χ. το ψηφιακό υλικό έναντι κάποιου αντιτίμου, το οποίο ο χρήστης θα πληρώνει με την πιστωτική του κάρτα. Το υλικό μπορεί να έχει κάποια υδατογραφήματα, ώστε να μην μπορεί κανείς να το εκδώσει ή να το διαθέσει δωρεάν στο διαδίκτυο (διότι τότε θα διώκεται ο κάτοχος της ιστοσελίδας).
Όσο και εάν ακούγονται απεχθή όλα αυτά σε όσους πιστεύουμε στην ελεύθερη διακίνηση της γνώσης (η οποία στη συγκεκριμένη περίπτωση αποτελεί εθνικό θησαυρό και όχι κτήμα του οιουδήποτε), είναι ωστόσο ο μόνος ρεαλιστικός τρόπος για να βγουν τα χειρόγραφα από τα σεντούκια.