[Suggestion] Αγιορείτικες ιστορίες για την ψαλτική

Μακρυγιάννης

Κανάλια Μαγνήσιας
Το Άγιον Όρος είναι ένας ευλογημένος τόπος άσκησης και προσευχής. Ορθά αποκαλείται ως το Περιβόλι της Παναγίας γιατί είναι έντονη η παρουσία της Μητέρας όλων μας, σ΄αυτή την αγιασμένη γωνιά της πατρίδας μας.

Πολλές ιστορίες διδακτικές γεμάτες σοφία όταν τις διαβάζουμε μας οδηγούν σ΄ένα διαφορετικό τρόπο προσέγγισης των πραγμάτων. Ιστορίες πραγματικές που αποπνέουν το άρωμα της ορθόδοξης ευσέβειας και πνευματικότητας και οικοδομούν όλους όσοι έχουν αγαθή προδιάθεση και θέλουν να ωφεληθούν.

Στην σκήτη της Αγίας Άννας υπήρχε ένας μοναχός με το όνομα Προκόπιος από την Καλύβα των Εισοδίων της Θεοτόκου. Επειδή ήταν παράφωνος οι Πατέρες απέφευγαν να του μάθουν μουσικά. Είχε όμως σφοδρή και έντονη επιθυμία να μάθει να ψάλλει σωστά για να δοξολογεί κι αυτός τον Θεό όπως και οι άλλοι αδελφοί.
Είχε λάβει χάρισμα από τον Θεό να λέει ακατάπαυστα την ευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησον με τον αμαρτωλό» και να κρατά πάντα στο χέρι του το κομβοσχοίνι το οποίο δεν αποχωριζόταν ποτέ.

Μία μέρα ήταν πολύ λυπημένος επειδή δεν μπορούσε να βρει κανέναν να ασχοληθεί μαζί του για να τον μάθει να ψάλλει με μουσικά κείμενα. Από την μεγάλη του λύπη σταμάτησε να λέει την ευχή. Ξαφνικά παρουσιάζεται μπροστά του ένας σεβάσμιος αλλά άγνωστος σ΄αυτόν γέροντας ο οποίος τον ρώτησε γιατί είναι τόσο στενοχωρημένος και λυπημένος.

Ο Προκόπιος του είπε τότε αυθόρμητα: Γέροντα έχω μεγάλη δίψα να μάθω μουσικά για να υμνώ τον Θεό αλλά δεν βρίσκεται κάποιος να μου μάθει γιατί λένε ότι είμαι φάλτσος.
Ο ασπρογένης Γέροντας τότε του είπε: Γι΄αυτό κάθεσαι και στενοχωριέσαι καημένε; Εγώ θα σου μάθω μουσικά και θα σε κάνω να γίνεις ο καλύτερος ψάλτης του Αγίου όρους, θα κελαηδάς σαν το καλύτερο αηδόνι.
Απλά θέλω και εσύ να μου κάνεις μία χάρη. Να σε πληρώνω; του είπε ο Προκόπιος. Ότι θέλεις θα σου δώσω!
Η πληρωμή η δική μου του λέει ο ασπρογένης γέροντας είναι να αφήσεις το κομβοσχοίνι και να πάψεις να λες την ευχή γιατί πρέπει να είσαι προσηλωμένος στα μαθήματα της μουσικής που θα σου κάνω! Όταν τα άκουσε αυτά ο μοναχός Προκόπιος ταράχτηκε και κατάλαβε ότι δεν ήταν ο μοναχός αλλά ο μισόκαλος διάβολος που ήθελε με αυτόν τον τρόπο να τον ρίξει σε παγίδα για να σταματήσει να προσεύχεται, με αφορμή δήθεν την προσήλωση του στους μουσικούς χαρακτήρες.
Φύγε! του είπε με δυνατή φωνή παμπόνηρε, κάνοντας τον Σταυρό του. Δεν χρειάζομαι ούτε τις καλοσύνες σου ούτε τα μουσικά σου. Κι έτσι ο μετασχηματιζόμενος διάβολος έφυγε.

Από αυτή την ιστορία διδασκόμαστε πάρα πολλά. Μαθαίνουμε ότι ο διάβολος φοβάται το κομβοσχοίνι και την δύναμη της προσευχής. Ενώ τους ψάλτες δεν τους φοβάται τόσο και δεν τους υπολογίζει γιατί εύκολα με την επίδειξη και το ψάλσιμο τους αφαιρούνται από την προσευχή και δεν κατανοούν αυτά που ψάλλουν. Έτσι εύκολα πέφτουν στην υπερηφάνεια και στον εγωισμό. Γι΄αυτό καλό είναι οι ψάλτες μας που είναι οι άμεσοι συνεργάτες των Ιερέων και προσφέρουν πάρα πολλά στο ιερό αναλόγιο, να προσέχουν να συνδυάζουν την ψαλτική τέχνη με το βάθος των νοημάτων. Να προσεύχονται καρδιακά και συνειδητά και να έχουν πάντοτε στραμμένο το νου τους στην κατανόηση των ψαλλομένων χωρίς να παρασύρονται από το μουσικό κείμενο. Έτσι θα ζουν αυτά που ψάλλουν και θα υμνούν και θα δοξολογούν τον Θεό όπως λέει και ένας ύμνος που ακούμε την Μεγάλη Τρίτη το βράδυ: «ψυχαίς καθαραίς και αρρυπώτοις χείλεσι…».

Αρχιμ. Νεκτάριος Πόκιας

πηγή: http://www.pentapostagma.gr/2015/12/αγιορείτικες-ιστορίες-για-την-ψαλτικ.html#ixzz3tuaUPkhV
 

Γεώργιος Μ.

Πολλάκις την υμνωδίαν εκτελών...
Το παν είναι η ευλάβεια. Χωρίς ευλάβεια η ψαλτική είναι ξεθυμασμένη∙ μοιάζει με όργανο ξεκουρντισμένο, που κάνει γκλιν-γκλιν. Ούτε έχει σημασία αν ψάλλη κανείς δυνατά ή σιγανά∙ σημασία έχει να ψάλλη με ευλάβεια. Τότε το σιγανό ψάλσιμο είναι ταπεινό, γλυκό∙δεν είναι κοιμισμένο. Και το δυνατό είναι έντονο και καρδιακό∙ δεν είναι άγριο.Ο πατήρ Μακάριος Μπουζίκας είχε βροντερή φωνή, αλλά έψελνε φυσικά, με ευλάβεια και με καημό∙ ένιωθες ότι ξεκοβόταν η δική του καρδιά, και ξεκολλούσε και η δική σου. «Σου κάνει τα τζιέρια* άνω-κάτω», έλεγε ένα γεροντάκι. Έμενε μόνος του στην Καψάλα, σε ένα Σταυρονικητιανό Κελλί. Πιο κάτω έμενε ένας Ρουμάνος που δεν ήταν ψάλτης, αλλά είχε ευλάβεια. Το βράδυ έβγαινε ο πατήρ Μακάριος στην απλωταριά του Κελλιού του και άρχιζε το «Ανοίξαντός σου την χείρα»** και συνέχιζε τον άλλο στίχο ο Ρουμάνος από κάτω! Ήταν μεγαλείο!
Είναι μεγάλη υπόθεση ο ψάλτης να έχη ευλάβεια.Ξέρετε πόσο βοηθάει; Αλλοιώνεται ο ίδιος εσωτερικά, και επειδή αυτή η εσωτερική αλλοίωση εκδηλώνεται και εξωτερικά, αλλοιώνεται και ο άλλος που τον ακούει και βοηθιέται θετικά. Έτσι η προσευχή όλων είναι ευπρόσδεκτη στον Θεό.

* Τζιέρια: Σπλάχνα
** Ψαλμ. 103, 28. Οι στίχοι από το «Ανοίξαντός σου την χείρα» έως το τέλος του Ψαλμού ψάλλονται σε πανηγυρικές Αγρυπνίες και είναι γνωστοί ως Ανοιξαντάρια.

πηγή: διακόνημα
 

Attachments

  • Makarios-monahos-Bouzikas-620x670.jpg
    Makarios-monahos-Bouzikas-620x670.jpg
    45.5 KB · Views: 11
Ο γέρο-Θεόφιλος, αδελφός της Μονής αυτής, σε μια πνευματική συζήτηση που είχαμε, πριν από 40 περίπου χρόνια, μου είπε τα εξής:

«Αδελφέ πάτερ Ανδρέα, επειδή και συ είσαι εξαρτηματικός αδελφός της Ιεράς Μονής Μεγίστης Λαύρας, κι εδώ έβαλες μετάνοια για να γίνεις μοναχός και επομένως σαν παράδελφος μου, που είσαι, σου λέγω, πως πρέπει πάντοτε να είμαστε προσεκτικοί και νηφάλιοι. Η προσευχή με την υπακοή πρέπει αδελφές να είναι ενωμένες, όπως είναι οι φτερούγες στα πουλιά, για να μπορεί ο άνθρωπος να έχει πνευματική προκοπή και να πετάει με το νου του, από τα γήινα στα ουράνια.

Γι΄ αυτό να προσέχεις μου είπε, όταν πηγαίνεις στην εκκλησία για να προσευχηθείς ή να ψάλλεις : α) να μην παίρνεις ποτέ ψηλά τα ίσια και να μην ψάλλεις με άτακτες φωνές, β) και όταν μπαίνεις στην εκκλησία για να προσευχηθείς, θα πρέπει κάθε έννοια, κάθε φροντίδα και μέριμνα, που σε αποσπά και χωρίζει από τη προσευχή, να την αφήνεις έξω από την πόρτα της εκκλησίας, αν θέλεις να δέχεται ο Θεός την προσευχή και την ψαλμωδία σου, και να έχεις μισθό αιώνιο και όχι κατάκριση. Και αντί να ωφελείσαι από τη προσευχή σου, να ζημιώνεις και να βλάπτεσαι από την απροσεξία σου. Για να βεβαιωθείς πως αυτά που σου λέγω είναι αλήθεια, άκουσε τι μου διηγήθηκε ο γέρο-Κορνήλιος, που κι αυτός τα είχε ακούσει, από ένα πολύ ενάρετο Γέροντα του Μοναστηριού μας, το γέρο-Ηλιόδωρο, ο οποίο έζησε πριν περίπου 150 χρόνια.

Ο γέρο-Ηλιόδωρος ήταν παραγουμενιάρης και υπηρετούσε τον ηγούμενο της Μονής, όταν το Μοναστήρι μας ήταν ακόμη κοινόβιο, αυτός έλεγε, πως σε μια ολονύκτια αγρυπνία, βρισκότανε στο ιερό και ετοίμαζε τα θυμιατά, για να θυμιάσουν οι ιερείς και διάκονοι, όταν αρχίναγε η εννάτη ωδή που ψάλλεται η «Τιμιωτέρα των Χερουβείμ…».

Από τη θέση εκείνη, του ιερού, ο γέρο-Ηλιόδωρος, κάθε μέρα όταν αρχίναγε ο ψάλτης το «Αινούμεν, ευλογούμεν και προσκυνούμεν τον Κύριον», έβλεπε με τα μάτια της ψυχής, σαν όραμα, μια μαυροφορεμένη, μεγαλόπρεπη γυναίκα, που τη συνόδευαν δύο Άγγελοι με ολόχρυσο θυμιατό στο χέρι και θυμίαζε το ναό. Περνούσε σε από τα στασίδια των μοναχών και θυμίαζε μέχρι που τελείωνε η «Τιμιωτέρα» και η εννάτη ωδή.

Μια μέρα, ο ψάλτης, πήρε πολύ ψηλά ίσια στις «Καταβασίες» και την ημέρα εκείνη, η γυναίκα αυτή, που δεν ήταν άλλη παρά, η Έφορος και προστάτης των μοναχών και του Αγιώνυμου Όρους, Κυρία και Δέσποινα Θεοτόκος και Αειπάρθενος Μαρία, δε φάνηκε να θυμιάσει, όπως έκανε κάθε μέρα, επειδή τα ψηλά ίσια διώχνουν την κατάνυξη και την ευλάβεια.

Άλλη μέρα πάλι, στην Αγρυπνία μετά το Απόδειπνο, ο ευλογημένος αυτός Ηλιόδωρος, βλέπει την Παναγία να θυμιάζει όλο το Ναό. Πήγαινε στα στασίδια των μοναχών, μερικά από τα οποία δεν είχαν μοναχούς και η Παναγία τα θυμίαζε, και πολλά στασίδια που είχανε μοναχούς δεν τα θυμίαζε. Τούτο κίνησε την περιέργεια του Γέροντα Ηλιόδωρου και γεννήθηκε η απορία μέσα του, γιατί άραγε τα στασίδια που έχουν μοναχούς δεν τα θυμιάζει και θύμιαζε τα στασίδια που δεν είχαν μοναχούς ;

Με δάκρυα ο ενάρετος αυτός μοναχός, παρακάλεσε την Παναγία να πληροφορήσει την απορία του αυτή. Οπόταν μετά τριήμερη προσευχή παρουσιάστηκε στον ύπνο του, η Παναγία και του είπε : «Ηλιόδωρε, μάθε πως τα στασίδια που είναι άδεια τα θυμιάζω γιατί, οι μοναχοί που κάθονται σ΄ αυτά και παρακολουθούν τις ιερές προσευχές και ακολουθίες, βρίσκονται σε υπηρεσίες και διακονήματα της Μονής, αλλά ΄κει που είναι και εργάζονται, έχουν συνέχεια το νου τους, στην κοινή προσευχή, που γίνεται δω στο Ναό, από τους άλλους αδερφούς, κι έτσι συμπροσεύχονται κι εκείνοι, απ΄ εκεί που βρίσκονται. Αυτοί είναι εκείνοι που και οι ιερείς μνημονεύουν και λένε στις δεήσεις τους : «και υπέρ των δι΄ ευλόγους αιτίας απολειφθέντων πατέρων και αδελφών ημών…», αυτούς κι εγώ τους βλέπω παρόντες, με το νου, και τους θυμιάζω σαν να βρίσκονται στα στασίδια τους. Αυτοί έχουν διπλό μισθό. Ενώ πολλοί από τους μοναχούς, που κάθονται στα στασίδια τους και δεν προσεύχονται νοερά, με τους άλλους αδελφούς, αλλά, άλλοτε συζητούν μεταξύ τους, άλλοτε σκέπτονται άσχετα με την προσευχή πράγματα, άλλοτε κατακρίνουν, άλλοτε ζηλεύουν, που οι άλλοι ψάλλουν και δοξολογούν τον Ύψιστον , και αντί να δοξολογούν κι αυτοί μαζί τους, το πάντιμο και μεγαλοπρεπές όνομά Του, αυτοί κάνουν το αντίθετο, επιφέρουν κρίσεις εναντίον των αδελφών τους, αλλά και πολλές φορές σκέπτονται πονηρά και αμαρτωλά πράγματα. Οι μοναχοί αυτοί, καίτοι βρίσκονται στις θέσεις τους και κάθονται στα στασίδια τους, δεν υπολογίζονται με τους παρόντες, αλλά θεωρούνται ως απόντες και επειδή δεν προσεύχονται καθαρά, δεν τους αξίζει να τους θυμιάσω, διότι το θυμίαμα σημαίνει τη χάρη του Παναγίου Πνεύματος, που δεν κατοικεί στους ανθρώπους αυτούς, αλλά τους αποστρέφεται.

«Γι΄ αυτό θα πρέπει, αυτά που είδες, κι αυτά που σου είπα, να τα κάμεις γνωστά σε όλους τους μοναχούς και σε όλους τους χριστιανούς, και να τα γράψεις, για να μαθαίνουν όλοι, πώς πρέπει, όταν μπαίνουν στην εκκλησία, αλλά και πάντοτε όταν προσεύχονται, να έχουν το νου τους και την καρδιά τους συγκεντρωμένα στο Θεό, τον οποίον πρέπει να δοξολογούμε και να ευχαριστούμε, για τα καλά που μας χαρίζει, αλλάκαι για τα κακά, που, κατά Θεία παραχώρηση μας συμβαίνουν. Πρέπει για όλα αυτά, να ευχαριστούμε τον Θεό μέσα στην εκκλησία Του, όπως λέγει και το Πνεύμα το Άγιον στην Αγία Γραφή : «εν τω Ναώ αυτού – Θεού εισερχόμενος – πας τις λέγει δόξαν».

«Μεγάλη και ασυγχώρητη αμαρτία είναι, όταν κουβεντιάζουμε στην εκκλησία, κατά την ώρα της προσευχής, διότι περιφρονούμε κατά πρόσωπο το Θεό και λυπούμε το Πνεύμα το Άγιον, πράγμα το οποίον εγγίζει το κρίμα της βλασφημίας κατά του Αγίου Πνεύματος, αμαρτία η οποία δεν συγχωρείται «ούτε εν τω παρόντι ούτε εν τω μέλλοντι αιώνα» (Ματθ. 12, 32). Γι΄ αυτό προτιμότερο θα ήταν, οι άνθρωποι αυτοί, να μην πηγαίνουν στην εκκλησία, παρά να πηγαίνουν, και να καταφρονούν την εντολή του Θεού και να γίνονται αιτία σκανδάλων μέσα στην εκκλησία του Θεού».

ΠΗΓΗ : ΑΝΔΡΕΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ, τομ. Α΄, ΑΘΗΝΑΙ 1980, σ. 206 κ.ε.

πηγη agioritikovima.gr
Το είδα εδώ http://archangelosmichail.gr/i-panagia-thimiaze-sti-megisti-lavra
 
...Ήταν επίσης πολύ ευγενής και με απέραντη αγάπη προς τους φιλοξενούμενους. Γι’ αυτό έφτανε να λέει:
«Αν έλθει στην ακολουθία μας κάποιος ξένος αδελφός, εμείς πρέπει να του παραχωρήσουμε την καλύτερη θέση και μάλιστα στο αναλόγιο, για να ψάλει. Και αν τύχει να κάνει λάθος στον ήχο της ημέρας, εσύ που θα είσαι στον αριστερό χορό να μη τον διορθώσεις και τον προσβάλεις, έως ότου μόνος του το καταλάβει. Η αγάπη και η τιμή και ο σεβασμός είναι σπουδαιότερα από τον ήχο»!!!


Πηγή http://agioritikesmnimes.blogspot.gr/2012/11/2244.html
 

dimitris

Παλαιό Μέλος
Διαφωνίες. (Σε κόκκινο)
Από αυτή την ιστορία διδασκόμαστε πάρα πολλά. Μαθαίνουμε ότι ο διάβολος φοβάται το κομβοσχοίνι και την δύναμη της προσευχής. Ενώ τους ψάλτες δεν τους φοβάται τόσο και δεν τους υπολογίζει γιατί εύκολα με την επίδειξη και το ψάλσιμο τους αφαιρούνται από την προσευχή και δεν κατανοούν αυτά που ψάλλουν. Έτσι εύκολα πέφτουν στην υπερηφάνεια και στον εγωισμό. Γι΄αυτό καλό είναι οι ψάλτες μας που είναι οι άμεσοι συνεργάτες των Ιερέων και προσφέρουν πάρα πολλά στο ιερό αναλόγιο, να προσέχουν να συνδυάζουν την ψαλτική τέχνη με το βάθος των νοημάτων. Να προσεύχονται καρδιακά και συνειδητά και να έχουν πάντοτε στραμμένο το νου τους στην κατανόηση των ψαλλομένων χωρίς να παρασύρονται από το μουσικό κείμενο. Έτσι θα ζουν αυτά που ψάλλουν και θα υμνούν και θα δοξολογούν τον Θεό όπως λέει και ένας ύμνος που ακούμε την Μεγάλη Τρίτη το βράδυ: «ψυχαίς καθαραίς και αρρυπώτοις χείλεσι…».
Δέν γνωρίζω τι φοβάται ο διάβολος αλλά νομίζω ότι η φωνή του ψάλτη (λαού) καί του Ιερέως έχουν ανωτέρα παρρησία από 1000 κομποσκοίνια γιατί είναι η απρόσωπη φωνή της εκκλησίας που σώζει.

Είναι μεγάλη υπόθεση ο ψάλτης να έχη ευλάβεια.Ξέρετε πόσο βοηθάει; Αλλοιώνεται ο ίδιος εσωτερικά, και επειδή αυτή η εσωτερική αλλοίωση εκδηλώνεται και εξωτερικά, αλλοιώνεται και ο άλλος που τον ακούει και βοηθιέται θετικά. Έτσι η προσευχή όλων είναι ευπρόσδεκτη στον Θεό.
Κάτι μας είπες, τώρα.
Στήν εκκλησία δέν μου αρέσουν τά ευλαβόμετρα καί οι τεχνικοί ισοκράτες.
Δέν νομίζω κατά 99% να υπάρχουν ατομα στήν εκκλησία πού δέν έχουν ευλάβεια, πόσο δέ μάλλον οι ψάλτες.

α) να μην παίρνεις ποτέ ψηλά τα ίσια και να μην ψάλλεις με άτακτες φωνές, β) και όταν μπαίνεις στην εκκλησία για να προσευχηθείς, θα πρέπει κάθε έννοια, κάθε φροντίδα και μέριμνα, που σε αποσπά και χωρίζει από τη προσευχή, να την αφήνεις έξω από την πόρτα της εκκλησίας, αν θέλεις να δέχεται ο Θεός την προσευχή και την ψαλμωδία σου, και να έχεις μισθό αιώνιο και όχι κατάκριση
..........
Μια μέρα, ο ψάλτης, πήρε πολύ ψηλά ίσια στις «Καταβασίες» και την ημέρα εκείνη, η γυναίκα αυτή, που δεν ήταν άλλη παρά, η Έφορος και προστάτης των μοναχών και του Αγιώνυμου Όρους, Κυρία και Δέσποινα Θεοτόκος και Αειπάρθενος Μαρία, δε φάνηκε να θυμιάσει, όπως έκανε κάθε μέρα, επειδή τα ψηλά ίσια διώχνουν την κατάνυξη και την ευλάβεια.

καλό το σαβουάρ βιβ αλλά εδώ βλέπουμε (όπως λέτε) ότι έχει προτιμήσεις και η Παναγία.Τι να πει κανείς για τό ότι μέ τόση ευκολία εμπλέκουν τό άγιο Ονομά της.
Νόμιζα ὸτι ο προτεσταντισμός είχε τελειώσει στήν Ελλάδα.

Η εκκλησία έχει Δεσπότη, ιερέα , ψάλτη και υμνογράφους.
Από κει και πέρα υπάρχουν τά κομποσκοίνια αλλά δέν σώζουν από μόνα τους.
Πρέπει κάποιος κομποσκοινάς νά πάει και στήν εκκλησια.
Με χαμηλά ισα.:D








 

domesticus

Lupus non curat numerum ovium
Διαφωνίες. (Σε κόκκινο)
Από αυτή την ιστορία διδασκόμαστε πάρα πολλά. Μαθαίνουμε ότι ο διάβολος φοβάται το κομβοσχοίνι και την δύναμη της προσευχής. Ενώ τους ψάλτες δεν τους φοβάται τόσο και δεν τους υπολογίζει γιατί εύκολα με την επίδειξη και το ψάλσιμο τους αφαιρούνται από την προσευχή και δεν κατανοούν αυτά που ψάλλουν. Έτσι εύκολα πέφτουν στην υπερηφάνεια και στον εγωισμό. Γι΄αυτό καλό είναι οι ψάλτες μας που είναι οι άμεσοι συνεργάτες των Ιερέων και προσφέρουν πάρα πολλά στο ιερό αναλόγιο, να προσέχουν να συνδυάζουν την ψαλτική τέχνη με το βάθος των νοημάτων. Να προσεύχονται καρδιακά και συνειδητά και να έχουν πάντοτε στραμμένο το νου τους στην κατανόηση των ψαλλομένων χωρίς να παρασύρονται από το μουσικό κείμενο. Έτσι θα ζουν αυτά που ψάλλουν και θα υμνούν και θα δοξολογούν τον Θεό όπως λέει και ένας ύμνος που ακούμε την Μεγάλη Τρίτη το βράδυ: «ψυχαίς καθαραίς και αρρυπώτοις χείλεσι…».
Δέν γνωρίζω τι φοβάται ο διάβολος αλλά νομίζω ότι η φωνή του ψάλτη (λαού) καί του Ιερέως έχουν ανωτέρα παρρησία από 1000 κομποσκοίνια γιατί είναι η απρόσωπη φωνή της εκκλησίας που σώζει.

Είναι μεγάλη υπόθεση ο ψάλτης να έχη ευλάβεια.Ξέρετε πόσο βοηθάει; Αλλοιώνεται ο ίδιος εσωτερικά, και επειδή αυτή η εσωτερική αλλοίωση εκδηλώνεται και εξωτερικά, αλλοιώνεται και ο άλλος που τον ακούει και βοηθιέται θετικά. Έτσι η προσευχή όλων είναι ευπρόσδεκτη στον Θεό.
Κάτι μας είπες, τώρα.
Στήν εκκλησία δέν μου αρέσουν τά ευλαβόμετρα καί οι τεχνικοί ισοκράτες.
Δέν νομίζω κατά 99% να υπάρχουν ατομα στήν εκκλησία πού δέν έχουν ευλάβεια, πόσο δέ μάλλον οι ψάλτες.

α) να μην παίρνεις ποτέ ψηλά τα ίσια και να μην ψάλλεις με άτακτες φωνές, β) και όταν μπαίνεις στην εκκλησία για να προσευχηθείς, θα πρέπει κάθε έννοια, κάθε φροντίδα και μέριμνα, που σε αποσπά και χωρίζει από τη προσευχή, να την αφήνεις έξω από την πόρτα της εκκλησίας, αν θέλεις να δέχεται ο Θεός την προσευχή και την ψαλμωδία σου, και να έχεις μισθό αιώνιο και όχι κατάκριση
..........
Μια μέρα, ο ψάλτης, πήρε πολύ ψηλά ίσια στις «Καταβασίες» και την ημέρα εκείνη, η γυναίκα αυτή, που δεν ήταν άλλη παρά, η Έφορος και προστάτης των μοναχών και του Αγιώνυμου Όρους, Κυρία και Δέσποινα Θεοτόκος και Αειπάρθενος Μαρία, δε φάνηκε να θυμιάσει, όπως έκανε κάθε μέρα, επειδή τα ψηλά ίσια διώχνουν την κατάνυξη και την ευλάβεια.

καλό το σαβουάρ βιβ αλλά εδώ βλέπουμε (όπως λέτε) ότι έχει προτιμήσεις και η Παναγία.Τι να πει κανείς για τό ότι μέ τόση ευκολία εμπλέκουν τό άγιο Ονομά της.
Νόμιζα ὸτι ο προτεσταντισμός είχε τελειώσει στήν Ελλάδα.

Η εκκλησία έχει Δεσπότη, ιερέα , ψάλτη και υμνογράφους.
Από κει και πέρα υπάρχουν τά κομποσκοίνια αλλά δέν σώζουν από μόνα τους.
Πρέπει κάποιος κομποσκοινάς νά πάει και στήν εκκλησια.
Με χαμηλά ισα.:D









Πέστα συνάδελφε, ἀμὰν πιὰ μὲ τὸ δῆθεν «μοναστηριακό» ὕφος καὶ τὴν «εὐσέβεια» τῶν μοναχῶν. Παλιὰ εἴχαμε τὶς λεγόμενες ὀργανώσεις τώρα μανία μὲ τὰ μοναστήρια.

Πάει κανεὶς ἐπισκέπτης γιὰ τρείς μέρες στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ θαυμάζει τὴν καλογερικὴ κι ἅμα βγάλει ἀπαγορευτικὸ καὶ κάτσει μιὰ μέρα παραπάνω τρελαίνεται.
Κι ἅμα πάει κατὰ Καυσοκαλύβια μεριὰ καὶ τοῦ στρώσουν στὰ σανίδια μιὰ κουρελοῦ νὰ ξαπλώσει, φεύγει σὰν παλαβὸς γιὰ πεντάστερο ξενοδοχεῖο ὁ ... φιλομόναχος.

Νομίζουν πὼς ἅμα ψελλίζεις καὶ σιγομουρμουρίζεις τὴν ψαλτική ἤ ἄν τὰ πεῖς ὅλα σὲ κλιτό θὰ δεῖς παράδεισο, ἤ ἄν θὰ ψάλλεις 5 κανόνες μὲ 400 τροπάρια θὰ δεῖς ἀγγέλους ἤ ἅμα εἶσαι τρείς φωνὲς κάτω κι ἀκούγεσαι σὰν τὸν Ἄδη θὰ δεῖς ἁγίους.
 

dimitris

Παλαιό Μέλος


Πέστα συνάδελφε, ἀμὰν πιὰ μὲ τὸ δῆθεν «μοναστηριακό» ὕφος καὶ τὴν «εὐσέβεια» τῶν μοναχῶν. Παλιὰ εἴχαμε τὶς λεγόμενες ὀργανώσεις τώρα μανία μὲ τὰ μοναστήρια.


Ἅγιοι στό Ὅρος ὑπήρχαν καί πρίν μποῦν τάγματα εὐσεβείας.
 
Last edited:
Αγαπητοί συνάδελφοι δεν έχω σκοπό να αντιπαρατεθώ με κανέναν αλλά θα ήθελα να κάνω κι εγώ ορισμένες παρατηρήσεις πάνω στις αντιρρήσεις σας.


Στήν εκκλησία δέν μου αρέσουν τά ευλαβόμετρα καί οι τεχνικοί ισοκράτες.
Δέν νομίζω κατά 99% να υπάρχουν ατομα στήν εκκλησία πού δέν έχουν ευλάβεια, πόσο δέ μάλλον οι ψάλτες.


Σας συγχαίρω ειλικρινά που βάζετε καλό λογισμό. Όμως αυτοί που έρχονται τη βραδιά της Ανάστασης 5 λεπτά πριν το Χριστός Ανέστη και φεύγουν 3 λεπτά μετά, έχουν ευλάβεια; Ένας ψάλτης που γνωρίζω δεδηλωμένος άθεος κι ένα ψαλτικό τημ που ξέρω ότι λένε ανέκδοτα στα «διαλείματα» (πχ Ευαγγέλιο!) έχουν ευλάβεια; Όσο για «ευλαβόμετρο», εμείς δεν κρίνουμε κανέναν, ούτε θα δώσουμε βραβείο στους ευλαβείς ούτε θα εκβάλλουμε (!) άτομα που θεωρούμε ασεβείς. Απλώς θα ελπίζουμε ότι ο Θεός θα τους βοηθήσει ενώ εγώ τουλάχιστον θα κοιτάω τα μούτρα μου!

καλό το σαβουάρ βιβ αλλά εδώ βλέπουμε (όπως λέτε) ότι έχει προτιμήσεις και η Παναγία.Τι να πει κανείς για τό ότι μέ τόση ευκολία εμπλέκουν τό άγιο Ονομά της.


Κατ’αρχάς δεν το λέμε εμείς που παραθέτουμε τις εν λόγω ιστορίες. Οι πατέρες που αναφέρονται και οι π. Ανδρέας Θεοφιλόπουλος (http://analogion.com/forum/showthread.php?t=888) και π. Νεκτάριος Πόκιας που τις κατέγραψαν τα λένε. Εμείς που τις παραθέσαμε πιστεύουμε ότι δεν εμπαίζουν το Θεό λέγοντας ψέμματα και ως εκ τούτου θεωρούμε τις συγκεκριμένες ιστορίες ωφέλιμες. Τώρα όσο για προτιμήσεις της Παναγίας... ε, δε φαντάζομαι ότι της αρέσουν πχ τα ανέκδοτα των ως άνω συναδέλφων!

Δέν γνωρίζω τι φοβάται ο διάβολος αλλά νομίζω ότι η φωνή του ψάλτη (λαού) καί του Ιερέως έχουν ανωτέρα παρρησία από 1000 κομποσκοίνια γιατί είναι η απρόσωπη φωνή της εκκλησίας που σώζει.

Για την αναλογία 1/1000 δεν ξέρω αλλά συμφωνώ μαζί σας ότι η φωνή της Εκκλησίας έχει παμμέγιστη ισχύ. Όμως ο Ιερέας πιάνει το σώμα και το αίμα του Χριστού κι εν τούτοις μπορεί να μη σωθεί. Ο ψάλτης παρομοίως μπορεί να μη σωθεί ως μονάδα παρά το μέγιστο του ρόλου του. Η Εκκλησία δηλαδή ως σύνολο, όντας Σώμα Χριστού σώζει ακόμη κι αν οι εκπρόσωποι του λαού (ψάλτες/Ιερείς) είναι ανάξιοι όπως γνωρίζετε καλύτερα από μένα. Έτσι μπορεί να απωλεσθούν οι ίδιοι ενώ έσωσαν άλλους. Βέβαια η εν λόγω ιστορία –για εμάς που την πιστεύουμε- δεν ασχολείται στη βάση της με το ποιός θα σωθεί αλλά υπό ποιές συνθήκες η προσευχή κάποιου τον κάνει τον ίδιο περισσότερο αρεστό στο Θεό κι ως εκ τούτου μη αρεστό στο διάβολο... Επίσης και ο με κομποσχοίνι προσευχόμενος μπορεί να αποτύχει αλλά και ο ψάλτης μπορεί να αγιάσει με το ψάλσιμό του. Γι αυτό άλλωστε και λέει ο αφηγητής «Ενώ τους ψάλτες δεν τους φοβάται τόσο (σσ. τους φοβάται όμως) και δεν τους υπολογίζει γιατί εύκολα με την επίδειξη και το ψάλσιμο τους αφαιρούνται από την προσευχή και δεν κατανοούν αυτά που ψάλλουν.» Αν δεν αφαιρεθούν όμως...;! Αν αυτοί που όπως παραδέχεται «…είναι οι άμεσοι συνεργάτες των Ιερέων και προσφέρουν πάρα πολλά στο ιερό αναλόγιο… προσεύχονται καρδιακά και συνειδητά και έχουν πάντοτε στραμμένο το νου τους στην κατανόηση των ψαλλομένων»; Τότε όπως συνεχίζει ο ίδιος «... θα ζουν αυτά που ψάλλουν και θα υμνούν και θα δοξολογούν τον Θεό».

Από κει και πέρα υπάρχουν τά κομποσκοίνια αλλά δέν σώζουν από μόνα τους.
Πρέπει κάποιος κομποσκοινάς νά πάει και στήν εκκλησια..


Φυσικά τα κομποσχοίνια δε σώζουν από μόνα τους όπως σωστότατα λέτε... ούτε όμως και ο εκκλησιασμός χωρίς πχ ποτέ να Κοινωνήσουμε, να εξομολογηθούμε κλπ. Ούτε και το ψάλσιμο σώζει... κι όλα χύμα να τα λέμε μια χαρά μετρά ως προσευχή της Εκκλησίας! Και τα κομποσχοίνια θα είναι ανάξια προσευχή αν ο νους μας είναι αλλού ή αν πχ είμαστε μνησίκακοι κλπ και το ψάλσιμο ομοίως!

ἤ ἅμα εἶσαι τρείς φωνὲς κάτω κι ἀκούγεσαι σὰν τὸν Ἄδη θὰ δεῖς ἁγίους.


Εννοείτε πως ΔΕΝ θα δω :eek:;;;!!! Χε χε:)
Μεταξύ του 3 φωνές κάτω και του μισή φωνή απάνω που με ανάγκασε προχτές κάποιος (κι ακουγόμουν σα γιαγιά:D, ο κόσμος νόμιζε ότι κάναμε διαγωνισμό τσιρίδας ενώ ο λαιμός μου γδάρθηκε!:() δεν υπάρχει μέση λύση; Πιστεύω αυτό εννοεί «χαμηλά ίσα», δηλαδή κάτι σχετικά χαμηλότερο από τις μέγιστες δυνατότητες του ψάλτη αν αυτές είναι πολύ ψηλές που να μην ξεκουφαίνει! Και παρεμπιπτόντως το προχθεσινό μας ψάλσιμο τη δουλειά του για να εκπροσωπήσει την Εκκλησία την έκανε. Όχι όμως ότι ευχαριστήσαμε το Θεό!

Πέστα συνάδελφε, ἀμὰν πιὰ μὲ τὸ δῆθεν «μοναστηριακό» ὕφος

Δε νομίζω προσωπικά ότι εδώ εννοούν αυτό το ύφος που σήμερα έχει περάσει ως μοναστηριακό. Άλλωστε στο Όρος, ανάλογα με τη μέρα ψάλλουν άλλοτε απλά κι άλλοτε πιο περίτεχνα.

Πάει κανεὶς ἐπισκέπτης γιὰ τρείς μέρες στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ θαυμάζει τὴν καλογερικὴ κι ἅμα βγάλει ἀπαγορευτικὸ καὶ κάτσει μιὰ μέρα παραπάνω τρελαίνεται.

Ε ναι όντως το κάνουν πολλοί αυτό όπως και πολλά άλλα «κουλά» και άξια αποφυγής... ας ελπίσουμε τέλος πάντων ότι ο Θεός θα τους φωτίσει ... όχι βέβαια ότι είμαι καλύτερος απ’αυτούς! Κι ούτε λέμε πως ό,τι γίνεται στο Όρος ή ό,τι γίνεται από μοναχούς είναι αυτόματα σωστό αλλά θα παραδειγματιστούμε από τα πάμπολλα όντως καλά! Και τα αρνητικά προσκυνητών ή μοναχών δε σημαίνουν ότι φταίει η καλογερική! Απλά... είναι δύσκολη!
 
Last edited:

domesticus

Lupus non curat numerum ovium
Νὰ προσθέσω κι ἐγώ κάτι.

Ὅλες οἱ παραπάνω ἀφηγήσεις, εἴτε ἀληθινὲς εἴτε ἁπλὰ πρὸς διδασκαλία, πέραν τοῦ περιεχομένου ἔχουν -κατ’ ἐμέ- ἕνα ἐνοχλητικὸ χαρακτηριστικό. Ἐπειδὴ τυγχάνουν μοναστηριακῆς προέλευσης διέπονται ἀπὸ τὸ πνεύμα τοῦ γέροντος ποὺ ἀπευθύνεται σὲ ὑποτακτικό, ἐμφανίζοντας χαρακτήρα ὑπακοῆς ντὲ καὶ καλά σὲ συγκεκριμένη φόρμα. Μπορεῖ λοιπὸν μεταξὺ μοναχῶν νὰ ἀρέσουν, ὅμως σὲ κοσμικὸ, μλῶ γιὰ τὸν ἑαυτό μου πάντα, ξενίζουν κι ἐνοχλοῦν ἑνίοτε, εἰδικὰ ὅταν περιβάλλονται ἀπὸ ἀχλὺ «αὐθεντίας» ἐπειδὴ τὸ εἶπε κάποιος μοναχός.

Κατὰ τὴ γνώμη μου, ὁ ψαγμένος ψάλτης ποὺ ξέρει τὶς φωνητικὲς δυνατότητές του και πὼς νὰ τις προσαρμόσει στὴν κάθε περίσταση, συνήθως ψάλλει μετρημένα καὶ γιὰ νὰ προφυλάξει τὴν φωνή του ἀπὸ ἄσκοπες ὑπερβολές.

Τώρα τὰ περι εὐλαβείας καὶ ἄν ἢ πὼς ἢ πόσο προσεύχεται ὁ καθεὶς ψάλτης στο ἀναλόγιό του, αὐτὸ θὰ τὸ κρινει ὁ Θεὸς. Φυσικὰ, ἄν κάποιος συνάδελφος ἐνοχλεὶ μὲ την συμπεριφορά του κατα τὴν ὥρα τῆς ἀκολουθίας, καλῶς κάποιος ἄλλος νὰ παραπονεθεῖ στὸν ἐφημέριο, ὥστε νὰ γίνουν οἱ ἀπαραίτητες συστάσεις. Ἄλλωστε και στο Ὄρος ἔχω δεῖ κατ’ ἐπανάληψη νέοι μοναχοὶ ποὺ δὲν γνώριζαν καλὰ τὴν ἀκολουθία νὰ τρῶνε δημοσίως καζούρα μέσα στὴ λιτή τοῦ Καθολικοῦ ἀπὸ παλαιότερους μοναχοὺς, γιατὶ λ.χ. ἔκαναν λάθη κατὰ τὴν ἀνάγνωση τοῦ Ἀκαθίστου στὸ ἀπόδειπνο.

Ἄς μὴ μιλήσω γιὰ κανένα πανηγύρι ἅμα κάνεις λάθος και σὲ περιλάβουν. Τὰ παραπάνω στὸ μοναστήρι θεωροῦνται ἐκπαίδευση και γίνονται ἀποδεκτὰ σκύβοντας την κεφαλὴ καὶ λέγοντας Εὐλόγησον, στὸν κόσμο ὅμως ἄν ὁ πρωτοψάλτης σοῦ τὴν πεῖ γίνεται ... χαμός.

Συνεπὼς, ἄς ἀποδίδουμε στον κόσμο τὰ κοσμικὰ καὶ στὸ μοναστήρι τὰ δικά του. Εὔκολα ἡ ἔρημος μὲ τον κόσμο δὲν ἀνακατεύεται.

ΥΓ. Πάντως, μιλῶντας γενικότερα, διαβάζω μὲ εὐχαρίστηση τὸ ἀρχαῖο Γεροντικό, ποὺ τὸ διακρίνει φρεσκάδα, εὐθύτητα καὶ λιτὴ ἔκφραση μὲ καίριες στο κόκκαλο ἐπισημάνσεις χωρὶς πολλὰ πολλὰ, σὲ σχέση μὲ τὶς σημερινὲς μακροσκελεὶς διηγήσεις.
 

Γιώργος Μ.

Γιώργος Μπάτζιος
Ένας τρόπος να μειωθεί ο πιθανός «σκανδαλισμός» ορισμένων αδελφών μας είναι να δουν τις διηγήσεις αυτές στις πραγματικές τους διαστάσεις. Πιστεύω ότι δεν είναι πολλές αυτές οι διηγήσεις -απόδειξη η ισχνότατη εμφάνισή τους στο κατ΄εξοχήν ιεροψαλτικό φόρουμ.

Ειδικά απευθυνόμενος στον dimitris, που νομίζω ότι έχει κάποια τάση να βάζει σε πολλά τον προσδιορισμό του «ευσεβισμού». Δεν ξέρω αν πέφτω έξω, ο ευσεβισμός περιγράφει κάτι άλλο από τις μακρές διηγήσεις των γεροντάδων ή τις νουθετητικές κλίσεις κάποιων κληρικών και πνευματικών.

Παρατηρώντας κι εγώ και προβληματιζόμενος επί μακρόν για ολα αυτά, αναπαύτηκα, πιστεύω, με την ακόλουθη στάση: η πνευματική μας παράδοσή, καλώς ή κακώς, δεν έχει πάντα ομοιογένεια στον λόγο της. Και δεν μιλώ για τη διάκριση ενορία-μοναστήρι, ή οικογένεια-ησυχασμός. Μιλώ για το πνεύμα της ελευθερίας, που συνυπάρχει με την πιο αυστηρή νουθεσία· επίσης, για την έμφαση στην άσκηση και την ορθότητα, που συνυπάρχει με την έμφαση στην προαίρεση και την καρδία. Για να το πω λίγο σχηματικά, υπάρχει το ασκητικό παράδειγμα του αγίου Αντωνίου, αλλά και αυτό του αγίου Πορφυρίου. Γίνεται συχνά σύνθεση, αλλά όταν δεν γίνεται, θα πρέπει κανείς να είναι έτοιμος και για τα δύο. Αν πάλι δεν μπορεί το ένα, ας μένει βέβαια εκεί όπου μπορεί, αλλά χωρίς να παρεξηγεί τους άλλους και χωρίς να τους θεωρεί μη γνήσιους χριστιανούς.

Δικαιούται βέβαια να διαμαρτύρεται, όταν κάτι πάει να γίνει ρεύμα. Εδώ ίσως είναι η ένσταση του δομέστικου. Αυτό όμως νομίζω ότι δεν ισχύει για αυτές τις «ευσεβείς ιστορίες» -γι' αυτό είπα να τις δούμε στις πραγματικές τους διαστάσεις. Και εν πάση περιπτώσει, αν από κάτι πάσχει το ενοριακό αναλόγιο, δεν είναι από την πολλή μοναστική ευσέβεια. Έτσι, νομίζω τουλάχιστον βάσει των εμπειριών μου σε ναούς και αναλόγια. Απο αυτή την άποψη, δεν είναι κακό να ακούσει και την (κλασική) διήγηση του Ηλιοδώρου για το θυμίαμα της Παναγίας κι αν δεν του αρέσει ας την αφήσει για όσους μπορούν να ωφεληθούν από αυτήν.

ΥΓ Κι εγώ διακρίνω φρεσκάδα, ευθύτητα και λιτότητα στο Παλαιό Γεροντικό (παρά το ότι έχει και ιστορίες πολύ πιο αυστηρές από αυτές εδώ), το ίδιο επίσης διακρίνω και στις γλυκύτατες παραβολικές νουθεσίες του αγίου Παϊσίου (για να φέρω ένα πιο σύγχρονο παράδειγμα).
 

Γεώργιος Μ.

Πολλάκις την υμνωδίαν εκτελών...
Επειδή το post έχει θέμα αγιορείτικες ιστορίες για την ψαλτική, προσωπικά απλά ανάρτησα αυτούσιο κάποιο άρθρο στο οποίο ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης αναφέρει κάποια ιστορία σχετικά με την ψαλτική τονίζοντας την ευλάβεια.
Δεν υπήρξε κάποια προσωπική άποψη ή τοποθέτηση με μανία για την μοναχική ευσέβεια, ευλαβόμετρα ή ψευδοηθικισμούς στα οποία πραγματικά σε μεγάλο ποσοστό συμφωνώ μαζί σας και με τους δύο (Δημήτριε και Δομέστικους) αλλά θεωρώ οτι δεν πρέπει εύκολα να ισοπεδώνουμε και να "ταμπελώνουμε" ανθρώπους και καταστάσεις.
Μην ψάχνετε αφορμές να χωριζόμαστε σε στρατόπεδα, αλλα τρόπους να είμαστε όντως ενωμένοι σε μια απρόσωπη προσευχόμενη φωνή.
Να έχετε όλοι ευλογημέννα Χριστούγεννα!
Και να συνεχίσετε να αναρτάτε ψαλτικό υλικό (ειδικά μουσικά κείμενα) μέχρι να λιώσουν οι σκληροί μας δίσκοι!!!

ΥΓ.
1) Όντως το γεροντικό είναι απολαυστικό στην ανάγνωση...
2) Και μία αγιορείτικη ιστορία για την ψαλτική:

Μοναχός Νεκτάριος:Το αηδόνι του Αγίου Όρους
Στην αγιορείτικη σκήτη του Τιμίου Προδρόμου έζησαν μοναχοί με διάφορα χαρίσματα.Άλλοι είχαν πύρινη προσευχή,άλλοι ήταν νηστευτές,άλλοι ασχολούνταν με την καλλιγραφία,την αγιογραφία,την ψαλτική.
Ανάμεσά τους έλαμψε ο μοναχός Νεκτάριος ο μεγάλος πρωτοψάλτης.Φέτος συμπληρώνονται 112 χρόνια από την κοίμησή του(1899)
Ο Νικολάε Κρέτσου(μετέπειτα μοναχός Νεκτάριος)γεννήθηκε στο Χούσι της Ρουμανίας το 1808.Προερχόνταν από μια πολυμελής πιστή οικογένεια ο μεγαλύτερος από τους οποίους ήταν ήδη μοναχός στη Μονή Τσιολάνου με το όνομα Αθανάσιος.Το 1840-1842 έμαθε τυπικό και ψαλτική κοντά στον επίσκοπο Σοφρώνιο.Για πολυ καιρό έψαλλε σε μια εκκλησία στο Γκαλάτσι ενώ αργότερα τον βρίσκουμε ρασοφόρο σην Μονή Τσιολάνου μαζί με τον μεγάλο του αδελφό.
Αυτά τα δύο αδέλφια είχαν τον πόθο να μονάσουν στο Άγιον Όρος.

Ταξίδεψαν στην Ελλάδα και στα Ιεροσόλυμα αλλά ο ρασοφόρος τότε Νικόλαος δεν έγινε δεκτός στο Άγ.Όρος.Γύρισαν στην Ρουμανία στην φημισμένη Μονή Νεάμτς όπου ο ηγούμενος Νεονίλος τον έκανε μοναχό με το όνομα Νεκτάριος.
Στην πολυάριθμη συνοδεία των 600 μοναχών της Μονής Νεάμτς ο Νεκτάριος ήταν γνωστός ως το αηδόνι του Νεάμτς και της Μολδαβίας.Αρχιερείς και αρχιμανδρίτες,μοναχοί και δόκιμοι,πλούσιοι και φτωχοί όλοι ήθελαν να τον ακούσουν να ψάλλει
Ο πόθος του όμως να πάει στο Άγιο Όρος δεν είχε σβήσει.Μάζι με τον αδελφό του έφυγαν για το περιβόλι της Παναγίας όπου και εγκαταστάθηκαν το 1845.Αγόρασαν ένα μικρό κελί στη Βίγλα .Μετά από 17 χρόνια ερημικής ζωής ο π.Νεκτάριος έγινε μέλος της αδελφότητας της Σκήτης Τιμίου Προδρόμου της οποίας θεωρείται συνκτήτορας.

Το διακόνημά του ήταν η ψαλτική.Αγαπούσε πολύ τις ακολουθίες και την προσευχή.Η φωνή του μπήκε στην παράδοση του Αγίου Όρους.
Σήμερα,μετά από 112 χρόνια ο μοναχός Νεκτάριος μνημονεύεται ακόμη με σεβασμό.Στον καιρό του αλλά και τώρα ο μεγάλος Ρουμάνος ψάλτης ονομάζονταν:Νέος Κουκουζέλης,ο δεύτερος Κουκουζέλης,
Μουσικολογιώτατος,πρωτοψάλτης Νεκτάριος ο Αγιοπολίτης,το αηδόνι του Αγ.Όρους.

Είχε μια ασυνήθιστη φωνητική αντοχή και η φωνή του ανέβαινε τρεις οκτάβες.
Κατά την αθωνική παράδοση ο Νεκτάριος προσκαλούνταν συχνά να ψάλλει σε διάφορες πανηγύρεις.Χωρίς ίχνος υπερηφάνειας πήγαινε για να ψάλλει εις δόξαν Θεού.
Όταν δεν έψελνε είχε πάντοτε τα μάτια του στραμμένα προς τα κάτω και προσευχόνταν.Ανάμεσα στους μαθητές του βρίσκουμε μοναχούς από την Σίμωνος Πέτρα,την Μ.Λαύρα,την Ιβήρων,την Αγ.Παύλου,την Προδρόμου.Στην τελευταία υπήρχε μουσικό σχολείο με 70 μαθητές-μοναχούς. Η φήμη του είχε φτάσει μακρυά και επειδή κάποιοι τον φθόνησαν λέγεται ότι προσπάθησαν να τον δηλητηριάσουν.

Ο μοναχός Νεκτάριος είχε μεγάλη ευλάβεια προς την Παναγία η οποία τον βοήθησε σε διάφορες δύσκολες περιστάσεις της ζωής του.Μια μέρα ενώ καθόνταν στο κελί του και συνέθετε ένα στιχηρό προς τιμήν της Παναγίας,ένας τρομακτικός δαίμονας με μορφή ανθρώπου τον έπιασε από τα χέρια και τα ρούχα και τον έσυρε πάνω στις πέτρες 2 χιλιόμετρα μέχρι τη θάλασσα όπου προσπαθούσε να τον πνίξει.Ο γέροντας Νεκτάριος επικαλέστηκε την Παναγία και εκείνη εμφανίστηκε με την μορφή της Προδρομίτισσας.Ο δαίμονας εξαφανίστηκε και μετά από 1 ώρα τον βρήκε ο υποτακτικός του ημιλυπόθυμο,τον πήρε στο κελί του και έγινε καλά.
Πολλές από τις μουσικές του δημιουργίες και μεταφράσεις βρίσκονται σήμερα στις βιβλιοθήκες των μονών Ξενοφώντος,Αγ.Παντελεήμονος,Γρηγορίου,Αγ.Παύλου,Τιμίου Προδρόμου,περίμενοντας την δημοσιοποιησή τους.


πηγή: http://proskynitis.blogspot.gr/2011/03/blog-post_5053.html
 

Attachments

  • Μοναχός Νεκτάριος.jpg
    30 KB · Views: 18

dimitris

Παλαιό Μέλος
Σας συγχαίρω ειλικρινά που βάζετε καλό λογισμό. Όμως αυτοί που έρχονται τη βραδιά της Ανάστασης 5 λεπτά πριν το Χριστός Ανέστη και φεύγουν 3 λεπτά μετά, έχουν ευλάβεια; Ένας ψάλτης που γνωρίζω δεδηλωμένος άθεος κι ένα ψαλτικό τημ που ξέρω ότι λένε ανέκδοτα στα «διαλείματα» (πχ Ευαγγέλιο!) έχουν ευλάβεια; Όσο για «ευλαβόμετρο», εμείς δεν κρίνουμε κανέναν, ούτε θα δώσουμε βραβείο στους ευλαβείς ούτε θα εκβάλλουμε (!) άτομα που θεωρούμε ασεβείς. Απλώς θα ελπίζουμε ότι ο Θεός θα τους βοηθήσει ενώ εγώ τουλάχιστον θα κοιτάω τα μούτρα μου!


[dimitris] Μήπως ὅμως κρίνουμε αὐτούς φεύγουν νωρίς στήν Ανάσταση;
Ἕνας λογισμός εἷναι
-Τί κρῖμα που φεύγουν τόσο νωρίς οἱ πιστοί.
Ἄλλος λογισμός. Τί χαρά πού τόσος λαός ἔφτασε καλοντυμένος στην τρίχα μέ τήν λαμπαδίτσα του νά χαρεῖ τό μεγαλεῖο τῆς Αναστάσεως!
Ο πρῶτος ἔχει θλίψη γιά τά ἀμαρτήματα τῶν ἄλλων. Ὁ δεύτερος χαρά ἀναστάσιμη πού δίνουν ὃλοι οἱ καλοί λογισμοί.



Κατ’αρχάς δεν το λέμε εμείς που παραθέτουμε τις εν λόγω ιστορίες. Οι πατέρες που αναφέρονται και οι π. Ανδρέας Θεοφιλόπουλος (http://analogion.com/forum/showthread.php?t=888) και π. Νεκτάριος Πόκιας που τις κατέγραψαν τα λένε. Εμείς που τις παραθέσαμε πιστεύουμε ότι δεν εμπαίζουν το Θεό λέγοντας ψέμματα και ως εκ τούτου θεωρούμε τις συγκεκριμένες ιστορίες ωφέλιμες. Τώρα όσο για προτιμήσεις της Παναγίας... ε, δε φαντάζομαι ότι της αρέσουν πχ τα ανέκδοτα των ως άνω συναδέλφων!
[dimitris] Ἕνας καλός λογισμός εἷναι ὅτι καί οἱ συνάδελφοι ὧρες-ὧρες εἷναι σάν τά παιδιά. Καί χρειάζεται καμιά φορά.
Ἔλεγε ἕνας γέροντας νομίζω ὁ Παίσιος ὅτι τά παιδιά στήν ἐκκλησία κάνουν φασαρία γιατί αἰσθάνονται στό σπίτι τοῦ πατέρα τους. Δηλαδή σπίτι τους, κατάληψη.
Παιδί
σαν παπαδάκι μέ ἄλλα παπαδάκια Μεγάλη Εβδομάδα τρώγαμε πασατέμπια στό ἱερό καί σφαλιαρες ἀπ τόν παπά πού εἶχε ἀγανακτέσει. Ἕτσι καί γίναμε ψάλτες, μήν περιμένεις προκοπή.
Στόν Πανάγιο Τάφο ἡ μόνη ἐκκλησία ἀπ τίς πολλές που βρίσκονται ἐκεῖ καί πού ἔχει κίνηση γενικά καί στό τελετουργικό μικρή μεγάλη εἴσοδος κλπ εἶναι μόνο στήν Ορθόδοξη.


Για την αναλογία 1/1000 δεν ξέρω αλλά συμφωνώ μαζί σας ότι η φωνή της Εκκλησίας έχει παμμέγιστη ισχύ. Όμως ο Ιερέας πιάνει το σώμα και το αίμα του Χριστού κι εν τούτοις μπορεί να μη σωθεί. Ο ψάλτης παρομοίως μπορεί να μη σωθεί ως μονάδα παρά το μέγιστο του ρόλου του. Η Εκκλησία δηλαδή ως σύνολο, όντας Σώμα Χριστού σώζει ακόμη κι αν οι εκπρόσωποι του λαού (ψάλτες/Ιερείς) είναι ανάξιοι όπως γνωρίζετε καλύτερα από μένα. Έτσι μπορεί να απωλεσθούν οι ίδιοι ενώ έσωσαν άλλους. Βέβαια η εν λόγω ιστορία –για εμάς που την πιστεύουμε- δεν ασχολείται στη βάση της με το ποιός θα σωθεί αλλά υπό ποιές συνθήκες η προσευχή κάποιου τον κάνει τον ίδιο περισσότερο αρεστό στο Θεό κι ως εκ τούτου μη αρεστό στο διάβολο... Επίσης και ο με κομποσχοίνι προσευχόμενος μπορεί να αποτύχει αλλά και ο ψάλτης μπορεί να αγιάσει με το ψάλσιμό του. Γι αυτό άλλωστε και λέει ο αφηγητής «Ενώ τους ψάλτες δεν τους φοβάται τόσο (σσ. τους φοβάται όμως) και δεν τους υπολογίζει γιατί εύκολα με την επίδειξη και το ψάλσιμο τους αφαιρούνται από την προσευχή και δεν κατανοούν αυτά που ψάλλουν.» Αν δεν αφαιρεθούν όμως...;! Αν αυτοί που όπως παραδέχεται «…είναι οι άμεσοι συνεργάτες των Ιερέων και προσφέρουν πάρα πολλά στο ιερό αναλόγιο… προσεύχονται καρδιακά και συνειδητά και έχουν πάντοτε στραμμένο το νου τους στην κατανόηση των ψαλλομένων»; Τότε όπως συνεχίζει ο ίδιος «... θα ζουν αυτά που ψάλλουν και θα υμνούν και θα δοξολογούν τον Θεό».
[dimitris]
Τόνισα μέ πράσινο αὐτό πού συμφωνῶ καί μέ κόκκινο που διαφωνώ.
Καί γω κατακρίνω μιά χαρά.
Ἄλλά νομίζω ότι παίρνουν μπόνους μερικοί. Καί εἶναι δίκαιο.
Ὁ Ἐπίσκοπος εἶναι εἰς τύπον Χριστοῦ λέει ὁ Ἰγνάντιος ὁ Θεοφόρος.
Ὁ Ἱερεῦς τελεῖ μυστήριο μέγα.
Ὁ ψάλτης τά δίνει ὅλα ὀργανικά ὄσο ἀντέχει σπουδές κλπ καί αντιπροσωπεύει τήν φωνή τοῦ λαοῦ.
Οἰ ἄγγελοι ὑμνοῦν τόν Θεό στούς οὐρανοῦς.
Στή γῆ ὑμνοῦμε τόν Θεό μέσω ψαλτῶν.
Ἔλεγε ὁ ἀείμνηστος Στανίτσας πριν φύγει. Τόσα ἀξιον εστί ἔχω πεῖ δέν θά με σώσει η Παναγία;
Δίκιο εἶχε κατ εμέ.


 
Last edited by a moderator:

ΥΓ. Πάντως, μιλῶντας γενικότερα, διαβάζω μὲ εὐχαρίστηση τὸ ἀρχαῖο Γεροντικό, ποὺ τὸ διακρίνει φρεσκάδα, εὐθύτητα καὶ λιτὴ ἔκφραση μὲ καίριες στο κόκκαλο ἐπισημάνσεις χωρὶς πολλὰ πολλὰ, σὲ σχέση μὲ τὶς σημερινὲς μακροσκελεὶς διηγήσεις.

Συνάδελφε έχουμε ΚΑΙ από αυτές! :)

Είπε ο αββάς Μακάριος ο Μέγας:
“Οφείλει η ψυχή τις ώρες της ψαλμωδίας να συμμαζεύει τους
λογισμούς της με κατάνυξη και τίποτε άλλο να μην έχει στον νου
παρά την αναμονή του Κυρίου και την αγάπη της την έμφυτη να την
διαφυλάττει γι αυτόν και μόνο.
Και όπως ακριβώς η μητέρα μαζεύει τα παιδιά στο σπίτι, για να τα
διδάξει και να τα συμβουλεύσει, έτσι και η ψυχή έχει χρέος τους
λογισμούς της πού περιπλανώνται εδώ κι εκεί, να τους συμμαζεύει
από παντού σαν δικά της τέκνα, έστω κι αν η αμαρτία τους
διασκορπίζει, ώστε όσο εξαρτάται απ΄ αυτήν ακατάπαυστα να
συμμαζεύει τους λογισμούς και να αναμένει τον Κύριο με πίστη
βεβαία, για να έρθει και να της διδάξει την αληθινή προσευχή, την
απερίσπαστη από την αναζήτηση Αυτού και μόνον”.

Για την αδιάλειπτη και νηφάλια προσευχή
Είπε ο αββάς Eυάγριος:

“Είναι μεγάλη υπόθεση να προσεύχεται ο άνθρωπος χωρίς να
περισπάται και μεγαλύτερη είναι να ψάλλει χωρίς να περισπάται”.

Ο αββάς Θεόδωρος του Ενάτου είπε:

“Εάν λογαριάσει ο Θεός την αμέλειά μας στις προσευχές και την
αιχμαλωσία του νου σε λογισμούς τις ώρες της ψαλμωδίας, σωτηρία
μην περιμένουμε”.


Τα "αλίευσα" εδώ http://www.gerontiko.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=22&Itemid=34


Εὔκολα ἡ ἔρημος μὲ τον κόσμο δὲν ἀνακατεύεται.

Γεγονός αδιαμφισβήτητο! Εν τω μεταξύ και κάποια είναι γραμμένα αποκλειστικά για μοναχούς που δεν έχουν τις φροντίδες του κόσμου κλπ. Απλά ας τα έχουμε στο μυαλό μας και ό,τι μπορούμε ας εφαρμόσουμε.
 

domesticus

Lupus non curat numerum ovium
Κι ἄλλο ἕνα ἀπόφθεγμα τοῦ Γεροντικοῦ, καίριο καὶ στὸ κόκκαλο:

Ἐρ.: Πῶς δεῖ ἐπιτελεῖν τὴν λειτουργίαν τῆς ψαλμῳδίας καὶ τὸ μέτρον τῆς νηστείας;
Ἀπ.: Μηδὲν πλέον παρὰ τὸ διατεταγμένον ὑμῖν πράσσετε· πολλοὶ γὰρ θέλοντες ὑπεράνω, ὕστερον οὔτε ὀλίγον ἴσχυσαν ἐκτελέσαι.


Apophthegmata, Quaestiones et responsa senum de tentationibus, ἐκδ. J.-C. Guy, "Un dialogue monastique inédit," Revue d'ascétique et de mystique 33 (1957), 177-182, ἐρώτηση 7.
 

Γιώργος Μ.

Γιώργος Μπάτζιος
Του αγίου Παϊσίου διδαχές, από εδώ:

Το ξεπέρασμα του πόνου
-Γέροντα, τι χρειάζεται για να ξεπεράσεις τον πόνο;
-Παλικαριά, βία χρειάζεται.
-Και τον ανυπόφορο πόνο πως τον αντιμετωπίζει κανείς;
-Αν είναι κοσμικός, με το τραγούδι, αν είναι πνευματικός άνθρωπος με την ψαλμωδία.

Η ψαλτική να είναι απλή
Η βυζαντινή μουσική δεν επιδέχεται στολίδια και επίδειξη. Όταν κάποιος ψέλνει ανεπιτήδευτα, χωρίς επιδείξεις, έχει μια φυσική ομορφιά και μοιάζει σαν μια γυναίκα που ο Θεός της έχει δώσει φυσική ομορφιά. Όταν, όμως, προσπαθεί να προκαλέσει ακουστική εντύπωση με διάφορα τεχνάσματα, περίτεχνα ισοκρατήματα, τότε μοιάζει σαν μια γυναίκα άσχημη, η οποία με κραγιόν, δαχτυλίδια, σκουλαρίκια και ένα σωρό άλλα, προσπαθεί να δείξει ότι είναι όμορφη. Όμως, μ' αυτόν τον τρόπο, το μόνο που πετυχαίνει είναι να κάνει τον άλλο να αηδιάζει.
 
Top