«μῆνιν ἄειδε θεὰ»: πρόταση μουσικής ερμηνείας των ομηρικών επών

[Γιώργος Μ.]

από τη Bettina Joy de Guzman

Δεν ξέρω πού ακριβώς στηρίζεται, υπάρχουν πολλοί ειδήμονες αυτών των θεμάτων στο φόρουμ, αλλά το άκουσμα μου φαίνεται ελκυστικό χωρίς να χάνει την αρχαιοπρέπειά του (γιατί συνήθως σε ανάλογες προτάσεις η ελκυστικότητα δεν συμβαδίζει με την αρχαιοπρέπεια).

μῆνιν ἄειδε θεὰ Πηληϊάδεω Ἀχιλῆος οὐλομένην, ​

ἣ μυρί᾽ Ἀχαιοῖς ἄλγε᾽ ἔθηκε, ​

πολλὰς δ᾽ ἰφθίμους ψυχὰς Ἄϊδι προΐαψεν ​

ἡρώων, αὐτοὺς δὲ ἑλώρια τεῦχε κύνεσσιν ​

οἰωνοῖσί τε πᾶσι, Διὸς δ᾽ ἐτελείετο βουλή, ​

ἐξ οὗ δὴ τὰ πρῶτα διαστήτην ἐρίσαντε ​

Ἀτρεΐδης τε ἄναξ ἀνδρῶν καὶ δῖος Ἀχιλλεύς.​

τίς τ᾽ ἄρ σφωε θεῶν ἔριδι ξυνέηκε μάχεσθαι;​

Λητοῦς καὶ Διὸς υἱός: ... ​

ἐννῆμαρ μὲν ἀνὰ στρατὸν ᾤχετο κῆλα θεοῖο, ​

τῇ δεκάτῃ δ᾽ ἀγορὴν δὲ καλέσσατο λαὸν Ἀχιλλεύς: ​

τῷ γὰρ ἐπὶ φρεσὶ θῆκε θεὰ λευκώλενος Ἥρη:​

κήδετο γὰρ Δαναῶν, ὅτι ῥα θνήσκοντας ὁρᾶτο.​

 

[Ανδρέας Καλογιάννης]

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, το μέτρο που χρησιμοποίησε ο Όμηρος τόσο στην Ιλιάδα που παρατίθεται, όσο και στην Οδύσσεια (Ἁνδρα μοι ἔννεπε, μοῦσα πολύτροπον ὅς μᾶλλα πολλὰ...) είναι ο Δάκτυλος (▁ᴗᴗ) ως το αρχαιότερο σωζόμενο ρυθμικό πόδι της Ελληνικής επικής ποίησης, και όχι ο Τροχαίος (▁ᴗ) που χρησιμοποιείται εδώ και ταιριάζει περισσότερο στα Σκόλια των συμποσίων.

Εξάλλου στην επική ποίηση η μελισματική εκφορά είναι στοιχειώδης, τόσο στην έκταση όσο και ρυθμικά και προβάλλει πιο πολύ την προσωδία του στίχου παρά δίδει έμφαση στο μέλος.
Ίδε και συνημμένο, όπου καθηγητής-ερευνητής της Εσπερίας άδει Δημόδοκο κατά τα προλεχθέντα.