Θέλει δουλειά πολλή και αλλαγή ρότας σε κάποια πράγματα που έχουμε κακώς συνηθίσει τα τελευταία χρόνια. Για παράδειγμα, το τρέξιμο δε βοηθάει ποτέ. Μόνο οι Κανόνες της Μ. Εβδομάδας συνηθίζεται να λέγονται σε ρυθμό πολυβόλου, οι υπόλοιποι όχι. Το μουσικό κείμενο πολλές φορές αποσυντονίζει γιατί οδηγεί σε προσκόλληση, αφού προσπαθούμε να το ακολουθήσουμε κατά γράμμα και να το στολίσουμε όσο περισσότερο μπορούμε, οδηγούμενοι ενίοτε σε υπερβολές. Γι' αυτό, το μαθαίνουμε απ' έξω, κλείνουμε το βιβλίο και ψάλλουμε από στήθους. Έτσι έχουμε καλύτερη συναίσθηση και του λόγου και του μέτρου κατά το ψάλλειν. Βέβαια, είναι απαραίτητο το κείμενο όταν έχουμε χορό. Και τότε, όμως, δεν τον αφήνουμε να παρασυρθεί, ελέγχουμε την έκφραση: εντάσεις, σβησίματα κλπ. Βοηθούν επίσης το άκουσμα και η καλώς νοούμενη μίμηση, αφού πρέπει να ψάλλεις σε πατήματα κάποιου που σε κατανύσσει και σε κάνει να αντιληφθείς τα λεγόμενα προκειμένου να το καταφέρεις κι εσύ.
Όμως, και τα λόγια να λέμε μηχανικά, πράγμα φυσικό για κάποιες στιγμές μέσα σε μια Ακολουθία διάρκειας 3-3,5 ωρών, αυτό που έγραψες παραπάνω ότι «ψάλλουμε όσο καλύτερα και κατανυκτικότερα μπορούμε, για να βοηθήσουμε τους πιστούς να προσευχηθούν», μας υποβάλλει κι εμάς σε αντίστοιχη στάση. Πχ, σε ένα Κοινωνικό, τι λόγια να σκεφτείς; Όμως, κι εκεί γίνεται ένας μουσικός διάλογος, μια αλληλουχία φράσεων που, αν αποδοθούν με τη δέουσα εκφραστικότητα, κατανύσσουν και τον ψάλτη και το εκκλησίασμα, δημιουργώντας ατμόσφαιρα προσευχής, εν προκειμένω για την προσέλευση των πιστών στα Άχραντα Μυστήρια. Βέβαια, πρέπει το κείμενο να είναι γνωστό ώστε να υπάρχει η άνεση της ερμηνείας. Όπως λέει, άλλωστε, και ο Ταλιαδώρος, «η ερμηνεία είναι το άπαν»!