Ευχαριστώ Τάσσο για τις ευχές,
Η συνηθισμένη τακτική του δύστροπου, έτσι περνάνε διάφορα όπως κι
εδώ που ομιλεί για "ελτικούς"!!!!! και "αρμονικούς"!!! ήχους. Αυτά που γράφει ο κ καθηγητής όπως παραδέχεται ευτυχώς και ο ίδιος, δεν τα στηρίζει πουθενά αλλά είναι δικές του ορολογίες.
Ο κ. Αλιγιζάκης είπε μία αλήθεια, ότι
η παράδοση δεν ανταποκρίνεται στην θεωρία.
Το κλειδί είναι μεν στην διφωνία αλλά το εξηγεί λάθος και προσπαθεί να το ταιριάξει σε υπάρχουσες θεωρίες.
Κάνει λάθος ο κ Αλυγιζάκης και αρκετοί που νομίζουν ότι δεν μιλούσαν και δεν ασχολούνταν με μαθηματικά στο Βυζάντιο. Υπάρχουν μαρτυρίες ότι ακολουθούσαν τα υπάρχοντα μαθηματικά και τις θεωρίες αρμονικής των αρχαίων Ελλήνων(το τονίζω ισχύουν μέχρι σήμερα), τις οποίες δεν χρειάστηκε να αλλάξουν. Ο Μανουήλ Βρυέννιος, ο Γεώργιος Παχυμέρης, συνόψισαν την αρμονική θεωρία μας, η οποία ισχύει μέχρι και σήμερα. Ο Ι. ο Δαμασκηνός ή "ψευδοδαμασκηνός" αναφέρει
«Το γαρ ειπείν πρώτον, δεύτερον και τρίτον ήχον ουκ εισί κύρια ονόματα αλλά επαρίθμησις μόνον. Τα δεν κύρια ονόματα των οκτώ ήχων ευρέθησαν από των τεχνολόγων ανδρών, ήγουν Λυδών και Φρυγών.» μας παραπέμπουν ξεκάθαρα οι βυζαντινοί στους αρχαίους αρμονικούς!
Ένα καλό έκανε η επιτροπή και δεν το είπε:
ο μόνιμα υψωμένος πα και κε στον πλ δ και δ ήχο αντίστοιχα. Είπε του Καρά την αυθαιρεσία την έλξη του πα στον βου. Αυτό όμως δεν ισχύει έτσι, γιατί όπως γράφουν και τα παλαιά θεωρητικά, ο πα είναι ψηλά όχι επειδή έλκεται αλλά επειδή έτσι θέλει το σωστό γένος του μαλακού διατόνου, το οποίο εξ' αιτίας όλων των μουσικολόγων των δύο τελευταίων αιώνων, συμπεριλαμβανομένων και των τριών διδασκάλων κοντεύει να εκλείψει.
Παράδειγμα για το πως συνέχεαν και τώρα συνεχίζουν να μην ξεχωρίζουν τα απόλυτα μεγέθη των διαστημάτων:
Μετά το 20ο λεπτό το νη πα βου δεν ειναι 12 10 όπως ισχυρίζεται αλλά 15 12, Ο νη πα είναι μεγαλύτερος του 12, με ένα τονοδότη εύκολα διαπιστώνεται. Σωστά το ψάλλει, το εξηγεί όμως λάθος, το ίδιο έπαθαν όλοι οι θεωρητικοί από τον 19ο αι. μέχρι σήμερα, άλλα έψαλλαν κι άλλα εξηγούσαν. Αυτό συνέβη γιατί από τον 19ο αι. χάθηκε ο τρόπος εφαρμογής της αρχαίας αρμονικής σε θεωρητικό επίπεδο.
Η πράξη όμως τα έσωσε! τα έχω βρει ακριβώς ποια είναι και πως όλοι οι ήχοι αναμειγνύονται και σχετίζονται μεταξύ τους, με παραπομπές και επιχειρήματα.
Η αρχαία ελληνική θεωρία λοιπόν συνδέεται με το παρόν αλλά όχι όπως το κάνουν οι Τρεις διδάσκαλοι και ο Καράς. Την αρχαία ελληνική θεωρία ακολουθεί κατά γράμμα η διασωθείσα ακουστική παράδοση, το πως συνδέεται το έχω πει στα συνέδρια, εδώ, και θα κυκλοφορήσει στο άρθρο μου που θα κοινοποιηθεί σύντομα όπως είπα.