E
emakris
Guest
Το ζήτημα δεν είναι να πείσει ο ένας τον άλλον, αλλά να ενημερώνεται σωστά η ψαλτική κοινότητα και να μην οδηγείται σε πλάνες και γενικεύσεις εκτός πραγματικότητας. Οι παρενέργειες τέτοιων πρακτικών είναι γνωστές, μας ταλαιπωρούν και θα μας ταλαιπωρούν για πολλά χρόνια (αυτό δεν αφορά εσάς, βέβαια). Ας ανεβάσει κάποιος μερικά κομμάτια του Καραμάνη σε αντιπαραβολή με το αρχαίο κείμενο (εφόσον υπάρχει αντιστοιχία) και ας μας πει ποια παλαιά σημάδια αναλύει ο μελοποιός που δεν ανέλυσαν οι Τρεις (μιλάω για παλαιά σημάδια, όχι για καραδόφωνα, που είναι παλαιά σημάδια ανανοηματοδοτημένα). Έχω δείξει ότι δεν φοβάμαι τη συζήτηση επί συγκεκριμένων πραγμάτων, έστω και με τον κίνδυνο σφάλματος. Δεν θέλω να πιέσω κανέναν να παίξει σε αυτό το "γήπεδο", αλλά όταν ακούω ανακρίβειες θα αντιδρώ. Και ας με κατηγορείτε για "εμπάθεια" (πού την είδατε την εμπάθεια άραγεΑυτό που ονομάζετε προσωπική έμπνευση ή οπτική του συγγραφέα-εκδότη ενός νέου μουσικού βιβλίου όπως τον κ. Καραμάνη, εγώ το θεωρώ ερμηνεία πολλών λεγομένων και καραδόφωνων από την κοινότητα, σε αναλυτική γραφή. Δεν πρόκειται να πείσει ο ένας τον άλλο για το αντίθετο διότι αμφότεροι έχουμε στοιχεία επ' αυτού, πέραν του ότι δεν είναι αυτό το θέμα μας.
Εάν γράφεις κλασικές γραμμές, θα προτιμήσεις την κλασική γραφή. Εάν γράφεις καινοφανείς θέσεις και λαρυγγισμούς, θα προτιμήσεις την αναλυτική. Εάν εμφορείσαι από καραϊκές αντιλήψεις, θα γράψεις ανάλογα. Δεν βλέπω κάποια ουσία στο ερώτημα. Εκτός εάν εννοείτε την περίπτωση που κάποιος χρησιμοποιεί κλασικές θέσεις και τις παρουσιάζει συστηματικά αναλελυμένες. Αυτό μπορεί να έγινε στο παρελθόν για κάποιους λόγους, σήμερα όμως δεν έχει νόημα, παρά μόνο εάν γίνεται προς εντυπωσιασμόν και επίπλαστη πρωτοτυπία.Θα παρακαλούσα εκ μέρους του δημιουργού του θέματος αλλά κυρίως από προσωπικό ενδιαφέρον εάν θέλετε και εσείς και ο κ. Ζαγκανάς να απαντούσατε στο ερώτημα του πρώτου μηνύματος, διότι είναι εύκολο να κρίνουμε τα γραφόμενα των άλλων, αλλά στη μουσική σύνθεση δεν καλούμαστε να κάνουμε αυτό, αλλά να δημιουργήσουμε ή και να διδάξουμε κάτι που υποτίθεται θα μείνει στους επόμενους ή τουλάχιστον με αυτό το όραμα ξεκινάει κάποιος να γράφει. Θα με ενδιέφερε λοιπόν η τακτική γραφής που θα ακολουθούσατε προσωπικά σε μία δική σας σύνθεση.
Βλέπουμε λοιπόν ότι τα όρια είναι καθαρά υποκειμενικά. Δεχόμαστε τα μακάμια και απορρίπτουμε τις μη εκκλησιαστικές γραμμές, δεχόμαστε τις δεύτερες και απορρίπτουμε τα πρώτα ή τα απορρίπτουμε και τα δύο;Δεν θα μπω στη λογική της ηχολογίας, διότι και πάλι δεν είναι αυτό το θέμα, αλλά ο τρόπος μουσικής γραφής. Πάντως μιας και το αναφέραμε, οι δοξολογίες της Πανδέκτης ηχολογικά ανήκουν μεν στα μακάμια, αλλά κατά την μελική συμπεριφορά (τη μουσική τους δηλαδή φρασεολογία) έχουν εκκλησιαστικότατες φράσεις νέου στιχηραρίου (π.χ. Σουζινάκ Γρηγορίου), ενός είδους μελοποιΐας όχι και τόσο παλαιού (όπως ορθώς αναφέρετε), στην έγγραφη τουλάχιστον παράδοση, διότι διαβάζω ότι ψαλλόταν πολύ παλαιότερα, απ' όταν ξεκίνησε να καταγράφεται. Αλλά οι εν λόγω δοξολογίες και κατά τον τρόπο της αναλυτικότητας της γραφής είναι πάλι συγκεκριμένες και αυτά τα δύο στοιχεία αποτελούν την ειδοποιώ διαφορά με το παράδειγμα του Πρίγγου που ανέφερα (εάν σας ενοχλεί το παράδειγμα, να το αλλάξω με το Άξιον εστίν του Γ΄ ήχου στη σελίδα 201 του τόμου 4 του Μουσικού Πανδέκτη της Ζωής) και για αυτό που τέλος πάντων κουβεντιάζουμε.
Τα μακάμια, από τη στιγμή που ενσωματώνονται στην εκκλησιαστική μελοποιία, αντιστοιχίζονται με τον συγγενέστερο ήχο από τον ίδιο τον μελοποιό. Αυτό δεν αλλάζει κάτι στην ουσία του θέματος....εσείς εάν ψάλλετε τα λειτουργικά αυτά, σε Κυριακή ποιου ήχου τα ψάλλετε; Προσωπικά σε Κυριακή Δευτέρου ήχου τα ψάλλω.