Χρῆστος Πανάγου
Χρῆστος Πανάγου
---------------------------------
Last edited:
1-1000 Ευτράπελα (αστείες καταστάσεις στο ψαλτήρι)
- Thread starter souldatos
- Start date
- Status
Κάποτε σε ένα μικρό χωριό της Μάνης, ετέλεσε Θ. Λειτουργία ο μακαριστός πλέον Γυθείου και Οιτύλου Σωτήριος, άνθρωπος πράος και καλόκαρδος... Αγράμματος ο ιερέας, το ίδιο και οι ψάλτες, έγινε η Θ. Λειτουργία κακήν κακώς, χωρίς όμως ο μακαριστός να επιπλήξει κανένα και για τίποτα, παρόλο που τον είχαν σκάσει...
Πάνε λοιπόν στο καφενείο του χωριού μετά τη Λειτουργία για τα κεράσματα, και τους ευχαριστεί, ε, και λέει και δυο καλά λόγια για τον παπά και τους ψάλτες... Τονωμένοι οι ψάλτες από τα εύσημα του Δεσπότη, το παίρνουν και λίγο πάνω τους και ένας από αυτούς του λέει "Ε, Δέσποτα, τόσα χρόνια ψάλτες, τα ξέρουμε απ' έξω και ανακατωτά!!!"
Και ο μακαριστός, με καλοσύνη και χαμόγελο... "Αχ, ναι παιδιά μου, απ ' έξω και ανακατωτά τα ξέρετε, από μέσα και σωστά δεν τα ξέρετε..." :d
Πάνε λοιπόν στο καφενείο του χωριού μετά τη Λειτουργία για τα κεράσματα, και τους ευχαριστεί, ε, και λέει και δυο καλά λόγια για τον παπά και τους ψάλτες... Τονωμένοι οι ψάλτες από τα εύσημα του Δεσπότη, το παίρνουν και λίγο πάνω τους και ένας από αυτούς του λέει "Ε, Δέσποτα, τόσα χρόνια ψάλτες, τα ξέρουμε απ' έξω και ανακατωτά!!!"
Και ο μακαριστός, με καλοσύνη και χαμόγελο... "Αχ, ναι παιδιά μου, απ ' έξω και ανακατωτά τα ξέρετε, από μέσα και σωστά δεν τα ξέρετε..." :d
Αν και είναι εκτός θέματος, νομίζω πως αξίζει να το γράψω, εις μνημόσυνον αιώνιον... Όταν ο μακαριστός Σωτήριος πήγε στο Γύθειο ως νέος τότε Μητροπολίτης, επισκέφθηκε και το Γηροκομείο στα πλαίσια της γνωριμίας του με τον κόσμο. Έτυχε τότε σε κάποιο θάλαμο μια γριούλα που ήταν κατάκοιτη να κάνει την ανάγκη της και να λερωθεί. Αμέσως το προσωπικό προσπάθησε να απομακρύνει το Μητροπολίτη από το ατυχές συμβάν...
Ο μακαριστός, αφού έβγαλε το εγκόλπιο, το καλημαύχι και το εξώρασό του, τα έδωσε στο διάκονο και ΄ζητησε να του φέρουν νερό, σαπούνι και πετσέτες και έπλυνε και άλλαξε ο ίδιος τη γριούλα η οποία δεν σταμάτησε να του δίνει ευχές...
Αδελφή συγγενικού μου εξ αγχιστείας προσώπου η οποία έκανε τις δουλειές στο Επισκοπείο, μας έλεγε πως κάτω από το περιποιημένο του αντερί όλα του τα ρούχα, παντελόνια, πουκάμισα, πουλόβερ, ήταν χιλιομπαλωμένα... Της τα έδινε και της έλεγε "μπάλωσέ το τούτο 'δω..." "Μα Δεσπότη μου", αντέτεινε εκείνη, "τι να μπαλώσω, δεν παίρνει άλλο μπάλωμα". "Μπάλωσέ το, ο κόσμος πεινάει, έχει ανάγκες, δεν θα πετάμε τα λεφτά για να αγοράζουμε εμείς ρούχα!!!!"
Last edited:
Κάποτε (στην Πανήγυρη ενός Μοναστηριού ήταν θαρρώ) στη Λακωνία, μετά την μνημόνευση και πριν την είσοδο των Αγίων στο Ιερό, όπου όλοι οι ιερείς ανταλλάσσουν με "σχήμα" το γνωστό "της ιεροσύνης σου.." κτλ. ένας Πρεσβύτερος στρεφόμενος προς Αρχιμανδρίτη είπε: "Της Αρχιμανδροσύνης σου..." 
Υπερήλιξ βοηθός με μασέλα διαβάζει τον εξάψαλμο (στο Σύδνεύ).
κλίκ κλάκ οτι ού δικαιωθήσεται ενώπιόν Σου, πάσα ζούν... κλίκ κλάκ
Το ίδιο επαναλάμβανε κάθε φορά που τον έλεγε τον εξάψαλμο (τώρα σταμάτησε λόγω ασθένειας) οπότε το ...περιμέναμε με χαμόγελο
κλίκ κλάκ οτι ού δικαιωθήσεται ενώπιόν Σου, πάσα ζούν... κλίκ κλάκ
Το ίδιο επαναλάμβανε κάθε φορά που τον έλεγε τον εξάψαλμο (τώρα σταμάτησε λόγω ασθένειας) οπότε το ...περιμέναμε με χαμόγελο
Μια που έπιασες τους παππούδες Δημήτρη...
1) Πριν "πιάσω" αναλόγιο εδώ στην Αθήνα πρωτοέψαλλα όταν ήρθα για κάποιο καιρό στο Δεξιό Χορό του Αγ. Ανδρέα Άνω Πατησίων, όπου Πρωτοψάλτης είναι ο Παύλος ο Φορτωμάς. Εκεί λοιπόν ερχόταν ένας παππούς μεγάλης και ακαθορίστου ηλικίας, όρθρου βαθέως πάντα, και έμπαινε στο Χορό. Βέβαια το μόνο που έκανε ήταν να πετάει κανένα ΑΑΑΑΑΑΑ και να πρέπει καμιά φορά να τον συγκρατούμε, αλλά τέλος πάντων είχε πολλή αγάπη για τη Μουσική, και έδινε πάντα μια πολύ χαρωπή νότα αφού ήταν πάντα πηγή αστείων...
Πολλές λοιπόν φορές σταματούσε, έβγαζε ένα μπουκαλάκι νερό και έπινε χωρίς καμιά συστολή ή προφύλλαξη εν μέσω του Χορού, με τον κόσμο να τον βλέπει από κάτω, οπότε ο Παύλος ο Φορτωμάς κάπου στενοχωριόταν να βλέπει ο κόσμος από κάτω τέτοια, αλλά και πάλι δεν του έκανε και παρατήρηση... Βέβαια του πέταγε κανένα χαριτωμένο που και που όπως μια φορά που του είπε "...ἑντάξει η μπαταρία, τα συμπλήρωσες τα υγρά;"
2) Όταν υπηρετούσα στον Αγ. Κων/νο Ν. Ιωνίας, ερχόταν στο Ιερό και βοηθούσε ένας παππούς πάνω από 90 ετών, είχε έρθει προσφυγόπουλο με την Μικρασιατική Καταστροφή, ο οποίος ήταν πολύ ευκίνητος για την ηλικία του και υγιέστατος, αλλά δεν άκουγε καλά. Οπότε πολλές φορές στο Ιερό άλλα του έλεγαν, άλλα έκανε, άλλα έφερνε, κλπ...
Κάποια μέρα, μετά τη Θ. Λ. (και αφού εκείνη ειδικά τη μέρα τους είχε βγάλει την ψυχή στο Ιερό...) καθήσαμε για καφέ, και έρχεται και ο παππούς, και του λέει ο Προϊστάμενος (φωναχτά για να ακούσει...), "έλα λεβεντιά κάτσε..." Απαντάει ο παππούς (φωναχτά κι αυτός μια που δεν άκουγε) ... "Δόξα τω Θεώ, είμαι μια χαρα!!! Είμαι μια χαρά!!! Μόνο που δε βλέπω, ααααχ τα μάτια μου, δε βλέπω!!!" Και ο Προϊστάμενος... "Ἑνώ από αυτιά σκίζεις, θηρίο!"
1) Πριν "πιάσω" αναλόγιο εδώ στην Αθήνα πρωτοέψαλλα όταν ήρθα για κάποιο καιρό στο Δεξιό Χορό του Αγ. Ανδρέα Άνω Πατησίων, όπου Πρωτοψάλτης είναι ο Παύλος ο Φορτωμάς. Εκεί λοιπόν ερχόταν ένας παππούς μεγάλης και ακαθορίστου ηλικίας, όρθρου βαθέως πάντα, και έμπαινε στο Χορό. Βέβαια το μόνο που έκανε ήταν να πετάει κανένα ΑΑΑΑΑΑΑ και να πρέπει καμιά φορά να τον συγκρατούμε, αλλά τέλος πάντων είχε πολλή αγάπη για τη Μουσική, και έδινε πάντα μια πολύ χαρωπή νότα αφού ήταν πάντα πηγή αστείων...
Πολλές λοιπόν φορές σταματούσε, έβγαζε ένα μπουκαλάκι νερό και έπινε χωρίς καμιά συστολή ή προφύλλαξη εν μέσω του Χορού, με τον κόσμο να τον βλέπει από κάτω, οπότε ο Παύλος ο Φορτωμάς κάπου στενοχωριόταν να βλέπει ο κόσμος από κάτω τέτοια, αλλά και πάλι δεν του έκανε και παρατήρηση... Βέβαια του πέταγε κανένα χαριτωμένο που και που όπως μια φορά που του είπε "...ἑντάξει η μπαταρία, τα συμπλήρωσες τα υγρά;"
2) Όταν υπηρετούσα στον Αγ. Κων/νο Ν. Ιωνίας, ερχόταν στο Ιερό και βοηθούσε ένας παππούς πάνω από 90 ετών, είχε έρθει προσφυγόπουλο με την Μικρασιατική Καταστροφή, ο οποίος ήταν πολύ ευκίνητος για την ηλικία του και υγιέστατος, αλλά δεν άκουγε καλά. Οπότε πολλές φορές στο Ιερό άλλα του έλεγαν, άλλα έκανε, άλλα έφερνε, κλπ...
Κάποια μέρα, μετά τη Θ. Λ. (και αφού εκείνη ειδικά τη μέρα τους είχε βγάλει την ψυχή στο Ιερό...) καθήσαμε για καφέ, και έρχεται και ο παππούς, και του λέει ο Προϊστάμενος (φωναχτά για να ακούσει...), "έλα λεβεντιά κάτσε..." Απαντάει ο παππούς (φωναχτά κι αυτός μια που δεν άκουγε) ... "Δόξα τω Θεώ, είμαι μια χαρα!!! Είμαι μια χαρά!!! Μόνο που δε βλέπω, ααααχ τα μάτια μου, δε βλέπω!!!" Και ο Προϊστάμενος... "Ἑνώ από αυτιά σκίζεις, θηρίο!"
Μια που έπιασες τους παππούδες Δημήτρη...
1) Πριν "πιάσω" αναλόγιο εδώ στην Αθήνα πρωτοέψαλλα όταν ήρθα για κάποιο καιρό στο Δεξιό Χορό του Αγ. Ανδρέα ’νω Πατησίων, όπου Πρωτοψάλτης είναι ο Παύλος ο Φορτωμάς. Εκεί λοιπόν ερχόταν ένας παππούς μεγάλης και ακαθορίστου ηλικίας, όρθρου βαθέως πάντα, και έμπαινε στο Χορό. Βέβαια το μόνο που έκανε ήταν να πετάει κανένα ΑΑΑΑΑΑΑ και να πρέπει καμιά φορά να τον συγκρατούμε, αλλά τέλος πάντων είχε πολλή αγάπη για τη Μουσική, και έδινε πάντα μια πολύ χαρωπή νότα αφού ήταν πάντα πηγή αστείων...
Πολλές λοιπόν φορές σταματούσε, έβγαζε ένα μπουκαλάκι νερό και έπινε χωρίς καμιά συστολή ή προφύλλαξη εν μέσω του Χορού, με τον κόσμο να τον βλέπει από κάτω, οπότε ο Παύλος ο Φορτωμάς κάπου στενοχωριόταν να βλέπει ο κόσμος από κάτω τέτοια, αλλά και πάλι δεν του έκανε και παρατήρηση... Βέβαια του πέταγε κανένα χαριτωμένο που και που όπως μια φορά που του είπε "...ἑντάξει η μπαταρία, τα συμπλήρωσες τα υγρά;"
2) Όταν υπηρετούσα στον Αγ. Κων/νο Ν. Ιωνίας, ερχόταν στο Ιερό και βοηθούσε ένας παππούς πάνω από 90 ετών, είχε έρθει προσφυγόπουλο με την Μικρασιατική Καταστροφή, ο οποίος ήταν πολύ ευκίνητος για την ηλικία του και υγιέστατος, αλλά δεν άκουγε καλά. Οπότε πολλές φορές στο Ιερό άλλα του έλεγαν, άλλα έκανε, άλλα έφερνε, κλπ...
Κάποια μέρα, μετά τη Θ. Λ. (και αφού εκείνη ειδικά τη μέρα τους είχε βγάλει την ψυχή στο Ιερό...) καθήσαμε για καφέ, και έρχεται και ο παππούς, και του λέει ο Προϊστάμενος (φωναχτά για να ακούσει...), "έλα λεβεντιά κάτσε..." Απαντάει ο παππούς (φωναχτά κι αυτός μια που δεν άκουγε) ... "Δόξα τω Θεώ, είμαι μια χαρα!!! Είμαι μια χαρά!!! Μόνο που δε βλέπω, ααααχ τα μάτια μου, δε βλέπω!!!" Και ο Προϊστάμενος... "Ἑνώ από αυτιά σκίζεις, θηρίο!"
Καλόοοοοοο???
Πανήγυρις του Οσίου Νίκωνος του "Μετανοείτε", Πολιούχου Σπάρτης, 1999 ή 2000, κάπου εκεί... Είναι πρωί στον Όρθρο και συνειδηοποιούμε ότι ένας συνάδελφος (ο οποίος μάλιστα κάθεται αριστερά του Πρωτοψάλτη και Δασκάλου μου) έχει φάει κάτι που είχε .... σκόρδο, με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει για την ... ενότητα της Χορωδίας
Ο Δάσκαλός μου ενώ φυσικά έχει υποφέρει πιο πολύ από όλους, σε κάποια στιγμή δεν αντέχει και τον ρωτάει... "Συγγνώμη, μήπως έχεις φάει σκόρδο;" Απτόητος ο συνάδελφος και όλο ευφορία (με την ανάμνηση προφανώς του εδέσματος) απαντά Ἑίχε φτάξει έεεενα μπακαλιάρο χτες η γυναίκα, που να στα λέω!!! Μυρίζει Θόδωρε, μυρίζει;" . . . . . .
Τελειώσαμε συν Θεώ με την Πανήγυρη, και όταν κάποια στιγμή ήρθε στην κουβέντα το συμβάν έπεσε το τρελό γέλιο από τις ατάκες όλων, με κορυφαία εκείνη του Δασκάλου... "Ρε να τον πάρει!!! Με πέθανε, όχι μόνο είχα τη σκορδίλα, αλλά πιάστηκα κιόλας, όλη τη μέρα στριμμένος μονόπαντα την έβγαλα για να αποφεύγω τη μυρωδιά..."
Ο Δάσκαλός μου ενώ φυσικά έχει υποφέρει πιο πολύ από όλους, σε κάποια στιγμή δεν αντέχει και τον ρωτάει... "Συγγνώμη, μήπως έχεις φάει σκόρδο;" Απτόητος ο συνάδελφος και όλο ευφορία (με την ανάμνηση προφανώς του εδέσματος) απαντά Ἑίχε φτάξει έεεενα μπακαλιάρο χτες η γυναίκα, που να στα λέω!!! Μυρίζει Θόδωρε, μυρίζει;" . . . . . .
Τελειώσαμε συν Θεώ με την Πανήγυρη, και όταν κάποια στιγμή ήρθε στην κουβέντα το συμβάν έπεσε το τρελό γέλιο από τις ατάκες όλων, με κορυφαία εκείνη του Δασκάλου... "Ρε να τον πάρει!!! Με πέθανε, όχι μόνο είχα τη σκορδίλα, αλλά πιάστηκα κιόλας, όλη τη μέρα στριμμένος μονόπαντα την έβγαλα για να αποφεύγω τη μυρωδιά..."
π. Δαβίδ
Γενικός συντονιστής
Μια που ο λόγος περί "εδεσμάτων", ας αναφερθώ και εγώ σε ένα παρόμοιο περιστατικό.
26 Μαρτίου και ο γράφων, ψάλτης κοιμητηριακού ναού τω καιρώ εκείνω, κατανάλωσε αρκετή από τη σκορδαλιά που είχε μείνει από την 25η παρά τις αντιρρήσεις της μητέρας του (θυμάμαι είχα απαντήσει ότι οι νεκροί δεν θα πουν τίποτε!) Σε μια από τις κηδείες (η 25η Μαρτίου είναι αργία και την 26η έχει συνήθως κίνηση) εμφανίστηκε ένας τύπος ο οποίος (κατά δήλωσή του που λένε και στα νομικά έγγραφα) ήταν μέλος της χορωδίας της μητροπόλεως κλπ κλπ (βέβαια δεν μου ξεκαθάρισε ποιας) και ζήτησε να ψάλλει αυτός την ακολουθία. Καίτοι είχα τον πειρασμό να τον αφήσω μόνο στο αναλόγιο και να κάνω ένα διάλειμα, εν τούτοις πειθάρχησα στον προϊστάμενο ιερέα ο οποίος μου είπε ότι δεν μπορώ να εμπιστευθώ το αναλόγιό μου σε έναν άγνωστο. Πόσο δίκιο είχε! Ο τύπος ήταν της παραφωνίας το κλέος και έλεγε και άλλα αντ' ἀλλων. Κατόπιν τούτου άρχισα να ψάλλω και εγώ και τότε εξήλθε η ευωδιά του σκόρδου! Μετά από λίγο ο τεθλιμμένος αυτός εγκατέλειψε το αναλόγιον και πήγε να καθίσει με τους λοιπούς φίλους του εκλιπόντος. Στο τέλος της κηδείας ο προϊστάμενος ιερέας με ρώτησε τι έκανα και ξεφορτώθηκα τον ενοχλητικό αυτόν, μήπως τον ειρωνεύτηκα, του μίλησα απότομα κλπ. Όταν πλησίασα πιο κοντά και αντελήφθη τη μέθοδό μου έβαλε τα γέλια!
26 Μαρτίου και ο γράφων, ψάλτης κοιμητηριακού ναού τω καιρώ εκείνω, κατανάλωσε αρκετή από τη σκορδαλιά που είχε μείνει από την 25η παρά τις αντιρρήσεις της μητέρας του (θυμάμαι είχα απαντήσει ότι οι νεκροί δεν θα πουν τίποτε!) Σε μια από τις κηδείες (η 25η Μαρτίου είναι αργία και την 26η έχει συνήθως κίνηση) εμφανίστηκε ένας τύπος ο οποίος (κατά δήλωσή του που λένε και στα νομικά έγγραφα) ήταν μέλος της χορωδίας της μητροπόλεως κλπ κλπ (βέβαια δεν μου ξεκαθάρισε ποιας
) και ζήτησε να ψάλλει αυτός την ακολουθία. Καίτοι είχα τον πειρασμό να τον αφήσω μόνο στο αναλόγιο και να κάνω ένα διάλειμα, εν τούτοις πειθάρχησα στον προϊστάμενο ιερέα ο οποίος μου είπε ότι δεν μπορώ να εμπιστευθώ το αναλόγιό μου σε έναν άγνωστο. Πόσο δίκιο είχε! Ο τύπος ήταν της παραφωνίας το κλέος και έλεγε και άλλα αντ' ἀλλων. Κατόπιν τούτου άρχισα να ψάλλω και εγώ και τότε εξήλθε η ευωδιά του σκόρδου! Μετά από λίγο ο τεθλιμμένος αυτός εγκατέλειψε το αναλόγιον και πήγε να καθίσει με τους λοιπούς φίλους του εκλιπόντος. Στο τέλος της κηδείας ο προϊστάμενος ιερέας με ρώτησε τι έκανα και ξεφορτώθηκα τον ενοχλητικό αυτόν, μήπως τον ειρωνεύτηκα, του μίλησα απότομα κλπ. Όταν πλησίασα πιο κοντά και αντελήφθη τη μέθοδό μου έβαλε τα γέλια! 
Βασίλης Κιαμηλίδης
Βασίλης Κιαμηλίδης
Μια που ο λόγος περί "εδεσμάτων", ας αναφερθώ και εγώ σε ένα παρόμοιο περιστατικό.
26 Μαρτίου και ο γράφων, ψάλτης κοιμητηριακού ναού τω καιρώ εκείνω, κατανάλωσε αρκετή από τη σκορδαλιά
Τι μου θύμησες Παναγιώτη.
Ο μακαριστός Λαμπαδάριός μου, έτρωγε πολύ σκόρδο αλλά και κρεμμύδια γιατί είχε πολλά στο περιβόλι του, και καταλαβαίνεις???
Εγώ για να μην τον θίξω το ρωτούσα συνέχεια μήπως του μυρίζω σκόρδο, και αυτός μου απαντούσε αρνητικά.
Οπότε μετά από τις επανειλλημένες ερωτήσεις κατάλαβε τι εννοούσα, γέλασε αλλά ποτέ δεν τα μείωσε.
Και έτσι έμενα με την ερώτηση.
Χριστός Ανέστη!!!!!
chanendes
Ιωάννης Π. Αχιλλιάς
Μιας κι ο κ. Καλπακίδης άνοιξε θέμα στο "Τυπικό" σχετικά με τα της εορτής της Γ Ευρέσεως της κεφαλής του Αγ. Ιωάννου του Προδρόμου, θα μου επιτρέψετε να καταθέσω ένα σχετικό περιστατικό....
Εσπερινός της Γ Ευρέσεως.... Στην απόλυση ο ολιγογράμματος Ιερεύς μπερδεύεται και αντι να πει, όπως είναι το ορθό:" του αγίου ενδόξου Προφήτου, Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου, ου την Γ Εύρεσιν της τιμίας αυτού Κεφαλής εορτάζομεν"
λέει: "ου την εύρεσιν της Τρίτης αυτού κεφαλής εορτάζομεν!!!!!
με αποτέλεσμα να προκαλέσει το σχόλιο απ' τον εκ Θεσσαλονίκης καταγόμενο βοηθό μου που καθόταν δίπλα μου: " Καρντάση μου, Λερναία Ύδρα ήτανε????"
Εσπερινός της Γ Ευρέσεως.... Στην απόλυση ο ολιγογράμματος Ιερεύς μπερδεύεται και αντι να πει, όπως είναι το ορθό:" του αγίου ενδόξου Προφήτου, Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου, ου την Γ Εύρεσιν της τιμίας αυτού Κεφαλής εορτάζομεν"
λέει: "ου την εύρεσιν της Τρίτης αυτού κεφαλής εορτάζομεν!!!!!
με αποτέλεσμα να προκαλέσει το σχόλιο απ' τον εκ Θεσσαλονίκης καταγόμενο βοηθό μου που καθόταν δίπλα μου: " Καρντάση μου, Λερναία Ύδρα ήτανε????"
Μιας κι ο κ. Καλπακίδης άνοιξε θέμα στο "Τυπικό" σχετικά με τα της εορτής της Γ Ευρέσεως της κεφαλής του Αγ. Ιωάννου του Προδρόμου, θα μου επιτρέψετε να καταθέσω ένα σχετικό περιστατικό....
Εσπερινός της Γ Ευρέσεως.... Στην απόλυση ο ολιγογράμματος Ιερεύς μπερδεύεται και αντι να πει, όπως είναι το ορθό:" του αγίου ενδόξου Προφήτου, Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου, ου την Γ Εύρεσιν της τιμίας αυτού Κεφαλής εορτάζομεν"
λέει: "ου την εύρεσιν της Τρίτης αυτού κεφαλής εορτάζομεν!!!!!
με αποτέλεσμα να προκαλέσει το σχόλιο απ' τον εκ Θεσσαλονίκης καταγόμενο βοηθό μου που καθόταν δίπλα μου: " Καρντάση μου, Λερναία Ύδρα ήτανε????"
Ααααχχχχ, Κε Αχιλλιά .... Μου τρώτε το ψωμί μέσα από το στόμα!!!
Ήταν η αμέσως επόμενη ανάρτησή μου. Και μάλιστα το "μαργαριτάρι" ήταν από συντοπίτη μου ιερέα... Προφανώς είναι σύνηθες λάθος των ιερέων σε άλλους λόγω ασυνταξίας και σε άλλους λόγω βιασύνης εκείνη τη στιγμή. Μερικά λοιπόν "ευτράπελα" δεν έχουν σύνορα... Πάντως αυτό με την Λερναία Ύδρα ήταν κορυφή!!!!! Ιερέας καταγόμενος από το χωριό της μητέρας μου έλαβε την ιεροσύνη σε κάποια Α ηλικία, χωρίς ιδιαίτερες γραμματικές γνώσεις ή πρότερη εκκλησιαστική παιδεία, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται. Συχνά λοιπόν (σχεδόν πάντα δηλαδή) κάνει διάφορα λάθη πάνω σε λέξεις και όχι μόνο...
Φανταστείτε την έκπληξή μου όταν κατά τη διάρκεια Νεκρωσίμου Ακολουθίας τον άκουσα (για πρώτη φορά τότε) να ψάλλει (ευκρινέστατα μεν αλλά όπως-όπως από άποψη Ήχου...) σε νεκρώσιμο ιδιόμελο το αμίμητο.... "Δι' ό αγαπητοί μου αδελφοί εννοήσαντες ημών το βρακύ της ζωής..." .
Το ωραίο της υπόθεσης είναι ότι τον έχω ακούσει πολλές φορές να λέει πάντα το ίδιο, δεν πρόκειται για λάθος της στιγμής ούτε για κακή άρθρωση λόγου... :d
Δεν έχω τολμήσει να του πω τίποτα, ούτε και κανένας άλλος φυσικά γιατί δεν δέχεται ποτέ διορθώσεις ή παρατηρήσεις....
Φανταστείτε την έκπληξή μου όταν κατά τη διάρκεια Νεκρωσίμου Ακολουθίας τον άκουσα (για πρώτη φορά τότε) να ψάλλει (ευκρινέστατα μεν αλλά όπως-όπως από άποψη Ήχου...) σε νεκρώσιμο ιδιόμελο το αμίμητο.... "Δι' ό αγαπητοί μου αδελφοί εννοήσαντες ημών το βρακύ της ζωής..." .
Το ωραίο της υπόθεσης είναι ότι τον έχω ακούσει πολλές φορές να λέει πάντα το ίδιο, δεν πρόκειται για λάθος της στιγμής ούτε για κακή άρθρωση λόγου... :d
Δεν έχω τολμήσει να του πω τίποτα, ούτε και κανένας άλλος φυσικά γιατί δεν δέχεται ποτέ διορθώσεις ή παρατηρήσεις....
Last edited:
apostolos
Απόστολος Κομπίτσης
Λοιπόν, Σταύρο; Αυτό ακριβώς έγινε εδώ στην Αμερική πριν από περίπου δέκα χρόνια, σε μια ενορία έξω από την Φιλαδέλφεια. Ο ψάλτης είπε για το "βρακί" της ζωής, με ένα αποκορύφωμα στο άνω ΝΗ στην συλλαβή "κι". Αλλά εδώ, αγαπητέ μου, είχε ιδιαίτερη χάρη το αστείο: στην πρώτη σειρά, καθόταν η χείρα του τεθνεώτου, την οποία την λέγανε Ζωή.
Που λες, μόλις άκουσε τα λόγια του ψάλτη, την βλέπεις την Κυρία Ζωή, έτσι όπως καθότανε, να αρχίζει σιγά-σιγά να ισιώνει το φουστάνι της (και μαζί, φυσικά, και το εσώρουχο - το βρακί, δηλαδή). Ο παπάς που μου διηγήθηκε την ιστορία δεν μπορούσε από το κλάμα του γέλιου του να μου αποτελειώσει την ιστορία.... τον πήρε επί τέλους κάπου ένα τέταρτο να μου περιγράψη το τί έγινε...!!
Απόστολος
- Status