Παρατονισμοί και επιδιορθώσεις

Πάντως, σχετικά με την "Άρνηση" του Γ. Σεφερη, υπάρχει ένα ζήτημα διότι η παράλειψη της περίφημης άνω τελείας μετά το "πήραμε" στη μελοποίηση του Μ. Θεοδωράκη αλλάζει τελείως το νόημα: Ο Σεφέρης γράφει: "Με τί καρδιά, με τί πνοή, τί πόθους και τί παθος πήραμε τη ζωή μας* λάθος! Κι αλλάξαμε ζωή.". Αντίθετα στη μελοποίηση του Μ. Θεοδωράκη ακούμε: "Με τί καρδιά, με τί πνοή, τί πόθους και τί πάθος. Πήραμε τη ζωή μας λάθος! Κι αλλάξαμε ζωή. Ουσιαστικά το ποίημα είναι πολύ πεσιμιστικό και όταν λέει "κι αλλάξαμε ζωή", αναφέρεται στο θάνατο. Το λάθος εδώ είναι ότι "με τί καρδιά, με τί πνοή, τί πόθους και τί πάθος πήραμε τη ζωή μας". Πάντως μου κάνει εντύπωση το ότι ο Γ. Σεφέρης ενώ ήταν ζωντανός όταν ηχογραφήθηκε το τραγούδι (1962) δεν αντέδρασε με αυτήν τη σύνθεση. Ίσως δεν τον ενόχλησε και τόσο πολύ... Κατά τ' άλλα συμφωνώ απόλυτα με τα λεγόμενά σου Γιώργο.
 
Last edited:
Καταλαβαίνω τα δύο παραπάνω μηνύματα, άλλωστε το "πήραμε τη ζωή μας· λάθος" του Σεφέρη το μνημόνευσα κι εγώ στην κουβέντα.
Δεν συμφωνώ με την χρήση παραδειγμάτων από την μη εκκλησιαστική ποίηση για να ερμηνεύσουμε ή να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε με την ψαλτική. Καθόλου. Άλλος ο σκοπός και άλλα τα μέσα για να επιτευχθεί. Και η μουσική και κυρίως ο ρυθμός, η περιοδικότητά του, υποτάσσει τα πάντα.

Αναφέρθηκαν πολλά για τη ανάγκη και την επιταγή κατανόησης των ψαλλομένων, υπάρχουν κι άλλα από παλιά.
Για το συγκεκριμένο παράδειγμα που έγραψα: είναι χτυπητό, ξεκάθαρη αλλοίωση του νοήματος. Οι πατριαρχικοί το άλλαξαν ήδη από τον 19ο αιώνα. Ο Ιωάννης στο Ειρμολόγιό του το χωρίζει:

Ἀδὰμ τὸν φθαρέντα ἀναπλάττει ῥείθροις Ἰορδάνου / καὶ δρακόντων κεφαλὰς ἐμφωλευόντων διαθλάττει / ...

Τα υπόλοιπα τροπάρια ασφαλώς δεν τα πείραξαν. Η εκκλησιαστική μουσική διακονεί τον λόγο. Και με ισορροπημένες μελωδίες.
 
Γιώργος Μ.;46733 said:
Ωραίο το παράδειγμα κύριε Γιαννόπουλε, και μου δίνετε την ευκαιρία ... ή να μην αναφέρουμε αυτήν την παράμετρο.
Click to expand...

Πολύ ωραία και εύστοχα αυτά που λες Γιώργο!

Αλλά θα πω κάτι άλλο. Ακόμα και τα τροπάρια των Κανόνων πολλές φορές δεν ταιριάζουν απόλυτα με τον Ειρμό τους. Και κάποια τροπάρια αλλάζουν το μέλος ακόμα κι όταν δεν υπάρχει λόγος, για καλύτερη μουσική αναπαράσταση του λόγου ή ποικιλία πχ. "Η περιστερά, η τον ελεήμονα αποκυήσασα..." (κατά το "Άπας γηγενής") που συνήθως λέγεται Νη Νη Νη Πα Βου.
Η πε ρι στε ρα

Ακόμα: στον Ακάθιστο πάλι, συνήθως λέμε στο "Καί νῦν..." της στ΄Ωδής "χαίρε ἡ ἄφλεκτος βάτος" ενώ ο Ειρμός προστάζει να χωριστεί αυτή η συνεκφορά (που αν γίνει θα αποβεί όχι μόνο εις βάρος του νοήματος αλλά της ίδιας της ποίησης - όπως συνέβη στην "Άρνηση").

Ακόμα: κάποιες φορές, κάποιοι μελοποιοί τονίζουν κατά το νόημα μια θέση, η οποία ευρέως δεν αλλάζει, πχ. το συνημμένο από το Τριώδιο του Εμ. Φαρλέκα (υπάρχει και επεξηγηματική υποσημείωση).

Φέρνω λοιπόν τρία παραδείγματα:

στο πρώτο, η αλλαγή του μέλους γίνεται χωρίς να υπαγορεύει κάτι τέτοιο το νόημα, για λόγους (υποθέτω) αισθητικούς.

στο δεύτερο, έχουμε μια γενικευμένη αλλαγή που οι περισσότεροι ακολουθούμε για λόγους νοηματικούς, που αν δεν υπήρχε, θα οδηγούμαστε σε εξόφθαλμη ανακολουθία.

στο τρίτο, (περίπτωση που εξετάζουμε, νομίζω, στο θέμα) ένας μελοποιός αλλάζει το μέλος για χάρη του νοήματος.

Με ποια κριτήρια αποδεχόμαστε τα δύο πρώτα (αν τα αποδεχόμαστε) και απορρίπτουμε το τρίτο (αν το απορρίπτουμε);

ΥΓ. Οι άλλες δύο περιπτώσεις ενδεχόμενης διόρθωσης κειμένου περιμένουν σχολιασμό.:) Ο κ. Γιαννόπουλος υπήρξε διαφωτιστικός για το "σεαυτόν" και θα ήθελα να σας ρωτήσω, να το λέμε έτσι, όπως το γράψατε;
 

Attachments

  • Φαρλέκας.jpg
    247.5 KB · Views: 43
Last edited:
Κων/νος Βαγενάς said:
Ο κ. Γιαννόπουλος υπήρξε διαφωτιστικός για το "σεαυτόν" και θα ήθελα να σας ρωτήσω, να το λέμε έτσι, όπως το γράψατε;
Click to expand...

Τι να σας πω αγαπητέ μου; Πάντως, εγώ έτσι το ψάλω και δεν αισθάνομαι ότι "αμαρτάνω". Το έχω συναντήσει σε πάρα πολλά χειρόγραφα σπουδαίων (όχι ασήμων) μουσικών αλλά και αλλού. Και σε άρθρα κατά τον 19ο αιώνα, ίσως με κάποιες μικροπαραλλαγές. Πότε άλλαξε στη σημερινή του μορφή και για ποιους λόγους; Δεν το έψαξα πολύ.
Αλλά γνωρίζουμε ότι όταν κάποια στιγμή έγιναν οι πρώτες εκδόσεις λειτουργικών βιβλίων στηρίχθηκαν σε συγκεκριμένους κώδικες οι οποίοι ασφαλώς και είχαν και λάθη. Δεν έγινε βέβαια τότε κριτική έκδοση των κειμένων. Αυτές οι πρώτες εκδόσεις απετέλεσαν τα πρότυπα των μεταγενεστέρων με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Άλλωστε, πέρα από τα λάθη που μεταφέρθηκαν ή και επαυξήθηκαν από έκδοση σε έκδοση, ας μη ξεχνούμε ότι από τις έντυπες εκδόσεις έμειναν έξω και πάρα πολλά αξιόλογα υμνογραφήματα μόνο και μόνο επειδή έτυχε να μην περιλαμβάνονται στην πρώτη από αυτές, δηλαδή στο χειρόγραφο που απετέλεσε την βάση της. Ακόμη και τμήματα υμνογραφημάτων έμειναν απ' έξω, επειδή ο αντιγραφέας που είχε γράψει εκείνο το πρώτο χφ. από λάθος είχε παραλείψει κάποια τροπάρια, π.χ. ενός κανόνα.
 
Emmanouil Giannopoulos said:
Καταλαβαίνω τα δύο παραπάνω μηνύματα, άλλωστε το "πήραμε τη ζωή μας· λάθος" του Σεφέρη το μνημόνευσα κι εγώ στην κουβέντα.
Δεν συμφωνώ με την χρήση παραδειγμάτων από την μη εκκλησιαστική ποίηση για να ερμηνεύσουμε ή να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε με την ψαλτική. Καθόλου. Άλλος ο σκοπός και άλλα τα μέσα για να επιτευχθεί. Και η μουσική και κυρίως ο ρυθμός, η περιοδικότητά του, υποτάσσει τα πάντα.
Click to expand...
Επειδή είστε δίκαιος και καλόπιστος άνθρωπος, δεν ήταν η ουσία του μηνύματός μου κανένας παραλληλισμός με την κοσμική ποίηση. Μίλησα για το μέτρο (στα προσόμοια) ως παράμετρο ποιητικότητας και χρησιμοποίησα ένα παράδειγμα (αναλογία) για να το αναδείξω.

Όσο για τα παραδείγματα (το δεύτερο μάλλον), Κώστα, είναι πολύ σωστά κατά τη γνώμη μου, αλλά θα σου μιλήσω με ΠΜ. Ο μόνος λόγος της παρέμβασής μου στην ήδη μακροσκελή κουβέντα ήταν γιατί το παράδειγμα του κ. Γιαννόπουλου μου φάνηκε κατάλληλο για να μιλήσω για το παραπάνω (που έχω προσπαθήσει ανεπιτυχώς να εισαγάγω στην κουβέντα ως επιπλέον κριτήριο).
 
Κάτι μάλλον σχετικό με την ιστορία του κειμένου των Λειτουργικών βιβλίων, ειδικά των Μηναίων υπάρχει εδώ και διατίθεται για κατέβασμα.
 
Last edited:
Emmanouil Giannopoulos said:
Από την άλλη μεριά ο Ψάχος δεν "τα ρίχνει" μόνο στον Ναυπλιώτη αλλά και στον Βιολάκη, εφόσον αναφέρει πολλές φορές ότι "σήμερα" δεν υφίσταται πατριαρχικό ύφος και ο τελευταίος ψάλτης με τέτοιο ύφος ήταν ο Ιωάννης πρωτοψάλτης.
Click to expand...

Είναι λιγάκι εκτος θέματος αλλά... ο Ιωάννης πέθανε το 1866, ο Ψάχος γεννήθηκε το 1869 η κατά των άλλων το 1876 η το 1874...
 
Shota said:
Έχει μεγάλη σημασία: Thomas Alva Edison conceived the principle of recording and reproducing sound between May and July 1877...
Click to expand...

Ευχαριστώ για τα περί Edison, έγινα σοφώτερος, αλλά εγώ δεν υπερασπίζομαι τον Ψάχο, δεν καταλάβατε καλά. Έγραψε αυτό, ήταν η άποψή του. Που το άκουσε; Ποιος του το είπε; Δεν γνωρίζω. Πάντως ήταν πολύ κοντά χρονικά, ζούσαν άνθρωποι, μετέφεραν τη γνώμη τους.

Επεσήμανα όμως αυτή την άποψη του Ψάχου διότι μου ειπώθηκε ότι ο Ψάχος ήταν της πλευράς του Βιολάκη, κ.λπ. και ίσως δεν κατέγραψε την παράδοση, αλλά αυτό που ήθελε αυτός και ο Βιολάκης να καταγράψει. Το επεσήμανα λοιπόν για να δείξω ότι δεν ήταν μεροληπτικός υπέρ αυτού ώστε να καταγράψει τα "Λειτουργικά" κατά νόημα ενώ δεν ήταν αυτή η παράδοση της Μεγ. Εκκλησίας (εάν υποθέσουμε βέβαια ότι άλλη ήταν η παράδοση και άλλα έλεγε ο Βιολάκης).

Όσο για τα αρχαία εκφωνητικά "Λειτουργικά" που κατέγραψε ο Ψάχος και διερωτηθήκαμε εάν ήταν αυτή η παράδοση (το να διασώζεται το νόημα: πλήρης ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ τῆς δόξης Σου), εν τω μεταξύ στις ημέρες που πέρασαν βρήκα και μία καταγραφή του Άρχοντα Λεωνίδα Αστέρη. Το ίδιο συμβαίνει, είναι πολύ κοντά στην καταγραφή του Ψάχου και δεν χωρίζει πλήρης ὁ οὐρανὸς / καὶ ἡ γῆ τῆς δόξης Σου. Διαχρονικά λοιπόν!
 
Εχθές στην παράκληση του Σταυρού σκεφτόμουν αυτά εδώ που γράφετε για το φαινόμενο του παρατονισμού (Τη μεν γλώττη άσματα φθεγγόμενος, τη δε ψυχή άτοπα λογιζόμενος ).

Αιτία αποτέλεσε μια στροφή από τον παρακλητικό κανόνα. Συγκεκριμένα στην τετάρτη ωδή υπάρχει το τροπάριο:
"Ἁμαρτίαις συμπέφυρμαι, καὶ ἐκ τούτων ἦλθον εἰς ἀλλεπάλληλον, ἀρρωστίαν· ὅθεν κράζω σοι, ἄμφω τὰς Ἰάσεις, Σταυρέ δώρησαι."

 Το ψέλνουμε όπως το εισακήκοα κύριε. Έτσι στον αλλεπάλληλον σταματάμε και συνεχίζουμε μετά το αρρωστίαν μαζί με το όθεν κράζω σοι.

Έχετε γράψει αρκετά παραδείγματα, απλά επειδή είδα και αυτό το προσθέτω.

Πάντως πάνω απ’ όλα πρέπει να προσέχουμε την ουσία νομίζω, να προσπαθούμε να συγκεντρώνουμε το μυαλό μας σε αυτά που ψέλνουμε και να μην ξεφεύγουμε και σκεφτόμαστε όπως έκανα εγώ άλλα πράγματα.
 
Last edited:
fujsiemens said:
Εχθές στην παράκληση του Σταυρού σκεφτόμουν αυτά εδώ που γράφετε για το φαινόμενο του παρατονισμού (Τη μεν γλώττη άσματα φθεγγόμενος, τη δε ψυχή άτοπα λογιζόμενος ).

Αιτία αποτέλεσε μια στροφή από τον παρακλητικό κανόνα. Συγκεκριμένα στην τετάρτη ωδή υπάρχει το τροπάριο:
"Ἁμαρτίαις συμπέφυρμαι, καὶ ἐκ τούτων ἦλθον εἰς ἀλλεπάλληλον, ἀρρωστίαν· ὅθεν κράζω σοι, ἄμφω τὰς Ἰάσεις, Σταυρέ δώρησαι."

 Το ψέλνουμε όπως το εισακήκοα κύριε. Έτσι στον αλλεπάλληλον σταματάμε και συνεχίζουμε μετά το αρρωστίαν μαζί με το όθεν κράζω σοι.

Έχετε γράψει αρκετά παραδείγματα, απλά επειδή είδα και αυτό το προσθέτω.

Πάντως πάνω απ’ όλα πρέπει να προσέχουμε την ουσία νομίζω, να προσπαθούμε να συγκεντρώνουμε το μυαλό μας σε αυτά που ψέλνουμε και να μην ξεφεύγουμε και σκεφτόμαστε όπως έκανα εγώ άλλα πράγματα.
Click to expand...



δίχρωμο μήνυμα:D
 
Γούστα είν' αυτά!:D
ΥΓ Τά κλασικά κείμενα με κόκκινα τα λοιπά στοιχεία πλην φθογγοσήμων και χωρίς πρόσθεση ετέρων (άαααλλων) είναι χάρμα οφθαλμών!
 
Last edited:
Σάββατο πρωί, ήχος βαρύς, Ωδή α΄

"Ρύσαι ημάς πάσης οργής, Προφητών και Οσίων, και Γυναικών ιερών, Χριστέ παρακλήσεσι, και σώσον τας ψυχάς ημών"
ψάλλεται κατά το "Τω συνεργήσαντι Θεώ..." όπου το κείμενο χωρίζεται ως εξής:
"Ρύσαι ημάς πάσης οργής,*Προφητών και Οσίων, /
και Γυναικών ιερών,* Χριστέ παρακλήσεσι,* και σώσον τας ψυχάς ημών"

Ποιο είναι το εξαγόμενο νόημα από τον πιστό που δεν έχει και μπροστά του κείμενο; Το άκουσε και έμεινε με την απορία με τι να οργίστηκαν οι άγιοι. Ο ψάλτης τι μπορεί να κάνει εκείνη την ώρα; Νομίζω η ευθύνη είναι κυρίως του μελοποιού(=υμνογράφου) που -όχι, δεν είναι αλάνθαστος, έστω και αν είναι άγιος- όπως και πολλοί σύγχρονοι θεωρούν πως το ωραίο είναι το περίτεχνο, δημιουργούν συνθήκες για παράπλευρες απώλειες. Στη συγκεκριμένη όμως περίπτωση χάνεται η ουσία του ύμνου, αφού για τους περισσότερους διαστρεβλώνεται το νόημά του.
 
Last edited:
Ωραίο το παράδειγμα, Σωτήρη, εντάσσεται στις περιπτώσεις "δραματικής αλλοίωσης του νοήματος", για τις οποίες κι εγώ σε παλαιότερο μήνυμά μου είχα πει ότι προσωπικά θα άλλαζα τη ροή του μέλους.

Αλλά, γι' αυτό
pransot said:
Νομίζω η ευθύνη είναι κυρίως του μελοποιού
Click to expand...
(μάλλον εννοείτε τον ποιητή), θα έλεγα "μην πυροβολούμε τον ποιητή", γιατί το μετρικό πλαίσιο μέσα στο οποίο πρέπει εκείνος να κινηθεί για να εκφράσει τόσα πολλά νοήματα είναι πραγματικά ασφυκτικά περιορισμένο. Έτσι νομίζω τουλάχιστον προκειμένου για πολύ μικρά τροπάρια/ειρμούς. Δείτε στο παράδειγμα που παραθέσατε πόσα πολλά πράγματα λέει ο ποιητής μέσα σε 17 λέξεις (στην ουσία 11 μόνο με λεξική σημασία)....
 
Κων/νος Βαγενάς;46567 said:
Στο Αναστασιματάριον της Ζωής υπάρχουν κι άλλες υποδείξεις για διορθώσεις:

1. Στο β΄ κάθισμα της Α΄ Στιχολογίας του Γ΄ ήχου "Σαρκί τοῦ θανάτου γευσάμενος" προτείνεται αντί του "ἐνισχύσας" (μτχ αορίστου) να λέμε "ἐνίσχυσας" (β΄προσ. οριστικής αορίστου).

Τί λέτε;
Click to expand...
Τό ὅτι χρειάζεται σαφῶς ρῆμα καί ὄχι μετοχή εἶναι κατανοητό καί ἀναγκαῖο, ἀφοῦ μέ δύο μετοχές (καί «ἀνακαλούμενος») ἡ πρόταση εἶναι ἐλλιπής καί χρειάζεται ἀπαραιτήτως ρῆμα, ὅπως καί τό «ἐξέτεμες» μέ τό «γευσάμενος».

Σαρκὶ τοῦ θανάτου γευσάμενος Κύριε, τὸ πικρὸν τοῦ θανάτου ἐξέτεμες τῇ ἐγέρσει σου, καὶ τὸν ἄνθρωπον κατ᾿ αὐτοῦ ἐνίσχυσας, τῆς ἀρχαίας κατάρας τὴν ἧτταν ἀνακαλούμενος. Ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς ζωῆς ἡμῶν, Κύριε δόξα σοι.​

Ὁπότε ὀρθῶς διορθώθηκε, ὄχι μόνον στό Ἀναστασιματάριον τῆς "Ζωῆς", ἀλλά καί στήν Παρακλητική τῆς Ἀ. Δ..
Δυστυχῶς τό σφάλμα σέ παλαιές ἐκδόσεις τῆς Ὀκτωήχου ἤ Παρακλητικῆς, πού ἐνδεχομένως ἔγινε μιά φορά, ἐπαναλαμβανόταν στή συνέχεια καί ἔτσι συναντᾶται καί σέ μουσικά βιβλία. Πρέπει ὅμως νά διορθωθεῖ.
Αὐτά μοῦ τά ἐτόνισε καί πρό ὀλίγου ὁ πολύς π. Κων/νος Παπαγιάννης, τόν ὁποῖον ἐρώτησα.

ΥΓ. Δέν ξέρω Δημήτρη, τί ἄκρη μπορεῖ νά βρεθεῖ μέ αὐτό τό θέμα, μέ τόσα πού περιέχει· καταλαβαίνω ὅμως ὅτι εἶναι δύσκολο νά ξεχωρισθοῦν τά ἐπί μέρους.


 
π. Μάξιμος;62074 said:
ΥΓ. Δέν ξέρω Δημήτρη, τί ἄκρη μπορεῖ νά βρεθεῖ μέ αὐτό τό θέμα, μέ τόσα πού περιέχει· καταλαβαίνω ὅμως ὅτι εἶναι δύσκολο νά ξεχωρισθοῦν τά ἐπί μέρους.
Click to expand...

Για νέα ζητήματα σχετικά με το θέμα αυτό ας ανοίγεται νέο θέμα κάθε φορά και κάποια στιγμή θα κοιτάξουμε εάν μπορούμε να χωρίσουμε υποσυζητήσεις από εδώ. Ήδη μετέφερα ένα μήνυμα στο θέμα «Φαρισαίου φύγωμεν».
 
Last edited:
Emmanouil Giannopoulos said:
Αντιγράφω από παλαιότερο ημέτερο κείμενο

"Έτσι, για να αναφέρω κάτι που εμπίπτει στην τελευταία παρατήρηση, το γνωστό θέμα με το κείμενο του ια’ αναστάσιμου εωθινού ιδιομέλου (εάν δηλαδή πρέπει να γραφεί Φανερῶν ἑαυτὸν τοῖς μαθηταῖς... ή Φανερῶν σεαυτόν... (όπως γνωστή έκδοση του Αναστασιματαρίου χρόνια τώρα υποστηρίζει), λύεται με την μελέτη και μόνο των μουσικών χειρογράφων και μάλιστα όσων χρονολογούνται πριν τον ΙΖ’ ή και τον ΙϞ’ αιώνα. Με την έρευνα στους κώδικες αυτούς διαπιστώνουμε ότι ο συγκεκριμένος ύμνος υπέστη μεταγενέστερα αλλαγές σε αρκετά σημεία, με συνέπεια αργότερα να νομιστεί ότι και το εαυτόν πρέπει να μετατραπεί σε σεαυτόν για να συμβαδίζει. Μια ορθότερη λοιπόν μορφή του κειμένου (χωρίς βέβαια να έχει γίνει λεπτομερής έρευνα των κωδίκων) είναι:
Φανερῶν ἑαυτὸν τοῖς μαθηταῖς ὁ Σωτὴρ μετὰ τὴν ἀνάστασιν,
Σὺ Σίμων δέδωκεν τὴν τῶν προβάτων νομὴν
εἰς ἀγάπης ἀντέκτισιν,
τὴν τοῦ ποιμαίνειν φροντίδα αἰτῶν.
Διὸ σοι ἔλεγεν· Εἰ φιλεῖς με...

όπως ακριβώς απαντά σε όλα σχεδόν τα παλαιά μουσικά χειρόγραφα"
Click to expand...

Εντύπωση μου έκανε, συγγνώμη λέω ψέματα, καμμία εντύπωση δε μου έκανε το εξής: Και στις δύο ηχογραφήσεις του ΙΑ΄ εωθινού που έχουμε από τον Πρίγγο, ενώ ξεκάθαρα λέει "εαυτόν", στο ψευδεπίγραφο (βλέπε και http://analogion.com/forum/showthread.php?t=10900&highlight=%E3%ED%E7%F3%E9%FC%F4%E7%F4%EF%F2) Αναστασιματάριον "Πρίγγου" της Αποστολικής(!) Διακονίας(;;;) ο Κωνσταντίνου καταγράφει "σεαυτόν" (θα μου πεις εδώ κατέγραψε κάτι δίγραμες διεσάρες που ούτε ο Μπετόβεν που ήταν κουφός δε θα τις κατέγραφε έτσι. Αυτό γιατί δεν έχουν όλοι τη δικιά σας ψυχρή, ορθή δηλαδή, επιστημονική κριτική ματιά, αλλά προσπαθούν να περάσουν το "θέλω" τους με κάθε κόστος, κάτω από τη σημαία της επιστημονικής έρευνας.
 
Emmanouil Giannopoulos said:
Αντιγράφω από παλαιότερο ημέτερο κείμενο

Μια ορθότερη λοιπόν μορφή του κειμένου (χωρίς βέβαια να έχει γίνει λεπτομερής έρευνα των κωδίκων) είναι:
Φανερῶν ἑαυτὸν τοῖς μαθηταῖς ὁ Σωτὴρ μετὰ τὴν ἀνάστασιν,
Σὺ Σίμων δέδωκεν τὴν τῶν προβάτων νομὴν
εἰς ἀγάπης ἀντέκτισιν,
τὴν τοῦ ποιμαίνειν φροντίδα αἰτῶν.
Διὸ σοι ἔλεγεν· Εἰ φιλεῖς με...

όπως ακριβώς απαντά σε όλα σχεδόν τα παλαιά μουσικά χειρόγραφα"
Click to expand...

Κατ' αρχάς χρειάζεται να διορθωθεί ενα "Σύ" σε "Σοί" [Σοί Σίμων δέδωκεν]

Η ακολουθούσα περίοδος όμως πως θα γίνει;

["ὁ δὲ εὐθέως ἐνδεικνύμενος τὸ φιλόστοργον, περὶ τοῦ ἄλλου Μαθητοῦ ἐπυνθάνετο. " ]
πιθανώς να γίνει "Σύ δε ευθέως", για την πρώτη πρόταση.
Η μεταφορά μετά όμως του "ἐπυνθάνετο" σε δεύτερο πρόσωπο, ΔΕΝ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΚΑΘΟΛΟΥ μετρικά- μελωδικά.

Μένει δε τελείως "ξεκρέμαστη" νοηματικά και η τελευταία φράση του κειμένου "Ὧν ταὶς πρεσβείαις Χριστέ, τὴν ποίμνην σου διαφύλαττε, ἐκ λύκων λυμαινομένων αὐτήν.", αφού εισάγει το β΄πρόσωπο για το Χριστό, το οποίο [β΄πρόσωπο] χρησιμοποιούσαμε ως τώρα για τον Απ. Πετρο. Ταυτόχρονα μιλάει σε γ' πρόσωπο για τον Απ. Πέτρο [για τον οποίον ως τώρα χρήσιμοποιούσαμε β΄πρόσωπο], αναφερόμενη σε αυτόν και στον Άλλο Μαθητή με την μετοχή γ' πληθυντικού "ων"

Ενώ οι αρχικές αλλαγές ταιριάζουν μια χαρά, στο τέλος υπάρχει πρόβλημα....
Ποιά η γνώμη των ειδικών;
 
επειδή θα το πούμε την Κυριακή, δεν μου λύνετε τις απορίες; :):D
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top