Emmanouil Giannopoulos
Emmanouil Giannopoulos
Γράφτηκαν πολλά, γράφτηκε και αυτό προς το τέλος:
"Μπορείτε ενδεχομένως να πείτε, εσείς ή όποιος άλλος, ότι δεν είναι ανάγκη να συμβαδίζει ο νοηματικός χωρισμός με τον μελωδικό. Αυτό είναι άλλο θέμα, δικαίωμά του όποιος το λέει, δεν θα μαλώσουμε. Απλά, αυτός που το λέει δεν συμφωνεί με τον Χρύσανθο και τον Χουρμούζιο που σαφώς μιλούν για τα θέματα αυτά. Ειδικά ο πρώτος ξεκάθαρα και διά παραδείγματος λέει ότι για να μελίσεις ένα στιχηρό κάνεις εντελείς καταλήξεις εκεί που το ποίημα έχει τελεία ή άνω τελεία και κάνεις ατελείς στα κόμματα. Την δε τελική στο τέλος.
Και μην βιαστεί κάποιος να πει ότι δεν μιλά για τα σημεία στίξης που ξεκαθαρίζουν το νόημα, αλλά μιλά για τις στιγμές (τα είπαμε αυτά σε προηγούμενα μηνύματα, όχι πάλι) οι οποίες στα παλιά χειρόγραφα και στα παλαιά έντυπα χώριζαν τα κώλα. Δεν μιλά γι' αυτές, αν θέλετε ψάξτε το και θα το διαπιστώσετε, δεν θα βγει αληθινός ο συλλογισμός, το έχω ψάξει, αλλά δείτε το κι εσείς.
Μπορεί βέβαια πάλι να πει κάποιος "εντάξει, αλλά δεν το δέχομαι". Μάλιστα! Κανένα πρόβλημα. Ούτε είναι ανάγκη να συμφωνήσουμε και να πράξουμε όλοι το ίδιο. Ποιος είπε κάτι τέτοιο; Απλά, προσωπικά μιλώντας λέω ότι το δέχομαι αυτό που λένε οι Χρύσανθος και Χουρμούζιος και οι οποίοι δεν το βγάλανε από κεφάλι τους αλλά από κάπου το παρέλαβαν και κάπου το παραδίδουν. Και υπάρχουν πολλές μαρτυρίες για το ίδιο θέμα παλαιές και νέες. Και υπάρχουν όλα αυτά που παρετέθησαν ως παραδείγματα και πολλά ακόμη. Δεν τα δέχεται κάποιος; Δικαίωμά του."
Άλλοι συμφώνησαν ότι υπάρχουν περιπτώσεις που κάτι πρέπει να γίνει (με τις προϋποθέσεις που πολλές φορές αναφέρθηκαν), άλλοι όχι. Δεν βλέπω λόγο συνέχειας της συζήτησης, ο καθένας μπορεί να κάνει αυτό που επιθυμεί.
"Μπορείτε ενδεχομένως να πείτε, εσείς ή όποιος άλλος, ότι δεν είναι ανάγκη να συμβαδίζει ο νοηματικός χωρισμός με τον μελωδικό. Αυτό είναι άλλο θέμα, δικαίωμά του όποιος το λέει, δεν θα μαλώσουμε. Απλά, αυτός που το λέει δεν συμφωνεί με τον Χρύσανθο και τον Χουρμούζιο που σαφώς μιλούν για τα θέματα αυτά. Ειδικά ο πρώτος ξεκάθαρα και διά παραδείγματος λέει ότι για να μελίσεις ένα στιχηρό κάνεις εντελείς καταλήξεις εκεί που το ποίημα έχει τελεία ή άνω τελεία και κάνεις ατελείς στα κόμματα. Την δε τελική στο τέλος.
Και μην βιαστεί κάποιος να πει ότι δεν μιλά για τα σημεία στίξης που ξεκαθαρίζουν το νόημα, αλλά μιλά για τις στιγμές (τα είπαμε αυτά σε προηγούμενα μηνύματα, όχι πάλι) οι οποίες στα παλιά χειρόγραφα και στα παλαιά έντυπα χώριζαν τα κώλα. Δεν μιλά γι' αυτές, αν θέλετε ψάξτε το και θα το διαπιστώσετε, δεν θα βγει αληθινός ο συλλογισμός, το έχω ψάξει, αλλά δείτε το κι εσείς.
Μπορεί βέβαια πάλι να πει κάποιος "εντάξει, αλλά δεν το δέχομαι". Μάλιστα! Κανένα πρόβλημα. Ούτε είναι ανάγκη να συμφωνήσουμε και να πράξουμε όλοι το ίδιο. Ποιος είπε κάτι τέτοιο; Απλά, προσωπικά μιλώντας λέω ότι το δέχομαι αυτό που λένε οι Χρύσανθος και Χουρμούζιος και οι οποίοι δεν το βγάλανε από κεφάλι τους αλλά από κάπου το παρέλαβαν και κάπου το παραδίδουν. Και υπάρχουν πολλές μαρτυρίες για το ίδιο θέμα παλαιές και νέες. Και υπάρχουν όλα αυτά που παρετέθησαν ως παραδείγματα και πολλά ακόμη. Δεν τα δέχεται κάποιος; Δικαίωμά του."
Άλλοι συμφώνησαν ότι υπάρχουν περιπτώσεις που κάτι πρέπει να γίνει (με τις προϋποθέσεις που πολλές φορές αναφέρθηκαν), άλλοι όχι. Δεν βλέπω λόγο συνέχειας της συζήτησης, ο καθένας μπορεί να κάνει αυτό που επιθυμεί.