Το συνέδριο, από οργανωτικής πλευράς, άψογο.
Οι οικοδεσπότες, θαυμάσιοι.
Ο χώρος, καταπληκτικός.
Η έναρξη την Τετάρτη το απόγευμα, εξαίρετη.
Το φαγητό του κ. Αλέξανδρου Πηλιούνη, καθώς και το Λαογραφικό του Μουσείο, εξαίσια.
Οι εισηγήσεις όλες ενδιαφέρουσες, με ευρύ πεδίο έρευνας και μελέτης.
Το επιστημονικό επίπεδο άριστο σε όλους τους τομείς.
Οι εργασίες του συνεδρίου και τα παραλειπόμενα άρτια οργανωμένα.
Αναλυτικότερα:
Ο Dr. Ildar Khannanov έκλεψε την 1η μέρα την παράσταση με την εκτελεστική δεινότητα ενός βιρτουόζου πιανίστα, γεμίζοντας το χώρο με μουσική από άλλο πλανήτη, τον πλανήτη Rachmaninov.
Τη δόξα του Ildar ζήλεψε την επομένη, ο Δημήτριος Λέκκας και έκανε την πλέον πρωτότυπη, αλλά και μακράν την καλύτερη, κατ' εμέ, παρουσίαση του συνεδρίου, με αυλούς και φλογέρες.
Την τελευταία μέρα, ο Χάρης Συμεωνίδης, με την πολύπλευρη έρευνά του και τα αδιάσειστα στοιχεία που παρέθεσε, όχι μόνο ξετίναξε τους υποστηρίζοντας την θεωρίαν, την οποία θεωρώ ως μουσικά αιρετική (οι οποίοι έλαμψαν με την απουσία τους, αν και δεν έλειψαν σε κανέναν), αλλά απειλούσε να γίνει το πρόσωπο της ημέρας, μέχρι που η 2η παρουσίαση, εκ του μακρόθεν (με βίντεο που έστειλε απ’ την Γαλλίαν), του Γεωργίου Μιχαλάκη, του έκλεψε τη δόξα και τις εντυπώσεις την τελευταία στιγμή.
Έτσι είναι, η λάμπα μπαίνει πάνω στο τραπέζι για να φωτίζει όλο το δωμάτιο και όχι κάτω απ’ αυτό.
Προσωπικά, και ας με συγχωρέσει, το μόνο θέμα που δεν μπόρεσα να καταλάβω με την 1η, ήταν του κ. Παύλου Κάβουρα, με θέμα: «Η Βυζαντινή Μουσική ως οικουμενική γλώσσα: Εθνομουσικολογικές και ανθρωπολογικές διαστάσεις.»
Πολύ δύσκολο ομολογώ να μπω σε τέτοια νοήματα. Ίσως διαβάζοντάς το απ’ τα πρακτικά, να βγάλω κάποια άκρη.
Η παρουσίαση επίσης του κ. Αχιλλέα Χαλδαιάκη, με θέμα: «Η έννοια της Παραλλαγής στη Θεωρία της Ψαλτικής Τέχνης», μου άφησε πολλά κενά. Αν είναι μια προσπάθεια αναβίωσης της παλαιάς παρασημαντικής στις μέρες μας, πράγμα στο οποίο είμαι όχι μόνο δύσπιστος, αλλά και αντίθετος σε κάθε τέτοια προσπάθεια, δεν ξέρω, γιατί ομολογώ ότι δεν κατάλαβα και πολλά. Ίσως κι εδώ, τα πρακτικά ρίξουν φως ή τη ρίξουν στον Καιάδα.
Η μόνη παραφωνία, έγινε (ελλείψει των "άλλων", από ποιους άλλους

απ’ τους κ. κ. «μους-οικολόγους», οι οποίοι απαξίωσαν της 2 τελευταίες μέρες του συνεδρίου, διότι ομίλησαν στην πρώτη. Ήρθαν, τα είπαν, αλλά δεν άκουσαν. Ίσως έτσι να εννοούν τον διάλογο, με μονόλογο. Ας τους αφήσουμε στην άγνοιά τους, έτσι κι αλλιώς, αυτοί τα ξέρουν όλα, τι ανάγκη έχουν τα συνέδρια;
Και να σκεφτεί κανείς, ότι κάποτε ήθελα να γίνω ένας απ’ αυτούς! Ύπαγε!
Προσωπικά το συνέδριο, μου άφησε τις καλύτερες των εντυπώσεων, αφού εκτός των νέων γνώσεων-πληροφοριών που αποκόμισα, μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά εξαίρετους ανθρώπους-συναδέλφους, που μόνο ακουστά τους είχα.
Χάρης Συμεωνίδης, Ευάγγελος Σολδάτος, Νίκος Θεοτοκάτος, Ανδριανή Ατλάντι, π. Αθανάσιος Σιαμάκης, Νικόλαος Γιάννου, Δημήτριος Λέκκας, Βασίλειος Κατσιφής, είναι όσοι θυμάμαι.
Ο μόνος που μου γλύτωσε ήταν ο Γεώργιος Μιχαλάκης, ο οποίος δεν ήρθε, αλλά ευελπιστώ ότι θα γίνει κάποια στιγμή στο προσεχές μέλλον.
Δημήτρης Ανδριώτης