Προσυπογράφοντας -εκ νέου, στο θέμα αυτό- την άποψη του Νίκου Θεοτοκάτου λέω κι εγώ ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει στον λόφο του Στρέφη.
Απευθύνομαι κυρίως στον κ. Μακρή, που εκφράζει ειλικρινή απορία, αλλά και σε οποιονδήποτε καλοπροαίρετο. (Γενικά νομίζω ότι μόνο σε αυτούς απευθύνομαι).
Το πρόβλημα είναι κατά βάθος γλωσσικό (τι γλωσσικό, ιδεολογικό είναι, αλλά ας το πούμε έτσι τώρα): υπάρχουν δύο κυρίως σημασίες στην λέξη Σχολή: Α) Σχολή = τόπος μαθημάτων και η Β) Σχολή = σύστημα σκέψης.
Μιλώντας για τη Σχολή Καρά όλοι έχουν στο νου τους το Β. Στην περίπτωση αυτή η λέξη "Σχολή" έχει κάτι το υπερβατικό και νεφελώδες, που, όπως όλα τα υπερβατικά και νεφελώδη πράγματα, αποκρύπτει (δυστυχώς ενίοτε σκόπιμα) το απλό γεγονός ότι μια Σχολή, όπως και κάθε ανθρώπινος φορέας, αποτελείται από συγκεκριμένα φυσικά ανθρώπινα πρόσωπα.
Όταν κάποιος τα γνωρίσει αυτά τα πρόσωπα από κοντά, κι αυτό θα γίνει αν επικεντρωθεί στη σημασία Α, εν προκειμένω το ΚΕΠΕΜ (δεν είναι δα και τόσο πολλά πρόσωπα αυτά για Σχολή <με τη σημασία Α>, και μιας και ο κ. Μακρής ζητάει συντελεστές, θα πω ότι είναι κυρίως, κατά τη γνώμη μου, οι αδελφοί Μαντζούρη και ο Γιάννης Αρβανίτης) και δεδομένου φυσικά ότι έχει στοιχειωδώς καλή προαίρεση, δεν χρειάζεται και πολύ να καταλάβει τι σημαίνει η φράση του Νίκου "σήμερα στη σχολή του είναι πιο ανοιχτόμυαλοι οι άνθρωποι".
Ένας τρόπος να το καταλάβει αυτό είναι όταν ακούσει π.χ. τους ίδιους να λένε ότι υπάρχουν σημεία της θεωρίας του Σίμωνος Καρά για τα οποία υπάρχει αυτονόητα άλλη άποψη σήμερα ή να επισημαίνουν διαφωνίες τους από το πνεύμα και την προσέγγιση του Λυκούργου Αγγελόπουλου, που κρίνεται (και είναι κατά τη γνώμη μου) περισσότερο άκαμπτος στην υιοθέτηση της διδασκαλίας του μακαρίτη από ό,τι οι ίδιοι οι επίγονοι (ίσως και απόγονοί) του.
Ένας άλλος τρόπος να το καταλάβει είναι να βλέπει ότι αποδίδουν τη δέουσα αξία στην έννοια της μαθητείας στο (προφορικό) ύφος, αφού (ανάμεσα στα άλλα) για δεύτερη χρονιά καλούν τον παραδοσιακότατο και αυθεντικό μαθητή του Παναγιωτίδη, κ. Νεραντζή, να διδάξει - και τον προτρέπουν μάλιστα, όπως βλέπω, να επιμένει στο θέμα της πρακτικής και όχι θεωρητικής άσκησης των μαθητών.
Με άλλα λόγια: η (σημερινή) Σχολή Καρά δεν ανήκει στη ... "γνωστή Σχολή", ή μάλλον (για να το θέσω λιγότερο προκλητικά απ' ό,τι ομολογουμένως έκανα), το ΚΕΠΕΜ ως φυσικός συνεχιστής του Καρά ακολουθεί μια πιο ελεύθερη και, κυρίως, ευρύτερη μουσική προσέγγιση από αυτήν που ακολουθούν οι μη φυσικοί συνεχιστές του Καρά, κυρίως ο Λυκούργος Αγγελόπουλος.
Και επειδή ο Χρήστος διαμαρτύρεται, και δίκιο έχει, για την ανάμειξη όλων αυτών σε ένα θέμα για το μνημόσυνο: το ότι υπάρχουν άνθρωποι που σχεδόν χωρίς οικονομικό κέρδος (ὀπως κατάλαβα τελικά) ασχολούνται με μαθήματα, εκδηλώσεις, διαλέξεις και εκδόσεις για την έρευνα και προβολή της εκκλησιαστικής και παραδοσιακής μας μουσικής, είναι συνέχιση του πνεύματος (και όχι του γράμματος) του έργου του μακαρίτη Σίμωνος Καρά και αποτελεί, ως εκ τούτου, μνημόσυνο και τιμή στη μνήμη του.
:wink:
