E
emakris
Guest
Κων/νος Βαγενάς;125063 said:Όχι, όχι δεν είναι αυτό. Ο δάκτυλος σύμφωνα με το μέτρο της μεσαιωνικής(βυζαντινής)-νεοελληνικής ποίησης είναι τονισμένο, άτονο, άτονο. Κι εδώ είναι το πρόβλημα. Στη ν/ε φιλολογία ο δάκτυλος περιλαμβάνει τρεις συλλαβές, τρεις χρόνους, δηλαδή, ενώ στην αρχαία τέσσερις χρόνους, όπως λέτε. Αλλά εδώ υπάρχει σύγκρουση της ονομασίας του μέτρου της ποίησης με την ονομασία του μέτρου του ρυθμού. Το μέτρο της ποίησης είναι ιαμβικό, ενώ ο ρυθμός, εφόσον είναι τρίσημος, είναι δακτυλικός εξάσημος με εξαιρέσεις. Ίσως αυτό γίνεται επειδή οι πρώτες τρεις συλλαβές κάθε φράσεις είναι ισόποσες χρονικά και ξεκινάμε με θέση, όχι με άρση, όπως θα απαιτούσε το ιαμβικό μέτρο.
Ναι, το αντιλήφθηκα ότι σκέφτεστε έτσι, αλλά πρόκειται περί λάθους. Όταν μιλάμε για μουσικά μέτρα, τα οποία έχουν να κάνουν και με διάρκειες των φθόγγων, δεν κάνουμε συσχετισμό με τα μέτρα της νεοελληνικής ποίησης, αλλά με τα αρχαία προσωδιακά μέτρα. Η απλή εναλλαγή τονισμένου-άτονου χωρίς προσδιορισμένη διάρκεια δεν παράγει μουσικό μέτρο. Το ίδιο ισχύει και για τα μέτρα της παραδοσιακής μουσικής, όταν προσπαθούμε να τα συσχετίσουμε με τα αρχαία. Ξεχνάμε το δυναμικό τονισμό του κειμένου και κοιτάμε την ποσοτική διάσταση. Πέραν αυτού, γιατί τα εξαποστειλάρια πρέπει να είναι σε εξάσημο και όχι σε τρίσημο;
Ναι, εκεί πρόκειται για έναν συνειδητό αρχαϊσμό. Προσοχή όμως: δεν επηρεάζεται ο ρυθμός του μέλους, καθότι η προσωδία της αρχαίας γλώσσας δεν "ακούγεται" πια με τη νεώτερη προφορά. Δεν ακουγόταν ούτε καν την εποχή που συνετέθησαν αυτοί οι κανόνες.Κων/νος Βαγενάς;125063 said:Οι ιαμβικοί είναι πράγματι ιαμβικοί;
Οπωσδήποτε.Κων/νος Βαγενάς;125063 said:Αλλά δεν βοηθά σ' αυτό ο συνεπτυγμένος;
Last edited: