Δεχτείτε παρακαλώ μερικά παραδείγματα εις επίρρωσιν όσων ορθώτατα λέει ο π. Μάξιμος για τη χρήση του δε χωρίς το μεν. Τα παραθέτω από το περίφημο λεξικό της αρχ. Ελληνικής των Liddel-Scott-Jones (και ειδικότερα από τη σημασία 2b που αναφέρεται σε απαριθμήσεις ή μεταβάσεις – αυτήν που νομίζω μας ενδιαφέρει):
ὣς Ἀχιλεὺς θάμβησεν .., θάμβησαν δὲ καὶ ἄλλοι (Ἰλιάδα 24.483)
σάκος εἷλε .., εἵλετο δ᾽ ἔγχος (Ἰλιάδα 14.9)
Ζεύς ἐστιν αἰθήρ, Ζεὺς δὲ γῆ, Ζεὺς δ᾽ οὐρανός (Αἰσχύλος, απόσπ. 70)
κινεῖ κραδίαν, κινεῖ δὲ χόλον (Εύριπίδης, Μήδεια 99)
ὄζει ἴων, ὄζει δὲ ῥόδων, ὄζει δ᾽ ὑακίνθου (Ἕρμιππος 82.8)
(σε ρητορικά ξεσπάσματα) οὐκ ἂν εὐθέως εἴποιεν• τὸν δὲ βάσκανον, τὸν δὲ ὄλεθρον, τοῦτον δὲ ὑβρίζειν,—ἀναπνεῖν δέ! (Δημοσθένης, 21.209)
(σε κλιμάκωση) πᾶν γύναιον καὶ παιδίον καὶ θηρίον δέ (=ακόμα και θηρίο) (Πλάτων, Θεαίτ. 171e)
και ένα κάπως εκτενές, αλλά χαρακτηριστικό τελευταίο κείμενο (Ξενοφ. Κύρ. Ἀνάβ. 1.2.1.1-5)
Πατρὸς μὲν δὴ ὁ Κῦρος λέγεται γενέσθαι Καμβύσου Περσῶν βασιλέως· ὁ δὲ Καμβύσης οὗτος τοῦ Περσειδῶν γένους ἦν· οἱ δὲ Περσεῖδαι ἀπὸ Περσέως κλῄζονται· μητρὸς δὲ ὁμολογεῖται Μανδάνης γενέσθαι· ἡ δὲ Μανδάνη αὕτη Ἀστυάγους ἦν θυγάτηρ τοῦ Μήδων γενομένου βασιλέως. φῦναι δὲ ὁ Κῦρος λέγεται καὶ ᾄδεται ἔτι καὶ νῦν ὑπὸ τῶν βαρβάρων εἶδος μὲν κάλλιστος͵ ψυχὴν δὲ φιλανθρωπότατος καὶ φιλομαθέστατος καὶ φιλοτιμότατος…
Συμφωνώ επίσης με την άποψη ότι «δέν πρέπει νά μένουμε σέ τέτοιες λεπτομέρειες» και να καταφεύγουμε εύκολα σε διορθώσεις. Ειδικά στο ωραιότατο αυτό δοξαστικό έχω να παρατηρήσω κάτι από αισθητική απόψεως: σε όλα τα παραδείγματα που προαναφέρθηκαν παρατηρεί κανείς ότι το σκέλος με το δε, δεν είναι απλή συνέχεια του πρώτου σκέλους, αλλά περιέχει μια μικρή έμφαση. Ακριβώς αυτή η έμφαση στο παρόν δοξαστικό υπομνηματίζει το γεγονός ότι ο φόβος μεν είναι υπαρκτός, αλλά η χαρά είναι μεγαλύτερη. Αυτή η απόχρωση θα χανόταν αν προσθέταμε το μέν.
Ευχαριστώ.