Διαβάζοντας το άρθρο του π. Κωνσταντίνου διαπίστωσα ότι εγώ τουλάχιστον βασανίζομαι από μια σχάση: της μελέτης της παλαιάς παράδοσης και από την άλλη την διακονία του πληρώματος της Εκκλησίας με έναν μοντέρνο (!
τρόπο.
Πλήν όμως εγώ πάλι διαπιστώνω ότι ού δύνασθαι δυσί κυρίοις δουλεύειν, διότι η μελέτη γίνεται με καθαρά ιστοριστικά κριτήρια (αναδίφηση χειρογράφων, διασταύρωση στοιχείων κτλ) από την άλλη αυτός ο τρόπος εργασίας είναι εντελώς ασύμβατος με τα βασικά στοιχεία της σημερινής εποχής (μετα-βιομηχανική, μετα-νεωτερική, μετα-μοντέρνα, μετα-διαφωτιστική κτλ) δεδομένου ότι οι έννοιες "σύναξη", "λατρεία" και "σωτηρία" έχουν πολλές σημασίες και νοηματοδοτήσεις ανάλογα την πνευματική και διανοητική κατάσταση καθενός μέλους της Συνάξεως. (βλ. πρόχειρα την διαφορά κατανόησης της Συνάξεως από επισκόπους, αγάμους, εγγάμους κληρικούς, ψάλτες, επιτρόπους ή την έννοια της λατρείας στο πλήρωμα μιας ενορίας κ.α.)
Προσωπικά δεν ξέρω αν είμαι πεπεισμένος - επίτηδες μιλώ μόνο για τον εαυτό μου - ότι αποβάλλοντας τις δικές μου νοηματοδοτήσεις, όπως αργοσύντομα χερουβικά, λειτουργικά, δύναμις, παννυχίδες και τριθέκτες, αγρυπνίες, αγ. Συμεών Θεσσαλονίκης κτλ. προκειμένου να αρχίσω να λέω τριπλά αλληλούια και εφύμνια και αντίφωνα κτλ. θα συναντηθώ με τις νοηματοδοτήσεις των εννοιών "σύναξη", "λατρεία" και "σωτηρία" τουλάχιστον της πλειοψηφίας του πληρώματος.
Μεχρι τότε
μένε εν οις έμαθες και επιστώθης ειδώς παρά τίνος έμαθες (Β΄ Τιμοθ. 3, 14)
Υ.Γ.: Αυτό το "ειδώς" με την προμυθεϊκή έννοια (πόνος (σ)της γνώσης)