ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΑΡΑΣΤΡΑΤΙΔΗΣ
Μέλος
Μήπως μπορεί κάποιος να με διαφωτίσει εάν υπάρχει απάντηση στην ανωτέρω ερώτηση ή αφήνουμε τον ιερέα και τους νεωκόρους να αναλάβουν το έργο;
Δεν παρεξηγώ κανέναν δεν κατάλαβα όμως καλά όταν λες κακώς γίνεται όλο το σκηνικό με τον Εσταυρωμένο εννοείς για την ακολουθία της αποκαθήλωσης.Και εγώ δεν τα πάω καλά με τους συναισθηματισμούς αλλά νομίζω ότι ακολουθία της αποκαθήλωσης δεν είναι ούτε άρτος και θεάματα αλλά ούτε και μιξοσυναισθηματισμοί....
είναι ασφαλέστερο, έστω και κι αν αυτό είναι κατ' οικονομίαν, να είμαστε πιο αυστηροί στην εισαγωγή και υιοθέτηση πρακτικών νεωτερικών (χρονικά) που αποβέπουν στον εντυπωσιασμό, αλλά να είμαστε πιο ανεκτικοί σε πρακτικές που επιβιώνουνΤα όρια μεταξύ φυσικής εξέλιξης της παράδοσης και εκτροπής από αυτήν είναι ιδιαίτερα δυσδιάκριτα, τόσο στα λειτουργικά δρώμενα, όσο και στη μουσική. ....
έστω κι αν είναι.... μετὰ ἀπὸ 150 χρόνια ἐφαρμογῆς [μιας] συγκεκριμένης κατάστασης
.Ἀτυχὴς ἡ εἰσαγωγὴ, ἀτυχέστατο τὸ ἀποτέλεσμα, .....
, καλά είναι να είμαστε επιφυλακτικοί, μήπως μαζί με τα στραβά πετάξουμε και τα σωστά. «Ο δε έφη ού: μήποτε συλλέγοντες τα ζιζάνια, εκριζώσητε άμα αυτούς τον σίτον. Αφετε συναυξάνεσθαι αμφότερα.»...Τὰ κριτήρια εἶναι καλὰ ὅταν ὑπάρχουν. Ὅταν δὲν ὑπάρχουν τότε εἶναι τὸ ζήτημα.
Αυτή είναι γενικά μια συνετή στάση....είναι ασφαλέστερο, έστω και κι αν αυτό είναι κατ' οικονομίαν, να είμαστε πιο αυστηροί στην εισαγωγή και υιοθέτηση πρακτικών νεωτερικών (χρονικά) που αποβέπουν στον εντυπωσιασμό, αλλά να είμαστε πιο ανεκτικοί σε πρακτικές που επιβιώνουν...
Πολλά μπράβο για την παρατήρηση, γιατί τελικά έχουν αποδειχθεί ότι παίζουμε θέατρο και μάλιστα με κύριο πρωταγωνιστή τον εσταυρωμένος Θεό μας...Νὰ σὲ πῶ.
Μέχρι τὴν Μ. Πέμπτη πρωΐ βγάζουμε τὶς εἰκόνες τοῦ Νυμφίου καὶ τοῦ Μ. Δείπνου ἤρεμα καὶ ὠραία καὶ ὁ κόσμος τὶς προσκυνάει κατὰ τάξη.
Ξαφνικὰ τὴν Μ. Πέμπτη τὸ βράδυ βγάζουμε μὲ θεατρικὸ τρόπο τὸν ἐσταυρωμένο μὲ πλείστα ὅσα ἠχητικὰ καὶ ὀπτικὰ ἐφέ. Βγάζουμε κουβούκλια κλπ. Τὴν Μ. Παρασκευὴ πάλι κάνουμε τὴν ἀποκαθήλωση μὲ τρόπο πάλι θεατρικὸ καὶ μὲ ἐφέ γιὰ ἔμφαση. Τὰ δάκρυα τῶν εὐσεβῶν ποτάμι. Ἔρχεται τὸ Μ. Σάββατο. Κάνουμε τὸν ἀναστάσιμο ἑσπερινὸ τὸ πρωΐ πατ κιουτ, μεταλαμβἀνουν ἅπαντες γιὰ τὸ ἀντέτ, οὕτε λιτανεῖες οὕτε τίποτε. Πάει ἡ πρώτη γεύση τῆς Ἀνάστασης ντούκου. Ἔρχεται ὁ ὄρθρος καὶ ἡ Θ. Λειτουργία βγάζουμε τὴν εἰκόνα τῆς Ἀνάστασης στὸ μέσον οὕτε ἐφὲ οὔτε τίποτε. Κι ἔτσι πρέπει νὰ εἶναι φυσικὰ, ἤρεμα κι ὠραία. Πλάκώνουμε καὶ τὴν ἀκολουθία σὲ σουπερ πατ κιουτ χρόνο κι ἄντε γειά.
Μὲ λίγα λόγια. Πανηγυρίζουμε τὰ Πάθη μὲ ποικίλα ὅσα «ἔθιμα» καὶ τὴν Ἀνάσταση τὴν «ξεπετᾶμε» σὰν κάτι σύνηθες χωρὶς πολλὰ πολλὰ.
https://alopsis.gr/afieroma/af-η-έξοδος-και-περιφορά-του-εσταυρωμένο/
Βέβαια είμαστε λίγο εκτός θέματος, αφού το αρχικό ερώτημα αφορούσε κάποια συνήθεια, τοπική μάλλον, την οποία δεν γνωρίζω καν (ανασταύρωση;;; ). Η συζήτηση επεκτάθηκε, ωστόσο, σε γενικότερα ζητήματα λειτουργικών δρωμένων. Ας είναι.
Θα αναφέρω δύο ιστορικά παραδείγματα, για να αντιληφθούμε (εξαιρουμένου του ανωτέρω συνομιλητή, ο οποίος βρίσκεται προφανώς υπό το κράτος αγανάκτησης, δικαιολογημένης εν μέρει) ότι αυτά τα ζητήματα πρέπει να εξετάζονται από περισσότερες πλευρές.
Πρώτον: η βυζαντινή ακολουθία των Τριών Παίδων, στην οποία προβλεπόταν ομοίωμα της καιομένης καμίνου στο μέσον του ναού! Σίγουρα εκείνη την εποχή θα υπάρχαν κάποιοι που θα χαρακτήριζαν το εν λόγω δρώμενο ως "καραγκιοζιλίκι", κατά τη νεώτερη καθομιλουμένη. Το ότι τελικά χάθηκε στην πορεία, μπορεί να οφείλεται είτε στις ιστορικές περιπέτειες του Γένους, είτε στο ότι αποβλήθηκε φυσιολογικά από την παράδοση.
Το δεύτερο παράδειγμα αφορά τον δικό μας ιδιαίτερο χώρο, τη μουσική: αναφέρομαι στην αρχαία χειρονομία, με την οποία υποδεικνυόταν η πορεία του μέλους με συγκεκριμένα (όχι αφηρημένα, όπως κάνουν σήμερα κάποιοι αναβιωτές) σχήματα της χειρός και των δακτύλων. Υπάρχει μαρτυρία για την επιβίωση αυτής της πρακτικής μέχρι και το πρώτο ήμισυ του 17ου αιώνος. Μετά χάνεται, είτε διότι απλώς δεν χρειαζόταν πλέον, επικρατησάσης πλήρως της μονοφωνίας, είτε διότι κάποιοι το θεωρούσαν πλέον ως απαρχαιωμένο "καραγκιοζιλίκι".
Βλέπετε ότι είναι δύσκολη η μονοσήμαντη τοποθέτηση σε αυτά τα ζητήματα.
Αυτή είναι γενικά μια συνετή στάση.