Σχετικά μέ τό ἀπολυτίκιο τοῦ ἁγίου τοῦ ὁποίου τό ὄνομα ἔλαβε τό βρέφος/νήπιο, ἀγαπητέ Γιῶργο, ὄντως δέν τό ἔχω ἀκούσει καί δέν ξέρω ἄν εἶναι δυνατόν νά ἐφαρμόζεται πάντα. Νά μοῦ πεῖτε σήμερα ὑπάρχει «καταιγισμός» νεοφανῶν ἀπολυτικίων, ἀκρίτως χρησιμοποιουμένων. Τό τί εἶναι σωστό καί τό τί εἶναι λάθος κι αὐτό εἶναι σχετικό.
Τό ἀπολυτίκιο τῶν Θεοφανείων σαφῶς παραπέμπει στήν Βάπτιση τοῦ Κυρίου εὐλόγως.
Σήμερα, ὅπου ἡ ἀκολουθία τοῦ Ἀρραβῶνος καθώς καί ἡ προβαπτισματική ἀκολουθία τῆς Κατηχήσεως καί τῶν Ἀφορκισμῶν τελοῦνται συναπτῶς μέ τά ἀντίστοιχα μυστήρια, ἔχω ἀκούσει στό τέλος τῆς προβαπτισματικῆς αὐτῆς ἀκολουθίας καί πρό τῆς ἐνάρξεως τοῦ Βαπτίσματος τό ἀπολυτίκιον τῆς Ὑπαπαντῆς.
Ἡ ἀκρίβεια ἀπαιτεῖ τήν ἐν σιγῇ θυμίαση (πρβλ. Ἰω. Φουντούλη, Λειτουργική Α΄, σελ. 288).
Ἡ ψαλμωδία, στό τέλος, τοῦ τροπαρίου τῆς η΄ ᾠδῆς τοῦ κανόνος τοῦ Πάσχα «Πάτερ παντοκράτορ, καὶ Λόγε, καὶ Πνεῦμα, τρισὶν ἑνιζομένη, ἐν ὑποστάσεσι φύσις, ὑπερούσιε καὶ ὑπέρθεε εἰς σὲ βεβαπτίσμεθα, καὶ σὲ εὐλογοῦμεν, εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας» σαφῶς συνδέεται μέ τήν φράση «εἰς σὲ βεβαπτίσμεθα».
Τό θυμίαμα, ἐπαναλαμβάνουμε, ὅτι εἶναι τῆς ἐνάρξεως τῆς θ. λειτουργίας μέ τήν ὁποία ἦταν συνδεδεμένα ὅλα τά μυστήρια.
Ἡ τάση προσθηκῶν στήν ἀρχή ἤ στό τέλος τῆς θ. λειτουργίας εἶναι ἐμφανής στούς εἰδότας (πρβλ. Γ. Θ. Βεργωτή, Τελετουργική, Θεσσαλονίκη 1993, σσ. 135 κ.ἑ.).