Σχολιάζω από άλλο θέμα:
Η προέλευση της βυζαντινής μουσικής είναι μεγάλο θέμα. Από τους δικούς μας έχουν γράψει αρκετά και σημαντικά, μεταξύ άλλων, ο Βουδούρης και ο Σάθας, από τα οποία προκύπτει ότι το σύνθετο μόρφωμα της εκκλησιαστικής μας μουσικής προφανώς συνδέεται και με άλλους χώρους εκτός της Αρχαίας Ελλάδας και δη της Ανατολής (και συγκεκριμένα με την ιουδαϊκή και συριακή παράδοση, άσχετα με το βαθμό επίδρασης που πρεσβεύει ο καθένας).
Εφόσον αναφερόμαστε στη μορφή της βυζαντινής μουσικής όπως την ξέρουμε σήμερα, δεν θα έλεγα ότι το συμπέρασμα αυτό στερείται λογικής βάσης, αφού, από τα όσα λίγα γνωρίζουμε για την αρχαία ελληνική μουσική, δεν έχω πειστεί κι εγώ ότι το ακουστικό της αποτέλεσμα ομοίαζε με αυτό της βυζαντινής (γι' αυτό γράφω "όπως την ξέρουμε σήμερα" και όχι όπως ενδεχομένως ήταν κάποτε, αφού μιλώντας σήμερα για εκκλησιαστική μουσική προφανώς δεν πάει ο νους μας σε κάποιο άκουσμα σαν κι αυτό...). Αν τώρα δεν αναφερόμαστε στο άκουσμα, αλλά στη δομή, τότε όντως υπάρχουν αρκετά στοιχεία από την αρχαία ελληνική μουσική (τετράχορδα, γένη εν μέρει, λογική των τρόπων και ήχων -παρά τις διαφορές μεταξύ τους-, εστώτες και κινούμενοι φθόγγοι κ.ά.). Όμως τα δομικά αυτά στοιχεία συναντώνται και αλλού και ίσως μάλιστα ακόμα περισσότερο (λ.χ. στο Γρηγοριανό μέλος, η σχέση του οποίου με τη μουσική μας είναι συναφές θέμα και συζητιέται αλλού). Να θυμίσουμε επίσης την κριτική που άσκησε στο "Λεξικό" του Φιλοξένη η επιτροπή του Πατριαρχείου που ήταν αρμόδια για την έγκριση του βιβλίου του, με τις ενστάσεις που διατυπώνει στον πρόλογο του βιβλίου σχετικά με τις υπερβολικά απλουστευμένες απόψεις του συγγραφέα περί της "απευθείας συνέχειας" της βυζαντινής μουσικής από την αρχαία ελληνική.Να σημειώσω ότι στενοχωρέθηκα πραγματικά διαβάζοντας το θεωρητικό του Αγαθοκλέους όπου υποστηρίζει την ΜΗ προέλευση της Βυζαντινής Μουσικής από της αρχαιοελληνική
Η προέλευση της βυζαντινής μουσικής είναι μεγάλο θέμα. Από τους δικούς μας έχουν γράψει αρκετά και σημαντικά, μεταξύ άλλων, ο Βουδούρης και ο Σάθας, από τα οποία προκύπτει ότι το σύνθετο μόρφωμα της εκκλησιαστικής μας μουσικής προφανώς συνδέεται και με άλλους χώρους εκτός της Αρχαίας Ελλάδας και δη της Ανατολής (και συγκεκριμένα με την ιουδαϊκή και συριακή παράδοση, άσχετα με το βαθμό επίδρασης που πρεσβεύει ο καθένας).
Τι θα έλεγες λοιπόν να χρησιμοποιούμε, "έστω και κατά συνθήκη" τον όρο, ας πούμε, "εναρμόνιο γένος"; :wink:Θα μου ήταν πολύ ευχάριστο αν έστω και κατά συνθήκη χρησιμοποιούσαμε κάποιες ορολογίες της αρχαιοελληνικής μουσικής στους ...χαλεπούς καιρούς μας όπου τα παιδιά έχουν χάσει κάθε πιθανότητα επαφής με αυτήν την συνέχεια.