Με σειρά προτίμησης:
Τον Τσαμκιράνη, επειδή ψάλλει και μιλάει μέσα μου, από την άποψη ότι με συνεπαίρνει, όσο κανενός άλλου, το ύφος του, η χαρισματική του φωνή, το από καρδίας ψαλσιμο, η ταπείνωσή του, η σοβαρότητά του, οι εξαιρετικές του γνώσεις και η κατανυκτικότητά του.
Τον Μαϊδανόγλου, γιατί έχει απίστευτο χειρισμό στις ψηλές νότες, τις οποίες και αποδίδει με χαρακτηριστική άνεση.
Τον Στανίτσα, λόγω του ότι είναι ακριβέστατος τονικά, υπέροχος υφολογικά και έχει πολύ ωραία, ευλύγιστη φωνή.
Τον Θεοδοσόπουλο, λόγω της κραταιάς φωνής του και της εξαιρετικής αποδόσεως των μαθημάτων του Πρίγγου.
Τον Φιρφιρή, όταν εντρυφώ στον Φιλανθίδη.
Τον Παϊκόπουλο, λόγω της γλυκιάς, μελωδικής φωνής και του όμορφου ύφους.
Τον Νεοχωρίτη, λόγω του πολύ "μαζεμένου" τρόπου που ψάλλει, από την άποψη αναλύσεων κλπ... Όχι λόγω ανικανότητας, αλλά λόγω απόψεως. Έχει ωραία φωνή και είναι εξαιρετικός ερμηνευτής, άσχετα με το αν είναι πατριαρχικό το ύφος του ή όχι.
Τέλος, σε μία ειδική κατηγορία... Αγαπώ πάρα πολύ το ψάλσιμο των πατέρων της Ι. Μ. Σίμωνος Πέτρας (οι παλιές τους ηχογραφήσεις). Σαφώς και υφολογικά μπορεί κάποιος να τους προσάψει πολλά αρνητικά, όπως και διαστηματικά και τεχνικά και και και... Αλλά είναι μια χορωδία που με συγκινεί όσο καμία άλλη, αφού ψάλλουν με την καρδιά τους, με πάθος, με αγάπη σε αυτό που κάνουν και σε αυτόν που πιστεύουν και υμνούν. Δεν λέω ότι δεν το κάνουν και άλλες χορωδίες κλπ, λέω ότι αυτοί με ικανοποιούν. Επίσης, είμαι και συναισθηματικά δεμένος μαζί τους, καθώς τους ακούω από παλιά, από τα πρώτα CD.
Η αλήθεια είναι ότι αν είχα την επιλογή να ακούω ΜΟΝΟ ΕΝΑΝ ψάλτη για όλη μου την ζωή, θα διάλεγα τον κ. Ματθαίο.
Υγ: σίγουρα θα έχω ξεχάσει αρκετούς, αλλά όταν σκέφτομαι την Βυζαντινή, αυτά είναι τα πρώτα ονόματα που μου έρχονται στο μυαλό.