Καμία σημασία δεν έχει το επίπεδο μόρφωσης και οι τρόποι όταν και τον πρωτοψάλτη και τον τυπικάρη, ο ιερέας τους έχει επιλέξει και μπορεί ανά πάσα στιγμή να τους αντικαταστήσει. Με την πρώτη διαφωνία τους αλλάζει με άλλους που συμφωνούν και έτσι λήγουν και οι εντάσεις.
Ας δούμε ποιες είναι οι εξαιρέσεις που μπορεί να εξελιχθούν σε χρόνιες και ψυχοφθόρες συγκρούσεις:
1. Ο ιερέας δεν είναι προϊστάμενος του ναού και ο ψάλτης είναι άνθρωπος του προϊσταμένου. Δεν μπορεί να αλλάξει τον ψάλτη, μπορεί όμως να του κάνει τη ζωή δύσκολη. Ούτε ο προϊστάμενος μπορεί εύκολα να μετακινήσει τον ιερέα του, οπότε παίζει ρόλο διαιτητή, μη του φύγει ο ψάλτης γιατί μετά αυτός θα πρέπει να βρει άλλον και όχι ο ιερέας που δημιουργεί το πρόβλημα.
2. Ο προϊστάμενος είναι νέος στο ναό και ο ψάλτης παλιός, μεγαλύτερος, ντόπιος, πιο καταξιωμένος στην τοπική κοινωνία, αναγνωρισμένος από το δεσπότη κλπ, οπότε πάλι ο προϊστάμενος δεν μπορεί να τον μετακινήσει, μη σας πω το αντίθετο, να κινδυνεύει να φύγει αυτός αν δημιουργήσει αντιπάθειες. Οπότε εκεί υπερισχύει ο πιο δυνατός.
Τυχόν κανόνες που μπορεί να υπάρχουν για το ποιο στιχηρό πχ θα λέει κάθε δομέστιχος κλπ, έχουν νόημα όταν για κάθε μία από τις θέσεις αυτές υπάρχει το αντίστοιχο μόνιμο άτομο με τις ανάλογες ικανότητες. Δηλαδή ο προϊστάμενος δε θα χρειαστεί να αλλάξει τους κανόνες, αλλά θα τοποθετήσει απευθείας τον άνθρωπο που θέλει στη θέση που αντιστοιχεί στον εκάστοτε ρόλο.
Συνήθως δεν υπάρχει τέτοια δυνατότητα και οι βοηθοί είναι περιστασιακοί και όχι επαρκώς καταρτισμένοι. Τότε επικρατεί η κοινή λογική: καθένας θα πει ανάλογα τις δυνάμεις του, ώστε όλοι να νιώθουν χρήσιμοι, όλοι να εκπαιδεύονται, όλοι να προβάλλονται και ο ψάλτης να ξεκουράζεται. Όταν μας λέει ο ιερέας μια οδηγία καλό είναι να την εξετάζουμε πριν την απορρίψουμε εκ των προτέρων ως παρέμβαση.