PanagiotisK
ως άνωθεν^
Επειδή το θέμα θίχτηκε, εν μέρει, σε κάποιο θέμα, θέλω να εκφράσω κάποιες σκέψεις.
Ζούμε σε μια κοινωνία η οποία μας "επιβάλλει" την εκμάθηση ετέρων γλωσσών
και αποθαρρύνει, προκλητικά πολλές φορές, τη γνώση της ελληνικής, της
μητρικής μας. Καταργεί πνεύματα, παρεισφρέει ξένες λέξεις, προσαρμοσμένες καταλλήλως
στο, ήδη, υπερ-πλούσιο λεξιλόγιό μας, αφήνω δε τη τελευταία διαδικτυακή, αναιδή, μόδα
γραφής ελληνικών λέξεων, μετά λατινικών χαρακτήρων. Εβρισκόμενοι εν μέσω τέτοιου σκληρού πολέμου,
της γνώσης της καθ'εαυτού ελληνικής γλώσσης από τους Έλληνες*, θεωρώ
υποχρέωσι, καθήκον τε και ανάγκην, ουχί μόνον την εκμάθησή της, αλλά και
την χρήση της εις πάσαν ευκαιρίαν. Ευχής έργον θα ήτο να περάσει από τη
γραφή στην ομιλία. Η γραφή δίδει την ευχέρεια να εξεταστεί το γραφέν η ομιλία όχι.
Να μην αναφέρω καλλίτερα τα πολυπληθή οφέλη στην εγκεφαλική λειτουργία
σύμφωνα με επιστημονικές μελέτες.
Ας μάθουμε την καλλίτερα δομημένη γλώσσα εις τον κόσμο. Εδώ είναι το σπίτι της, θα έπρεπε να ντρεπόμαστε!
* Περιστατικό: Φίλος μου ιατρός, Ελληνοαμερικάνος που ζει εις την Αμερική,
περιγράφει το εξής: Όταν ήμουν φοιτητής πήγα να κάνω πρακτική σε
έναν μεγάλο χειρούργο οφθαλμίατρο. Τη στιγμή που εισήλθα εις τον θάλαμο,
εκείνος χειρουργούσε και με λέει "Πως ονομάζεσαι νεαρέ;", "Αλέξανδρος", τον
απαντώ, "είσαι Έλληνας;", "Ναι", "Ιλιάδα γνωρίζεις;", απορημένος ο νεαρός Αλέξανδρος,
και άρχισε εκείνος ο αμερικανός επιστήμων να απαγγέλλει Ιλιάδα εις την Ομηρικήν.
Τι μένει ειπωθεί; Εδώ κατέληξαν οι ξένοι ότι η καλλίτερη γλώσσα που
μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τους υπολογιστές, είναι η αρχαία ελληνική λόγω της δομής της...
Και εμείς την απλοποιούμε (!?). Και οι ξένοι στρώνουν πισινό και την μαθαίνουν.
Αίσχος.
Ο νοών...
Περιστατικό β': Εβρίσκομαι στο αναλόγιο της Αγ. Βαρβάρας Ιλίου, μαθητής ων και βοηθός
του αειμνήστου διδασκάλου, Στάικου Χατζή. Μνημόσυνο και ξεκινάει ο δάσκαλος
το "μετά των Αγίων". Αντί όμως να ξεκινήσει με την κλασσική γραμμή που
ξεκινάει το εις πλδ μάθημα, ξεκινάει #Νη Πα Βου Γα Δι Δι... -> Με-τα-των-Αγί-ι...#, δάσκαλε ρωτάω μετά, γιατί το είπες έτσι;
λέει "γιατί με το κλασικό είναι σαν να λες "ύστερα από τους Αγίους", ενώ
όταν η λέξη μετά #κολλάει# στο των Αγίων είναι σα να λες "μαζί με τους Αγίους"...
Όταν λοιπόν ο ψάλτης είναι και γνώστης την γλώσσας ^ τέτοια αποτελέσματα έχουμε.
(Βεβαίως δεν εννοούσε ότι αλλάζει η έννοια του κειμένου με την κλασσική γραμμή
αλλά ότι με τη δική του εκτέλεση ακούγεται έτι ορθότερον)
Ζούμε σε μια κοινωνία η οποία μας "επιβάλλει" την εκμάθηση ετέρων γλωσσών
και αποθαρρύνει, προκλητικά πολλές φορές, τη γνώση της ελληνικής, της
μητρικής μας. Καταργεί πνεύματα, παρεισφρέει ξένες λέξεις, προσαρμοσμένες καταλλήλως
στο, ήδη, υπερ-πλούσιο λεξιλόγιό μας, αφήνω δε τη τελευταία διαδικτυακή, αναιδή, μόδα
γραφής ελληνικών λέξεων, μετά λατινικών χαρακτήρων. Εβρισκόμενοι εν μέσω τέτοιου σκληρού πολέμου,
της γνώσης της καθ'εαυτού ελληνικής γλώσσης από τους Έλληνες*, θεωρώ
υποχρέωσι, καθήκον τε και ανάγκην, ουχί μόνον την εκμάθησή της, αλλά και
την χρήση της εις πάσαν ευκαιρίαν. Ευχής έργον θα ήτο να περάσει από τη
γραφή στην ομιλία. Η γραφή δίδει την ευχέρεια να εξεταστεί το γραφέν η ομιλία όχι.
Να μην αναφέρω καλλίτερα τα πολυπληθή οφέλη στην εγκεφαλική λειτουργία
σύμφωνα με επιστημονικές μελέτες.
Ας μάθουμε την καλλίτερα δομημένη γλώσσα εις τον κόσμο. Εδώ είναι το σπίτι της, θα έπρεπε να ντρεπόμαστε!
* Περιστατικό: Φίλος μου ιατρός, Ελληνοαμερικάνος που ζει εις την Αμερική,
περιγράφει το εξής: Όταν ήμουν φοιτητής πήγα να κάνω πρακτική σε
έναν μεγάλο χειρούργο οφθαλμίατρο. Τη στιγμή που εισήλθα εις τον θάλαμο,
εκείνος χειρουργούσε και με λέει "Πως ονομάζεσαι νεαρέ;", "Αλέξανδρος", τον
απαντώ, "είσαι Έλληνας;", "Ναι", "Ιλιάδα γνωρίζεις;", απορημένος ο νεαρός Αλέξανδρος,
και άρχισε εκείνος ο αμερικανός επιστήμων να απαγγέλλει Ιλιάδα εις την Ομηρικήν.
Τι μένει ειπωθεί; Εδώ κατέληξαν οι ξένοι ότι η καλλίτερη γλώσσα που
μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τους υπολογιστές, είναι η αρχαία ελληνική λόγω της δομής της...
Και εμείς την απλοποιούμε (!?). Και οι ξένοι στρώνουν πισινό και την μαθαίνουν.
Αίσχος.
Ο νοών...
Περιστατικό β': Εβρίσκομαι στο αναλόγιο της Αγ. Βαρβάρας Ιλίου, μαθητής ων και βοηθός
του αειμνήστου διδασκάλου, Στάικου Χατζή. Μνημόσυνο και ξεκινάει ο δάσκαλος
το "μετά των Αγίων". Αντί όμως να ξεκινήσει με την κλασσική γραμμή που
ξεκινάει το εις πλδ μάθημα, ξεκινάει #Νη Πα Βου Γα Δι Δι... -> Με-τα-των-Αγί-ι...#, δάσκαλε ρωτάω μετά, γιατί το είπες έτσι;
λέει "γιατί με το κλασικό είναι σαν να λες "ύστερα από τους Αγίους", ενώ
όταν η λέξη μετά #κολλάει# στο των Αγίων είναι σα να λες "μαζί με τους Αγίους"...
Όταν λοιπόν ο ψάλτης είναι και γνώστης την γλώσσας ^ τέτοια αποτελέσματα έχουμε.
(Βεβαίως δεν εννοούσε ότι αλλάζει η έννοια του κειμένου με την κλασσική γραμμή
αλλά ότι με τη δική του εκτέλεση ακούγεται έτι ορθότερον)