Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ενεργοποιείται σε μια τέτοια συζήτηση το χάσμα γενεών.
Αναφέρουν πολλοί για νέους και γέρους. Αυτό που είχα γράψει στο πρώτο πρώτο μήνυμα, περί του πότε, και αν, πρέπει να παραιτείται ο ηλικιωμένος ιεροψάλτης, είναι γιατί θεωρώ αρκετά λογικό ότι σε ένα αναλόγιο, αντιστοίχως, θα προτιμηθεί αυτός που μπορεί να ψάλλει έναντι αυτού που δεν μπορεί. Απλώς, ανέφερα κυρίως την ηλικία, από την άποψη ότι είναι ένας κομβικός παράγοντας στην ιερά αυτή τέχνη. Τώρα, αν κάποιος νέος είναι εντελώς φάλτσος, είναι άλλη συζήτηση. Ή για το αν λέμε για ειδικές περιπτώσεις.
Γιατί, πχ, είναι κακό να ειπωθεί ότι ο Στανίτσας, μετά από κάποια ηλικία, δεν είχε την παλιά ευλυγισία και χάρη στην φωνή; Κι ότι θα ήταν λογικό, από άποψη απόδοσης, να προτιμηθεί κάποιος άλλος; Ο οποίος Στανίτσας ήταν Ο ΨΑΛΤΗΣ από τα 28 του...
Η εκκλησία έχει βασικό σκοπό την προσευχή. Αν ο ψάλτης, με τον τρόπο που ψάλλει ή με την φωνή του, δεν βοηθά σε αυτό, τότε γιατί πρέπει ο σεβασμός σε έναν παλιό τιτάνα να επισκιάζει το σκοπό της εκκλησίας;
Ουσιαστικά, εγώ έθιξα τον παράγοντα της ηλικίας, γιατί είναι ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ αυτοί που δεν επηρεάζονται από την χρονική εξέλιξη. Και, συνήθως, οι περισσότεροι δυσκολεύονται να το αποδεχτούν.