Έγιναν αναφορές στο "μυστικοπαθές" του πατριαρχικού ύφους, το οποίο και εγένετο προσπάθεια να αποδοθεί εις τον Πρίγγον και αντεπαρεβλήθη προς το "ηγεμονικόν", το οποίον κατά την αυτήν άποψιν συνιστά στοιχείον του Ναυπλιώτου (και μαθητών του, ως ο Σάμου Ειρηναίος).
Κατ' αρχήν, επειδή κάπως συνεπλάκη όλο αυτό με τον βαθμόν αναλύσεων των ποιοτικών σημείων, ας ξεκαθαρίσωμε ότι οι αναλύσεις είναι κάτι άλλο. Και ως προείπαμε, ο Ιάκωβος έψαλλε από λιτά μέχρι υπεραναλελυμένα. Μπορούσε τα πάντα. Ο αναλύσεις του ξεπερνούν κάποτε και τις του Πρίγγου και λοιπών, απλώς εκφέρονται φυσικώ τω τρόπω και αυτή η αποέμφασις τις καθιστά δυσδιάκριτες, ως εάν έψαλλε μετροφωνικά. Ουδεμία όμως σχέσις προς την "μυστικοπάθειαν".
Περί μυστικοπαθείας και ηγεμονικότητος: και τα δυο στοιχεία ενυπάρχουν εις αμφοτέρους, Ιάκωβον και Πρίγγον και εναλλάσσονται. Άλλα μέλη έτσι, άλλα αλλοιώς και όχι τυχαίως. Ακόμη και θέσεις εντός του αυτού μέλους χρωματίζονται αναλόγως. Για παράδειγμα: το "Βουλευτήριον Σωτήρ", το ''Οτε εκ του ξύλου", το "Ψυχή μου κλπ", το γνωστόν ως Minore Χερουβικόν, το Κοινωνικόν Ιωάννου εις πλ Α΄, το "Σε υμνούμεν" πλ Δ΄, τμήματα του τροπαρίου Κασσιανής, το 'Την γαρ σην μήτραν", κλπ του Ναυπλιώτου ηχογραφήματα είναι μέλη μη μετέχοντα μυστικοπαθείας; Ή ο Πρίγγος τα αποδίδει μυστικοπαθέστερα; Ή άλλα μέλη στα οποία ο Ιάκωβος είναι πιο ηγεμονικός, όταν τα λέει ο Πρίγγος υστερούν στο θέμα αυτό; Ή έχει να κάνει η μυστικοπάθεια με την εισαγωγήν χρωματικών μελωδιών εδώ κι εκεί ή τέλος πάντων με μελωδικές καινοτομίες;
Εκείνο που ελλείπει από το πατριαρχικόν ύφος, όπως μάς το παρέδωσαν αυτοί οι δυο μεγάλοι, είναι η εύκολη συναισθηματικότης. Πρέπει να σκύψεις στην ερμηνεία, να την αποδεχθείς ψυχικώς, για να σού αποκαλύψει το λιτό και αυθεντικό της αίσθημα, άλλοτε μεγαλοπρεπές και δοξολογικόν και κηρυκτικόν και άλλοτε προσευχητικόν και ικετευτικόν και μυστικίζον. Όλα εκφέρονται απλά, απέριττα, ταπεινά, σοβαρά, αριστοκρατικά. Πουθενά δεν υπάρχουν οι προτεσταντίζουσες, διαχυτικώς συναισθηματικές μεταλλάξεις με τις οποίες έχουμε χορτάσει από τα παιδικά μας χρόνια στον τόπο μας συνάμα με τον γλυκερό ψευδοταπεινό ευσεβισμό. Ούτε και η άλλη όψις του νομίσματος, οι (παρα)τραγουδιστικές και πανηγυρι(τζιδι)κες εκτροπές που έχουμε εισπράξει από καλλίφωνα και μη αναστήματα (σε ισόποσες δόσεις με καταφανή άγνοια του εξωτερικού ανατολικού μέλους που τάχα επιχειρούν να μιμηθούν τα αναστήματα αυτά δια να εκθρέψουν ώτα μερακλήδων και μη) συναντάται εις το πατριαρχικόν ύφος.
Πάντα ταύτα είναι ένας ακόμη λόγος, δια τον οποίον επιμένομε ότι η μόνη ζώσα σχέση μας με την μακραίωνον βυζαντινήν μουσικήν και δη την πατριαρχικήν παράδοσιν είναι τα ακούσματά μας από Ναυπλιώτη, Πρίγγο και λοιπούς προς τα οποία οφείλομε ισόβιον μαθητείαν. Και πέραν των πολυτίμων αυτών ηχογραφήσεων, έχομε τα σωζόμενα επί χάρτου δια της γραφίδος Πρίγγου, Καραμάνη, Στανίτσα, Παναγιωτίδη, Ταλιαδώρου, Χρυσάνθου (ανεξαρτήτως ποσότητος συγγραφής εκάστου και ανεξαρτήτως του πόσα ημαρτημένα μπορεί κάποιος να προσάψει σε αυτές τις καταγραφές). Δι' αυτών διασώζεται μέγα μέρος αυτής της παρακαταθήκης. Και να μη θελήσει κάποιος να τα ψάλλει, έχει τουλάχιστον να διδαχθεί δια των καταγεγραμμένων εν αυτοίς ερμηνειών, τον τρόπον αναλύσεως και "ξεκλειδώματος" των κλασσικών μελών. Δι' όποιον αγαπά το πραγματικό κι όχι το χαμένο(
ιδεατό του παρελθόντος.