Αν και δεν συμφωνώ αναγκαστικά με τα παρακάτω, ούτε τα αποδέχομαι (
σε καμιά περίπτωση) αυτούσια ως ιστορικές μαρτυρίες, τα παραθέτω και σχολιάζω.
Από ανέκαθεν, η διαφορώ των Τίτλων των Αρχόντων των Πατριαρχικών Αναλογίων, ήταν μεγάλη.
Αν και ακόμη ψάχνω να βρω το νόημα του "διαφορώ", δεν μπορώ να ενθουσιάζομαι με την διαπίστωση αυτή.
Οι Κανονάρχες του Β΄. Χορού, ζήλευαν τους Κανονάρχεςς του Πρωτοψαλτικού Αναλογίου.
Ο Β΄. Δομέστικος, ζήλευε τη θέση του Α΄. γιατί απο' κεί και πέρα, ανοιγόταν η θέση του Λαμπαδαρίου.
Ο Α΄. Δομέστικος, ζήλευε τον Λαμπαδάριο και ο Λαμπαδάριος τον Πρωτοψάλτη.
Μην νομίζετε όμως ότι η ζήλεια σταματούσε εκεί.
Ο Πρωτοψάλτης ζήλευε κι αυτός με την σειρά του τον Λαμπαδάριο για τα νιάτα του.
Τελικά, μήπως θα ήταν καλύτερα να σημειώσουμε εδώ ποιος
δεν εμφορείτο από το ταπεινό αυτό πάθος (κατά την δική
σας -μια και δεν σας γνωρίζω προσωπικά και επιθυμώ να είμαι ευγενής και το αυτό εύχομαι
και ζητώ και δι' υμάς- περιγραφή) και μάλιστα την ώρα της λατρείας και της προσευχής;
...δεν το άντεχε ο Πρίγγος και αποφάσισε να "ξετινάξει" τον απέναντί του
Σε ποιο εγχειρίδιο χριστιανικής λατρείας ή θεολογίας περιγράφεται αυτή η ψυχική κατάσταση ή απόφαση ενός διακόνου της εν εκκλησία προσευχής, ως αποτέλεσμα της εν κατανύξει και ταπεινότητος λατρείας του Τριαδικού Θεού;
Χρησιμοποίησε λοιπόν, αυτό το όπλο που διέθετε. ...... Δοκίμασε με δύσκολα μαθήματα .... αλλά κι εκεί δεν του βγήκε. Πάνω απ' όλα όμως, ζήλευε τρομερά τα νιάτα , την ορθοφωνία και την σωστή έκφραση του Στανίτσα.
Θαυμάσια!!! Και έτσι η αγαστή συνεργασία των δύο οδηγούσε σε κατανυκτική ψαλμωδία, και απάλυνε τα πάθη και ηρεμούσε τις ψυχές και υποχωρούσαν οι εντυπώσεις από τις φωνές και όλα τα ανθρώπινα και αναδεικνυόταν περισσότερο η εκ ψυχής και καρδίας αναφορά των συμμετεχόντων προς τον Θεό. Και τα "δύσκολα μαθήματα", όχι! δεν ήταν μέσο επιβολής και μείωσης του απέναντι, αλλά επιτελούσαν τον αρχικό σκοπό των συνθετών τους: την δοξολογία, την ικεσία, την ευφρόσυνη προς τον Θεόν διάθεση!
Για κλάμματα είμαστε
αν έχουμε τέτοια νοοτροπία. Μόνο που πρέπει να κλαίμε εμείς με την κατάντια μας και όχι μόνο οι άλλοι για τα όσα τους τραγουδάμε.
Εν τω μεταξύ όμως, υπήρχε και άλλο πρόβλημα ΚΑΙ με τους δύο. Ο Πατριάρχης Αθηναγόρας. Άφωνος, άμουσος και άξεστος όπως ήταν, ζήλευε παθολογικά ΚΑΙ τους δύο, με αποτέλεσμα, όταν υπήρχε Χοροστασία ΚΑΙ των τριών, να χαίρονται στο Εκκλησίασμα, για τις ονομαστές κόντρες μεταξύ τους.
Επιτέλους υπήρχε ελπίδα! (έτσι θα έλεγε κάποιος σώφρων στον εαυτό του μετά τα παραπάνω-τα πριν από το τελευταίο παράθεμα). Ο πνευματικός πατέρας θα διόρθωνε τα πράγματα!
Σύμφωνα όμως με την περιγραφή σας... η λατρεία του Θεού, εκεί όπου "μαλακώνουν οι ψυχές" και "ξεχνιούνται οι έχθρες και τα μίση" και "προσεγγίζουν οι καρδιές"..., σ' αυτή την περίπτωση δεν επιτέλεσε τον σκοπό της. Και βέβαια δεν φταίει αυτή...
Αλλά είδατε και πως οι ψάλτες του πατριαρχείου (κατά την δική
σας περιγραφή) χειραγωγούσαν τον λαό του Θεού στην προσευχή: "χαίρονται στο εκκλησίασμα για τις ονομαστές κόντρες". Χάρμα, πετύχαμε!!!
Πανευτυχείς χαρακτηρίζονται, όσοι παρεβρέθηκαν σε μερικές περειπτώσεις, που ο Πρίγγος άρχιζε με το Έφριξε γή, Απαντούσε ο Στανίτσας με το Εσείσθησαν λαοί, δευτερολογούσε ο Πρίγγος με το Πάσαν την ελπίδα μου και ο Στανίτσας έκλεινε με το Εν τη βροντώση καμίνω.
Αφελής ερώτηση: Με συγχωρείτε, σε ποια ακολουθία έγινε αυτό; Τελείωσε, ή προλαβαίνω;
Πήρε λοιπόν ο Στανίτσας το Ωρολόγιο στα χέρια του και συζητούσε για το επίμαχο σημείο.
Ο Αθηναγόρας όμως καραδοκούσε. Με το που το βλέπει, στέλνει τον Άρχοντα Τυπικάριο, ο οποίος είπε στον Στανίτσα : "Άρχοντα Λαμπαδάριε, ο Παναγιώτατος Σας υπενθυμίζει, ότι η χρήσις παντός βιβλίου, απαγορεύεται από τους Άρχοντας των Αναλογίων".
Αν θέλουμε το πιστεύουμε εκείνο το "παντός". Άρα και όλη την "σκηνή".
... κοίταξε τον Πατριάρχη, ο οποίος ψευτοχαμογελούσε από ενδόμυχη ικανοποίηση ( επειδή έπιασε "στα πράσσα" έναν απ' τους δύο ), πέταξε στη μέση του Σολέα το Ωρολόγιο...
Τι θαυμάσια λειτουργική σκηνή! Μου θυμίζει κάτι από τα αρχαία Τυπικά, κάτι από Χρυσόστομο, κάτι από Γρηγόριο, όλα αυτά που πρέπει να μιμούμαστε κατά την διάρκεια της χριστιανικής λατρείας, απαλλαγμένοι από προσωπικά πάθη, αυτοδικαιοτικές παρορμήσεις και θυμωμένη ψυχή.
Ίσως ένα όμορφο πέταγμα ενός βιβλίου στη μέση του σωλέα να συμβολίζει το πέταγμα της ψυχής από τα πάθη, ίσως..., ίσως... Πρέπει να το κάνουμε... μάλλον σε μια κατάλληλη στιγμή ώστε να το δουν όλοι... το μεγαλείο της χριστιανικής λατρείας σ' όλη του την εκτύλιξη... Εγώ γιατί δεν το έκανα ακόμη; Υπάρχει σε video; Στανίτσας είναι αυτός...Όποιος το έχει να το ανεβάσει...
Κι εκείνος ο δεσπότης μας γιατί δεν
"χαμογελάει από ενδόμυχη ικανοποίηση"; Αχ, πάει, χάθηκαν εκείνες οι καλές εποχές της παράδοσης. Σήμερα οι νέοι...
Αυτά συνέβαιναν στις διάφορες Ακολουθίες μέσα στον Πατριαρχικό Ναό.
Τώρα που τα ξαναδιαβάζω όλα τα προηγούμενα, νομίζω πράγματι ότι πρόκειται για υπόδειγμα ακλινούς συμπεριφοράς για εμάς τους νεώτερους. Τι να σας πω; Να τη σβήσω την απάντηση;
ΠΟΤΕ όμως δεν τέθηκε θέμα κατανύξεως, προσευχής και τέλος προορισμού της όλης Λατρείας
Ααα, μάλιστα. Βέβαια, καταλαβαίνουν όλοι ότι η παραπάνω πρότασή
σας ερμηνεύεται ή κατανοείται διττώς. Τώρα πλησιάσαμε λίγο στις θέσεις μας. Αν και δεν συμφωνώ απολύτως με την παραπάνω διαπίστωσή
σας, νομίζω ότι είμαστε σε καλό δρόμο για να συνεχίσουμε (το εσωτερικό ψάξιμο εννοώ, γιατί εδώ δεν θα ξαναγράψω, λυπάμαι).
Μάλλον θα πρέπει να αναθεωρήσεις τις απόψεις σου
sic
εκτός εάν έχεις να παραθέσεις
sic
Τα παραθέσατε εσείς, με βγάλατε από τον κόπο.
Καληνύχτα
σας
Υ.Γ. Θα ήθελα κάποια στιγμή να βρώ τον χρόνο να σας εξιστορήσω κάποιες εμπειρίες, με τη Χάρη του Θεού, από την διδασκαλία της ψαλτικής σε μέρος μακρινό , με ανθρώπους εκπληκτικούς, ταπεινούς, αδόλευτους, λειτουργημένους, κατενυγμένους. Το μόνο πρόβλημα με το οποίο πρέπει να παλέψεις και να πείσεις είναι να μην δουν την ψαλτική σαν ευκαιρία έκδοσης μερικών CDs (εν πολλοίς ημείς οι εν Ελλάδι τα δημιουργούμε τα προβλήματα, αγαπητοί). Και πείθονται, αρκεί να δουν μια γενικότερη λειτουργική στάση και ψυχή ταπεινή , με τη Χάρη του Θεού, και όχι μόνο κραταιές φωνητικές χορδές και περί όνου σκιάς και θεωρίας ψαλτικής μαλώματα. Αλλά που να βρεις χρόνο...