Η σημείωση του Πρωγάκη (1910) είναι λίγο αινιγματική.
Συμφώνως τω τυπικώ της Μ. Εκκλησίας ορίζοντι δια την ημέραν ταύτην ως κοινωνικόν "Το πνεύμα σου το αγαθόν οδηγήσει με εν γη ευθεία" και ουχί "το Πνεύμα σου το άγιον μη αντανέλης αφ ημών δεόμεθα φιλάνθρωπε", όπερ ψάλλεται τη Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος, αμφότερα τα κοινωνικά ταύτα διεσκευάσθησαν υπό του μουσικολογ. Λαμπαδαρίου της Μ. του Χριστού Εκκλησίας κ Κωνσταντίνου Κλάββα. Και του μεν πρώτου (της Πεντηκοστής) το μέλος παρέμεινε σχεδόν αναλλοίωτον του δε δευτέρου του οποίου ο μείζων αριθμός των λέξεων απαιτεί και την επέκτασιν των αντιστοίχων γραμμών εμελοποιήθη κατ' ανάγκην αναλόγως.
Έχω λοιπόν τα εξής ερωτήματα:
1. Επικαλείται το τυπικό της Μ. Εκκλησίας για να πει ότι το κοινωνικό είναι το Α και όχι το Β. Άρα υποννοεί ότι εν αντιθέσει του τυπικού, την εποχή εκείνη βρισκόταν σε χρήση και το Β ή μόνο το Β, ή ήταν αντεστραμμένα, την Κυριακή το Β και τη Δευτέρα το Α.
2. Για να συμμορφωθεί το βιβλίο του (η και ολόκληρη η εκκλησιαστική τάξις) στο (1) ο Κλάββας διασκεύασε αμφότερα τα κοινωνικά του Π. Λαμπαδαρίου.
3. Αν το μέλος του Α παρέμεινε αναλλοίωτο, τότε προς τι η αναφορά;
4. Αν το Β επεκτάθηκε για να προσαρμοστεί στο νέο, μεγαλύτερο στίχο, τότε το αρχικό του Π. Λ ήταν ένα δεύτερο Α κοινωνικό, σε α' ήχο αυτή τη φορά. Το έχουμε αυτό το κοινωνικό;
5. Αν δεν υπήρχε καθόλου το Β κοινωνικό, τότε γιατί στο (1) χρησιμοποιεί τη λέξη "ουχί"; Για να λέει "ουχί το Β" σημαίνει ότι κοινωνικό Β υπήρχε. Κι αν υπήρχε γιατί έπρεπε να φτιαχτεί νέο, διασκευή πάνω στο Α;