"Θέλω εκείνη τη νότα"!
Ή αλλιώς η μανιώδης αναζήτηση της υψηλότερης νότας που μπορεί να αποδώσει το ανθρώπινο μουσικό όργανο...!
Σε ένα ντοκιμαντέρ με θέμα την Όπερα, ο διάσημος τενόρος Juan Diego Flórez, μίλησε για την λατρεία του κοινού για "εκείνη" την νότα, εννοώντας φυσικά το υψηλό Ντό, που γράφεται στο πεντάγραμμο με τη βοηθητική γραμμή.
Η νότα αυτή αποτελεί για τον τενόρο και το κοινό του, για τον μεν, το εισιτήριο για το αποκλειστικό κλάμπ των "Βασιλέων των υψηλών Ντό", για τους δε, τον λόγο να πληρώνουν το πανάκριβο εισιτήριο στην Όπερα ή τα ρεσιτάλ...
Συνεχίζοντας ο Florez, λέει, ότι εάν η νότα αυτή δεν αποδοθεί ορθά ή με την κατάλληλη στήριξη, που θα έχει ως συνέπεια την φωνητική αστάθεια, το κοινό δεν θα διστάσει να γιουχάρει τον ερμηνευτή, έστω και αν το υπόλοιπο κομμάτι είναι υπέροχο! Από αυτό, δεν γλύτωσε ούτε και ο Παβαρότι...!
Ως γνωστόν, στην Ευρωπαϊκή Φωνητική Μουσική οι Ανδρικές φωνές διαιρούνται κυρίως (διότι υπάρχουν και επί μέρους υποδιαιρέσεις), σε τρεις κατηγορίες, ανάλογα με τη φωνητική έκταση:
τους βαθύφωνους ή μπάσους, του μεσόφωνους ή βαρύτονους και τους οξύφωνους ή τενόρους.
Και πάλι η ανθρώπινη α-νοησία και ματαιοδοξία δεν έχει τέλος...
οι μεν τενόροι ζηλεύουν τον όγκο της φωνής των βαρύτονων και μπάσων, οι δε βαρύτονοι και μπάσοι τις υψηλές νότες που παράγουν οι υψίφωνοι!
Ο τενόρος, γενικά, έχει φωνητική έκταση απο το Ρε κάτω απο το πεντάγραμμο μέχρι το Λα πάνω από το πεντάγραμμο.
Όμως οι πρωταγωνιστές εκτείνονται συνήθως μέχρι το περίφημο ψηλό Ντό, που έγινε διάσημο από τη γνωστή Άρια "Ah! mes amis, quel jour de fête!" της όπερας του Gaetano Donizetti, La fille du régiment.
Η εν λόγω Άρια, περιλαμβάνει 9 ψηλά Ντό, ο Λ. Παβαρότι, ο οποίος από αυτήν απέκτησε τον τίτλο του "Βασιλιά των ψηλών Ντό", δήλωνε ότι η Άρια αυτή είναι δύσκολη και πριν ακόμα φτάσεις στα ψηλά Ντο...
Στη Βυζαντινή Μουσική επικρατεί λίγο-πολύ παρόμοιο κλίμα του "θέλω εκείνη την νότα".
Παρόλο που δεν εκτείνεται ούτε χρησιμοποιεί τόσο υψηλές νότες, πάντα υπάρχει η δυνατότητα ο επίδοξος "θέλων να εντυπωσιάσει", να καταφύγει στο φτηνό τέχνασμα της υψιφωνίας για να κερδίσει τις εντυπώσεις.
Και είναι παράδοξο πράγματι στο πως ο απλός ακροατής ή ο ομότεχνος μπορεί να εντυπωσιαστεί από μια υψιφωνία...
Μάλλον είναι ψυχολογικό το θέμα, στη ζωή μας επιδιώκουμε το μεγαλύτερο, το γρηγορότερο, το ισχυρότερο, το..., το...!
Ακόμη και στην Ευρωπαϊκή Μουσική, όπου οι φωνές είναι επιστημονικά καθορισμένες, είναι καταλυτική η επίδραση της υψιφωνίας! Θέλω εκείνη τη νότα!!
Σαν κάποιους φιλόμουσους, που περιφέρονται στα διάφορα πανηγύρια με το διαπασών ανά χείρας, να μετρούν τις βάσεις που παίρνουν διάσημοι ψάλτες, δίνοντας και αφαιρώντας πόντους, ανάλογα με την βάση του ψαλλόμενου!
Στα διάφορα Άξιον Εστίν, η κατάληξη σε υψιφωνία σε μέλη τα οποία δεν είναι εξ αρχής επτάφωνα, θυμίζει τα θεατρικά έργα στα οποία το όποιο οστεώδες σενάριο πρέπει να εμπλουτιστεί με γυμνό για να πουλήσει...
Πόσοι και πόσοι έχασαν την φωνή τους απο ματαιοδοξία, κυνηγώντας "εκείνη τη νότα"!!
Οπερατικοί τραγουδιστές οι οποίοι έπαιρναν ρόλους οι οποίοι δεν ταίριαζαν στη φωνή τους, κορυφαίοι ψάλτες οι οποίοι στο κυνήγι της υψιφωνίας και της ικανοποίησης των περιφερόμενων "φιλομούσων" -που τις περισσότερες φορές οι γνώσεις τους περί μουσικής είναι στην καλύτερη των περιπτώσεων, θεωρητικές...!
Κρίνουμε πάντα από το περιτύλιγμα, κανείς δεν ασχολείται με το περιεχόμενο...από την εμφάνιση και όχι από την ουσία...προτιμάμε να τρέχουμε αλλά όχι να στεκόμαστε...να είμαστε ετοιμόλογοι αλλά όχι συλλογιστές...διαβάζουμε περιοδικά και όχι βιβλία...βλέπουμε τηλεόραση από το να πηγαίνουμε στο θέατρο...
Ήδη η παρακμή είχε αρχίσει από την εποχή του Πλάτωνα, όπως μαρτυρεί ο ίδιος στα έργα του:
"...Από τις αρετές των ανθρώπων, η φρονιμάδα θα παρουσιάζεται τώρα ως ανανδρία, το αίσθημα της ντροπής ηλιθιότητα, ενώ η αυτοσυγκράτηση και το μέτρο θα εκλαμβάνονται ως εκδήλωση χωριατιάς και τσιγκουνιάς. Έτσι φωλιάζουν στη ψυχή η υπεροψία, η αναρχία, η ασωτία, η ξεδιαντροπιά κ.λπ., με συνέπεια ο λιτά περιορισμένος νέος να αποχαλινώνεται. Οι νέες επιθυμίες τον οδηγούν σε αναζήτηση νέων ηδονών, στη γυμναστική, στην ενασχόληση με τη φιλοσοφία, την πολιτική, στις επιχειρήσεις, άλλοτε εδώ και άλλοτε εκεί. Αυτή η πανίσχυρη πια πολυπραγμοσύνη κάνει τον άνθρωπο ωραίο και παρδαλό σαν την πόλη του."
Ή αλλιώς η μανιώδης αναζήτηση της υψηλότερης νότας που μπορεί να αποδώσει το ανθρώπινο μουσικό όργανο...!
Σε ένα ντοκιμαντέρ με θέμα την Όπερα, ο διάσημος τενόρος Juan Diego Flórez, μίλησε για την λατρεία του κοινού για "εκείνη" την νότα, εννοώντας φυσικά το υψηλό Ντό, που γράφεται στο πεντάγραμμο με τη βοηθητική γραμμή.
Η νότα αυτή αποτελεί για τον τενόρο και το κοινό του, για τον μεν, το εισιτήριο για το αποκλειστικό κλάμπ των "Βασιλέων των υψηλών Ντό", για τους δε, τον λόγο να πληρώνουν το πανάκριβο εισιτήριο στην Όπερα ή τα ρεσιτάλ...
Συνεχίζοντας ο Florez, λέει, ότι εάν η νότα αυτή δεν αποδοθεί ορθά ή με την κατάλληλη στήριξη, που θα έχει ως συνέπεια την φωνητική αστάθεια, το κοινό δεν θα διστάσει να γιουχάρει τον ερμηνευτή, έστω και αν το υπόλοιπο κομμάτι είναι υπέροχο! Από αυτό, δεν γλύτωσε ούτε και ο Παβαρότι...!
Ως γνωστόν, στην Ευρωπαϊκή Φωνητική Μουσική οι Ανδρικές φωνές διαιρούνται κυρίως (διότι υπάρχουν και επί μέρους υποδιαιρέσεις), σε τρεις κατηγορίες, ανάλογα με τη φωνητική έκταση:
τους βαθύφωνους ή μπάσους, του μεσόφωνους ή βαρύτονους και τους οξύφωνους ή τενόρους.
Και πάλι η ανθρώπινη α-νοησία και ματαιοδοξία δεν έχει τέλος...
οι μεν τενόροι ζηλεύουν τον όγκο της φωνής των βαρύτονων και μπάσων, οι δε βαρύτονοι και μπάσοι τις υψηλές νότες που παράγουν οι υψίφωνοι!
Ο τενόρος, γενικά, έχει φωνητική έκταση απο το Ρε κάτω απο το πεντάγραμμο μέχρι το Λα πάνω από το πεντάγραμμο.
Όμως οι πρωταγωνιστές εκτείνονται συνήθως μέχρι το περίφημο ψηλό Ντό, που έγινε διάσημο από τη γνωστή Άρια "Ah! mes amis, quel jour de fête!" της όπερας του Gaetano Donizetti, La fille du régiment.
Η εν λόγω Άρια, περιλαμβάνει 9 ψηλά Ντό, ο Λ. Παβαρότι, ο οποίος από αυτήν απέκτησε τον τίτλο του "Βασιλιά των ψηλών Ντό", δήλωνε ότι η Άρια αυτή είναι δύσκολη και πριν ακόμα φτάσεις στα ψηλά Ντο...
Στη Βυζαντινή Μουσική επικρατεί λίγο-πολύ παρόμοιο κλίμα του "θέλω εκείνη την νότα".
Παρόλο που δεν εκτείνεται ούτε χρησιμοποιεί τόσο υψηλές νότες, πάντα υπάρχει η δυνατότητα ο επίδοξος "θέλων να εντυπωσιάσει", να καταφύγει στο φτηνό τέχνασμα της υψιφωνίας για να κερδίσει τις εντυπώσεις.
Και είναι παράδοξο πράγματι στο πως ο απλός ακροατής ή ο ομότεχνος μπορεί να εντυπωσιαστεί από μια υψιφωνία...
Μάλλον είναι ψυχολογικό το θέμα, στη ζωή μας επιδιώκουμε το μεγαλύτερο, το γρηγορότερο, το ισχυρότερο, το..., το...!
Ακόμη και στην Ευρωπαϊκή Μουσική, όπου οι φωνές είναι επιστημονικά καθορισμένες, είναι καταλυτική η επίδραση της υψιφωνίας! Θέλω εκείνη τη νότα!!
Σαν κάποιους φιλόμουσους, που περιφέρονται στα διάφορα πανηγύρια με το διαπασών ανά χείρας, να μετρούν τις βάσεις που παίρνουν διάσημοι ψάλτες, δίνοντας και αφαιρώντας πόντους, ανάλογα με την βάση του ψαλλόμενου!
Στα διάφορα Άξιον Εστίν, η κατάληξη σε υψιφωνία σε μέλη τα οποία δεν είναι εξ αρχής επτάφωνα, θυμίζει τα θεατρικά έργα στα οποία το όποιο οστεώδες σενάριο πρέπει να εμπλουτιστεί με γυμνό για να πουλήσει...
Πόσοι και πόσοι έχασαν την φωνή τους απο ματαιοδοξία, κυνηγώντας "εκείνη τη νότα"!!
Οπερατικοί τραγουδιστές οι οποίοι έπαιρναν ρόλους οι οποίοι δεν ταίριαζαν στη φωνή τους, κορυφαίοι ψάλτες οι οποίοι στο κυνήγι της υψιφωνίας και της ικανοποίησης των περιφερόμενων "φιλομούσων" -που τις περισσότερες φορές οι γνώσεις τους περί μουσικής είναι στην καλύτερη των περιπτώσεων, θεωρητικές...!
Κρίνουμε πάντα από το περιτύλιγμα, κανείς δεν ασχολείται με το περιεχόμενο...από την εμφάνιση και όχι από την ουσία...προτιμάμε να τρέχουμε αλλά όχι να στεκόμαστε...να είμαστε ετοιμόλογοι αλλά όχι συλλογιστές...διαβάζουμε περιοδικά και όχι βιβλία...βλέπουμε τηλεόραση από το να πηγαίνουμε στο θέατρο...
Ήδη η παρακμή είχε αρχίσει από την εποχή του Πλάτωνα, όπως μαρτυρεί ο ίδιος στα έργα του:
"...Από τις αρετές των ανθρώπων, η φρονιμάδα θα παρουσιάζεται τώρα ως ανανδρία, το αίσθημα της ντροπής ηλιθιότητα, ενώ η αυτοσυγκράτηση και το μέτρο θα εκλαμβάνονται ως εκδήλωση χωριατιάς και τσιγκουνιάς. Έτσι φωλιάζουν στη ψυχή η υπεροψία, η αναρχία, η ασωτία, η ξεδιαντροπιά κ.λπ., με συνέπεια ο λιτά περιορισμένος νέος να αποχαλινώνεται. Οι νέες επιθυμίες τον οδηγούν σε αναζήτηση νέων ηδονών, στη γυμναστική, στην ενασχόληση με τη φιλοσοφία, την πολιτική, στις επιχειρήσεις, άλλοτε εδώ και άλλοτε εκεί. Αυτή η πανίσχυρη πια πολυπραγμοσύνη κάνει τον άνθρωπο ωραίο και παρδαλό σαν την πόλη του."
Last edited: