tsak77
Χρῆστος Τσακίρογλου
Με την αρχική ερώτηση του θέματος, δυστυχώς θα διαφωνήσω και για τα 4 πρόσωπα. Το πατριαρχικό ύφος, στηρίζονταν στην ορθή ερμηνεία του μέλους, όπως διασώθηκε από τους εξηγητές της νέας μεθόδου (γραπτά), αλλά εκφράστηκε (προφορικά) από τον τελευταίο που πραγματικά γνώριζε τι έλεγε ερμηνεύοντας, Ιάκωβο Ναυπλιώτη.
Χωρίς να έχω κανέναν λόγο να προσβάλω πρόσωπα που πρόσφεραν πάρα πολλά στην τέχνη και χωρίς να θεωρώ σε καμία περίπτωση ότι είναι παραδείγματα προς αποφυγή, θεωρώ ότι το να ακούει κανείς τον Πρίγγο ή τον Ναυπλιώτη, να καταγράφει την ερμηνεία του μέλους (στην ουσία την ερμηνεία των παλαιών σημαδοφώνων) στο χαρτί και κατόπιν (το κυριώτερο) να το οικειοποιείται ως προσωπική σύνθεση, χωρίς να μας μεταφέρει για ποιο λόγο αυτό γράφτηκε έτσι και ότι η τέχνη μας δεν είναι το δημιούργημα κάποιου μάγου, αλλά στηρίζεται σε κανόνες και σημαδόφωνα άγνωστα μεν σε εμάς, αλλά απαραίτητα στην γνώση μας, ώστε να γνωρίζουμε και μεις τα μυστικά της σύνθεσης, που δεν είναι απλά να ακόυσουμε κάποιον, αλλά πολλά περισσότερα, όλλ'αυτά, δεν χαρακτηρίζουν κατά την γνώμη μου κάποιον με έναν τέτοιο βαρύ χαρακτηρισμό. Το πόσο αξιόλογοι σαν ψάλτες είναι, είναι αδιαμφίσβήτητο. Ο ένθερμος, αγνός και αγαθός ενθουσιασμός μας, δεν πρέπει να μας κάνει να ξεχνάμε ότι υπάρχει και μουσική πριν την δεκαετία του 60'. Τους χρωστάμε την διάσωση μέρους της προφορικής παράδοσης του Πατριαρχικού Ναού, πράγμα τεράστιο και πρέπει να είμαστε ευγνώμονες γιαυτό.
Στη σημερινή όμως εποχή, όπου τα μυστικά της τέχνης πρέπει επιτέλους να γίνονται φανερά, μόνο όποιος θα τα μετέφερε εξηγώντας τα, χωρίς απλά να μεταφέρει ένα άκουσμα (συγχωρέστε μου την έκφραση, είναι παρομοιώδες και όχι προσωπική) "παπαγαλίστικα" θα μπορούσε να χαρακτηριστεί έτσι. Λόγω και του δικού μου θαυμασμού γράφω τα παραπάνω, διότι σε τέτοιες τεράστιες προσωπικότητες στηρίζεται η ελπίδα του γένους για την διάσωση της μουσικής του.
Εάν το θέμα άνοιξε με μόνο σκοπό το εγκώμιο στους μεγάλους αυτούς πρωτοψάλτες, στο οποίο απαγορεύεται η όποια διαφωνία με το φαινομενικό μέγεθος του έργου τους, ζητώ συγγνώμη για το εκτός θέματος σχόλιο, αλλά εφόσον ζητήται επιχειρηματολογία, μπορώ αν θέλετε να αναφέρω απτά παραδείγματα, χωρίς αυτό να έχει κάτι ουσιαστικό να προσφέρει στην παρούσα συζήτηση σίγουρα.
Μην μου κακοκαρδίσετε (δύσκολο σίγουρα με τα παραπάνω...), αλλά πιστεύω ότι το έργο μας, μας χαρακτηρίζει και για να δώσει κανείς σε κάποιον έναν τέτοιο σοβαρό χαρακτηρισμό, πρέπει σοβαρά και αντικειμενικά να κρίνει το έργο των προσώπων αυτών, χωρίς καμία εμπάθεια, αλλά ούτε και προσωπική λατρεία, που τυφλώνει την ορθή κρίση.
Απλά η γνώμη μου...
Χωρίς να έχω κανέναν λόγο να προσβάλω πρόσωπα που πρόσφεραν πάρα πολλά στην τέχνη και χωρίς να θεωρώ σε καμία περίπτωση ότι είναι παραδείγματα προς αποφυγή, θεωρώ ότι το να ακούει κανείς τον Πρίγγο ή τον Ναυπλιώτη, να καταγράφει την ερμηνεία του μέλους (στην ουσία την ερμηνεία των παλαιών σημαδοφώνων) στο χαρτί και κατόπιν (το κυριώτερο) να το οικειοποιείται ως προσωπική σύνθεση, χωρίς να μας μεταφέρει για ποιο λόγο αυτό γράφτηκε έτσι και ότι η τέχνη μας δεν είναι το δημιούργημα κάποιου μάγου, αλλά στηρίζεται σε κανόνες και σημαδόφωνα άγνωστα μεν σε εμάς, αλλά απαραίτητα στην γνώση μας, ώστε να γνωρίζουμε και μεις τα μυστικά της σύνθεσης, που δεν είναι απλά να ακόυσουμε κάποιον, αλλά πολλά περισσότερα, όλλ'αυτά, δεν χαρακτηρίζουν κατά την γνώμη μου κάποιον με έναν τέτοιο βαρύ χαρακτηρισμό. Το πόσο αξιόλογοι σαν ψάλτες είναι, είναι αδιαμφίσβήτητο. Ο ένθερμος, αγνός και αγαθός ενθουσιασμός μας, δεν πρέπει να μας κάνει να ξεχνάμε ότι υπάρχει και μουσική πριν την δεκαετία του 60'. Τους χρωστάμε την διάσωση μέρους της προφορικής παράδοσης του Πατριαρχικού Ναού, πράγμα τεράστιο και πρέπει να είμαστε ευγνώμονες γιαυτό.
Στη σημερινή όμως εποχή, όπου τα μυστικά της τέχνης πρέπει επιτέλους να γίνονται φανερά, μόνο όποιος θα τα μετέφερε εξηγώντας τα, χωρίς απλά να μεταφέρει ένα άκουσμα (συγχωρέστε μου την έκφραση, είναι παρομοιώδες και όχι προσωπική) "παπαγαλίστικα" θα μπορούσε να χαρακτηριστεί έτσι. Λόγω και του δικού μου θαυμασμού γράφω τα παραπάνω, διότι σε τέτοιες τεράστιες προσωπικότητες στηρίζεται η ελπίδα του γένους για την διάσωση της μουσικής του.
Εάν το θέμα άνοιξε με μόνο σκοπό το εγκώμιο στους μεγάλους αυτούς πρωτοψάλτες, στο οποίο απαγορεύεται η όποια διαφωνία με το φαινομενικό μέγεθος του έργου τους, ζητώ συγγνώμη για το εκτός θέματος σχόλιο, αλλά εφόσον ζητήται επιχειρηματολογία, μπορώ αν θέλετε να αναφέρω απτά παραδείγματα, χωρίς αυτό να έχει κάτι ουσιαστικό να προσφέρει στην παρούσα συζήτηση σίγουρα.
Μην μου κακοκαρδίσετε (δύσκολο σίγουρα με τα παραπάνω...), αλλά πιστεύω ότι το έργο μας, μας χαρακτηρίζει και για να δώσει κανείς σε κάποιον έναν τέτοιο σοβαρό χαρακτηρισμό, πρέπει σοβαρά και αντικειμενικά να κρίνει το έργο των προσώπων αυτών, χωρίς καμία εμπάθεια, αλλά ούτε και προσωπική λατρεία, που τυφλώνει την ορθή κρίση.
Απλά η γνώμη μου...