Τὸ τοῦ Διονυσίου, ὅτι διὰ τὸ ἔχειν τὸ τέλος τοῦ ἰδιομέλου [Σήμερον ὁ Χριστὸς ἐν Βηθλεὲμ γεννᾶται] τὸ Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ, ἀρχόμεθα τῆς δοξολογίας ἀπὸ τὸ Ὑμνοῦμεν σε (Τινὲς δέ, ὅ καὶ κρεῖττον, ποιοῦσιν οὕτως· ἵσταται ὁ ἀριστερὸς χορός, ὁ ψάλλων τὸ Σήμερον μέχρι τοῦ Ἀκαταπαύστως βοῶμεν, καὶ ἄρχεται ὁ ἕτερος τῆς δοξολογίας εὐθὺς τοῦ Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ).
Τυπικὸν συνοπτικὸν τῆς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος μεθ' ἑτέρων γραφῶν κατὰ τὸ χφ ἀρ. 26 (22) τῆς Μονῆς Κωνσταμονίτου, τὸ συνοπτικὸν Τυπικὸν τῆς Μονῆς Δοχειαρίου, τὸ συνοπτικὸν Τυπικὸν τῆς Μονῆς Ἰβήρων, καὶ χφ Ναθαναὴλ ἱερομονάχου. χφ. [ἄν. ἀρ.] τοῦ ἔτους 1841, ἐν D III, σ. 584 (καί ἐν Εὐαγγελίας Χ. Σπυράκου, Οἱ χοροί τῶν ψαλτῶν κατά τήν βυζαντινή παράδοση, Ἀθήνα 2008, σ. 375).