Ερευνητές

[Zambelis Spyros]

• Χ. Χ. ΣΠΥΡΙΔΗ, «ΕΥΚΛΕΙΔΟΥ: Κανόνος Κατατομή», (σελίδες 462), Εκδόσεις Γαρταγάνης, Αθήνα 2005.

 

[Zambelis Spyros]

Δημήτρης Λέκκας (Καθηγητής, Ανοικτό Πανεπιστήμιο, Ελλάδα)

Θεωρία, αριθμός, αρμονία, Πυθαγορισμός : παρελθόν και παρόν στα γράμματα , στο πνεύμα και στη μουσική νότα.


Δημήτρης Λέκκας «Περί αυλών τρήσεως».

«Η Ψαλτική Τέχνη ως Αυτόνομη Επιστήμη» - Δημήτρης Λέκκας

https://www.youtube.com/watch?v=OQrzVb_ajac

https://www.facebook.com/demetrios.lekkas?fref=ts

~~~~~~~~~~~


Ο Καθηγητής Δημήτρης Λέκκας τ. ΣΕΠ ΕΑΠ μιλάει στην μουσικολογική ημερίδα με θέμα: «Το Παναρμόνιο του Κ. Α. Ψάχου». Η Ημερίδα οργανώθηκε από το Τμήμα Μουσικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής του ΕΚΠΑ με την ευκαιρία της επετείου των 25 ετών από την ίδρυση του και έλαβε χώρα την Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2016 στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών – Αίθουσα Δ. Μητρόπουλου. Θέμα της εισήγησης του ομιλούντος είναι: «Όταν μιλούν οι αριθμοί».

http://www.pemptousia.gr/video/otan-miloun-i-arithmi/

https://www.facebook.com/demetrios.lekkas?fref=ts

 

[Zambelis Spyros]

Schlesinger, Kathleen, The Greek Aulos: A Study of its Mechanism and of its Relation to the Modal System of Ancient Greek Music (London: Methuen, 1939)

''Μνημειώδης μελέτη του ελληνικού αυλού που όμως σήμερα δεν μπορεί να διαβαστεί δίχως να ληφθούν υπόψη τα πορίσματα της μεταγενέστερης έρευνας· σε ότι αφορά τη θεωρία της ΑΕΜ, αλλά και σε ότι αφορά την ίδια τη βάση των υπολογισμών για την ανακατασκευή των αυλών (ιδ. η προϋπόθεση που η Schlesinger θέτει της ίσης απόστασης των οπών). Ενδιαφέρουσα ιστορικά είναι και η χρησιμοποίηση μαρτυριών από το χώρο της λαϊκής μουσικής άλλων πολιτισμών.''

http://www.mmb.org.gr/page/default.asp?id=1684&la=1

~~~~~~~~~~~~~

Μουσιπαιδεία:

Σύριγξ λεγόταν και το επιστόμιο του αυλού με μονή γλωσσίδα (πρβ. Κ. Schlesinger The Greek Aulos 54)

...η Κ. Schlesinger (The Greek Aulos, 66) ερμηνεύει τα "κατασπάσματα" ως δονήσεις (beatings).

Πρέπει να αναφερθεί ότι εδώ ο όρος "σύριγξ" έχει προκαλέσει τη διχογνωμία των ειδικών, ορισμένοι από τους οποίους τον ερμηνεύουν ως "μονή γλωττίδα" (δες K. Schlesinger: "The Greek Aulos") και άλλοι ως "ειδική οπή" κοντά στο επιστόμιο, που βοηθούσε στην παραγωγή των αρμονικών (δες H.S. Macran:"The Harmonics of Aristoxenus").

http://www.musipedia.gr/index.php?title=Ειδικό:Search&search=Schlesinger&go=Μετάβαση

 

[Zambelis Spyros]

(Αθήνα, 1914-1989). Διακεκριμένη εθνομουσικολόγος και κλαρινετίστα. Καταγόμενη από ιστορική οικογένεια νομικών, σπούδασε νομικά (που όμως τα εγκατέλειψε για τη μουσική). Φοίτησε στην E'cole Normale de Musique του Παρισιού (τάξη αντίστιξης της Ν. Boulanger) καθώς και στη Schola Cantorum (τάξη Daniel Lesur και τάξη κλαρίνου του Gaston Hamelin). Επίσης, παρακολούθησε ειδικά μαθήματα πνευστών οργάνων κοντά στον ειδικό Έκτορα Ασελέν. Eπιστρέφοντας στην Ελλάδα σπούδασε θεωρητικά με τον Κ. Κυδωνιάτη και τον Μ. Βούρτση. Επίσης, κλαρίνο με τον Σπ. Λάζαρο. Παράλληλα, μελέτησε βυζ. μουσική με τους Σ. Καρά, Σπ. Περιστέρη και τον Θ. Χατζηθεοδώρου. Υπήρξε συνεργάτης του Μουσικού Λαογραφικού Αρχείου της Μ. Μερλιέ (1934-62), για το οποίο μετέγραψε πολλά δημοτικά τραγούδια από βυζ. παρασημαντική σε ευρωπ. σημειογραφία. Δημοσίευσε σπουδαίες εργασίες εθνομουσικολογίας: [...] "Ο αυλός της συλλογής Καραπάνου" (1972)...''

~~~~~~~~~~~

Μουσιπαιδεία:


βόμβυκες ονομάζονταν τα "κλειδιά", ή "δαχτυλίδια", που αντιστοιχούσαν στις τρύπες του αυλού και χρησίμευαν στο να τις ανοιγοκλείνουν (Κ. Sachs Hist. 139). Κατά τον γραμματικό Αρκάδιο (4ος αι. μ.Χ., έκδ. Ε. Η. Barker, Λιψία 1820, σ. 186) τα δαχτυλίδια αυτά τα στρίβουν προς τα πάνω και προς τα κάτω, και προς τα μέσα και προς τα έξω ("άνω και κάτω, και ένδον τε και έξω στρέφοντες") (βλ. Δ. Μαζαράκη, "Ο αυλός της συλλογής Καραπάνου...", Λαογραφία 28, 1972, σσ. 257-258)

http://www.musipedia.gr/wiki/Ειδικό:Αναζήτηση?search=Μαζαράκη&fulltext=Αναζήτηση&ns0=1&page=3


~~~~


''Ο αυλός αποτελείται από δύο σωλήνες τον ένα μέσα στον άλλο, με τις οπές τους να αντιστοιχούν πλήρως. Το υλικό κατασκευής του αυλού είναι ο χαλκός, αλλά η κατάσταση διατήρησής του δεν είναι ιδιαίτερα καλή. Η τεχνική κατασκευής του είναι η εξής: οι οπές του εσωτερικού σωλήνα κλείνουν από τον αυλητή με την κίνηση τμημάτων του εξωτερικού σωλήνα, αποκλείοντας τη δίοδο του αέρα από έναν αριθμό οπών ταυτόχρονα. Η περιστροφή τμημάτων του εξωτερικού σωλήνα, παρότι τα τμήματα αυτά είναι καλά προσαρμοσμένα σε αντίστοιχες εγκοπές οριζόντιες κατά μήκος του αυλού, θα πρέπει να δημιουργούσε προβλήματα κατά την αύληση, καθώς για την επίτευξή της θα απασχολούνταν ο αντίχειρας και ο δείκτης το αυλητή που θα επιχειρούσε να κλείσει ή να ανοίξει τη δίοδο στο επιθυμητό σύνολο οπών (σχ. 4). Επιπλέον δεν αναφέρονται σημεία υποδοχής ή έστω απόσπασης κάθετων προς το σώμα του αυλού βοηθητικών κλειδιών.''

 

[Zambelis Spyros]

Γεννήθηκε το 1959 στη Θεσσαλονίκη.
Αρχαιολόγος - Ερευνήτρια αρχαίων ελληνικών μουσικών οργάνων
Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης (πτυχίο 1984) και στη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας (πτυχίο 1989). Εκπόνησε διδακτορική διατριβή στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Α.Π.Θ. με θέμα "Τα Μουσικά Όργανα από την Κλασική Αρχαιότητα", με την υποστήριξη της ΓΓΕΤ του Υπουργείου Ανάπτυξης.
Από το 1967-1976 έκανε σπουδές μουσικής (θεωρητικά και πιάνο) στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης.
Συμμετείχε στις αρχαιολογικές ανασκαφές: Βεργίνας, Δίου, Φιλίππων, Αρχαίας Αγοράς Θεσσαλονίκης, πολεοδομικού συγκροτήματος Θεσσαλονίκης, Δ.Ε.Θ.
Ασχολήθηκε με την έρευνα και μελέτη των αρχαίων ελληνικών μουσικών οργάνων από το υλικό των ευρημάτων, τμημάτων ή παρακολουθημάτων αυτών. Έχει παρουσιάσει πρωτότυπο υλικό όπως ο διπλός αυλός της Πύδνας στο συνέδριο για την Αρχαία Ελληνική Τεχνολογία το 1997. Έχει συνεργαστεί με το εργαστήριο Ψυχοακουστικής του Α.Π.Θ. στην εφαρμογή της μεθόδου φυσικής προτυποποίησης σε ευρήματα-αρχαία μουσικά όργανα και διατύπωσε σε συνεργασία με ερευνητική ομάδα άλλων ειδικοτήτων συμπεράσματα για την ηχητική συμπεριφορά αρχαίων μουσικών οργάνων (2000) και ειδικότερα για τον αρχαίο ελληνικό διπλό αυλό. Συμμετείχε στο Πρόγραμμα Μουσικής Πληροφορικής του ICMC 1996/1997.
Εργάστηκε στο Υπουργείο Μακεδονίας Θράκης και στον Οργανισμό Πολιτιστικής Πρωτεύουσας - Θεσσαλονίκη 1997, στην οργάνωση θεσμικών δράσεων στον τομέα του Πολιτισμού για τη Βόρεια Ελλάδα, για την Αρχαιολογική Συνεργασία, για τον Λαϊκό Πολιτισμό και για τον Απόδημο Ελληνισμό.
Δίδαξε Ιστορία της Τέχνης και Ιστορία της Ελληνικής Μουσικής. Σήμερα είναι διορισμένη στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και έχει αποσπασθεί στο Τμήμα Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας.

http://www.iema.gr/data/Events/Conferences/psme/CVs/cv_banou.htm

Μπάνου Ο.,"Αρχαίοι ελληνικοί αυλοί σύνθετου τύπου: μία μηχανική επινόηση του 4ου αι. π.Χ. και η εξέλιξη των πνευστών οργάνων", 337-343, στο Αρχαία Ελληνική Τεχνολογία, 2ο Διεθνές Συνέδριο, Πρακτικά, Αθήνα 2006.

http://www.tmth.edu.gr/aet/thematic_areas/p307.html

 

[Zambelis Spyros]

Ο Παύλος Καϊμάκης είναι επίκουρος καθηγητής Φιλοσοφίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης

Φιλοσοφία και μουσική. Η μουσική στους Πυθαγορείους, τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη και τον Πλωτίνο
Ημερομηνία έκδοσης: 01/03/2005
ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ

''Το βιβλίο συμπεριλαμβάνεται στη βάση συγγραμμάτων Εύδοξος (κωδικός βιβλίου: 24231). Μπορείτε να διαβάσετε ένα απόσπασμα, τα περιεχόμενα και το οπισθόφυλλο εδώ.

Σε έναν κατεξοχήν μουσικό πολιτισμό όπως είναι ο αρχαιοελληνικός, η παρουσία της μουσικής είναι έντονη όχι μόνο στις καθημερινές εκδηλώσεις της ζωής αλλά και στη φιλοσοφία. Οι πρώτες αναφορές στη μουσική βρίσκονται στους προσωκρατικούς και ο σχετικός προβληματισμός συνεχίζεται μέχρι τους νεοπλατωνικούς φιλοσόφους.

Στο βιβλίο αυτό παρουσιάζονται οι απόψεις του Πυθαγόρα και των μαθητών του, που συσχέτισαν για πρώτη φορά τη μουσική με τα μαθηματικά, ακολουθεί ο Πλάτων, στο έργο του οποίου η μουσική κατέχει πρωταρχικό ρόλο, ο Αριστοτέλης, που με την κριτική του δίνει διαφορετικό περιεχόμενο στις θέσεις του Πλάτωνα, και τέλος ο Πλωτίνος, που μας οδηγεί προς τις τελευταίες σελίδες της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας.

Θέματα που εξετάζονται, μεταξύ άλλων, είναι η σημασία της αρμονίας στην αρχαία ελληνική μουσική, ο ρόλος της μουσικής στην εκπαίδευση, η σχέση της μουσικής με την πολιτική και την ηθική, και η διάκριση ανάμεσα στη νοητή και την αισθητή μουσική.''

 

[Zambelis Spyros]

Die Syrinx in der griechischen Bildkunst /​ Gerlinde Haas.
Wien : H. Böhlau, 1985.
Wiener musikwissenschaftliche Beiträge ; Bd. 11


Originally presented as the author's thesis (doctoral--Universität Wien, 1978)

~~~~~~~

http://spyros-syrinx.blogspot.com/2011/07/syrinx_6125.html

 

[Zambelis Spyros]

(Θεσ/νίκη 1931): διακεκριμένος μουσικολόγος, συνθέτης και καθηγητής μουσικολογίας στο Παν/μιο Θεσ/νίκης. Γιος του ποιητή Γιώργου Θέμελη. Στην Κατοχή αποκλείστηκε στην Ικαρία, την ιδιαίτερη πατρίδα της μητέρας του Λεμονιάς Ανταράκη. Εκεί άρχισε να μαθαίνει λύρα. Έτσι, όταν επέστρεψε στη Θεσ/νίκη, άρχισε να σπουδάζει στο ΚΩΘ (1945) αρχικά βιολί (με τον Ευριπίδη Κοτσανίδη) και στη συνέχεια θεωρητικά (με τον Γ. Βακαλόπουλο) και μουσική δωματίου (με τον Αλ. Καζαντζή). Απεφοίτησε το 1952. Εμφανίστηκε σε ρεσιτάλ στη συμπρωτεύουσα και σε συνεργασία με άλλους νέους μουσικούς ίδρυσε στις αρχές του 1957 την ορχ. εγχόρδων "Ροτόντα", διατελώντας το κοντσερτίνο της. Τον ίδιο χρόνο συνέχισε τις σπουδές του με υποτροφία στο Μόναχο: βιολί με τον Kurt Stiehler και μουσικολογία στο Παν/μιο με τον διαπρεπή [[Γεωργιάδης_Θρασύβουλος|Θρ. Γεωργιάδη]] (1957-64). Σπούδασε επίσης βυζαντινολογία (με τον H.G.Beck) και αρχαία ιστορία (με τους A. Stauffenberg, S. Lauffer και R. Woerner) αποφοιτώντας ως διδάκτωρ της φιλοσοφίας (1964). Το 1969 επέστρεψε στην Ελλάδα και διορίστηκε δάσκαλος μουσικολογίας στο Παν/μιο Θεσ/νίκης. Στο διάστημα 1971-1985 διετέλεσε δ/ντής του ΚΩΘ, διαδεχόμενος τον Σ. Μιχαηλίδη. Το 1985 έγινε αναπληρωτής καθηγητής, και το 1989 τακτικός καθηγητής στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Παν/μίου Θεσ/νίκης (τμήμα για τη δημιουργία του οποίου μόχθησε "τα μέγιστα" και στο οποίο έχει προεδρεύσει 3 φορές). Έχει γράψει αρκετές μουσικολογικές μελέτες σε περιοδικά και βιβλία: "Etuede ou Caprice. Die Entstehungsgeschichte der Violinetuede": "Σπουδή ή Καπρίτσιο. "Η Ιστορία της δημιουργίας των διδακτικών σπουδών για βιολί" (η διατριβή του, 1964. Εκδόθηκε το 1967 από τον Οίκο W.Fink), "Mουσικοποιητική δομή στο ελληνικό δημοτικό τραγούδι" (1972), "Το κανονάκι, ένα λαϊκό μουσικό όργανο" (1975), "Η μουσική συλλογή από την ιδιωτική βιβλιοθήκη του Όθωνα της Ελλάδας" (1979, Περιοδικό «Ελληνικά» της ΕΜΣ, τεύχος 31, Θεσ/νίκη. Η μελέτη εκδόθηκε και στα γερμανικά, από Εκδοτικό Οίκο του Μονάχου), «Μουσικό επίγραμμα από τη Μηλιά Πηλίου» (Περιοδικό «Μουσικοτροπίες», τεύχος 3), "Η γένεση της νεοελληνικής έντεχνης μουσικής σε σχέση με την ευρωπαϊκή μουσική παράδοση του 19ου αι." (1988), "Δύο νέα ευρήματα αρχαίας ελληνικής μουσικής, στη Λαυρεωτική και το Πήλιο" (1989, στο «Die Musikforschung» 42, τ. 4. Πρόκειται για ουσιαστική συμβολή στην έρευνα για την αρχαία ελλ. μουσική. Ειδικά, η Επιγραφή από τη Λαυρεωτική, που ανάγεται στον 1ο π.Χ.αι., είναι το πρώτο μέχρι στιγμής δείγμα πολυφωνικής αρχαίας μουσικής και ανατρέπει την αντίληψη ότι η πολυφωνία εκδηλώθηκε στη Δύση!), "Ο χορός «Ρωμέκα» σε μουσικές καταγραφές ξένων περιηγητών" (1991), «Οι ελλ. δημοτικοί χοροί σε σημειώσεις του 18ου και 19ου αι. Το ζήτημα της σημείωσης του καλαματιανού» («12ο Συμπόσιο» του «Study Group of An. and Syst. of FM» του ICΤM, ΑΠΘ, 21-26.9.1992), "Μουσική επιγραφή από το ιερό του Ηρακλή Παγκράτη" (1994), "Μορφολογία και ανάλυση μουσικής, εισαγωγή" (1994), κ.λπ. Επίσης έχει ασχοληθεί με τη σύνθεση (από το 1949). Είναι μέλος προεδρείου στη Διεθνή Ομάδα Εργασίας του Διεθνούς Συμβουλίου "Παραδοσιακής μουσικής" (από το 1967) και πρόσφατα εξελέγη δ/ντής της. Διετέλεσε πρόεδρος της Καλλιτεχνικής Επιτροπής της ΚΟΘ (1988-1993) και μέλος της ΕΕΜ (από το 1983). Το 1990 τιμήθηκε για την προσφορά του με χρυσό βραβείο της Μουσικής Εταιρείας Βορ. Ελλάδος, ενώ από το 1994 είναι τακτικό μέλος της Ακαδημίας Επιστημών N. Yόρκης και επίτιμος εταίρος του Αμερικανικού Βιογραφικού Ινστιτούτου. Από τα πολυάριθμα μουσικά έργα του αναφέρουμε τα: «Φαντασία» (για βιολί και πιάνο, 1949), «Μικρό πρελούδιο και χασάπικο» (για πιάνο, 1966), «Hellas» (μουσική για τηλεοπτικό «ντοκυμανταίρ» που προβλήθηκε από τη βαυαρική Τηλεόραση, 1966), «Μπαλάντα» (για βιολί και πιάνο, 1979), «Ντουέτο για φλάουτο και φαγκότο» (1979), "Συμφωνικό δίπτυχο" (1979 και 1984), "3 Inventionen" (για βιολί, 1980 και 2 για πιάνο: 1979 και 1981), "Σονάτα για πιάνο" (1979, πρωτοεκτελέστηκε στις 19.12.1980 από τη Νόρα Λουκίδου), Ορυχείο» για ορχ. (1980), "Κοντσερτίνο για βιολί και ορχ." (1980), "2 Κοντσέρτα για βιολί και ορχ.», αρ. 1 (1980) και αρ 2" (1981), "Παραλλαγές και φούγκα σε ένα ελλ. θέμα" («Ποιος είδε πράσινο δεντρί», για βιολί, 1981), "Τραγούδι του Μαρσύα" (για φλάουτο και πιάνο, 1982), "Πρελούντιο και Καπρίτσιο" (για κλαρινέτο σόλο, 1983), «Δίπτυχο» (για πιάνο, 1983), «Ντουέτο για κλαρινέτο και φαγκότο» (1984), «Συμφωνικό δίπτυχο» (1985), "Βαλς" (για ορχ. εγχ., 1990), «7 σκίτσα για πιάνο» (1994), "Κοντσέρτο για τσέλο και ορχ." (1994, παίχτηκε στις 26.5.1995 από τον Απ. Χανδράκη και τη ΣΟ του Δήμου Θεσ/νίκης υπό τον Δ. Αγραφιώτη), "Κοντσέρτο για βιόλα" (1995), "Κοντσέρτο για κοντραμπάσο" (1996), «Κοντσέρτο για φαγκότο» (1997), 6 Κουαρτέτα εγχόρδων: Νο 1 (1990), Νο 2 (1995), Νο 3 (1996), Νο 4 (1996), Νο 5 (1996), Νο 6 (1997), «Σινφονιέττα για ορχ. εγχόρδων» (1996) «Κουαρτέτο για πνευστά» (φλάουτο-όμποε-κόρνο-φαγκότο, 1997), «Ντουέτο για 2 βιολιά» (1997), «Φαντασία» για σόλο βιολί (1997), «Ελεγείο» για πιάνο (1998), κ.λπ. Έγραψε επίσης πολλά τραγούδια (χορωδιακά, όπως άλλωστε και τραγούδια για φωνή και πιάνο, για φωνή και ορχ. εγχόρδων, για φωνή και μεγάλη ορχ.) σε ποίηση του πατέρα του («Φωτοσκιάσεις»-1970, «Άνθρωποι και πουλιά»-1978, «Γυμνό παράθυρο»-1978, «Ορυχείο»-1978, «Απογύμνωση»-1979, «Καράβι μου στερνό»-1979, «Φάτνη»-1979, «Σαν τις εικόνες»-1980, «Αναμονή 1981», «Άστρο αμάραντο»-1982, «Ο άλλος»-1982, «Αμίλητα πεθαινουν τα φτωχά λουλούδια»-1982, «Η Σελήνη των πεθαμένων»-, «Θάλασσα γαλάζιο γυαλί» (1985), «Μόνοι μακρυνοί»-1987, «Θεσσαλονίκη» (Τοπίο, 1987) «Ελεγείο μοναχικό του Ανδρέα Κάλβου»-1987, «Θάλασσα και ψυχή»-1997, κ.λπ.), αλλά και τραγούδια σε ποίηση άλλων ποιητών (Φιλ Μαυρογιώργη, Ν. Κοντού, κ.ά). Το 1994 μετέφρασε το ονομαστό βιβλίο του καθηγητή του [[Γεωργιάδης_Θρασύβουλος|Θρ. Γεωργιάδη]] «Μουσική και Γλώσσα» (Εκδόσεις «Νεφέλη»). Τέλος, έχει πάρει μέρος σε πολλά Σεμινάρια και Συμπόσια μουσικολογιάς (στην Ελλάδα και το εξωτερικό) και έχει δώσει άπειρες γλαφυρές διαλέξεις και ομιλίες. Ενδεικτικά αναφέρουμε εκείνη στις 8.8.1997 με θέμα «Αρχαία Ελλ. Μουσική Κληρονομιά και η συμβολή του Πυθαγόρα σ’ αυτή» (Πυθαγόρειο Σάμου). (Για περισσότερα, δες το λεπτομερειακό άρθρο του Θωμά Ταμβάκου στους «Νέους Αγώνες Ηπείρου», 5.9.1995).

http://www.musipedia.gr/wiki/Θέμελης_Δημήτρης


~~~~~~~~

><
Ο ΑΒΑΞ ΤΟΥ ΛΑΥΡ!ΟΥ


https://docs.google.com/viewer?a=v&...qGWxKK&sig=AHIEtbRZcm7CKUYzIiRj9Z5fQfBNRnk_dQ

Μουσικό Επίγραμμα από τη Μηλιά Πηλίου

Eine antike Musikinschrift aus dem Heligtum des Herakles Pankrates

Σείκιλου - Επιτάφιος (5MB)
Επίγραμμα Πηλίου (3,5MB)
Χέλυς / Λύρα (3MB)

 

[Zambelis Spyros]

Νέστωρ Ταίηλορ

Σπούδασε σύνθεση στο Guildhall School of Music & Drama και στο Πανεπιστήμιο Royal Holloway του Λονδίνου. Είναι κάτοχος των τίτλων LGSM (Ανώτερα Θεωρητικά – Ενορχήστρωση) και CAMS (Σύνθεση) του Guildhall School of Music, και των μεταπτυχιακών τίτλων M.Mus. και M.Phil. (Σύνθεση) του University of London. Σπούδασε επίσης διεύθυνση ορχήστρας με τους Δημήτρη Αγραφιώτη και Ραφαήλ Πυλαρινό, αποκτώντας το δίπλωμα ALCM Conducting του London College of Music.
Πολλά από τα έργα του έχουν παρουσιασθεί σε σημαντικούς συναυλιακούς χώρους της Ελλάδας (Εθνική Λυρική Σκηνή, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Ινστιτούτο Goethe Αθηνών κ.λπ.), και του εξωτερικού (Conway Hall, Royal Festival Hall, Θέατρο της Όπερας του Lübeck, Μεγάλη Αίθουσα της Φιλαρμονικής της Οδησσού, Kioi Hall στο Τόκυο κ.λπ.).
Υπότροφος του Ιδρύματος Fulbright στο Πανεπιστήμιο του Yale (2005-2006). Τακτικό μέλος της Ένωσης Ελλήνων Μουσουργών και της Α.Ε.Π.Ι. Συγγραφέας των βιβλίων Η Αρμονία των Πυθαγορείων (εκδ. Νεφέλη, Αθήνα 2000) και Η τεχνική του ντιβίζι στα έγχορδα (εκδ. Ορφέας, Αθήνα 2007).

http://www.polyphonia.gr/issues_0013_el_bios.htm#Taylor

 

[Zambelis Spyros]

http://homepage.univie.ac.at/stefan.hagel/

http://www.youtube.com/watch?v=w046zPqcrWE


Aulos and Cithara Performance of Stefan Hagel at the 6th Symposium of the International Study Group on Music Archaeology, Berlin 2008.

~~~~


[Στις 8 Ιουλίου 2007, στο πλαίσιο του 4ου Σεμιναρίου για την Αρχαία Ελληνική μουσική, το οποίο οργανώνει από 1 έως 8 Ιουλίου στην Κέρκυρα το Εργαστήριο Ελληνικής Μουσικής του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου, θα παρουσιαστεί από τις εκδόσεις του Ιονίου Πανεπιστημίου το νέο βιβλίο του δρ. Egert Poehlmann με τίτλο "Η Αρχαία Ελληνική Μουσική στο πλαίσιο της Αρχαίας Ελληνικής Ποίησης: Συμβολή στην Ιστορία του Ελληνορωμαϊκού πολιτισμού" (Εκδόσεις Ιονίου Πανεπιστημίου: Κέρκυρα, 2007). Στην παρουσίαση θα μιλήσουν: ο Egert Poehlmann, o Πάνος Βλαγκόπουλος (επιστημονικός επιμελητής) και ο Χάρης Ξανθουδάκης (δ/ντής του Εργαστηρίου Ελληνικής Μουσικής). Την παρουσίαση θα πλαισώσουν με κομμάτια αρχαίας ελληνικής μουσικής η σοπράνο Ρόζα Πουλημένου και ο Αυστριακός μελετητής δρ. Stefan Hagel σε αρχαιοελληνικά όργανα, ανακατασκευασμένα από τον ίδιο. Στην Ιόνιο Ακαδημία, στις 8 Ιουλίου 2007 και ώρα 20:00]

~~~~~

http://www.oeaw.ac.at/kal/agm/index.htm

''Ψηφιοποιημένες ηχογραφήσεις αποσπασμάτων αρχαίας ελληνικής μουσικής όπως αυτά έχουν ανασυσταθεί με βάση επιστημονικές εκδόσεις χειρογράφων και επιγραφών από τον E. Pohlman στα Denkmaler Altgriechischer Musik: Sammlung, Ubertragung und Erlauterung aller Fragmente und Falschungen (Nurnberg, 1970) και τον M. L. West στο Ancient Greek music (Oxford, 1992). Σε σχέση με τις παραπάνω εκδόσεις, οι ηχογραφήσεις παρουσιάζουν κάποιες διαφοροποιήσεις οι οποίες οφείλονται εν μέρει σε πληροφορίες για το χόρδισμα που μας έχουν παραδοθεί από αρχαίους θεωρητικούς και κυρίως του Πυθαγόρειους, όπως αυτοί καταγράφηκαν από τον Πτολεμαίο. Τα μουσικά όργανα και η μουσική αγωγή έχουν επιλεγεί αυθαίρετα από τον Stefan Hagel.''

http://www.mmb.org.gr/page/default.asp?id=1892&la=1&idd=5

ΤΕΡΖΗΣ > ΛΟΓΙΣΜΙΚΟ

~~~~~~~~~~

Hagel, Stefan
Österreichische Akademie der Wissenschaften
Austria
Stefan Hagel works as senior researcher at the Institute for the Study of Ancient Culture of the Austrian Academy of Sciences. His interests focus on ancient Greek music and metre, including reconstruction of instruments and performance techniques. He also creates dedicated software for scholarly purposes and his Classical Text Editor received the European Academic Software Award.
What did the the Megara aulos play?
Starting from Chrēstos Terzēs’ work on the aulos Megara Nr. ∆ 1964A, B, the only known extant specimen of an instrument type with six slider keys, I will try to determine the pitches it was designed to play, interpret these within the framework of what we know about contemporary Greek musical systems and discuss its place in their development. Based on my
experience with playing a theory-based replica of am slider aulos as well as some reconstructed pipes with almost impossible finger spans, I will also discuss the feasibility of playing techniques in the light of the particular arrangement of sliders.

http://www.efa.gr/images//manifestations/2016/COLLOQUES2016/MOISA-prog.pdf

Conference on Ancient Hellenic
& Roman Music
Music and the animal world
in Hellenic and Roman
antiquity

 

[Zambelis Spyros]

Νεκτάριος – Πέτρος Γιούτσος

''Αποφοίτησε από το τομέα Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής του Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων το 2003, όπου και συνεχίζει με την εκπόνηση διδακτορικής διατριβής με θέμα τον αρχαίο χορό των Νυμφών και του Πανός, υπό την εποπτεία του επίκουρου Καθηγητή Ιω. Πετρόχειλου. Έχει συμμετάσχει σε ανασκαφές με το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και την Εφορεία Αρχαιοτήτων, σε επιστημονικά συνέδρια, και έχει δώσει διαλέξεις γύρω από το θέμα του αρχαίου χορού. Εργάζεται ως αρχαιολόγος σε ανασκαφές με την Εφορεία Αρχαιοτήτων και συμμετέχει σε σύγχρονα μουσικά σύνολα, όπως οι Νάστρα, Ορχήστρα του Δήμου Ηρακλείου Αττικής. Είναι επίσης Διπλωματούχος Πιανίστας, με Άριστα Παμψηφεί, Α΄ Βραβείο (Τάξη Αλεξάνδρας Παπαστεφάνου, Ωδείο Φίλιππος Νάκας) και ασχολείται με την σύνθεση (Τάξη Γεώργιου Αραβίδη, Ελληνικό Ωδείο Β. Προαστίων). Έχει δώσει ρεσιτάλ πιάνου και έχει λάβει μέρος σε συναυλίες και Master Class Πιάνου σε Ελλάδα και Εξωτερικό. Το 2006 πήρε το Α΄ Βραβείο στον 7ο Διαγωνισμό Σύνθεσης της ΧΟΝ. Είναι τακτικό μέλος του “Διεθνούς Συμβουλίου Χορού, Conseil International de la Danse – CID” της UNESCO από το 2004 ενώ από το 2006 είναι μέλος της Ομάδας Μελέτης της Αρχαίας Ελληνικής Όρχησης στο Θέατρο Δόρα Στράτου. Πρόσφατες Δημοσιεύσεις: “Dancing in caves in ancient Greece” , Πρακτικά του διεθνούς συνεδρίου "Présence de la danse dans l'Antiquité - Présence de l'Antiquité dans la danse“, Εκδόσεις Πανεπιστήμιου Clermont Ferrand, “Χοροί Νυμφών Εγκύκλιοι”, Πρακτικά του διεθνούς συνεδρίου “Musiques, rythmes et danses dans l’Antiquite”, Εκδόσεις Presses Universitaires de Rennes, Σεπτ 2010. ''

http://www.veriaculture.gr/dance/144-gynaikapromitheas.

Χοροί γυναικών στη λατρεία του Πανός και των νυμφών
http://phdtheses.ekt.gr/eadd/handle/10442/29400


Διαβάστε τη διατριβή (Online)

''Το θέμα της παρούσας έρευνας είναι οι χοροί γυναικών στη λατρεία του Πανός και των Νυμφών, όπως απεικονίζονται σε συμπλέγματα χορών, ανάγλυφα, πήλινους πίνακες και δίσκους από ιερά και σπήλαια Νυμφών και Πανός, έργα αρχαϊκών ως ελληνιστικών χρόνων, και σε μερικά ρωμαϊκά παραδείγματα που διασώζουν την εικονογραφία. Η επιστημονική κοινότητα χαρακτηρίζεται από διστακτικότητα να προχωρήσει σε περαιτέρω ερμηνείες των παραστάσεων χορού των Νυμφών και το ενδιαφέρον των μελετητών επικεντρώνεται αποκλειστικά στην τυπολογία, την εικονογραφική ανάλυση και την αναζήτηση εργαστηρίων παραγωγής. Η παρούσα έρευνα ξεκινά την έρευνα από το χώρο της αρχαιολογικής επιστήμης και στοχεύει να μελετήσει τις πιθανές κοινωνικές και ανθρωπολογικές, ή όποιες άλλες προεκτάσεις του θέματος, με σκοπό την κατανόηση της εξέλιξης του αρχαίου χορού στη λατρεία των Νυμφών και του Πανός και του σκοπού που εξυπηρετούσε. Για επιτευχθεί αυτό έγινε προσέγγιση της αισθητικής αντίληψης και της οπτικής των ανθρώπων της κάθε εποχής, ένταξη του υλικού στο εκάστοτε κοινωνικό και πολιτιστικό πλαίσιο. Ταυτόχρονα ο χορός αναγνωρίζεται ως κοινωνικό δρώμενο, ως μη λεκτικό μέσο επικοινωνίας, ως παραστατική τέχνη και ως κοινωνικό φαινόμενο που εκφράζει κάποιο σκοπό, θρησκευτικό ή μη/ και αποτελούσε το κίνητρο συμμετεχόντων.Κατά την επεξεργασία του υλικού αναγνωρίστηκαν δύο εικονογραφικές παραδόσεις στην απεικόνιση του θέματος που συνδέονται με τον τρόπο εξέλιξης και διάδοσης της λατρείας των Νυμφών και του Πανός στον αρχαίο ελληνικό χώρο. Βασικά χαρακτηριστικά του χορού είναι η κυκλικότητα, το κέντρο του χορού (είτε ο μουσικός είτε ένας βωμός), η δομή του, οι συμμετέχοντες (ο οδηγός, ο πρώτος, ο τελευταίος του χορού,), οι χειρονομίες, ο βηματισμός, η αμφίεση και η σκεύη, ο μουσικός του χορού, η σχέση του με τα υπόλοιπα μέλη και τα μουσικά όργανα, οι υπόλοιπες απεικονιζόμενες θεότητες, ο ορχηστικός τόπος και το κοινό των πιστών της λατρείας του Πανός και των Νυμφών. Στην προσπάθεια αναζήτησης της εσώτερης δομής του χορού γίνεται σύγκριση με την Ίυγγα της Βοστόνης, η οποία αναδεικνύεται κλειδί στην ερμηνεία του απεικονιζόμενου χορού, ο οποίος αναγνωρίζεται ως χορός με σκοπό την σαγήνη των θεοτήτων, της φύσης και του κοινού και εντάσσεται πιθανότητα σε έναν κύκλο δρώμενων πριν από το γάμο που μπορούσε η γυναίκα στην αρχαιότητα να συμμετάσχει προκειμένου να επιδείξει τα χαρίσματά της, την καταλληλότητά της για γάμο έχοντας αρωγούς θεότητες που εκπροσωπούσαν τις ζωογόνες δυνάμεις φύσης.''

 

[Zambelis Spyros]

Άννα Λάζου

''Διδάσκει Φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, υπηρετεί στο ίδιο Πανεπιστήμιο ως επιστμονική συνεργάτης από το 1992 και λέκτορας από το 2009, σπούδασε Φιλοσοφία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (1980) και στο Birkbeck College του Πανεπιστημίου του Λονδίνου (1984 – 1990) (Φιλοσοφία του Νου, Λογική, Αισθητική, Πολιτική Φιλοσοφία, Επιστημολογία) και Θέατρο στην Αθήνα (Δραματική Σχολή Β. Ρίτσου) και είναι διδάκτορας Φιλοσοφίας του Τμήματος Φιλοσοφίας Παιδαγωγικής Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών (2006). Οι δημοσιεύσεις της περιλαμβάνουν κυρίως άρθρα και μελέτες σχετικά με θέματα Σύγχρονης Φιλοσοφίας, Ιστορίας της Φιλοσοφίας, Φιλοσοφίας του Νου, Φιλοσοφίας και Ιστορίας του Θεάτρου και του Χορού. Από το 1992 συντονίζει την ομάδα μελέτης της αρχαίας όρχησης στο Θέατρο της Δόρας Στράτου. Συνθέτει και σκηνοθετεί πειραματικές παραστάσεις θεάτρου και χοροθεάτρου στην Ελλάδα και στο εξωτερικό: “Αντιγόνη” (Σοφοκλή), “Όρνιθες”, “Ειρήνη” (Αριστοφάνη), “Ιππόλυτος”, “Βάκχες” (Ευριπίδη), “Η Αγία Ιωάννα των Σφαγείων” (Μπρεχτ), “Έρως Πυγμάχος”, “Στα ίχνη του Διονύσου”, “Πανδρυμία”, “Εκ Δρυός και Πέτρας”, “Διόνυσος: Δέσμιοι της Αυταπάτης”, “Νέκυια – Αρχέγονο Ταξίδι”, “Witggenstein – Βιτγκενστάιν”, “Αγριοτριαντάφυλλα – Μυστήριον”, “Γυναίκα Προμηθέας” κ.α. Πρόσφατα διοργάνωσε σειρά σεμιναρίων “Σύγχρονες Χρήσεις του Χοροθεάτρου στη δια βίου μάθηση” με διδάσκοντες από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Πρόσφατες δημοσιεύσεις της: “Ψυχονοητικά Γεγονότα και η επί σκηνής δράση του ηθοποιού”, περιοδικό Θεατρογραφίες, Νοέ-Δεκ. 2008 και “The Diachronic Character of the Dionysian”, Πρακτικά διεθνούς συνεδρίου “Musiques, Rhythmes et Dances dans l’ Antiquite”, Εκδόσεις Presses Universitaires de Rennes, Σεπτ 2010κ.ά.''

http://www.veriaculture.gr/dance/144-gynaikapromitheas

 

[Zambelis Spyros]

Ι. Ε. Στεφανής, ομότιμος καθηγητής αρχαίας ελληνικής φιλόλογίας, Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

Διονυσιακοί τεχνίται
Συγγραφέα : Ι. Ε. Στεφανής
Εκδότης : Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης
Σελιδες : 631
Έτος: 1998

''Πρόκειται για συστηματική προσωπογραφία, όπου συγκεντρώνονται και αναλύονται οι μαρτυρίες για τη ζωή και τη δράση περισσότερων των 3000 ανδρών, γυναικών και παιδιών, που υπηρέτησαν το θέατρο και τα ποικίλα μουσικά θεάματα, "ακροάματα" ή "αγωνίσματα" στην ελληνική αρχαιότητα από το 500 π.X. ώς το 500 μ.X. περίπου. Eιδικότερα, περιλαμβάνονται, σε στρογγυλούς αριθμούς, 700 ηθοποιοί, 150 άλλοι δραματικοί καλλιτέχνες, 400 αυλητές, 50 αυλωδοί, 150 κιθαριστές, 160 κιθαρωδοί, 150 σαλπιγκτές, 160 τραγουδιστές, 250 ποιητές διθυράμβων, επών και άλλων ειδών, 170 χορευτές, 50 ραψωδοί, 100 κήρυκες, 50 μίμοι, 50 παντόμιμοι, κ.ά. Tο έργο συνοδεύεται από καταλόγους και ευρετήρια επαγγελμάτων, εθνικών ονομάτων, πατρωνύμων, μητρωνύμων, γυναικών, παιδιών καλλιτεχνών, τόπων και αγώνων, τεχνικών και αγωνιστικών όρων, κ.τ.λ.''

 

[Zambelis Spyros]

Die musischen Agone der Panathenaen in archaischer und klassischer Zeit: Eine historisch-archaologische Untersuchungen

by: Kotsidu, H.

SOLD

Category: Ancient Music
Code: 13211
ISBN-13: 9783880734180
ISBN-10: 3880734186
Publisher: Tuduv
Publication Date: 1991
Publication Place: Munchen
Binding: Paper
Pages: 301
Book Condition: New
Comments: Quellen und Forschungen zur Antiken Welt Band 8, 20 p. of plates : ill., maps ; 21 cm

 

[Zambelis Spyros]

Die Geschichte der Musikinstrumente des Agaischen raumes bis um 700 vor Christus: Ein Beitrag zur Vor- und Fruhgeschichte der griechischen Musik

by: Aign, B.

SOLD

Category: Ancient Music
Code: 6540
Publication Date: 1963
Publication Place: Frankfurt am Main
Binding: Paper
Pages: 461
Book Condition: Very good
Comments: Inauguraldissertation der Hohen Philosophischen Fakultat der Johann Wolfgang Goethe-Universitat zu Frankfurt am Main

 

[Zambelis Spyros]

Author: Gevaert, F. A. (François Auguste), 1828-1908
Subject: Music, Greek and Roman

http://archive.org/details/histoireetthori04gevagoog

~~~~~~~~~

Μουσιπαιδεία, Gevaert:

http://www.musipedia.gr/wiki/Ειδικό:Αναζήτηση?search=Gevaert&fulltext=Αναζήτηση&ns0=1&page=3

[...Αθανάσιο Κίρχερ (Athanasius Kircher) στο βιβλίο του Musurgia Universalis (Ρώμη 1650, τόμ. Ι, 541-542, σε ελληνική και νεότερη σημειογραφία) με τον ισχυρισμό ότι είναι η αρχή του πρώτου Πυθιόνικου του Πινδάρου· η αυθεντικότητα της όμως έχει σοβαρά αμφισβητηθεί. Ο Κίρχερ ισχυρίστηκε ότι αντέγραψε τη μελωδία από ένα χειρόγραφο στη βιβλιοθήκη ενός μοναστηρίου κοντά στη Μεσίνα· το χειρόγραφο όμως αυτό δε βρέθηκε ποτέ και έτσι η μελωδία θεωρείται τώρα από πολλούς μελετητές ως πλαστογραφία. Δημοσιεύτηκε με καλή πίστη ως γνήσιο έργο από τον P. J. Burette (στη Dissertation sur la melopee de l' ancienne musique, fasc. 12, Νοέμβρ. 1720, 205-206), από τον Gevaert (1875, I, 142) και άλλους. [...]"

''[...]Ο Gevaert, σε μια ενθουσιώδη εκτίμηση των μουσικών ικανοτήτων του Αριστοφάνη (Aristophane musicien II, σ. 556), υποστηρίζει πως δείχνει μιαν ασύγκριτη ευχέρεια στην αφομοίωση της τεχνικής των προηγουμένων. Πολλές από τις υπάρχουσες φόρμες λυρικής σύνθεσης και παραδοσιακής μουσικής (όπως οι αρχιλόχειες επωδές, δημοτικά τραγούδια, ύμνοι, σκόλια, ορχηστικές στροφές κτλ.) συναντώνται στα έργα του και υπόκεινται σε μίμηση και επεξεργασία "με σπάνια τελειότητα".

...Για τον Gevaert και άλλους μελετητές η μεσαία περίοδος των κωμωδιών του, που περιλαμβάνει τους Όρνιθες και τους Βατράχους, αντιπροσωπεύει το αποκορύφωμα της τέχνης του.[...]''

''[...]Τα Μουσικά Προβλήματα εκδόθηκαν με το ελληνικό κείμενο και γαλλική μετάφραση και σχόλια από τους F. A. Gevaert και J. C. Voolgraf (Les problemes musicaux d'Aristote, Γάνδη 1903) και είναι ταξινομημένα ανάλογα με το θέμα τους, "Acoustique", "Consonnances" κτλ.[...]''

''[...]Μερικοί μελετητές υποστηρίζουν ότι οι χορδές του επιγόνειου ήταν κατά ζεύγη, όπως στη μάγαδι· έτσι, οι φθόγγοι θα ήταν πραγματικά είκοσι. Άλλοι, όπως ο Gevaert (ΙΙ, σ. 247), έχουν τη γνώμη ότι στο επιγόνειο θα γινόταν χρήση διαστημάτων μικρότερων από το ημιτόνιο.[...]''

''[...]Ο Gevaert, Ι, 390, σημ. 1, παρατηρεί σωστά ότι το "σύμμετρα" στο κείμενο του Ανώνυμου θα έπρεπε να διορθωθεί σε "ασύμμετρα" (ακανόνιστα).[...]''

''[...] Ο Gevaert (Ι, 12) τοποθετεί τον Πτολεμαίο και το έργο του Αρμονικά στο ίδιο επίπεδο με τον Αριστόξενο και τα Αρμονικά Στοιχεία του.[...]''

''[...]Ο Gevaert (ΙΙ, 268) υποστηρίζει πως οι όροι συριγμός και σύρμα σήμαιναν κάτι παρόμοιο με τους αρμονικούς (της άρπας)· βλ. λ. διάληψις [...]''

''[...]Ο Gevaert (Ι, 182) υποστηρίζει ότι ο Τέρπανδρος έθεσε τις οριστικές βάσεις της ελληνικής μουσικής και αξίζει τον τίτλο του ιδρυτή-θεμελιωτή της.[...]''

''[...]πολύ εύστοχα γράφει ο Gevaert (ΙΙ, 581): "από τη στιγμή που οι θεατρικές και μουσικές εκτελέσεις, από θρησκευτικές τελετές που τελούνταν κατά αραιά διαστήματα, έγιναν σκοπός καθημερινής απόλαυσης για το πλήθος, η άσκηση της τέχνης, που προηγουμένως ήταν θρησκεία, φυσικά μετατράπηκε σε εμπόριο". [...]''

''[...] Ο Επίχαρμος, στο έργο του Περίαλλος (στον Αθήν. Δ', 183C, 81), γράφει: "και υπαυλεί σφιν σοφός κιθάρα παριαμβίδας" (και ένας δεξιοτέχνης κιθαριστής παίζει γι' αυτούς παριαμβίδες με συνοδεία αυλού). Αυτή η πρόταση παρουσιάζει κάποιες δυσκολίες και μεταφράστηκε με διάφορους τρόπους· ο Gevaert μεταφράζει: "ενώ στο φλάουτο (αυλό), που ενώνεται με την κιθάρα, ένας επιδέξιος μουσικός παίζει (υπαυλεί) παριαμβίδες".[...]''

''[...] "Κεχυμέναι ᾠδαὶ καὶ μέλη τὰ κατὰ χρόνον (α)σύμμετρα καὶ χύδην κατὰ τοῦτον μελῳδούμενα": "αυτά δηλαδή που αποδίδονται με ελεύθερο χρονικά τρόπο, μολονότι η χρονική τους κατανομή είναι κανονική και δεδομένη" (Ανωνυμος "περί Μουσικής". Το «α» σε παρένθεση της λέξης «ασύμμετρα» είναι η προφανής διόρθωση που επέφερε στο κείμενο του Ανωνύμου ο Gevaert). [...]

''[...]Ο σοφός Gevaert πίστευε ότι η "νευματική παρασημαντική", όπως και η θεωρία των 8 εκκλ. Ήχων, όντας βυζαντινής καταγωγής, μεταλαμπαδεύτηκαν στη Δύση γύρω στις αρχές του 8ου μ.Χ. αι., όταν πλήθος τεχνίτες, κληρικοί και λαϊκοί (προγραμμένοι ή αναγκασμένοι να εγκαταλείψουν το Βυζάντιο λόγω των διωγμών του Λέοντα Ισαύρου) κατέφυγαν στην Ιταλία συμβάλλοντας τα μέγιστα στην άνθηση της Δυτικής καλλιτεχνίας.[...]''

''[...]ο Gevaert, βασιζόμενος στο απόσπασμα του Αθήναιου "καὶ υπαυλεῖ σφιν σοφὸς κιθάρᾳ παριαμβίδας" (Δ', 183c, 81) δεν μεταφράζει "και παίζει γι’ αυτούς δεξιοτέχνης κιθαριστής παριαμβίδες, συνοδευόμενος από αυλό", αλλά "και τους παίζει ο επιδέξιος μουσικός παριαμβίδες στον αυλό, αυτοσυνοδευόμενος με την κιθάρα" [...]''

 

[Zambelis Spyros]

Lawler, Lilian B., The Dance in Ancient Greece (London: Adam & Charles Black, 1964)

Ο χορός στην Αρχαία Ελλάδα (Αθήνα, Κέντρο Παραδοσιακού Χορού, 1984).

Η κλασική μελέτη της Lawler πραγματοποιεί μια διαχρονική επισκόπηση του Ελληνικού χορού, από την προ-ιστορική Κρήτη έως τους ύστερους Ρωμαϊκούς χρόνους καθώς και συγχρονικές αναλύσεις για τους διαφορετικούς ρόλους του χορού στο όργιο, στο δράμα και στον επαγγελματικό θίασο.

Μετάφραση Μίρκα Δημητριάδου-Ψαροπούλου, επιμέλεια έκδοσης Θεοχ. Μιχ. Προβατάκης.


Lillian Beatrice Lawler was born June 30, 1898, in Pittsburgh, Pennsylvania. She received a bachelor's degree in 1919 from the University of Pittsburgh, and M.A. and Ph.D. degrees from the University of Iowa in 1921 and 1925. From 1923 to 1925, she was an instructor in classics and art history at the University of Iowa. After a year of further study at the American Academy in Rome, she was an assistant professor of classics at the University of Kansas, Lawrence, from 1926 to 1929.

By far the largest portion of Lillian Lawler's career took place at Hunter College in New York. Beginning as an instructor in 1929, she underwent a series of changes in title and responsibilities, culminating in her achievement of the rank of full professor in 1955 and professor emeritus status in 1959. In the years from 1928 to 1935, she was also an Archeological Institute of America travelling lecturer. She was a visiting professor at the University of Iowa from 1961 to 1967, and remained a resident of the Iowa City area until her death on December 13, 1990.

http://www.lib.uiowa.edu/findingaids/IWATitleDetail.aspx?CollectionIdentifier=IWA0034

 

[Zambelis Spyros]

Maurice Emmanuel, Essai sur l'orchestique grecque, Παρίσι 1895, σσ. 329, με πέντε πίνακες και 600 σχήματα.

MAURICE EMMANUEL (1862 – 1938)

Essai sur l’orchestrique grecque (thèse). Université de Paris 1895 ; Paris 1895 ; traduction en anglais 1916)

Grèce, art gréco-romain. Dans A. Lavignac & L. de La Laurencie (éditeurs), «Encyclopédie de la musique et dictionnaire du Conservatoire» (I, 1) 1921, p. 377–537

Il prend sa licence à la Sorbonne, et il écrit ses thèses de doctorat sur l' Orchestique grecque et l' Éducation du danseur grec (1895), qu'il avait illustrées lui-même de ses dessins. Il se lie avec ses maîtres, Louis Havet, Gaston Paris, Maxime Collignon.

~~~~~~~~~~

Emmanuel, (Marie François) Maurice

(b Bar-sur-Aube, 2 May 1862; d Paris, 14 Dec 1938). French composer and musicologist. In 1869 his family moved to Beaune, and the landscape and monuments of Burgundy instilled in Emmanuel a love of nature and the visual arts, which was encouraged by his mother, a skilled and perceptive artist. Here Emmanuel interested himself in folksong and frequent visits to the Hôtel-Dieu in Beaune stimulated his feeling for the beauty of the liturgy. Both of these factors played an important part in the evolution of his music. He passed his baccalauréat at Dijon and, following the encouragement of a local composer, Charles, Marquis d’Ivry, entered the Paris Conservatoire in 1880. Here his teachers were Savart (solfège), Dubois (harmony), Bourgault-Ducoudray (history) and Delibes (composition). He also studied classics, poetics, philology and history of art at the Sorbonne and the Ecole du Louvre, gaining the licence ès lettres in 1887. His free approach to rhythm and the introduction of medieval modes into his early works (notably the Cello Sonata op.2, cast in the Phrygian mode) met with strong censure from Delibes who branded his Ouverture pour un conte gai ‘baroque and unperformable’ and forbade his entry for the Prix de Rome. As a result Emmanuel studied privately with the more liberal Ernest Guiraud and so came into close contact with Debussy.

In 1896, after a viva voce examination involving dancers from the Opéra and ambitious projections by Jules Marey, Emmanuel was awarded the doctorat ès lettres for his thesis on ancient Greek dance, a comprehensive study which stressed its freedom and eurhythmic qualities in contrast with the greater rigour of the contemporary French dance, in which the mimetic element was almost entirely absent. After a report on the state of music in German universities, the Collège de France decided in 1898 to create the post of lecturer in musical history for Emmanuel, but vigorous opposition from Berthelot forced it to abandon this idea, and Emmanuel, in the absence of other more congenial employment, spent the period until 1904 lecturing on the history of art at secondary level. He was then appointed maître de chapelle at Ste Clotilde, but his revival of Gregorian chant led to his dismissal in 1906. In 1909 he was appointed lecturer in the history of music at the Paris Conservatoire in succession to Bourgault-Ducoudray, continuing his predecessor’s pioneering interest in folksong and the ancient modes. He held the post until his retirement in 1936; his pupils included Migot, Casadesus and Messiaen.

Emmanuel was unusually self-critical, and of the 73 works he composed between 1877 and 1938, he destroyed all but 30. His compositions reflect his strong views on the ‘tyranny’ of the major scale, the conventional cadence, the dominant 7th and the bar-line. As Koechlin wrote, ‘he used modes through taste and natural instinct; he thought modally’. Like Koechlin, he demonstrated how modality and folksong could be used constructively in 20th-century music. While his prose works are perceptive and scholarly in the extreme, there is nothing pedantic about his compositions, which are remarkable for their virility and concision, and their polymodal and polyrhythmic originality.

His eight purely orchestral works (including the overture to Salamine and the prologue to Prométhée enchaîné) cover the whole of a career which was planned with extreme care. None of these was performed before 1920. Apart from his Suite française, each is accompanied by a literary ‘argument’, although only in his last work, Le poème du Rhône, did he approach the symphonic poem beloved of his contemporaries d’Indy, Roussel and Koechlin. Each work entailed a new approach: Zingaresca recreates the improvisations of a Hungarian gypsy orchestra; the First Symphony expresses the sentiments felt on the death of the aviator son of his friend Louis de Launay, making no attempt to follow Classical sonata form; the short, programmatic Second Symphony was suggested by the Breton legend of King Grallon of Ys.

Emmanuel’s three major stage works (opp. 16, 21 and 28) reflect his great sympathy with ancient Greek civilization, and his knowledge of Greek rhythms and methods enabled him to go beyond Fauré’s refined interpretation of ancient beauty, nobility and simplicity to achieve powerful, tautly constructed dramas of considerable intensity. One of his greatest gifts was the creation of balanced, large-scale sections filled with a wealth of detail which is more remarkable for its harmony and rhythm than for its melody. Even so, his stage works deserve to be revived. Most important among his pieces for lesser forces are the six piano sonatinas written between 1893 and 1925, of which the fourth is based on Hindu modes and prefigures Messiaen. It is through these striking and consistently inspired piano works that Emmanuel is most widely known.

One of the few genuine independents in French music, he sought to liberate it from all that limited its scope, deriving his material from sources almost entirely outside the Classical and Romantic traditions.

Writings

Essai sur l’orchestrique grecque (diss., U. of Paris, 1895; Paris, 1895; Eng. trans., 1916)

Histoire de la langue musicale (Paris, 1911, 2/1928)

Traité de l’accompagnement modal des psaumes (Lyons, 1913)

Preface to R. Bertrand: Coins de Bourgogne (Beaune, 1919)

‘Grèce: art gréco-romain’, EMDC, I/i (1921), 377–537

with R. Moissenet: La polyphonie sacrée (Oullins, 1923)

Preface to P. Brunold: Traité des signes et agréments employés par les clavecinistes français des XVII et XVIII siècles (Lyons, 1925/R)

Preface to A. Dandelot: Résumé d’histoire de la musique (Paris, 1925)

Pelléas et Mélisande de Claude Debussy (Paris, 1926, 2/1950)

César Franck (Paris, 1930)

Preface to R. Bertrand: La montagne de Beaune (Beaune, 1932)

Anton Reicha (Paris, 1936)

Editions

with M. Teneo J.-P. Rameau: Oeuvres complètes, xvii (Paris, 1913), xviii (Paris, 1924)

Bibliography

G. Larroumet: ‘Sur une conférence de Maurice Emmanuel, consacrée à la danse grecque’, Le temps (9 Feb 1897)

M. Brillant: ‘Maurice Emmanuel’, Le correspondant (25 Aug 1929)

R. Dumesnil: La musique contemporaine en France (Paris, 1929)

E. Vuillermoz: ‘Etudes sur Salamine’, Candide (27 June 1929)

A. Cortot: La musique française de piano, ii (Paris, 1932, 3/1948/R)

M. Béclard d’Harcourt: ‘L’oeuvre musical de Maurice Emmanuel’, ReM, nos.152–5 (1935), 22–33

R. Dumesnil: ‘Maurice Emmanuel, musicien français’, Le flambeau (16 Nov 1935)

L. Laloy: ‘Un musicien de grande classe: Maurice Emmanuel’, Page musicale (23 Dec 1938)

J. Prod’homme: ‘Maurice Emmanuel’, RMI, xliii (1939), 105–8

R. de Souza: ‘Maurice Emmanuel et le rythme poétique’, Mercure de France, ccxci (1939), 693–700

H.F. Stewart: ‘Maurice Emmanuel’, ML, xx (1939), 278–80

N. Dufourcq: Petite histoire de la musique en Europe (Paris, 1942, 11/1973)

R. Bernard: ‘Maurice Emmanuel’, Information musicale (16 Jan 1942)

P. Landormy: La musique française après Debussy (Paris, 1943)

G. Samazeuilh: Musiciens de mon temps (Paris, 1945)

R. Dumesnil: La musique en France entre les deux guerres 1919–1939 (Geneva, 1946)

ReM, no.206 (1947) [Emmanuel issue]

J. Lonchampt: ‘Musique bourguignonne de Beaune à Auxerre’, Journal musical français, no.3 (1951), 2, 16

R. Dumesnil: ‘Maurice Emmanuel et la musique modale’, Le monde (17 Feb 1955)

R. Stevenson: ‘Maurice Emmanuel: a Belated Apologia’, ML, xl (1959), 154–65

H. Gagnebin: ‘Un grand compositeur oublié: Maurice Emmanuel’, Tribune de Genève (12 Oct 1963)

J. Durbin: ‘Hommage à Maurice Emmanuel’, Croix (9 Nov 1963)

J. Bruyr: ‘Hommage à Maurice Emmanuel’, Guide du concert (28 Nov 1963)

M.-C. Valette: Contribution à l’étude de l’oeuvre musical de Maurice Emmanuel (diss., U. of Strasbourg, 1972) [on chbr music, Trois odelettes anacréontiques, Sonatines, Salamine]

E.A. Carlson: Maurice Emmanuel and the Six Sonatinas for Piano (diss., Boston U., 1974)

A. Michel: ‘Modernité de Maurice Emmanuel’, Education musicale, no.242 (1977), 71–3

F. Emmanuel: ‘Maurice Emmanuel et son temps (1862–1938): lettres inédites’, Revue internationale de musique française, no.11 (1983), 7–92

A. Hoérée, A. Surchamp and M. Emmanuel: ‘Maurice Emmanuel’, Zodiaque, no.139 (1984), 2–38

ReM, nos.410–11 (1988) [expansion of 1947 Emmanuel issue]

F. Emmanuel, ed.: ‘Maurice Emmanuel et les musiciens suisses’, Revue musicale de Suisse romande, xliii/2 (1990), 89–95

Robert Orledge

Grove

 

[Zambelis Spyros]

Louis Séchan s'installe à Montpellier, avant la Première Guerre mondiale. Originaire du Gers, il enseigne le grec ancien au lycée de Montpellier avant de rejoindre l'université. Ses travaux sur l'Antiquité lui assurent une réputation grandissante dans le milieu universitaire et le conduit à quitter Montpellier en 1932 pour Paris. Il intègre la Sorbonne et devient un helléniste réputé. Il publie de nombreux ouvrages qui font référence encore aujourd'hui. Il meurt en 1968. Son épouse Isabelle Bost était la petite-fille d'Ami Bost et la nièce de John Bost1.


La Danse grecque antique, 1930
Le Mythe de Prométhée, PUF, 1951
Les Grandes divinités de la Grèce, avec Pierre Lévêque
Études sur la tragédie grecque dans ses rapports avec la céramique, Honoré Champion, 1967
Essai de stylistique grecque, avec Édouard Delebecque, Éditions Ophrys, 1962

Louis Sechan, La danse grecque antique, Παρίσι 1930, σσ. 371 με 19 πίνακες και 71 σχήματα.

 

[Zambelis Spyros]

Ο Χορός μέσα στην Ιστορία Ι
Από την Προϊστορία μέχρι το τέλος του Μεσαίωνα
Συγγραφείς: Germaine Prudhommeau

Θέμα: Χορός
Εκδότης: Τρόπος Ζωής
Μετάφραση: Λωρέτα Μωραΐτη - Αναστασία Αναστασοπούλου
Σελίδες: 310
Ημ. Έκδοσης: 01/01/2002

Germaine Prudhommeau, La danse grecque antique, Παρίσι 1965, τόμ. 1-2,, 4o, σσ. 721 με 870 πίνακες. Πρώτος τόμος: Κείμενο, Δεύτερος τόμος: Annexes et Planches.