Nikolaos Giannoukakis
Παλαιό Μέλος
Με πολλή λύπη ανακοινώνω την σημερινή εκδημία εν Κυρίω του παλαίμαχου Πρωτοψάλτου, επι 40 συναπτά έτη, της Κοινότητας του Αγ. Νικολάου και του ομονύμου Ιερού Ναού. Μελωδικότατος και πιστός στην παράδοση των δασκάλων του, άφησε εποχή και πλήθος ακροατών. Καλός Φίλος, κηδεμόνας και συνάδελφος απο την εφηβική μου ηλικία στον οποίο οφείλω ενα σημαντικό μέρος της δικής μου εξέλιξης.
Ο Ευάγγελος Βογιατζής γεννήθηκε στην Ρόδο και απο μικρή ηλικία πήρε τα πρώτα του βυζαντινομουσικά βήματα δίπλα στον Πρωτοψάλτη της Μητρόοπλης Ρόδου, Στέργιο Μητσού. Εκεί γνώρισε τον τότε νέο Κωνσταντίνο Ζόππα με τον οποίο συμφοίτησε στην Σχολή Βυζαντινής Μουσικής της Ιεράς Μητρόπολης Ρόδου. Συνέψαλλε με τον δάσκαλό του στην Μητρόπολη μέχρι που κλήθηκε να υπηρετήσει άλλες ενορίες περιστασιακώς στα περίχωρα της πρωτεύουσας της νήσου.
Την εποχή του 1970 μεταναστεύει στο Μόντρεαλ του Καναδά, οπού γνωρίζει τον Κωνσταντίνο Λαγούρο, πρωτοψάλτη τότε της ενορίας της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, με τον οποίο συνέψαλλε και με τον οποίο συνμεταβαίνει στον νεοαποκτηθέν απο την Κοινότητα του Μόντρεαλ μεγάλο καθολικό ναό που αμέσως εγκαινίζεται ως Ευαγγελισμός της Θεοτόκου (1975). Μαζί του, συνέψαλλε επι 5 πλέον έτη.
Κληθείς απο τον τότε Επίσκοπο (νυν Αρχιεπίσκοπο) Τορόντο (Καναδά), κ.κ. Σωτήριο, και την νεοιδρυθείσα Κοινότητα του Λαβάλ, βορείως του Μόντρεαλ, αναλαμβάνει, το 1980, την διακονία του πρωτοψάλτου του νεόκτιστου ιερού ναού του Αγίου Νικολάου. Σε λίγο χρονικό διάστημα, πολλές οικογένεις μεταναστεύουν απο το Μόντρεαλ προς την προαστιακή περιοχή του Λαβάλ, και μέχρι το 1984, η Ελληνική Κοινότητα του Λαβάλ, και ο ιερός ναός του Αγ. Νικολάου καυχώταν πέραν των 18,000 Ελλήνων (κυρίως μεταναστών απο την Ελλάδα). Το εκκλησίασμα ήταν πυκνό κάθε ακολουθία, και η μελωδικότατη, παραδοσιακή έκφραση των ύμνων απο τον Ευάγγελο Βογιατζή και τους βοηθούς του (Ηλία Καραμάνο, και τον παλαίμαχο γέροντα ιεροψάλτη Ιωάννη Τρωγάδη, μαθητή του μεγάλου Παναγιωτοπούλου-Κούρου) άφησε εποχή. Επι 40 χρόνια συναπτά, ο Ευάγγελος Βογιατζής τέλεσε πιστώς και ΑΦΙΛΟΚΕΡΔΩΣ την διακονία του (ο Θεός του χάρησε επιχειρισιακή ευημερία).
Θαυμαστής του ήταν ο Ματθαίος Ανδρέου, τότε Άρχων Πρωτοψάλτης της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Βορείου και Νοτίου Αμερικής, με έδρα τον Καθεδρικό Ναό του Αγ. Γεωργίου στο Μόντρεαλ, ο οποίος τον φιλοξενούσε πολύ τακτικά στο σπίτι του για ιδιαίτερα μαθήματα θεωρίας και πράξης βυζαντινής μουσικής. Ο Ευάγγελος Βογιατζής ήταν και ένα απο τα ιστορικά και βασικά στελέχη της 40μελής Βυζαντινής Χορωδίας του Μόντρεαλ που άφησε εποχή στην περίοδο 1975-2006.
Στην εφηβική μου ηλικία, επειδή η οικογένειά μου έμενε στο Λαβάλ, αρκετές φορές όταν δεν πηγαίναμε στον Ευαγγελισμό, στον δάσκαλό μου τον Κωνσταντίνο Λαγούρο, πηγαίναμε στον Αγ. Νικόλαο. Εκεί, ο "Βαγγέλης", με πολλή στοργή και αγάπη, προωθούσε τις νεανικές μου....ανησυχίες.... για το ψάλλειν. Ήμουν και θα είμαι ευγνώμων διοτι η αγάπη του άφησε να εξελιχθώ πρακτικά και να τρέφω την αγάπη των ενοριτών, αρκετοί απο τους οποίους αργότερα έγιναν ενορίτες της δεύτερης εκκλησίας στο Λαβάλ (1991, τον Τίμιο Σταυρό, η πρώτη μου επίσημη διακονία).
Ακόμη μια άλλη μεγάλη μορφή της παλιάς εποχής της ψαλτικής μπήκε στην Θριαμβεύουσα Εκκλησία σήμρα. Οι Φίλοι του πολλοί. Στην μνήμη μας η μελωδικότατη φωνή του. Θύμιζε τον Χατζημάρκο και μας αφήνει φτωχότερους. Υπάρχει ηχητικό ηλικό που εύχομαι να ψηφιοποιήσω απο κασσέτες, και πιθανώς (και το εύχομαι) να με προλάβουν οι άλλοι του Φίλοι, μέλη του Ψαλτολογίου.
ΝΓ
Ο Ευάγγελος Βογιατζής γεννήθηκε στην Ρόδο και απο μικρή ηλικία πήρε τα πρώτα του βυζαντινομουσικά βήματα δίπλα στον Πρωτοψάλτη της Μητρόοπλης Ρόδου, Στέργιο Μητσού. Εκεί γνώρισε τον τότε νέο Κωνσταντίνο Ζόππα με τον οποίο συμφοίτησε στην Σχολή Βυζαντινής Μουσικής της Ιεράς Μητρόπολης Ρόδου. Συνέψαλλε με τον δάσκαλό του στην Μητρόπολη μέχρι που κλήθηκε να υπηρετήσει άλλες ενορίες περιστασιακώς στα περίχωρα της πρωτεύουσας της νήσου.
Την εποχή του 1970 μεταναστεύει στο Μόντρεαλ του Καναδά, οπού γνωρίζει τον Κωνσταντίνο Λαγούρο, πρωτοψάλτη τότε της ενορίας της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, με τον οποίο συνέψαλλε και με τον οποίο συνμεταβαίνει στον νεοαποκτηθέν απο την Κοινότητα του Μόντρεαλ μεγάλο καθολικό ναό που αμέσως εγκαινίζεται ως Ευαγγελισμός της Θεοτόκου (1975). Μαζί του, συνέψαλλε επι 5 πλέον έτη.
Κληθείς απο τον τότε Επίσκοπο (νυν Αρχιεπίσκοπο) Τορόντο (Καναδά), κ.κ. Σωτήριο, και την νεοιδρυθείσα Κοινότητα του Λαβάλ, βορείως του Μόντρεαλ, αναλαμβάνει, το 1980, την διακονία του πρωτοψάλτου του νεόκτιστου ιερού ναού του Αγίου Νικολάου. Σε λίγο χρονικό διάστημα, πολλές οικογένεις μεταναστεύουν απο το Μόντρεαλ προς την προαστιακή περιοχή του Λαβάλ, και μέχρι το 1984, η Ελληνική Κοινότητα του Λαβάλ, και ο ιερός ναός του Αγ. Νικολάου καυχώταν πέραν των 18,000 Ελλήνων (κυρίως μεταναστών απο την Ελλάδα). Το εκκλησίασμα ήταν πυκνό κάθε ακολουθία, και η μελωδικότατη, παραδοσιακή έκφραση των ύμνων απο τον Ευάγγελο Βογιατζή και τους βοηθούς του (Ηλία Καραμάνο, και τον παλαίμαχο γέροντα ιεροψάλτη Ιωάννη Τρωγάδη, μαθητή του μεγάλου Παναγιωτοπούλου-Κούρου) άφησε εποχή. Επι 40 χρόνια συναπτά, ο Ευάγγελος Βογιατζής τέλεσε πιστώς και ΑΦΙΛΟΚΕΡΔΩΣ την διακονία του (ο Θεός του χάρησε επιχειρισιακή ευημερία).
Θαυμαστής του ήταν ο Ματθαίος Ανδρέου, τότε Άρχων Πρωτοψάλτης της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Βορείου και Νοτίου Αμερικής, με έδρα τον Καθεδρικό Ναό του Αγ. Γεωργίου στο Μόντρεαλ, ο οποίος τον φιλοξενούσε πολύ τακτικά στο σπίτι του για ιδιαίτερα μαθήματα θεωρίας και πράξης βυζαντινής μουσικής. Ο Ευάγγελος Βογιατζής ήταν και ένα απο τα ιστορικά και βασικά στελέχη της 40μελής Βυζαντινής Χορωδίας του Μόντρεαλ που άφησε εποχή στην περίοδο 1975-2006.
Στην εφηβική μου ηλικία, επειδή η οικογένειά μου έμενε στο Λαβάλ, αρκετές φορές όταν δεν πηγαίναμε στον Ευαγγελισμό, στον δάσκαλό μου τον Κωνσταντίνο Λαγούρο, πηγαίναμε στον Αγ. Νικόλαο. Εκεί, ο "Βαγγέλης", με πολλή στοργή και αγάπη, προωθούσε τις νεανικές μου....ανησυχίες.... για το ψάλλειν. Ήμουν και θα είμαι ευγνώμων διοτι η αγάπη του άφησε να εξελιχθώ πρακτικά και να τρέφω την αγάπη των ενοριτών, αρκετοί απο τους οποίους αργότερα έγιναν ενορίτες της δεύτερης εκκλησίας στο Λαβάλ (1991, τον Τίμιο Σταυρό, η πρώτη μου επίσημη διακονία).
Ακόμη μια άλλη μεγάλη μορφή της παλιάς εποχής της ψαλτικής μπήκε στην Θριαμβεύουσα Εκκλησία σήμρα. Οι Φίλοι του πολλοί. Στην μνήμη μας η μελωδικότατη φωνή του. Θύμιζε τον Χατζημάρκο και μας αφήνει φτωχότερους. Υπάρχει ηχητικό ηλικό που εύχομαι να ψηφιοποιήσω απο κασσέτες, και πιθανώς (και το εύχομαι) να με προλάβουν οι άλλοι του Φίλοι, μέλη του Ψαλτολογίου.
ΝΓ
Last edited:
