Τη Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2012 και ώρα 6:30 μ.μ. πραγματοποιήθηκε, με πρωτοβουλία της οικογένειας Βιγγοπούλου, στην κατάμεστη αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου της Ένωσης Κων/πολιτών στους Αμπελοκήπους (Αθήνα) εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου του Δημητρίου Ζαγκανά «Ευστάθιος Βιγγόπουλος, Άρχων Λαμπαδάριος της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας. Εισαγωγή – Μουσικές συνθέσεις, Αθήνα 2012» (512 σελίδες).
Την Α.Θ.Π. τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. κ. Βαρθολομαίο εκπροσώπησε ο μουσικολογιώτατος πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου π. Σεραφείμ Φαράσογλου, ενώ τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κ. κ. Ιερώνυμο τον Β΄ ο πρωθιερεύς του Καθεδρικού Ναού Αθηνών π. Δημήτριος Νίκου. Το παρόν έδωσαν ο πρόεδρος του Πανελληνίου Συνδέσμου Ιεροψαλτών κ. Θεολόγος Ερσωτέλος και η χορωδία του εν Αθήναις Συλλόγου Μουσικοφίλων Κων/πόλεως υπό τη διεύθυνση του τ. Β΄ Δομεστίκου της Μ.Χ.Ε. κυρ-Δημοσθένους Παϊκοπούλου. Στην εκδήλωση παρέστησαν ο μουσικώτατος π. Θωμάς Χρυσικός, οφφικιάλιοι της Μ.Χ.Ε., διακεκριμένοι πρωτοψάλτες, γνωστοί χοράρχες, μουσικολόγοι, μουσικόφιλοι από τη Ρουμανία, εραστές της Πατριαρχικής ψαλτικής παραδόσεως και πλήθος ενδιαφερομένων.
Την εκδήλωση (Α΄ μέρος) προλόγισε και συντόνισε ο Δημοσθένης Φιστουρής, υποψήφιος δρ μουσικολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Χαιρετισμό απηύθυναν οι Σταμάτιος-Νικόλαος Κίσσας, πρόεδρος του εν Αθήναις Σ.Μ.ΚΩΝ., και Αδαμάντιος Ανεστίδης, πρόεδρος της Εταιρείας Μελέτης της καθ’ημάς Ανατολής. Για τον ρόλο και τη θέση του Άρχοντος Λαμπαδαρίου της Μ.Χ.Ε. γενικά και του Ε. Βιγγοπούλου ειδικά μίλησε με γλαφυρό τρόπο ο π. Σεραφείμ Φαράσογλου, εκπρόσωπος της Α.Θ.Π., υπογραμμίζοντας τη σημασία της έκδοσης για τη διάσωση και ανάδειξη της ψαλτικής παραδόσεως του πανσέπτου Πατριαρχικού ναού. Το βιβλίο παρουσίασε εύγλωττα ο Δημήτριος Σκρέκας, δρ βυζαντινής φιλολογίας του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης και υπεύθυνος ελληνικών χειρογράφων της Βρετανικής Βιβλιοθήκης, ο οποίος επισήμανε το διμερές του έργου (Εισαγωγή – Μουσικές συνθέσεις) και το αυτοτελές εκάστου μέρους, αναγνώρισε την επιστημονική αρτιότητα της εισαγωγικής μελέτης, τόνισε την ορθότητα του τρόπου εκδόσεως και τη μουσική αξία των μουσικών κειμένων, καταφάσκοντας στην αισθητική ποιότητα του όλου εγχειρήματος. Στο πρόσωπο, τη φωνή και την ψαλτική τέχνη του αειμνήστου Λαμπαδαρίου Ε. Βιγγοπούλου († 1938) αναφέρθηκε με αντικειμενικό τρόπο ο μαθητής του Σταμάτιος Παπαμανωλάκης, ιεροψάλτης εκ Κων/πόλεως και βαθύς γνώστης της Πατριαρχικής παραδόσεως του 20ού αιώνα. Αντιφώνησε ο συγγραφέας Δημήτριος Ζαγκανάς, υποψήφιος δρ του Πανεπιστημίου της Σορβόννης, ο οποίος, αφού ευχαρίστησε θερμά τους ομιλητές και τους συντελεστές της έκδοσης, αναφέρθηκε στον σκοπό και τη φιλοσοφία του πονήματος, στις δυσκολίες και τις ατέλειες του εγχειρήματος καθώς και στα νέα στοιχεία που διαρκώς προκύπτουν.
Επακολούθησε η εκτέλεση επιλεγμένων ύμνων του Ε. Βιγγοπούλου (Β΄ μέρος), τους οποίους προλόγισε ο συγγραφέας. Ο κανονάρχης και μαθητής του Κων/νος Μαφίδης, αειθαλής Κων/πολίτης πρωτοψάλτης, παραλλάγισε ανέκδοτο Γύμνασμα εκ του φθόγγου Νη από το αρχείο του. Ο τ. Β΄ Δομέστικος της Μ.Χ.Ε. κυρ-Δημοσθένης Παϊκόπουλος ερμήνευσε υποβλητικά το Κοινωνικόν της Μεταμορφώσεως σε πλ. δ΄. Ο εγγονός του αειμνήστου Λαμπαδαρίου Ευστάθιος Ανάτς απέδωσε συγκινημένος το δοξαστικό των αποστίχων του εσπερινού του αγ. Ευσταθίου σε πλ. β΄ «Αδαμάντινε την ψυχήν». Η χορωδία του εν Αθήναις Σ.Μ.ΚΩΝ. υπό τη διεύθυνση του Άρχοντος κυρ-Δημοσθένους Παϊκοπούλου έκλεισε την εκδήλωση με το «Σέ υμνούμεν» και «Άξιόν εστι» τα Πατριαρχικά, ταξιδεύοντας νοερά τους ακροατές στο ιστορικό Φανάρι τη δεκαετία του 1930.
Διατίθεται σε όλα τα θρησκευτικά βιβλιοπωλεία σε Ελλάδα και Κύπρο ενώ η κεντρική του διάθεση γίνεται από το βιβλιοπωλείο «Νεκτάριος Παναγόπουλος». .
Η εν λόγω έκδοση αποτελεί καρπό τετράχρονης μελέτης και ενασχόλησης με το πρόσωπο, τη δράση και το μουσικό έργο του Ευσταθίου Βιγγοπούλου (1880-1938), Άρχοντος Λαμπαδαρίου της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας. Εκτός από γλυκύφθογγος ιεροψάλτης, ο Ε. Βιγγόπουλος διαζωγραφείται ως ακάματος διδάσκαλος της Βυζαντινής Μουσικής, ως πρωτοπόρος συνδικαλιστής, ως σθεναρός υπέρμαχος της πατροπαράδοτης εκκλησιαστικής μουσικής, ως διακεκριμένος Πατριαρχικός υπάλληλος και ως επιτυχημένος μελοποιός. Με τη δημοσίευση του σημαντικότερου μέρους των διασωθέντων συνθέσεών του –Χερουβικών, Λειτουργικών, και κυρίως Κοινωνικών– αναδεικνύεται ταυτόχρονα η κλασικότητα και το σφρίγος της Πατριαρχικής ψαλτικής παράδοσης των αρχών του 20ού αιώνα, αλλά και φωτίζεται ένας πολύτιμος κρίκος στην αλυσίδα των Λαμπαδαρίων της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας.
