Είχα την τύχη, από μικρό παιδάκι, από τα μέσα της δεκαετίας του 70, να θητεύσω δίπλα στον υπέροχο αυτό άνθρωπο και δάσκαλο, το Θεόδωρο Βασιλικό. Δυστυχώς η τελευταία δεκαετία, με έχει απομακρύνει από δίπλα του και από τον Αγ. Θωμά γενικώς, λόγω των έντονων επαγγελματικών υποχρεώσεων. Θα ήθελα όμως, να τονίσω λίγα πραγματικά γεγονότα. Η βυζαντινή μουσική αγαπητοί φίλοι, είναι τέχνη και μάλιστα δύσκολη τέχνη, με αυτοκρατορικό μεγαλείο και εκφορά. Αλλωστε μορφοποιήθηκε, εκφράσθηκε, ερμηνεύτηκε και αποδόθηκε, σε μια περίοδο, εξαιρετικά μεγαλοπρεπή και ένδοξη για την ιστορία μας. Θεωρώ πως ο ΘΒ μπόρεσε όλα αυτά τα χρόνια, με την τέχνη του και την εκπληκτική του φωνή και την εξαιρετική του χορωδία, από την οποία είχε απαιτήσεις τελειότητας, να εκφράσει και να ερμηνεύσει με τον καλύτερο τρόπο, τη λαμπρή πλευρά του μεγαλείου της βυζαντινής μουσικής. Και έτσι, από την πλευρά του, ο ΘΒ, επί δεκαετίες, έφερε πολύ κόσμο, πάρα πολύ κόσμο, πίσω στην εκκλησία. Και όχι μόνο στα πανηγύρια ή στις συναυλίες. Μέλημά του ήταν, το πρώτον ο κόσμος να κατανοεί τι ακούει, γι' αυτό και η καθαρότητα και η σαφήνεια στην εκφορά των ύμνων ήταν και είναι απαραίτητη συνθήκη γι αυτόν. Οπως και η αποδιδόμενη μουσική, συνδυασμένη με το ισοκράτημα (που κάποιοι το θεωρούν υπερβολικό), να ταιριάζουν όσο το δυνατόν, με το νόημα του ψαλλομένου ύμνου. Και όλα αυτά σε αντίθεση με τις ακατάλυπτες και μασημένες εκφορές πολλών ιεροψαλτών που, δυστυχώς, μοιάζουν να κάνουν αγγαρεία. Η βαφτίζουν μια εξαιρετικά μονότονη ψαλτική συμπεριφορά, ως παράδοση. Βεβαίως, δεν μπορεί όλοι να έχομε το χάρισμα του Στανίτσα, του Καραμάνη, του Χατζημάρκου, του Βασιλικού κ.α., που μπορούσαν και σκέπτονταν τη μουσική την ώρα που έψαλλαν. Γιατί σας διαβεβαιώ, υπήρξαν πολλές φορές που ο Βασιλικός συνέθετε την ώρα που έψελνε και ταυτόχρονα μας άλλαζε "στον αέρα" το ισοκράτημα. Το κυριότερο όμως για εμένα ήταν, πως κατέστησε γνωστή τη βυαζιντινή μουσική στο εξωτερικό και σε δύσκολες εποχές. Θυμίζω την πανευρωπαική ραδιοφωνική μετάδοση της ορθόδοξης νεκρώσιμης ακολουθίας στη βασιλική του Σεν Ντενί στο Παρίσι, που άφησε εκστατικούς όλους τους ακροατές, όπως και τη συναυλία ενώπιον του Ποντίφηκα στο Βατικανό, παρουσία 60.000 τουλάχιστον ιταλών πολιτών. Μακάρι να υπήρχαν συνεχιστές αυτού του έργου. Το εύχομαι πραγματικά. Και παράλληλα, θα εξακολουθήσω να ευχαριστώ το δάσκαλο αυτό, όχι γιατί με έμαθε εμένα ή άλλους μουσική, αλλά γιατί εξαιτίας του, λατρέψαμε τη μουσική αυτή.