Να απαντήσω χωρίς σειρά , λίγο μπερδεμένα.
Η μεγαλοπρέπεια και η κατάνυξη στη Β. μουσική είναι κάτι σαν τη μόδα.
Π.χ. σήμερα η μοναστηριακή μόδα κατάνυξης είναι να απαγγέλλει ο ιερέας τις εκφωνήσεις άμουσα εντελώς, αποβάλλοντας το κλιτό και κάθε τι σχετικό με την εμμελή απαγγελία της παράδοσης. Να απαντούν οι μοναχές με μοναστηριακό ύφος, σε Σακελλαρίδη συνήθως, προσπαθώντας να μην παρασυρθούν σε συναισθηματικούς λαρυγγισμούς. Ετσι νομίζουν ότι τα λένε κατανυκτικά. Για μένα τα λένε φράγκικα και υποκριτικά.
Οταν πάλλει το συναίσθημα πάλλει και η καρδία έλεγε ο Αγ. Νεκτάριος. Αν δεν πάλλει ένα από τα δύο...αστα να πάνε. Νέκρα.
Οι λαρυγγισμοί είτε είναι έντεχνοι είτε τους επιβάλλει το συναίσθημα.
Οι παλαιοί (ψάλτες και τραγουδιστές) έκαναν λαρυγγισμούς όχι μόνο γιατί τους είχαν διδαχτεί (όσο μπορεί να διδαχτεί κάποιος λαρυγγισμός) αλλά γιατί πήγαινε από μόνη της η φωνή. "Εσπαγε" δηλαδή η φωνή σε λαρυγγισμούς λόγω συναισθήματος.
Εδώ είναι και η διαφορά μεγαλοπρέπειας δυτικής και ανατολικής.
Στην δύση μεγαλοπρέπεια θεωρούνται τα ορατοριουμ, το αβε Μαρία όταν το ψάλλουν πεντακόσιοι κλπ.
Η όπερα. Σταθερή φωνή. Διάφραγμα.
Οσοι έχουν βρεθεί σε ορθόδοξες και καθολικές εκκλησίες διαπίστωσαν την διαφορά.
Στην καθολική υπάρχει το μέτρο.
Στην ορθόδοξη το άμετρο.
Κάτι που δεν μετριέται με φασματογράφο και άλλα όργανα.
Τα χλιμιντρίσματα που ειπώθηκε για τον Φιρφιρή.
Τον τελευταίο των μοικανών.