Το θέμα μεταξύ μου και των Χ. Συμεωνίδη και Δ. Σκρέκα έχει λήξει.
Αργά τη νύχτα, μέσω πμ, διαπιστώσαμε ότι πρόκειται μάλλον για παρερμήνευση στάσης και σχολίων.
Προθυμοποιηθήκαμε και οι τρεις να διορθώσουμε προσωπικά σχόλια που ενοχλούσαν τον άλλο.
Επιβεβαιώνω κι εγώ πως το θέμα που προέκυψε με τον Μ.Β., είναι και για μένα λήξαν. Δόθηκαν εκατέρωθεν εξηγήσεις, αποσύρθηκε διφορούμενο σχόλιο από αυτόν, και στη συνέχεια διόρθωσα όλα τα μηνύματά μου, με προσωπικούς χαρακτηρισμούς προς αυτόν.
Ο καθένας μπορεί να έχει τις αντιλήψεις του και να υποστηρίζει όποιον θέλει και όποια σχολή τον εκφράζει, αυτό είναι δεδομένο. Όταν γίνεται (μουσική ή επιστημονική) συζήτηση όμως πάνω σε επι μέρους θέματα των διαφόρων σχολών, οποιοδήποτε ειρωνικό, υβριστικό ή και διφορούμενο (εξυπνακίστικο) σχόλιο είναι φυσικό πως δεν θα μείνει αναπάντητο.
Κι αυτό δε σημαινει βέβαια, αυτό που σπεύδουν πολλοί (εντελώς φαρισαϊκά κατ' εμέ) να στιγματίσουν: έλλειψη ταπείνωσης, προσευχής, κατάνυξης, υπακοής κ.λ.π. Για πολλούς από εμάς το να αγωνιζόμαστε για τη διάσωση της παραδοσιακής εκκλησιαστικής μουσικής μας, είναι ένα χρέος και ακόμα, ένα ορθόδοξο ιδανικό. Όχι με το εκκλησιαστικό -καθαρά θεολογικό νόημα ίσως, αλλά όπως άλλα ορθόδοξα ιδανικά σαν την ελευθερία, τη λεβεντιά, την αντρειωσύνη και την ντομπροσύνη (κατά το "έστω το ναι, ναί και το ου, ου").
Με αυτή την έννοια και κάτω από αυτές τις "συμφωνίες κυρίων", μπορούμε όλοι να συνυπάρχουμε και να βοηθούμε ακόμα και με αρνητική κριτική του ενός στα γραφόμενα του άλλου. Και βέβαια, ο Ματθαίος Βλάχος είναι ένα συμπαθέστατο και ενεργότατο μέλος, ευπρόσδεκτος και καλοδεχούμενος σε όλες τις συζητήσεις από εμένα, αρκεί κι αυτός (ὀπως όλοι μας) να μην υπερβαίνει κάποια όρια, που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν έριδες και ανούσιες αντιδικίες.
Χαραλάμπης
