Χριστός Ανέστη.
Εύχομαι ο αναστάς Ιησούς να μας ενδυναμώνει και να μας καθοδηγεί μέχρι "τερμάτων αιώνος".
Συμφωνώ με τον φίλο και Πρωτοψάλτη Παναγιώτη Τζανάκο. Οι ρυθμοί ζωής έχουν εντατικοποιηθεί κατά πολύ.
Το εκκλησίασμα έρχεται για να προσευχηθεί, οι περισσότεροι κατευθείαν από τις εργασίες τους, και μαζί με αυτούς πρωτίστως και εμείς. Διότι αν εμείς, οι ψάλτες, δεν προσευχόμαστε κατά την ώρα της ψαλμώδησης τότε το άκουσμα είναι κενό και ο κόσμος δεν προσεύχεται και αποχωρεί δίχως ψυχική αγαλλίαση.
Είναι θαυμάσια και λαμπρά τα αργά μέλη αλλά δίχως να πληρούνται συγκεκριμένες προυποθέσεις (συμψαλμώδηση 2 ή 3 ψαλτών, κατηρτισμένων ισοκρατών, χρόνου & ρυθμού, σωστή άρθρωση και τοποθέτηση της φωνής) το μέλος χάνει όλη την αίγλη του. Το μεγαλύτερο ποσοστό των πιστών δεν γνωρίζει καν τον μελουργό αλλά σίγουρα ακούει την εκτέλεση.
Άποψή μου είναι ότι, δεν θα χαρακτηριστούμε κακοί ψάλτες ψάλλοντας σύντομα μέλη και αποδίδοντάς τα με προσευχή και φόβο Θεού. Το μεγαλύτερο ποσοστό των πιστών δεν γνωρίζει καν τον μελουργό ή το είδος του μέλους. Σίγουρα όμως προσεύχεται και αγαλλιάζει με την σωστή μουσική και νοηματική εκτέλεση του κάθε ψαλλόμενου τροπαρίου.
Αρκετές φορές έχουμε γίνει μάρτυρες το εκκλησίασμα (π.χ. μητέρες με μωρά στην αγκαλιά, σεβάσμιοι γέροντες κλπ) να δυσανασχετεί όταν κληρικός υπερβαίνει κάποια λογικά χρονικά πλαίσια κυρήττοντας τον λόγο του Θεού.
Επειδή τυγχάνει να γνωρίζω τον Παναγιώτη εδώ και 15 χρόνια, με την φράση "αυστηρώς και διά ροπάλου" σίγουρα εννοεί να μας διακατέχει η αίσθηση του μέτρου και της αυτοκυριαρχίας.
Σας ευχαριστώ για την καταννόηση.