Τελικά πολλές φορές διασώζεται μια αρχαία πράξη.
Η εναλλαγή των αναστασιμων αυτών τροπαρίων στο τέλος του όρθρου έπαυσε άραγε να μνημονεύεται στα Πατριαρχικά Τυπικά λόγω της "μελοποίησης" του τροπαρίου εις 8 ήχους από τον Πέτρο Λαμπαδάριο;
Πολύ πιθανόν.
Δεν βρίσκω πάντως κάποιον πρακτικό λόγο για αυτήν την προτίμηση.
Ίσως πάλι καταγράφεται απλά μια συνήθεια που έμεινε στον Πατριαρχικό Ναό και πέρασαν στα πατριαρχικά Τυπικά.
Διάβασα με ενδιαφέρον τις απόψεις των συναδέλφων σχετικά με την αναγκαιότητα συμφωνίας μας με την αρχαία παράδοση της εναλλαγής των ύμνων "Σήμερον..." και "Αναστάς...".
Επειδή στους περισσότερους ναούς εκείνο που επικρατεί είναι το πρώτο προσπάθησα να το δικαιολογήσω μέσα μου και θεολογικά και πρακτικά πειθαρχώντας και στην κυριαρχούσα για πολλά χρόνια παράδοση της Εκκλησίας μας.
Αρχικά ξεκινώ από τη θεολογική θεώρηση της χρήσης του πρώτου.
Πρέπει να γνωρίζουμε ότι στη λειτουργική πράξη της Εκκλησίας μας έχουμε την έννοια του λειτουργικού χρόνου σύμφωνα με τον οποίο το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον βιώνονται ως διαρκώς παρόντα.
Έτσι η χρήση του "Σήμερον" συνιστά ακριβώς την έκφραση αυτής της λειτουργικότητας του χρόνου. Η κάθε Κυριακή βιώνεται ως ημέρα Ανάστασης του Κυρίου μας.
Το δεύτερο "Αναστάς" είναι ενταγμένο στο κορυφαίο γεγονός της Ανάστασης, όπως και όλα τα Αναστάσιμα τροπάρια που το αναδεικνύουν, αλλά δεν εντάσσεται στην έννοια της λειτουργικότητας του χρόνου γι' αυτό, ίσως, και παρακάμφθηκε στην εξέλιξη της παράδοσής μας.
Όσον αφορά την πρακτικότητα της εναλλαγής των ήχων στο "Σήμερον...", ίσως η πρακτική διευκόλυνση στην αρμονική σύνδεση της Δοξολογίας με την εκφώνηση του λειτουργούντα "Ευλογημένη..." και τηλ διατήρηση του ήχου να έπαιξαν το δικό τους ρόλο.
Θέλω να εξηγήσω ότι ο λόγος, που πήρα την απόφαση να τοποθετηθώ, δεν είναι κανένας άλλος παρά μια υπόθεση η οποία θα μπορούσε να ακουσθεί χωρίς καμμιά διάθεση επιβολής της.