Βίντεο με το Βασιλικό να τραγουδάει "Δωδεκα Ευζωνάκια" εν ευθυμία τραπέζης
http://www.youtube.com/watch?v=3_P1pbfKoEQ
http://www.youtube.com/watch?v=3_P1pbfKoEQ
Βασιλικός Θεόδωρος
- Thread starter Dimitri
- Start date
Παρακαλώ Πέτρο. Δεν είχα διαβάσει την κριτική εκείνη (την είδα τώρα) και δεν είχα δεί και όλο το βίντεο (το είδα τώρα στα γρήγορα). Είναι αλήθεια οτι το λέει κάπως βαριά και ψαλτικά και όχι όπως ίσως ένας τραγουδιστής θα το έλεγε. Αυτό παρατηρώ σε αρκετούς ψάλτες που τραγουδούν. Μπλέκουν τα δύο είδη... Έχουν τα τραγούδια ισοκράτημα; Ο Λ. Αγγελόπουλος θυμάμαι έλεγε οτι δεν αρμόζει ισοκράτημα στα παραδοσιακά τραγούδια (δεν είναι ψαλμοί και έχουν οργανική συνοδεία). Δεν μου αρέσει προσωπικά που κουνάει τα χέρια του τόσο πολύ εκεί αλλά δεν μπορώ να πώ οτι .. τσαντίστηκα κι όλας 
Τώρα για τα φάλτσα και τις γαργάρες δεν άκουσα προσεκτικά και δεν θα σχολιάσω. Έχει ωραία φωνή, αλλά δεν ευθυμώ με την εκτέλεσή του σε αυτό το τραγούδι να το πώ έτσι (είναι και θέμα γούστου). Ποιά η δική σου/σας γνώμη;
Τώρα για τα φάλτσα και τις γαργάρες δεν άκουσα προσεκτικά και δεν θα σχολιάσω. Έχει ωραία φωνή, αλλά δεν ευθυμώ με την εκτέλεσή του σε αυτό το τραγούδι να το πώ έτσι (είναι και θέμα γούστου). Ποιά η δική σου/σας γνώμη;Σε μια παρέα που δεν υπάρχουν όργανα φυσικό είναι να συμμετέχουν όλοι με ισοκράτημα όταν πρόκειται για παραδοσιακό τραγούδι, με 2η και 3η φωνή όταν το τραγούδι είναι ευρωπαϊκό. Στο δημοτικό με ισοκράτημα γιατί οι δεσπόζοντες και οι έλξεις δεν επιτρέπουν πολυφωνία.
Προσθέτω λινκς με το ίδιο τραγούδι για συγκρίσεις.
Εδώ ψάλλει πάλι ο Βασιλικός αλλά αυτή τη φορά με όργανα.
Ιστοσελίδα κ. Χούπα http://www.houpas.net/trad/12Evzonakia_ThV.rm
Π. Λάλεζας παραδοσιακός τραγουδιστής (όχι ιεροψάλτης)
http://www.youtube.com/watch?v=jXf3g0UntSE
Βασίλης Τερλέγκας
Το ίδιο τραγούδι με ευρωπαϊκά διαστήματα.
http://www.music-bazaar.com/mn/music/p1/bad/oriegoxx9d0l3zqnhicwzjlm8__6z2.mp3
και τέλος ο Αηδονίδης
http://www.youtube.com/watch?v=002pHUNNVBY
Στα παραπάνω ηχητικά βλέπουμε μεγάλες διαφορές ως προς την εκτέλεση.
Ποιες είναι παραδοσιακές εκτελέσεις σήμερα, τόσο στο τραγούδι όσο και στην ψαλμωδία είναι κάτι που πρέπει να μας προβληματίσει.
Οι παλαιοί ψάλτες νομίζω (γραμμόφωνα) έκαναν περισσότερους λαρυγγισμούς από τους σημερινούς.
Το ίδιο και οι παλαιοί τραγουδιστές π.χ. Παπασιδέρης.
Ο σύγχρονος Ελληνας θα ακούσει 2 φορές το χρόνο παραδοσιακό τραγούδι σε κάποια γιορτή και τον υπόλοιπο χρόνο ευρωπαικά διαστήματα.
Προσθέτω λινκς με το ίδιο τραγούδι για συγκρίσεις.
Εδώ ψάλλει πάλι ο Βασιλικός αλλά αυτή τη φορά με όργανα.
Ιστοσελίδα κ. Χούπα http://www.houpas.net/trad/12Evzonakia_ThV.rm
Π. Λάλεζας παραδοσιακός τραγουδιστής (όχι ιεροψάλτης)
http://www.youtube.com/watch?v=jXf3g0UntSE
Βασίλης Τερλέγκας
Το ίδιο τραγούδι με ευρωπαϊκά διαστήματα.
http://www.music-bazaar.com/mn/music/p1/bad/oriegoxx9d0l3zqnhicwzjlm8__6z2.mp3
και τέλος ο Αηδονίδης
http://www.youtube.com/watch?v=002pHUNNVBY
Στα παραπάνω ηχητικά βλέπουμε μεγάλες διαφορές ως προς την εκτέλεση.
Ποιες είναι παραδοσιακές εκτελέσεις σήμερα, τόσο στο τραγούδι όσο και στην ψαλμωδία είναι κάτι που πρέπει να μας προβληματίσει.
Οι παλαιοί ψάλτες νομίζω (γραμμόφωνα) έκαναν περισσότερους λαρυγγισμούς από τους σημερινούς.
Το ίδιο και οι παλαιοί τραγουδιστές π.χ. Παπασιδέρης.
Ο σύγχρονος Ελληνας θα ακούσει 2 φορές το χρόνο παραδοσιακό τραγούδι σε κάποια γιορτή και τον υπόλοιπο χρόνο ευρωπαικά διαστήματα.
Κι εγώ δεν ενθουσιάστηκα, αλλά τα φάλτσα και τις γαργάρες δεν μπόρεσα να τις καταλάβω όσες φορές και να τ' άκουσα (ίσως βέβαια να μην είναι και τόσο εξασκημένο το αυτί μου). Πάντως είναι δύσκολο για έναν ψάλτη να πει σωστά ένα δημ. τραγούδι. Πρώτα απ' όλα πρέπει να κατανοήσει μια πολύ σημαντική διαφορά της Βυζ. μουσικής με το δημοτικό: Η βυζ. μουσική θέλει μεγαλοπρέπεια, το δημοτικό τραγούδι όχι. Πρέπει να είναι πιο ¨καθημερινή¨ η ερμηνεία του εκτελεστή στο δημοτικό. Από τις άλλες ερμηνείες (δυστυχώς δεν άκουσα του Βασιλικού γιατί δεν έχω κατεβάσει το real media), μου άρεσε του Λάλεζα και του Αηδονίδη (αν και αμφοτέρων δε μου αρέσουν οι φωνές) ενώ δε μου άρεσε καθόλου του Τερλέγκα (όχι μόνο λόγω διαστημάτων αλλά και λόγω ερμηνείας η οποία προσιδιάζει μόνο σε πίστα μπουζουξίδικου γύρω στις 4 η ώρα το πρωί όταν πέφτει η ένταση (όσοι έχετε πάει σε μπουζουξίδικο θα με καταλάβετε).
Όσον αφορά τους λαρυγγισμούς που έκαναν οι παλιότεροι θα συμφωνήσω απολύτως και θα συμπληρώσω ότι αυτό ισχύει σε όλα τα είδη του Ελληνικού τραγουδιού. Μέχρι τις αρχές της δεκαετία του '90 ο ρυθμός των λαϊκών τραγουδιών ήταν "απλωμένος" με αποτέλεσμα να μπορούν οι ερμηνευτές να κάνουν πολλά γυρίσματα. Σήμερα, ο ρυθμός είναι "κοφτός" και τα τραγούδια είναι κάπως στεγνά. Αυτό μπορεί εύκολα να γίνει κατανοητό στις επανεκτελέσεις παλαιότερων τραγουδιών αλλά και δημοτικών. Η δική μου αισθητική δεν είναι σύμφωνη με αυτήν τη μόδα. Τώρα ποιά είναι τα αίτια δεν γνωρίζω απολύτως. Ίσως δεν έχουμε φωνές, ίσως το αισθητήριο του κόσμου έχει αλλάξει και προτιμά να υπάρχει έμφαση στο ρυθμό και όχι στην ερμηνεία του καλλιτέχνη (δεν εννοώ βέβαια ότι ο ρυθμός δεν είναι σημαντικός σε ένα κομμάτι, αλλά όταν τραγουδούσε ο Παπασιδέρης π.χ. Ήλιε που βγαίνεις το πρωί, ο ρυθμός ήταν το τσάμικο, αλλά η έμφαση ήταν στα λόγια του τραγουδιού και στο νόημα που έβγαινε από αυτά). Στις σημερινές ερμηνείες οι καλλιτέχνες απλώς αποδίδουν το τραγούδι για να το χορέψει ο κόσμος και όχι για να αποδώσουν το νόημα. Ένα κλασικό παράδειγμα από το λαϊκό τραγούδι ήταν ο Στέλιος Καζαντζίδης ο οποίος από το 1966 που σταμάτησε να εμφανίζεται στα μπουζούκια η ερμηνεία των τραγουδιών έπαψε να στηρίζεται στο χορευτικό ρυθμό αλλά στο νόημα. Μην ξεχνούμε τα "Ας παν στην ευχή τα παλιά", "Η καρδιά μου ας όψεται" κ.α. τα οποία είναι τσιφτετέλια εντούτοις η ερμηνεία του καλλιτέχνη στρέφεται στο νόημα και όχι στο ρυθμό με αποτέλεσμα να μην έχουν την ελαφρότητα προηγουμένων τραγουδίών που έχει πει στον ίδιο ρυθμό (π.χ. "Έξω ντέρτια και καημοί", "Έχεις κορμί αράπικο" κ.α.). Φωτεινή εξαίρεση στο χωρό του δημοτικού τραγουδιού αποτελεί Π. Λάλεζας (κι ας μην μου αρέσει η φωνή του) και στο χώρο του λαϊκού ο σημερινός Πασχάλης Τερζής ο οποίος λόγω και της ωριμότητάς του έχει απομακρυνθεί αρκετά από τον τρόπο που ερμήνευε τα τραγούδια παλιότερα και έχει γίνει πλέον πιο γνήσιος λαϊκός.
Με συγχωρείτε για την μακρηγορία αλλά αυτά τα θέματα με έχουν απασχολήσει και γι' αυτό θέλησα να τα μοιραστώ με άλλους εραστές της μουσικής.
(όσοι έχετε πάει σε μπουζουξίδικο θα με καταλάβετε). Όσον αφορά τους λαρυγγισμούς που έκαναν οι παλιότεροι θα συμφωνήσω απολύτως και θα συμπληρώσω ότι αυτό ισχύει σε όλα τα είδη του Ελληνικού τραγουδιού. Μέχρι τις αρχές της δεκαετία του '90 ο ρυθμός των λαϊκών τραγουδιών ήταν "απλωμένος" με αποτέλεσμα να μπορούν οι ερμηνευτές να κάνουν πολλά γυρίσματα. Σήμερα, ο ρυθμός είναι "κοφτός" και τα τραγούδια είναι κάπως στεγνά. Αυτό μπορεί εύκολα να γίνει κατανοητό στις επανεκτελέσεις παλαιότερων τραγουδιών αλλά και δημοτικών. Η δική μου αισθητική δεν είναι σύμφωνη με αυτήν τη μόδα. Τώρα ποιά είναι τα αίτια δεν γνωρίζω απολύτως. Ίσως δεν έχουμε φωνές, ίσως το αισθητήριο του κόσμου έχει αλλάξει και προτιμά να υπάρχει έμφαση στο ρυθμό και όχι στην ερμηνεία του καλλιτέχνη (δεν εννοώ βέβαια ότι ο ρυθμός δεν είναι σημαντικός σε ένα κομμάτι, αλλά όταν τραγουδούσε ο Παπασιδέρης π.χ. Ήλιε που βγαίνεις το πρωί, ο ρυθμός ήταν το τσάμικο, αλλά η έμφαση ήταν στα λόγια του τραγουδιού και στο νόημα που έβγαινε από αυτά). Στις σημερινές ερμηνείες οι καλλιτέχνες απλώς αποδίδουν το τραγούδι για να το χορέψει ο κόσμος και όχι για να αποδώσουν το νόημα. Ένα κλασικό παράδειγμα από το λαϊκό τραγούδι ήταν ο Στέλιος Καζαντζίδης ο οποίος από το 1966 που σταμάτησε να εμφανίζεται στα μπουζούκια η ερμηνεία των τραγουδιών έπαψε να στηρίζεται στο χορευτικό ρυθμό αλλά στο νόημα. Μην ξεχνούμε τα "Ας παν στην ευχή τα παλιά", "Η καρδιά μου ας όψεται" κ.α. τα οποία είναι τσιφτετέλια εντούτοις η ερμηνεία του καλλιτέχνη στρέφεται στο νόημα και όχι στο ρυθμό με αποτέλεσμα να μην έχουν την ελαφρότητα προηγουμένων τραγουδίών που έχει πει στον ίδιο ρυθμό (π.χ. "Έξω ντέρτια και καημοί", "Έχεις κορμί αράπικο" κ.α.). Φωτεινή εξαίρεση στο χωρό του δημοτικού τραγουδιού αποτελεί Π. Λάλεζας (κι ας μην μου αρέσει η φωνή του) και στο χώρο του λαϊκού ο σημερινός Πασχάλης Τερζής ο οποίος λόγω και της ωριμότητάς του έχει απομακρυνθεί αρκετά από τον τρόπο που ερμήνευε τα τραγούδια παλιότερα και έχει γίνει πλέον πιο γνήσιος λαϊκός.
Με συγχωρείτε για την μακρηγορία αλλά αυτά τα θέματα με έχουν απασχολήσει και γι' αυτό θέλησα να τα μοιραστώ με άλλους εραστές της μουσικής.
Να απαντήσω χωρίς σειρά , λίγο μπερδεμένα.
Η μεγαλοπρέπεια και η κατάνυξη στη Β. μουσική είναι κάτι σαν τη μόδα.
Π.χ. σήμερα η μοναστηριακή μόδα κατάνυξης είναι να απαγγέλλει ο ιερέας τις εκφωνήσεις άμουσα εντελώς, αποβάλλοντας το κλιτό και κάθε τι σχετικό με την εμμελή απαγγελία της παράδοσης. Να απαντούν οι μοναχές με μοναστηριακό ύφος, σε Σακελλαρίδη συνήθως, προσπαθώντας να μην παρασυρθούν σε συναισθηματικούς λαρυγγισμούς. Ετσι νομίζουν ότι τα λένε κατανυκτικά. Για μένα τα λένε φράγκικα και υποκριτικά.
Οταν πάλλει το συναίσθημα πάλλει και η καρδία έλεγε ο Αγ. Νεκτάριος. Αν δεν πάλλει ένα από τα δύο...αστα να πάνε. Νέκρα.
Οι λαρυγγισμοί είτε είναι έντεχνοι είτε τους επιβάλλει το συναίσθημα.
Οι παλαιοί (ψάλτες και τραγουδιστές) έκαναν λαρυγγισμούς όχι μόνο γιατί τους είχαν διδαχτεί (όσο μπορεί να διδαχτεί κάποιος λαρυγγισμός) αλλά γιατί πήγαινε από μόνη της η φωνή. "Εσπαγε" δηλαδή η φωνή σε λαρυγγισμούς λόγω συναισθήματος.
Εδώ είναι και η διαφορά μεγαλοπρέπειας δυτικής και ανατολικής.
Στην δύση μεγαλοπρέπεια θεωρούνται τα ορατοριουμ, το αβε Μαρία όταν το ψάλλουν πεντακόσιοι κλπ.
Η όπερα. Σταθερή φωνή. Διάφραγμα.
Οσοι έχουν βρεθεί σε ορθόδοξες και καθολικές εκκλησίες διαπίστωσαν την διαφορά.
Στην καθολική υπάρχει το μέτρο.
Στην ορθόδοξη το άμετρο.
Κάτι που δεν μετριέται με φασματογράφο και άλλα όργανα.
Τα χλιμιντρίσματα που ειπώθηκε για τον Φιρφιρή.
Τον τελευταίο των μοικανών.
Η μεγαλοπρέπεια και η κατάνυξη στη Β. μουσική είναι κάτι σαν τη μόδα.
Π.χ. σήμερα η μοναστηριακή μόδα κατάνυξης είναι να απαγγέλλει ο ιερέας τις εκφωνήσεις άμουσα εντελώς, αποβάλλοντας το κλιτό και κάθε τι σχετικό με την εμμελή απαγγελία της παράδοσης. Να απαντούν οι μοναχές με μοναστηριακό ύφος, σε Σακελλαρίδη συνήθως, προσπαθώντας να μην παρασυρθούν σε συναισθηματικούς λαρυγγισμούς. Ετσι νομίζουν ότι τα λένε κατανυκτικά. Για μένα τα λένε φράγκικα και υποκριτικά.
Οταν πάλλει το συναίσθημα πάλλει και η καρδία έλεγε ο Αγ. Νεκτάριος. Αν δεν πάλλει ένα από τα δύο...αστα να πάνε. Νέκρα.
Οι λαρυγγισμοί είτε είναι έντεχνοι είτε τους επιβάλλει το συναίσθημα.
Οι παλαιοί (ψάλτες και τραγουδιστές) έκαναν λαρυγγισμούς όχι μόνο γιατί τους είχαν διδαχτεί (όσο μπορεί να διδαχτεί κάποιος λαρυγγισμός) αλλά γιατί πήγαινε από μόνη της η φωνή. "Εσπαγε" δηλαδή η φωνή σε λαρυγγισμούς λόγω συναισθήματος.
Εδώ είναι και η διαφορά μεγαλοπρέπειας δυτικής και ανατολικής.
Στην δύση μεγαλοπρέπεια θεωρούνται τα ορατοριουμ, το αβε Μαρία όταν το ψάλλουν πεντακόσιοι κλπ.
Η όπερα. Σταθερή φωνή. Διάφραγμα.
Οσοι έχουν βρεθεί σε ορθόδοξες και καθολικές εκκλησίες διαπίστωσαν την διαφορά.
Στην καθολική υπάρχει το μέτρο.
Στην ορθόδοξη το άμετρο.
Κάτι που δεν μετριέται με φασματογράφο και άλλα όργανα.
Τα χλιμιντρίσματα που ειπώθηκε για τον Φιρφιρή.
Τον τελευταίο των μοικανών.
ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΚΟΥΓΙΑΣ
Παλαιό Μέλος
Θα πάρω μιαν ανηφοριά
θα πάρω μονοπάτια
να βρω τα σκαλοπάτια
που παν στη Λευτεριά.
Θ’ αφήσω αδέλφια συγγενείς
τη μάνα τον πατέρα
μεσ’ τα λαγκάδια πέρα
και στις βουνοπλαγιές.
Ψάχνοντας για τη Λευτεριά
θα ‘χω παρέα μόνη
κατάλευκο το χιόνι
βουνά και ρεματιές.
Τώρα κι αν είναι χειμωνιά
θα ρθει το καλοκαίρι
τη Λευτεριά να φέρει
σε πόλεις και χωριά.
Θα πάρω μιαν ανηφοριά
θα πάρω μονοπάτια
να βρω τα σκαλοπάτια
που παν στη Λευτεριά.
Τα σκαλοπάτια θ’ ανεβώ
θα μπω σ’ ένα παλάτι
το ξέρω θα ν’ απάτη
δεν θα ν’ αληθινό...
Μες το παλάτι θα γυρνώ
ώσπου να βρω το θρόνο,
Βασίλισσα μια μόνο
να κάθεται σ’ αυτόν.
Κόρη πανώρια θα της πω,
άνοιξε τα φτερά σου
και πάρε με κοντά σου
μονάχα αυτό ζητώ.
«Γεια σας παλιοί συμμαθητές.
Τα τελευταία λόγια τα γράφω σήμερα για σας κι όποιος θελήσει για να βρει ένα χαμένο αδελφό, έναν παλιό του φίλο,
ας πάρει μιαν ανηφοριά, ας πάρει μονοπάτια, να βρει τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά. Με την Ελευθερία μαζί, μπορεί να βρει και μένα. Αν ζω, θα με βρει εκεί». (Ευαγόρας Παλληκαρίδης).
Last edited:
ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΚΟΥΓΙΑΣ
Παλαιό Μέλος
Ευχαριστούμε!
Άριστες εκτελέσεις τόσο από από τον καλλικέλαδο Άρχοντα Θ. Βασιλικό όσο και από τη χορωδία του Γ. Μαρκόπουλου. Οι στίχοι είναι του Κ. Μύρη & η μουσική του Γ. Μαρκόπουλου.
Παραθέτω και τους στίχους:
Νύχτες γονατιστές στα όρη της Ανατολής,
μέρες απαρηγόρητες στις θάλασσες της Δύσης.
Ανεβαίνει ψηλά στον ουράνιο τρούλο ο δικέφαλος γυπαετός,
εποπτεύει τα πέλαγα, εποπτεύει τα σπήλαια ο δικέφαλος γυπαετός.
Βυθίζει τα νύχια του στις θολές παρυφές των αιώνων.
Χιλιάδες πληγές ανοιχτές, αχόρταγα στόματα μεγιστάνων,
ακατανόητες γλώσσες ανθρώπων.
Νύχτες γονατιστές στα όρη της Ανατολής,
μέρες απαρηγόρητες στις θάλασσες της Δύσης.
Λαός σαν την άμμο της θάλασσας, Θεός φορτωμένος μαλάματα,
αλόγων κουρνιαχτός, και λιονταριών πλημμύρα
αιμάτων ποταμοί, αιμάτων ποταμοί.
Ανεβαίνει ψηλά στον ουράνιο τρούλο ο δικέφαλος γυπαετός,
εποπτεύει τα πέλαγα εποπτεύει τα σπήλαια ο δικέφαλος γυπαετός.
Καβαλάρηδες άγιοι και ξυπόλητοι αγιογδύτες,
η Πόλη κοιμάται στα πορφυρά της όνειρα
και τα σοκάκια ξαγρυπνούν ξαρμάτωτα.
Βυσσοδομούν οι βάρβαροι στις αμπάρες της οικουμένης
και σκουντουφλούν οι καλόγεροι στο κομποσκοίνι τους.
Ανεβαίνει ψηλά στον ουράνιο τρούλο ο δικέφαλος γυπαετός,
εποπτεύει τα πέλαγα εποπτεύει τα σπήλαια ο δικέφαλος γυπαετός.
Νύχτες γονατιστές στα όρη της Ανατολής,
μέρες απαρηγόρητες στις θάλασσες της Δύσης.
Άριστες εκτελέσεις τόσο από από τον καλλικέλαδο Άρχοντα Θ. Βασιλικό όσο και από τη χορωδία του Γ. Μαρκόπουλου. Οι στίχοι είναι του Κ. Μύρη & η μουσική του Γ. Μαρκόπουλου.
Παραθέτω και τους στίχους:
Νύχτες γονατιστές στα όρη της Ανατολής,
μέρες απαρηγόρητες στις θάλασσες της Δύσης.
Ανεβαίνει ψηλά στον ουράνιο τρούλο ο δικέφαλος γυπαετός,
εποπτεύει τα πέλαγα, εποπτεύει τα σπήλαια ο δικέφαλος γυπαετός.
Βυθίζει τα νύχια του στις θολές παρυφές των αιώνων.
Χιλιάδες πληγές ανοιχτές, αχόρταγα στόματα μεγιστάνων,
ακατανόητες γλώσσες ανθρώπων.
Νύχτες γονατιστές στα όρη της Ανατολής,
μέρες απαρηγόρητες στις θάλασσες της Δύσης.
Λαός σαν την άμμο της θάλασσας, Θεός φορτωμένος μαλάματα,
αλόγων κουρνιαχτός, και λιονταριών πλημμύρα
αιμάτων ποταμοί, αιμάτων ποταμοί.
Ανεβαίνει ψηλά στον ουράνιο τρούλο ο δικέφαλος γυπαετός,
εποπτεύει τα πέλαγα εποπτεύει τα σπήλαια ο δικέφαλος γυπαετός.
Καβαλάρηδες άγιοι και ξυπόλητοι αγιογδύτες,
η Πόλη κοιμάται στα πορφυρά της όνειρα
και τα σοκάκια ξαγρυπνούν ξαρμάτωτα.
Βυσσοδομούν οι βάρβαροι στις αμπάρες της οικουμένης
και σκουντουφλούν οι καλόγεροι στο κομποσκοίνι τους.
Ανεβαίνει ψηλά στον ουράνιο τρούλο ο δικέφαλος γυπαετός,
εποπτεύει τα πέλαγα εποπτεύει τα σπήλαια ο δικέφαλος γυπαετός.
Νύχτες γονατιστές στα όρη της Ανατολής,
μέρες απαρηγόρητες στις θάλασσες της Δύσης.
Last edited: