Στην πρώτη και εναρκτήρια ραδιοφωνική εκπομπή "Ορθόδοξη Εκκλησιαστική Μουσική Παράδοση" (δεν ξέρω αν η συγκεκριμένη υπάρχει εδώ, αν κάποιος την βρει ας παραπέμψει, αν όχι θα ψάξω να την βρω) που επιμελούνταν ο αείμνηστος Ευάγγελος Λιναρδάκης και ο Πρωτοψάλτης κ. Εμμανουήλ Σουργιαδάκης, μεταξύ άλλων ομίλησε ο τότε Επίσκοπος Κνωσσού και νυν Μητροπολίτης Γορτύνης και Αρκαδίας π. Μακάριος Δουλουφάκης, άριστος γνώστης της ψαλτικής τέχνης.
Αναφερόμενος στον ρόλο του ψάλτη είπε ότι η ψαλτική τέχνη στηρίζεται και διατηρείται καθαρά λόγω του ένθεου ζήλου των εκπροσώπων της, εφόσον οι απολαβές είναι μηδαμινές και ως επί το πλείστον δίδονται ως ευλογία, καθώς και πολλά άλλα χρήσιμα και αληθή, που αφορούν στον κλάδο.
Παντού και πάντα θα υπάρχουν εξαιρέσεις στους κανόνες, αλλά ότι κι αν λένε, αν κάποιος έχει καλή φωνή και μουσική ευαισθησία, για επαγγελματική, οικονομική ή κοινωνική καταξίωση δεν γίνεται ψάλτης, αλλά τραγουδιστής στην πίστα, στη σκηνή ή στο πάλκο. Ψάλτης γίνεται κανείς επειδή απλά το γουστάρει ο Θεός και ο ίδιος. Γιαυτό και όσοι ασχολήθηκαν σοβαρά με το κοσμικό τραγούδι, σέβονται και εκτιμούν τον ρόλο και το έργο του ψάλτη, γιαυτό και θεωρούν τιμή τους να έχουν έστω και κάποια μικρή ψαλτική ρίζα, για την οποία μιλάνε υπερήφανα όπου σταθούν κι όπου βρεθούν.
Για το λόγο αυτό, το να γενικεύουμε συμπεριφορές και τάσεις μερικών δεν είναι ότι πιο αληθές. Όχι ότι πρέπει να φαίνονται μόνο τα καλά, απλά πλανόμαστε αν θεωρούμε ότι αυτά συμβαίνουν παντού.