Αν και δεν άντεξα να τα διαβάσω όλα, γράφω για να συγχαρώ κα ευχαριστήσω κατά πρώτο λόγο τον κ. Αρβανίτη (και επιπλέον τον Χρ. Τσακίρογλου για την καταγραφή και τον κ. Καραμπάση για την εκτέλεση).
Μου αρέσουν πολλές φορές οι συνθέσεις του, επειδή μυρίζουν παράδοση εκκλησιαστικής μουσικής (όχι αυτή με την οποία μεγαλώσαμε, αλλά αυτή που βρίσκουμε στα βιβλία προ του παρελθόντος αιώνος). Δεν είμαι φανατικός με τα παλαιά, απλά αυτό το ύφος και είδος μελοποιίας το θωρώ πολύ πιο αρμόζον στη λατρεία και επιτυχημένο για να υπηρετήσει τη λειτουργική τέχνη της ψαλτικής. Μουσικά κείμενα γραμμένα με πλήρεις μελωδικές φράσεις, που έχουν ως πρώτιστο στοιχείο για την εκτέλεσή τους το ρυθμό και ενδείκνυνται για χορική εκτέλεση.
Τα περί αλαγής της παπαδικής τους τελευταίους 2 αιώνες τα έχουμε πολυσυζητήσει (http://analogion.com/forum/showthread.php?t=80 #8), φυσικά ο καθένας τα βλέπει με τον τρόπο του.
ΥΓ Ως προς τον Στανίτσα, που πολύς ντόρος έγινε, εγώ δεν μπορώ να είμαι απόλυτος για το ρόλο που έπαιξε στην ιστορική εξέλιξη της εκκλησιαστικής μουσικής. Νομίζω πως πάλι ήταν διπλός. Αφενός έφερε πολύ κόσμο προς την παράδοση με την παράδοση που κουβάλησε, αφετέρου με τους πολλούς νεωτερισμούς που εισήγαγε (μελοποιητικά και εκτελεστικά) τους καθιέρωσε στη συνείδηση πολλών ως παραδοσιακούς (...αφού το έκανε και ο Στανίτσας) επειδή ήταν Άρχων Πρωτοψάλτης του Πατριαρχείου.
Ως προς το σήμερα, για τα δικά μου προσωπικά γούστα και κριτήρια είναι αρκετά νεωτεριστής, αναλυτικός και εξεζητημένος στα κείμενά του, και σπάνια τον επιλέγω. Φυσικά οι κανόνες έχουν και εξαιρέσεις και σε στιγμές μερακλαντάν ταιριάζει γάντι. (γάντι για να βγάλουμε γούστα, δεν ξέρω τι γίνεται με τον κόσμο που ήρθε στην εκκλησία για να εκκλησιαστεί)