Odes in Orthros

brucewayne

Νέο μέλος
In the Horologion, for the canons in Orthros, it specifies that the entire biblical odes should be chanted and then the troparia of the canon are chanted between the last few verses of each ode, depending on how many troparia there are. In practice this often no longer done. But I was wondering how these used to be chanted. Do the melodies appear in any Byzantine music books? Did they have their own special melodies or were they chanted like the kekragaria and ainoi based on the tone of the first troparion of the canon?
 

npantelopoulos

Νέο μέλος
Hello Bruce,
As I understand, the Odes, preserved in the book of Hours, the Horologion, are the original psalmic verses recited at Matins, prior to the development of hymnography during and after the Hagiopolite contribution. Eventually, when canons were introduced in the 8th C, they were interleaved in each psalmic verse of the Odes (1, 3-9). I have seen this ancient practice in monastic communities on Mount Athos, where instead of the euphemiae, "Glory to thee o God, glory to thee", and, "All-holy Mother of God intercede for us", "Glory... Now..." etc., the odal psalmic verses from the Odes were sung.

Here is an example below that could be applicable for today's Matins service, April 26. If the number of hymns in each Ode in the daily canons from the Parakleteki, Pentecostarion, and Menaiae is not enough, then they are repeated as many times as there are psalm verses in each Ode in the Horologion. It is a long process but their services last for hours and are not lacking in resources.


ODE ONE
Canon Hymns from the Pentecostarion (Psalmic verses in red from Ode One)

Τῷ Κυρίῳ ᾄσωμεν· ἐνδόξως γὰρ δεδόξασται.
«ᾌσωμεν πάντες λαοί, τῷ ἐκ πικρᾶς δουλείας, Φαραὼ τὸν Ἰσραὴλ ἀπαλλάξαντι, καὶ ἐν βυθῷ θαλάσσης, ποδὶ ἀβρόχως ὁδηγήσαντι, ᾠδὴν ἐπινίκιον, ὅτι δεδόξασται».

ᾌσωμεν τῷ Κυρίῳ· ἐνδόξως γὰρ δεδόξασται, ἵππον καὶ ἀναβάτην ἔρριψεν εἰς θάλασσαν.
Σήμερον ἔαρ ψυχῶν, ὅτι Χριστὸς ἐκ τάφου, ὥσπερ ἥλιος ἐκλάμψας τριήμερος, τὸν ζοφερὸν χειμῶνα ἀπήλασε τῆς ἁμαρτίας ἡμῶν, αὐτὸν ἀνυμνήσωμεν, ὅτι δεδόξασται.

Βοηθὸς καὶ σκεπαστὴς ἐγένετό μοι εἰς σωτηρίαν, οὗτός μου Θεός, καὶ δοξάσω αὐτόν, Θεὸς τοῦ Πατρός μου, καὶ ὑψώσω αὐτόν.
Ἡ βασιλὶς τῶν ὡρῶν, τῇ λαμπροφόρῳ ἡμέρᾳ, ἡμερῶν τε βασιλίδι φανότατα, δορυφοροῦσα τέρπει, τὸν ἔγκριτον τῆς Ἐκκλησίας λαόν, ἀπαύστως ἀνυμνοῦσα, τὸν ἀναστάντα Χριστόν.

Κύριος συντρίβων πολέμους, Κύριος ὄνομα αὐτῷ.
Πύλαι θανάτου Χριστέ, οὐδὲ τοῦ τάφου σφραγῖδες, οὐδὲ κλεῖθρα τῶν θυρῶν σοι ἀντέστησαν, ἀλλ' ἐξαναστὰς ἐπέστης, τοῖς φίλοις σου εἰρήνην Δέσποτα δωρούμενος, τὴν πάντα νοῦν ὑπερέχουσαν.

Canon hymns from the Menaion (Psalmic verses in red from Ode One)
Ἅρματα Φαραὼ καὶ τὴν δύναμιν αὐτοῦ ἔρριψεν εἰς θάλασσαν, ἐπιλέκτους ἀναβάτας τριστάτας κατεπόντισεν ἐν Ἐρυθρᾷ, θαλάσσῃ.
Ἱερεύσας, σεαυτὸν ὡς ἀρνίον πανάμωμον, τυθεὶς Παμμακάριστε, καὶ ταῖς ῥοαῖς τῶν αἱμάτων σου, θάλασσαν ἐξήρανας, τῆς πονηρᾶς ἀθεΐας θείᾳ χάριτι.

Πόντῳ ἐκάλυψεν αὐτοὺς, κατέδυσαν εἰς βυθὸν ὡσεὶ λίθος.
Βασίλειον, ἐπιχρώσας ἐσθῆτα τοῖς αἵμασι, καὶ νίκης διάδημα, τῇ κεφαλῇ περιθέμενος, χαίρων προσεχώρησας, εἰς τὰ βασίλεια Πάτερ τὰ οὐράνια.

Ἡ δεξιά σου, Κύριε, δεδόξασται ἐν ἰσχύϊ, ἡ δεξιά σου χείρ, Κύριε, ἔθραυσεν ἐχθρούς. Καὶ τῷ πλήθει τῆς δόξης σου συνέτριψας τοὺς ὑπεναντίους.
Ὁσίως σου, καὶ δικαίως ποιμάνας τὸ ποίμνιον, εἰς μάνδραν εἰσήλασας, τὴν ἐπουράνιον Ὅσιε, ἔνθα τῆς ἀθλήσεως, περικοσμούμενος στέφει προσεχώρησας.

Ἀπέστειλας τὴν ὀργήν σου, κατέφαγεν αὐτοὺς ὡσεὶ καλάμην.
Πανύμνητε, τῶν ἀνθρώπων ἑτοίμη βοήθεια, τὰ ἄγρια κύματα, τῶν πειρασμῶν καταπράϋνον, σῴζουσα τοὺς δούλους σου, τῆς τῶν ἐχθρῶν ἐπηρείας προστασίαις σου.
......


How were they sung? They were not. The psalmic verses of the Odes in the Horologion were not melismatic or rhythmic. They were read like everything else, by the Canonarchs (whence the term) who stood in the middle of the naive, in intonation on a given pitch matching the tone of the canons.
Coincidentally, the Egkomia of the Matins of Holy Saturday (i.e. Friday night epitaphios service) were done in the same way. The canonarchs would read on a pitch the Άμωμο (Psalm 118) before every verse of the egkomia.
 
Last edited:

MTheodorakis

Παλαιό Μέλος
Πρῶτα ψάλλεται τὸ ἐφύμνιο τῆς ᾠδῆς[1], τὸ ὁποῖο σημειώνεται ἀμέσως πρὶν ἀπὸ τὸ κείμενό της
(τῆς α’ «Τῶ Κυρίῳ ᾄσωμεν, ἐνδόξως γὰρ δεδόξασται», τῆς β’ «Δόξα σοι ὁ Θεὸς ἡμῶν, δόξα σοι» (Τρεμπέλα Π. Μικρὸν Εὐχολόγιον ἔκδ. β’ 1998 τ. 2 σ. 168, Ἰ. Φουντούλη Λογικὴ λατρεία σ. 254[2]), τῆς γ’ «Ἅγιος εἶ Κύριε καὶ σὲ ὑμνεῖ τὸ πνεῦμά μου[3]», τῆς δ’ «Δόξα τῇ δυνάμει σου Κύριε», τῆς ε’ «Κύριε ὁ Θεὸς ἡμῶν, εἰρήνην δὸς ἡμῖν», τῆς στ’ «Ὡς τὸν προφήτην Ἰωνᾶν, σῶσον ἡμᾶς Κύριε», τῆς ζ’ «Τῶν πατέρων καὶ ἡμῶν Θεὸς εὐλογητὸς εἶ», τῆς η’ «Τὸν Κύριον ὑμνεῖτε τὰ ἔργα, καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας», τῆς θ’ «Τὴν Θεοτόκον ἐν ὕμνοις μεγαλύνομεν» καὶ «Εὐλογητὸς Κύριος ὁ Θεὸς τοῦ Ἰσραὴλ» γιὰ τὴν τοῦ Ζαχαρίου (Ὡρολόγιον Κρυπτοφέῤῥης 1950 σ. 68 καὶ Συμεὼν Θεσ/νίκης ἔκδ. P.G. 155 στ. 648D)).

Ὁ ἴδιος χορός, ὁ ὁποῖος ἄρχισε τὴν ᾠδὴ μὲ τὸ χαρακτηριστικὸ ἐφύμνιό της, συνεχίζει μὲ τὸν α’ στίχο της καὶ τὸ ἐφύμνιο πάλι, ἔπειτα ὁ ἄλλος χορὸς τὸν β’ στίχο μὲ τὸ ἐφύμνιο κ.ο.κ. οἱ ὑπόλοιποι στίχοι, ὅπως εἶναι στὸ Ὡρολόγιο, μὲ τὸ ἐφύμνιο μέχρι τοῦ στίχου, στὸν ὁποῖο παρεμβάλλεται ὁ εἱρμὸς τοῦ α’ κανόνα καὶ ἀκολούθως τὰ τροπάρια τῶν κανόνων. Τὸ ἐφύμνιο στὴν ἀρχὴ τῆς κάθε ᾠδῆς δὲν δευτερώνεται (Ἀπορούμενα Τυπικοῦ ἁγίου Σάβα κεφ. ογ’). Ὅταν ἐξαντληθοῦν οἱ στίχοι, «πάλιν ἀναλαμβάνομεν στίχους» (Dmitrievskij τ. 1 σ. 536) ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς ᾠδῆς. Στὴν θ’ ἀντικαθίστανται οἱ γ’ τελευταῖες (εἰς 16), ἢ ἡ τελευταία μόνο ἐπανάληψη τῆς «Τιμιωτέρας» (εἰς 14) ἢ τοῦ ἀρχαίου «Τὴν Θεοτόκον ἐν ὕμνοις μεγαλύνομεν» (Ἰ. Φουντούλη Λογικὴ λατρεία σ. 254) ἀπὸ τὸν εἱρμὸ καὶ τὰ τροπάρια τοῦ α’ κανόνα.


[1] Δὲν εἶναι τὸ «Ἀλληλούια» τῶν στιχολογιῶν τῶν ψαλμῶν.
[2] Ἀπὸ τὸν στίχο «Καὶ ἔφαγεν Ἰακὼβ καὶ ἐνεπλήσθη...» ψάλλεται ἐφύμνιο («ὑπακοή» ἢ «ἐπιφώνημα» (τυπικὸ Μεσσήνης τοῦ ἔτους 1131 σ. 295)) «Φύλαξόν με Κύριε», ἀπὸ τὸν στίχο «Ὅτι πῦρ ἐκκέκαυται ἐκ τοῦ θυμοῦ μου...» ψάλλεται ὑπακοή ἢ «ὑπαλλαγὴ» (τυπικὸ Μεσσήνης τοῦ ἔτους 1131 σ. 295) «Δίκαιος εἶ Κύριε», ἀπὸ τὸν στίχο «Ἴδετε, ἴδετε ὅτι ἐγὼ εἰμί...» (ἐὰν δὲν ψάλλεται κανόνας) ψάλλεται ὑπακοή «Δόξα σοι, δόξα σοι» (χφφ. Barb. gr. 285 ψαλτήριο ια’ αἰ. φφ. 142r-145r, Βατοπαιδίου 1248 ὡρολόγιο τοῦ ἔτους 1077 φφ. 6v-8v, British Library Additional 36928 ψαλτήριο τοῦ ἔτους 1090 φφ. 283v-286v, Paris. gr. 41 ψαλτήριο ιβ' αἰ. φφ. 172v-175v, Vat. gr. 1966 ψαλτήριο ιβ’ αἰ. φ. 105r, Σινὰ 39 ψαλτήριο ιβ' αἰ. φφ. 305r, 307v, 309v, τυπικὸ Μεσσήνης τοῦ ἔτους 1131 σ. 295).
[3] Ἑνικὸς ἀριθμός.
 

npantelopoulos

Νέο μέλος
Πρῶτα ψάλλεται τὸ ἐφύμνιο τῆς ᾠδῆς[1], τὸ ὁποῖο σημειώνεται ἀμέσως πρὶν ἀπὸ τὸ κείμενό της
(τῆς α’ «Τῶ Κυρίῳ ᾄσωμεν, ἐνδόξως γὰρ δεδόξασται», τῆς β’ «Δόξα σοι ὁ Θεὸς ἡμῶν, δόξα σοι» (Τρεμπέλα Π. Μικρὸν Εὐχολόγιον ἔκδ. β’ 1998 τ. 2 σ. 168, Ἰ. Φουντούλη Λογικὴ λατρεία σ. 254[2]), τῆς γ’ «Ἅγιος εἶ Κύριε καὶ σὲ ὑμνεῖ τὸ πνεῦμά μου[3]», τῆς δ’ «Δόξα τῇ δυνάμει σου Κύριε», τῆς ε’ «Κύριε ὁ Θεὸς ἡμῶν, εἰρήνην δὸς ἡμῖν», τῆς στ’ «Ὡς τὸν προφήτην Ἰωνᾶν, σῶσον ἡμᾶς Κύριε», τῆς ζ’ «Τῶν πατέρων καὶ ἡμῶν Θεὸς εὐλογητὸς εἶ», τῆς η’ «Τὸν Κύριον ὑμνεῖτε τὰ ἔργα, καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας», τῆς θ’ «Τὴν Θεοτόκον ἐν ὕμνοις μεγαλύνομεν» καὶ «Εὐλογητὸς Κύριος ὁ Θεὸς τοῦ Ἰσραὴλ» γιὰ τὴν τοῦ Ζαχαρίου (Ὡρολόγιον Κρυπτοφέῤῥης 1950 σ. 68 καὶ Συμεὼν Θεσ/νίκης ἔκδ. P.G. 155 στ. 648D)).

Ὁ ἴδιος χορός, ὁ ὁποῖος ἄρχισε τὴν ᾠδὴ μὲ τὸ χαρακτηριστικὸ ἐφύμνιό της, συνεχίζει μὲ τὸν α’ στίχο της καὶ τὸ ἐφύμνιο πάλι, ἔπειτα ὁ ἄλλος χορὸς τὸν β’ στίχο μὲ τὸ ἐφύμνιο κ.ο.κ. οἱ ὑπόλοιποι στίχοι, ὅπως εἶναι στὸ Ὡρολόγιο, μὲ τὸ ἐφύμνιο μέχρι τοῦ στίχου, στὸν ὁποῖο παρεμβάλλεται ὁ εἱρμὸς τοῦ α’ κανόνα καὶ ἀκολούθως τὰ τροπάρια τῶν κανόνων. Τὸ ἐφύμνιο στὴν ἀρχὴ τῆς κάθε ᾠδῆς δὲν δευτερώνεται (Ἀπορούμενα Τυπικοῦ ἁγίου Σάβα κεφ. ογ’). Ὅταν ἐξαντληθοῦν οἱ στίχοι, «πάλιν ἀναλαμβάνομεν στίχους» (Dmitrievskij τ. 1 σ. 536) ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς ᾠδῆς. Στὴν θ’ ἀντικαθίστανται οἱ γ’ τελευταῖες (εἰς 16), ἢ ἡ τελευταία μόνο ἐπανάληψη τῆς «Τιμιωτέρας» (εἰς 14) ἢ τοῦ ἀρχαίου «Τὴν Θεοτόκον ἐν ὕμνοις μεγαλύνομεν» (Ἰ. Φουντούλη Λογικὴ λατρεία σ. 254) ἀπὸ τὸν εἱρμὸ καὶ τὰ τροπάρια τοῦ α’ κανόνα.


[1] Δὲν εἶναι τὸ «Ἀλληλούια» τῶν στιχολογιῶν τῶν ψαλμῶν.
[2] Ἀπὸ τὸν στίχο «Καὶ ἔφαγεν Ἰακὼβ καὶ ἐνεπλήσθη...» ψάλλεται ἐφύμνιο («ὑπακοή» ἢ «ἐπιφώνημα» (τυπικὸ Μεσσήνης τοῦ ἔτους 1131 σ. 295)) «Φύλαξόν με Κύριε», ἀπὸ τὸν στίχο «Ὅτι πῦρ ἐκκέκαυται ἐκ τοῦ θυμοῦ μου...» ψάλλεται ὑπακοή ἢ «ὑπαλλαγὴ» (τυπικὸ Μεσσήνης τοῦ ἔτους 1131 σ. 295) «Δίκαιος εἶ Κύριε», ἀπὸ τὸν στίχο «Ἴδετε, ἴδετε ὅτι ἐγὼ εἰμί...» (ἐὰν δὲν ψάλλεται κανόνας) ψάλλεται ὑπακοή «Δόξα σοι, δόξα σοι» (χφφ. Barb. gr. 285 ψαλτήριο ια’ αἰ. φφ. 142r-145r, Βατοπαιδίου 1248 ὡρολόγιο τοῦ ἔτους 1077 φφ. 6v-8v, British Library Additional 36928 ψαλτήριο τοῦ ἔτους 1090 φφ. 283v-286v, Paris. gr. 41 ψαλτήριο ιβ' αἰ. φφ. 172v-175v, Vat. gr. 1966 ψαλτήριο ιβ’ αἰ. φ. 105r, Σινὰ 39 ψαλτήριο ιβ' αἰ. φφ. 305r, 307v, 309v, τυπικὸ Μεσσήνης τοῦ ἔτους 1131 σ. 295).
[3] Ἑνικὸς ἀριθμός.

Χαίρετε. Η ερώτηση του Bruce, όπως κατάλαβα. ήταν, «και πως εψάλλοντο;» Στη πράξη, όπως συνάντησα σε κοινόβια του Αγίου Όρους, απλά κανοναρχούνταν. Τι έχετε μελετήσει επ᾽ αυτού; Υπάρχουν μαρτυρίες;
 

MTheodorakis

Παλαιό Μέλος
Οἱ ᾠδὲς εἶναι ὁ κύριος (βιβλικὸς) ὕμνος, οἱ δὲ κανόνες εἶναι ἡ μεταγενέστερη ἐπένδυσή τους, ὄχι ἡ ἀποβολή τους.

Ἡ στιχολογία τῶν ᾠδῶν εἶναι ἁπλὴ συλλαβική, ὅπως οἱ στιχολογίες τοῦ «Θοῦ Κύριε...», τῆς τιμιωτέρας, τῶν αἴνων, τῶν τυπικῶν καὶ τῶν μακαρισμῶν, τοῦ «Μεθ' ἡμῶν ὁ Θεὸς...» καὶ τοῦ «Κύριε τῶν δυνάμεων...» μὲ ἢ χωρὶς ὑποβολέα (κανονάρχη).

Μαρτυρεῖται καὶ ἡ «σχολαιότερον» στιχολογία, βλ. Τυπικὸ Μεσσήνης τοῦ ἔτους 1131 καὶ χφ. Κρυπτοφέῤῥης Γ. γ. VII ᾀσματικὸν ιγ' αἰ.

Ἀπὸ τὸν ιδ' αἰ. ἡ καλοφωνία τῆς παπαδικῆς παρήγαγε ἀργὲς «ᾀσματικὲς ᾠδὲς» καὶ μελισματικὴ μεταχείριση τῶν δύο τελευταίων στίχων τῆς τιμιωτέρας.
 

Attachments

  • Extracted pages from ΤΥΠΙΚΟΝ ΜΕΣΣΗΝΗΣ.pdf
    139.9 KB · Views: 14
  • Extracted pages from χφ. Κρυπτοφέῤῥης Γ. γ. VII.pdf
    678.7 KB · Views: 12
  • Ο ΚΑΝΟΝΑΡΧΗΣ.doc
    31 KB · Views: 8

brucewayne

Νέο μέλος
Ἡ στιχολογία τῶν ᾠδῶν εἶναι ἁπλὴ συλλαβική, ὅπως οἱ στιχολογίες τοῦ «Θοῦ Κύριε...», τῆς τιμιωτέρας, τῶν αἴνων, τῶν τυπικῶν καὶ τῶν μακαρισμῶν, τοῦ «Μεθ' ἡμῶν ὁ Θεὸς...» καὶ τοῦ «Κύριε τῶν δυνάμεων...» μὲ ἢ χωρὶς ὑποβολέα (κανονάρχη).
This answers my question, thank you. I wasn't sure whether there was a special melody or special style of chanting the beginning of the odes, or if they were chanted like Θοῦ Κύριε etc.

So my understanding is that, for example, if one were chanting the first ode, one would chant the following in the style of Θοῦ Κύριε.
τῷ Κυρίῳ ᾄσωμεν· ἐνδόξως γὰρ δεδόξασται.
ᾌσωμεν τῷ Κυρίῳ· ἐνδόξως γὰρ δεδόξασται, ἵππον καὶ ἀναβάτην ἔρριψεν εἰς θάλασσαν.
Βοηθὸς καὶ σκεπαστὴς ἐγένετό μοι εἰς σωτηρίαν, οὗτός μου Θεός, καὶ δοξάσω αὐτόν, Θεὸς τοῦ Πατρός μου, καὶ ὑψώσω αὐτόν.
Κύριος συντρίβων πολέμους, Κύριος ὄνομα αὐτῷ.
Ἅρματα Φαραὼ καὶ τὴν δύναμιν αὐτοῦ ἔρριψεν εἰς θάλασσαν, ἐπιλέκτους ἀναβάτας τριστάτας κατεπόντισεν ἐν Ἐρυθρᾷ, θαλάσσῃ.
Πόντῳ ἐκάλυψεν αὐτοὺς, κατέδυσαν εἰς βυθὸν ὡσεὶ λίθος.
Ἡ δεξιά σου, Κύριε, δεδόξασται ἐν ἰσχύϊ, ἡ δεξιά σου χείρ, Κύριε, ἔθραυσεν ἐχθρούς. Καὶ τῷ πλήθει τῆς δόξης σου συνέτριψας τοὺς ὑπεναντίους.
Ἀπέστειλας τὴν ὀργήν σου, κατέφαγεν αὐτοὺς ὡσεὶ καλάμην.
Καὶ διὰ πνεύματος τοῦ θυμοῦ σου διέστη τὸ ὕδωρ, ἐπάγη ὡσεὶ τεῖχος τὰ ὕδατα, ἐπάγη τὰ κύματα ἐν μέσῳ τῆς θαλάσσης.
Εἶπεν ὁ ἐχθρός· Διώξας καταλήψομαι, μεριῶ σκῦλα, ἐμπλήσω ψυχήν μου, ἀνελῶ τῇ μαχαίρᾳ μου, κυριεύσει ἡ χείρ μου.
Ἀπέστειλας τὸ πνεῦμά σου, ἐκάλυψεν αὐτοὺς θάλασσα, ἔδυσαν ὡσεὶ μόλυβδος ἐν ὕδατι σφοδρῷ.
Τὶς ὅμοιός σοι ἐν θεοῖς, Κύριε; τὶς ὅμοιός σοι; Δεδοξασμένος ἐν Ἁγίοις, θαυμαστὸς ἐν δόξαις, ποιῶν τέρατα.
Ἐξέτεινας τὴν δεξιάν σου, κατέπιεν αὐτοὺς γῆ.
Ὡδήγησας τῇ δικαιοσύνῃ σου τὸν λαόν σου τοῦτον, ὃν ἐλυτρώσω, παρεκάλεσας τῇ ἰσχύϊ σου εἰς κατάλυμα ἅγιόν σου.
Ἤκουσαν ἔθνη, καὶ ὠργίσθησαν, ὠδῖνες ἔλαβον κατοικοῦντας Φιλιστιείμ.
Then, assuming 8 troparia, one would chant the following in a simple intonation style, followed by the first troparion.
Τότε ἔσπευσαν ἡγεμόνες Ἐδώμ, καὶ ἄρχοντες τῶν Μωαβιτῶν, ἔλαβεν αὐτοὺς τρόμος, ἐτάκησαν πάντες οἱ κατοικοῦντες Χαναάν.
And so on for the rest of the troparia.

Please correct me if I am wrong.
 

MTheodorakis

Παλαιό Μέλος
You are correct.

Ὁ α’ χορὸς ἀρχίζει τὶς περιττές, μόνο, ᾠδές
(Τυπικὸ ἁγίου Σάβα κεφ. ε’ καὶ Dmitrievskij τ. 3 σ. 428, Τυπικὸ Βιολάκη σσ. 297, 347, 356, 405).

Τὶς ἄρτιες «ἄρχεται ὁ β’ χορός»
(Τυπικὸ Βιολάκη σσ. 297, 347, 356, 405).

Ἡ ἐναλλαγὴ τῶν χορῶν ἀφορᾶ στὶς ᾠδὲς α’, β’, γ’ κ.λ.π. (κύριο στοιχεῖο) καὶ ὄχι στὰ τυχὸν τροπάριά τους (εἱρμοί, κανόνες, τριῴδια κ.λ.π.), ποὺ ἦλθαν ἐκ τῶν ὑστέρων.
 

Attachments

  • Η ΣΤΙΧΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΩΔΩΝ.doc
    111 KB · Views: 13
  • Η ΤΑΞΗ ΤΗΣ ΨΑΛΜΩΔΙΑΣ ΤΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ.doc
    109 KB · Views: 7

giorgosgoudi

Νέο μέλος
Ἀπὸ τὸν ιδ' αἰ. ἡ καλοφωνία τῆς παπαδικῆς παρήγαγε ἀργὲς «ᾀσματικὲς ᾠδὲς» καὶ μελισματικὴ μεταχείριση τῶν δύο τελευταίων στίχων τῆς τιμιωτέρας.

μήπως έχετε διαθέσιμο το σχετικό τεκμήριο και γι' αυτό;
 

alex7305

Well-known member
μήπως έχετε διαθέσιμο το σχετικό τεκμήριο και γι' αυτό;
Πρόχειρα θυμάμαι απόσπασμα από μελοποίηση του Μανουήλ Χρυσάφου σε ήχο πρώτο για το Κυρίω άσωμεν στις μεταγραφές του Χουρμουζίου. Για την Τιμιωτέρα υπάρχουν οι μεταγενέστερες μελοποίησεις του Μπαλασίου, αλλά δεν αποκλείω και την ύπαρξη παλαιότερων μελοποιήσεων
 

π. Μάξιμος

Γενικός Συντονιστής


________________________
Σημ.: Τελικά αὐτό τό θέμα εἶναι στό ἀγγλικό ἤ ἐλληνικό φόρουμ;
 

MTheodorakis

Παλαιό Μέλος
μήπως έχετε διαθέσιμο το σχετικό τεκμήριο και γι' αυτό;
Χειρόγραφες παπαδικὲς Vindob. Theol. gr. 185 μεταξὺ τῶν ἐτῶν 1385-1391 καὶ Ἰβήρων 1120 αὐτόγραφη Μανουὴλ τοῦ Χρυσάφη τοῦ ἔτους 1458.
 

Attachments

  • χφ. Ἰβήρων 1120 παπαδικὴ.pdf
    504.5 KB · Views: 9
  • Extracted pages from χφ. Vindob. Theol. gr. 185.pdf
    634 KB · Views: 8
Top