Makam Bestenigar - Βαρύς μαλακός διατονικός ΖΩ ως μέσος του πλαγίου πρώτου (Βαρύς τετράφωνος)

evangelos

Ευάγγελος Σολδάτος
Τα υπόλοιπα δεν θα ήθελα να σχολιάσω, γιατί αφενός λες πως «η φθορά αυτή… μπαίνει στον γα και θέλει τον βου δίεση», αφετέρου δε «Το κε-ζω λοιπόν είναι ημιτόνιο γιατί αυτό είναι το αρχικό του μέγεθος», όποτε ποια η χρήση της φθοράς; Η μήπως λειτουργεί αλλιώς σε βαρύ επταφωνο;

Ο βαρύς "διατονικός" ή πιο σωστά κατ εμέ ο βαρύς λέγετος επιτυγχάνεται όταν στην διφωνία ζω-πα του βαρέος με χροιά τρίτου ήχου (του συντόνου διατόνου) μαλακώσει η χορδή λιχανός δηλαδή ο Νη φθόγγος (με το μαλάκωμα-χαμήλωμα της λιχανού Νη πάμε από το σύντονο διάτονο στο μαλακό διάτονο, δες και στο πλέον βασικό θέμα του ψαλτολογίου Περί του διαστήματος ΝΗ-ΠΑ )
από δι 12 κε 6 ζω 12 νη 12 πα 6 βου 12 γα
γίνεται δι 15 κε 6 ζω 9 νη 15 πα 6 βου 12 γα

Στο ομαλό διάτονο(βλ αρμονικά Προλεμαίου ή Μ Βρυέννιου) παρατηρείς μικρότερη διφωνία ζω-πα
ζω 10 νη 11 πα 9 βου 10 γα

Η λογική θέλω να πώ στην παραλλαγή δεν είναι τα διαστήματα, αυτό είναι ένα αποτέλεσμα, σε κάθε γένος μπορεί να έχεις άλλα μεγέθη τα οποία όμως δεν αλλάζουν την λογική μικρής -μεγάλης τρίτης.
Η λογική είναι σε μία διφωνία να μπορείς να ταιριάξεις δύο ήχους κατά τους κανόνες που έχει δείξει ο Κουκουζέλης και ο Πλουσιαδηνός οι οποίοι λειτουργούν στην αρχαία αρμονική. Οι ήχοι που είναι στους μεγάλους κύκλους έχουν κοινό μέγεθος διφωνίας. Ο λέγετος είναι και σε μικρή και σε μεγάλη διφωνία, για αυτό ακούγεται ούτως ή άλλως.
Στον βαρύ θέλει μεγάλη διφωνία γιατί στην ίδια διφωνία κάνει και τρίτο και δεύτερο-λέγετο, το βου γα δί δηλαδή γίνεται γα δι κε .
Στον πλάγιο δεύτερο ο λέγετος θέλει μικρή διφωνία γιατί το βου γα δι μπορεί και γίνεται ανά πάσα στιγμή και πα βου γα (πρώτου-πλαγίου πρώτου ήχου).

Επειδή το άκουσμα ομοιάζει γιατί και στις δύο περιπτώσεις λέγετο ακούμε πολλοί ψάλτες να συγχέουν και να λένε το ένα αντί του άλλου, όπως κάνει κι ο Παναγιώτης Νεοχωρίτης που ψάλλει τον βαρύ λέγετο σε τρίτη μικρή αντί για μεγάλη. Λάθος δεν θα πω ότι είναι αλλά αν έχεις παραχορδες τρίτου στον γα ή στον ζω και καταλήγεις πρώτου-πλαγίου πρώτου στον πα τότε υπάρχει δυσκολία απόδοσης του ύφους των ήχων.
 

evangelos

Ευάγγελος Σολδάτος
Μικρή διαφοροποίηση διαστημάτων χάριν ποικιλίας. Υπάρχουν δείγματα στην εξωτερική μουσική ανάλογα με την περίπτωση.
εδώ όπως και σε άλλες περιπτώσεις ημετέρων μελών δείχνει τον βου χαμηλό ώστε να είναι σε αρμονία με τον επίσης χαμηλό ζω. Όλες οι έλξεις γίνονται με αιτία και σκοπό την συμφωνία, αυτό θέλει να πει κι ο κανόνας "πάσα τριφωνία τον εαυτόν ήχο ποιεί"
 

Shota

Παλαιό Μέλος
Δοξολογία του Ιακώβου σε βαρύ με Γα φυσικό και μαλακή ύφεση στον Δι. Βασικά άκουσμα του α´ ήχου (σαμπάχ) με καταλήξεις στον Ζω. Το αποτέλεσμα είναι πιο ικανοποιητικό από καραϊκές εκτελέσεις που έχω ακούσει.

Ο δεξιός έχει περισσότερη σιγουριά στα διαστήματα από τον αριστερό.

 

emakris

Μέλος
Ακόμη και να συμφωνεί κανείς θεωρητικά, το άκουσμα είναι ιδιαίτερα κουραστικό μετά από μερικούς στίχους. Η ελαττωμένη 5η μπορεί να ακούγεται με ενδιαφέρον ως εξαίρεση, αλλά ενοχλεί το αυτί (το δικό μου, τουλάχιστον), όταν ηχεί ως δομικό στοιχείο του μέλους. Και καλά να υπάρχει ισοκράτημα, που εναλλάσσεται μεταξύ Ζω και Πα και σώζει κάπως την κατάσταση. Εάν δεν υπάρχει; (Άλλο στα τούρκικα, που δεν συναντάται ούτε αυτή η έντονη επαναληπτικότητα, ούτε η αίσθηση της έμμεσης συνήχησης Ζω και Γα).
Όσον αφορά το θεωρητικό κομμάτι, δεν θυμάμαι εάν έχει αναφερθεί κάπου, αλλά στην "Ερμηνεία" του Κωνσταντίνου/Στεφάνου (1843), το μπεστενιγκιάρ περιγράφεται επί του διαγράμματος με τον Γα εν διέσει (σελ. 39), και ας λέει ότι το μακάμι άρχεται από το τσαργκιάχ (Γα φυσικός). Ίσως να λέει κάτι αυτό, ίσως όχι.
 

Shota

Παλαιό Μέλος
Όσον αφορά το θεωρητικό κομμάτι, δεν θυμάμαι εάν έχει αναφερθεί κάπου, αλλά στην "Ερμηνεία" του Κωνσταντίνου/Στεφάνου (1843), το μπεστενιγκιάρ περιγράφεται επί του διαγράμματος με τον Γα εν διέσει (σελ. 39), και ας λέει ότι το μακάμι άρχεται από το τσαργκιάχ (Γα φυσικός). Ίσως να λέει κάτι αυτό, ίσως όχι.

Ναι, η περιγραφή (όπου μιλάει για την αρχή από τον τσαργκιάχ (Γα φυσικό) και μετά μνημονεύει το ουζζάλ (Δι ύφεση)) δεν συμφωνεί με το διάγραμμα. Βλ. επίσης εδώ• ο Φωκαεύς φαίνεται να έχει συνειδητά αφαιρέσει το Δι ύφεση.

https://analogion.com/forum/index.p...αρύς-τετράφωνος-Πεστενγκιάρ.43828/post-245271

Αλλά το διάγραμμα του ραχατουλερβάχ του Κωνσταντίνου/Στεφάνου μια σειρά πάνω είναι λάθος.
 

Shota

Παλαιό Μέλος
Ακόμη και να συμφωνεί κανείς θεωρητικά, το άκουσμα είναι ιδιαίτερα κουραστικό μετά από μερικούς στίχους. Η ελαττωμένη 5η μπορεί να ακούγεται με ενδιαφέρον ως εξαίρεση, αλλά ενοχλεί το αυτί (το δικό μου, τουλάχιστον), όταν ηχεί ως δομικό στοιχείο του μέλους.

Αφετέρου όμως δεν είναι κάπως περίεργο να κρατάς Ζω ισοκράτημα ακόμη όταν γίνεται στάση στον Πα;

Και καλά να υπάρχει ισοκράτημα, που εναλλάσσεται μεταξύ Ζω και Πα και σώζει κάπως την κατάσταση. Εάν δεν υπάρχει; (Άλλο στα τούρκικα, που δεν συναντάται ούτε αυτή η έντονη επαναληπτικότητα, ούτε η αίσθηση της έμμεσης συνήχησης Ζω και Γα).

Εδώ ένα Άξιόν εστι (σε μπεστενιγκιάρ όπως λέει) του Κεσσανιέως με περισσότερη ποικιλία.
 

Attachments

  • 28BAE77E-C00C-4B2E-ACC2-357DB87A00A5.jpeg
    28BAE77E-C00C-4B2E-ACC2-357DB87A00A5.jpeg
    1.9 MB · Views: 25
  • 0909EA43-82AF-4837-A4A5-6175E9D6AEF7.jpeg
    0909EA43-82AF-4837-A4A5-6175E9D6AEF7.jpeg
    850.9 KB · Views: 25
  • 1573660D-61C5-45E1-8A88-132F90C58B37.jpeg
    1573660D-61C5-45E1-8A88-132F90C58B37.jpeg
    2.1 MB · Views: 23

emakris

Μέλος
Αφετέρου όμως δεν είναι κάπως περίεργο να κρατάς Ζω ισοκράτημα ακόμη όταν γίνεται στάση στον Πα;
Είναι περίεργο να κρατάμε ισοκράτημα Βου στον λέγετο, όταν το μέλος κάνει στάση στον Δι;;;
 

Shota

Παλαιό Μέλος
Είναι περίεργο να κρατάμε ισοκράτημα Βου στον λέγετο, όταν το μέλος κάνει στάση στον Δι;;;

Άλλο αυτό, άλλο ο μπεστενιγκιάρ που είναι βασικά ο πρώτος ήχος με ενίοτε καταλήξεις στον Ζω.

Η αίσθηση μου είναι πως η σύνθεση του Κεσσανιέως θέλει εναλλαγή του Πα και Ζω.
 

evangelos

Ευάγγελος Σολδάτος
Ακόμη και να συμφωνεί κανείς θεωρητικά, το άκουσμα είναι ιδιαίτερα κουραστικό μετά από μερικούς στίχους. Η ελαττωμένη 5η μπορεί να ακούγεται με ενδιαφέρον ως εξαίρεση, αλλά ενοχλεί το αυτί (το δικό μου, τουλάχιστον), όταν ηχεί ως δομικό στοιχείο του μέλους. Και καλά να υπάρχει ισοκράτημα, που εναλλάσσεται μεταξύ Ζω και Πα και σώζει κάπως την κατάσταση. Εάν δεν υπάρχει; (Άλλο στα τούρκικα, που δεν συναντάται ούτε αυτή η έντονη επαναληπτικότητα, ούτε η αίσθηση της έμμεσης συνήχησης Ζω και Γα).
Όσον αφορά το θεωρητικό κομμάτι, δεν θυμάμαι εάν έχει αναφερθεί κάπου, αλλά στην "Ερμηνεία" του Κωνσταντίνου/Στεφάνου (1843), το μπεστενιγκιάρ περιγράφεται επί του διαγράμματος με τον Γα εν διέσει (σελ. 39), και ας λέει ότι το μακάμι άρχεται από το τσαργκιάχ (Γα φυσικός). Ίσως να λέει κάτι αυτό, ίσως όχι.
Το γα δίεση ισχύει αλλά δεν είναι αυτό που μας έμαθαν με την τρέχουσα θεωρία.
Το γά φυσικό είναι το χαμηλωμένο του μαλακού διατόνου, δηλαδή αυτό δι 15 κε 6 ζω 9 νη 15 πα 6 βου 9 γα
Στον τετράφωνο ο γα είναι στην αρχική του θέση του συντόνου διατόνου, αυτό το θεωρούν δίεση, στην πραγματικότητα είναι αυτό:
δι 15 κε 6 ζω 9 νη 15 πα 6 βου 12 γα("δίεση")
 

evangelos

Ευάγγελος Σολδάτος
Συμφωνώ με τον κ Μακρή, ο βαρύς γενικά κι όχι μόνο στο μπεστενκιάρ είναι μέσος του πρώτου όπως κι ο λέγετος β ήχος στον βου είναι μέσος του τετάρτου. Η επιτηδευμένη ελαττωμένη πέμπτη με μπάλωμα το ίσο-κράτημα στον πα ακούγεται πολύ άσχημα και σε εμένα .
Έψαλλα και το άξιον εστί του μηνύματος #307
 

Attachments

  • ajion_esti_sol.mp3
    2.6 MB · Views: 26

Shota

Παλαιό Μέλος
εδώ όπως και σε άλλες περιπτώσεις ημετέρων μελών δείχνει τον βου χαμηλό ώστε να είναι σε αρμονία με τον επίσης χαμηλό ζω. Όλες οι έλξεις γίνονται με αιτία και σκοπό την συμφωνία, αυτό θέλει να πει κι ο κανόνας "πάσα τριφωνία τον εαυτόν ήχο ποιεί"

Γιατί όμως δεν το γράφουν συστηματικά, αλλά μόνο περιστατικά, να μην πω σπανίως;
 

Attachments

  • E0604B17-0471-4BD7-9FA5-912AE9500C90.jpeg
    E0604B17-0471-4BD7-9FA5-912AE9500C90.jpeg
    1.2 MB · Views: 15

evangelos

Ευάγγελος Σολδάτος
Γιατί όμως δεν το γράφουν συστηματικά, αλλά μόνο περιστατικά, να μην πω σπανίως;
όλες αυτές οι υφέσεις ή διέσεις ή και φθορές δείχνουν μια λογική κίνησης των ήχων, την παραλλαγή. Με διάφορους τρόπους δείχνουν ενδεικτικά, αντί για ύφεση δι κάποιοι βάζουν σπάθη, αντί για ύφεση βου (που για μένα αυτός είναι ο όντως φυσικός) βάζουν φθορά β ήχου (έσω θεματισμός) κλπ. αλλού δεν βάζουν τίποτα αλλά εννοείται ότι γίνεται το ίδιο πράγμα.
Ο δι που χαμηλώνει λχ (είτε το δείχνουν είτε όχι αυτό γίνεται ανεπαίσθητα) είναι ουσιαστικά ο νη κατά τετραφωνία ο οποίος χαμηλώνει, όπως είπα και πάνω και παρέπεμψα στο πιο σημαντικό θέμα -επαναλαμβάνω- όλων των εποχών Περί του διαστήματος ΝΗ-ΠΑ- Έτσι γίνεται μεγάλος ο νη-πα και κατά πεντάχορδο κι ο δι-κε =κι ο γα είναι ακριβώς το ίδιο βαρύς όπως και ο ζω=πότε σαν νανας και πότε λέγετος
 

Shota

Παλαιό Μέλος
Ο χαμηλός Βου (νυμ κιουρδί) εμφανίζεται σε διάφορους κλάδους της εξωτερικής μουσικής οι οποίοι καταλήγουν στον Ζω (αράκ), χωρίς όμως αυτό να σημάνει πως και ο Ζω είναι χαμηλός. Ενδεικτικά.
 

Attachments

  • 1C6084D9-0CA9-4232-A4D1-DED0FFCFE252.jpeg
    1C6084D9-0CA9-4232-A4D1-DED0FFCFE252.jpeg
    372.6 KB · Views: 16

evangelos

Ευάγγελος Σολδάτος
Ο χαμηλός Βου (νυμ κιουρδί) εμφανίζεται σε διάφορους κλάδους της εξωτερικής μουσικής οι οποίοι καταλήγουν στον Ζω (αράκ), χωρίς όμως αυτό να σημάνει πως και ο Ζω είναι χαμηλός. Ενδεικτικά.
Αυτό που λέω αλλά λίγοι το έχετε καταλάβει είναι ότι,
Ο φυσικός ζω κατ εμε είναι εκεί που λένε στα ωδεια τον εναρμονιο κι ο εναρμονιος μπορεί να είναι ο αυτός ή ακόμα χαμηλότερος. Το ίδιο κι ο βου.

Ο βου που σημειώνεται υφεση αυτός είναι ο φυσικός, όταν το μέλος οδεύει προς τα πανω τότε σηκώνεται ο βου γιατί το πενταχορδο συστημα τρεπει τον βου από χαμηλό Β ήχο σε πρωτο ήχο- συμφωνία με το κε. έτσι το πα βου από ημιτονιο γίνεται προσλαμβανομενος τόνος
 

giorgosgoudi

Νέο μέλος
...ἡ ἐκκλησιαστική μας μουσική, ἰδίᾳ τὰ ἀργὰ παπαδικά μέλη αὐτῆς, ἐπηρεάσθη πως ὑπὸ τῆς Περσικῆς καὶ Τουρκικῆς μουσικῆς, ἐξ ἧς μάλιστα παρελήφθησαν καὶ αὐτὰ τὰ ὀνόματα Ἀτζέμ, Νισσαμπούρ, Χισσάρ, Μουσταὰρ καὶ Μπεστεγκιάρ .

Αυτό μπορεί να πίστευαν στην Ελλάδα το 1907, όμως δεν είναι απαραίτητα και σωστό. Στο έχω πει και σε άλλο θέμα, οι ονομασίες αυτές χρειάζονται αποκωδικοποίηση πριν τις αποδώσουμε σε κάποιο δημιουργό. Και να δούμε και ιστορικά αν μπορούσε να υφίσταται περσικό έθνος και περσική μουσική τον καιρό που δήθεν επηρεάστηκε η εκκλησιαστική μας μουσική από τους Πέρσες!
 

Shota

Παλαιό Μέλος
Λοιπόν αν συνοψίζω τις απόψεις, το αρχικά διαστήματα των κομματιών, που στα βιβλία της Βυζαντινής μουσικής έχουν ένδειξη του «μπεστενιγκιάρ», ήταν αυτά του μακάμι. Αυτό όμως σχεδόν αμέσως δημιουργούσε διαφορά προβλήματα, το κύριο από τα οποία ήταν η συνεχόμενη ελαττωμένη πέμπτη. Αυτό γιατί π.χ. οι δοξολογίες έχουν τον στροφικό χαρακτήρα, με επαναλήψεις των ίδιων γραμμών και συχνές καταλήξεις στην βάση του ήχου. Έτσι άρχισε η διαφοροποίηση των διαστημάτων, μάλλον από πολύ νωρίς. Στην πράξη από το ρεπερτόριο της εποχής επιβίωσε ουσιαστικά μόνο η δοξολογία του Ιακώβου. Όμως π.χ. τα διαφορα Άξιόν εστι μπορεί κανείς να ψάλλει κάλλιστα με διαστήματα του μακάμι. Γιατί όταν ένας ικανός ψάλτης με τεράστια εμπειρία αναγκάζεται ουσιαστικά να ξαναγράψει την δοξολογία του Γρηγορίου, ε, τότε κάτι δεν πάει καλά με προκρούστειες προσπαθειες.
 

emakris

Μέλος
Λοιπόν αν συνοψίζω τις απόψεις, το αρχικά διαστήματα των κομματιών, που στα βιβλία της Βυζαντινής μουσικής έχουν ένδειξη του «μπεστενιγκιάρ», ήταν αυτά του μακάμι. Αυτό όμως σχεδόν αμέσως δημιουργούσε διαφορά προβλήματα, το κύριο από τα οποία ήταν η συνεχόμενη ελαττωμένη πέμπτη. Αυτό γιατί π.χ. οι δοξολογίες έχουν τον στροφικό χαρακτήρα, με επαναλήψεις των ίδιων γραμμών και συχνές καταλήξεις στην βάση του ήχου. Έτσι άρχισε η διαφοροποίηση των διαστημάτων, μάλλον από πολύ νωρίς. Στην πράξη από το ρεπερτόριο της εποχής επιβίωσε ουσιαστικά μόνο η δοξολογία του Ιακώβου. Όμως π.χ. τα διαφορα Άξιόν εστι μπορεί κανείς να ψάλλει κάλλιστα με διαστήματα του μακάμι. Γιατί όταν ένας ικανός ψάλτης με τεράστια εμπειρία αναγκάζεται ουσιαστικά να ξαναγράψει την δοξολογία του Γρηγορίου, ε, τότε κάτι δεν πάει καλά με προκρούστειες προσπαθειες.
Πολύ πιθανόν να έγινε έτσι. Με τη διαφορά ότι, όπως φαίνεται, δεν οξύνθηκε ο Γα, αλλά χαμήλωσε ο Ζω! Προσέξτε την εκτέλεση της δοξολογίας του Γρηγορίου, στην οποία παραπέμπετε (με χοράρχη τον Στανίτσα) και η οποία είναι εξόχως πειστική και όμορφη. Η βάση είναι ελαφρώς ψηλότερη από τη φυσική (Ζω=Ντο). Το Ζω-Πα είναι μονίμως μεγάλη τρίτη, ο Νη στη θέση του (ή ελαφρώς χαμηλωμένος σε πορεία προς τον Ζω), ο Πα στη θέση του, ο Βου στη θέση του, ο Γα στη θέση του, ο Δι εν υφέσει, όπως απαιτεί το μουσικό κείμενο, ο Κε στη θέση του, ο άνω Ζω χαμηλωμένος (ατζέμ), όπως απαιτεί το μουσικό κείμενο, ο άνω Νη στη θέση του. Με λίγα λόγια, χαμηλώνοντας τον Ζω, ώστε να αντιφωνεί με τον άνω Ζω, λύνονται όλα τα προβλήματα, σημειογραφικά και εκτελεστικά. Αυτά είναι, κατά την άποψή μου, τα ορθά διαστήματα του βαρέος τετραφώνου.
 
Last edited:
Κ

Κωσταντής1

Guest
Αυτό που λέω αλλά λίγοι το έχετε καταλάβει είναι ότι,
Ο φυσικός ζω κατ εμε είναι εκεί που λένε στα ωδεια τον εναρμονιο κι ο εναρμονιος μπορεί να είναι ο αυτός ή ακόμα χαμηλότερος. Το ίδιο κι ο βου.

Ο βου που σημειώνεται υφεση αυτός είναι ο φυσικός, όταν το μέλος οδεύει προς τα πανω τότε σηκώνεται ο βου γιατί το πενταχορδο συστημα τρεπει τον βου από χαμηλό Β ήχο σε πρωτο ήχο- συμφωνία με το κε. έτσι το πα βου από ημιτονιο γίνεται προσλαμβανομενος τόνος
(μὲ τὰ πολλὰ ἡ πέμπτη λειτουργεῖ σὰν ὀκταβα. Γιὰ αὐτὸ λ.χ. ἡ κλιμακα τοῦ Χρύσανθου ἀκούγεται "ἀσυμμετρική" μὲ Ντὸ φυσικὸ καὶ Φὰ δίεση. Ἁκούγεται ἀσυμμετρικὴ ἐπειδὴ εἶναι συμμετρικὴ ἀπὸ πέμπτη! Ὅταν ξαναπιάσουν τὸ ἴδιο μοτίβο ἀπὸ πέμπτη, οἱ ἄλλοι, γιὰ νὰ μείνῃ ἐντὸς κλιμακας τὸ μοτίβο θὰ ὑποστῇ τὴν "φυσική του" ἀλλοίωση. Ἁλλιῶς, οἱ ἄλλοι τὸ ἀκοῦν τὸ ἴδιο μοτίβο σὰν μετατροπία = δὲν τὸ ἀναγνωρίζουν! Γιὰ νὰ τὸ ἐξηγήσουν οἱ δικοί μας στοὺς ἄλλους ποὺ δὲν ἀκοῦν τὴν πέμπτη σὰν πλαφὸν τί γίνεται ψάχνουν γύρω τους καὶ λένε ποῦ τὸ ἀκοῦτε αὐτό; Ἄ! ἀκοῦστε τὸ τάδε μακάμι, ῥάγκα, τρέχα γύρευε, καὶ τοὺς ὁνομἀζουν τὸ δομικὸ φαινόμενο με ἕνα περιπτωσιολογικὸ παράδειγμα. Ἂν κάνω λαθος προσπεράστε με).
 

Attachments

  • do (ga) fysiko-diesi.mp3
    227 KB · Views: 13
Last edited by a moderator:

evangelos

Ευάγγελος Σολδάτος
Μου κάνει φοβερή εντύπωση και Shota και Στάθη που λέτε και ξαναλέτε ότι τα αρχικά διαστήματα ήταν χ (όπως τα περιγράφουν οι θεωρίες από τον 19ο αιώνα κι ύστερα) και μετά επειδή δεν τους βόλευε τα άλλαξαν στην πράξη και φτάσαμε όπως έχει πει κι ο Αρβανίτης στην παραποιημένη κλίμακα !!!!
Μα γιατί να ισχύει αυτό και να μη ισχύει το αντίθετο; να είναι δηλαδή λάθος η θεωρία αυτή αλλά μόνο η προφορική παράδοση να έχει σώσει τα σωστά διαστήματα. Τόσοι πρακτικοί ψάλτες, ακόμα και ξακουστοί πρωτοψάλτες δεν ήξεραν θεωρία οι περισσότεροι και έψαλλαν όπως τα άκουσαν από τους παλαιότερους τους! Ερχόμαστε τώρα τον 21ο αιώνα και να λέμε ότι ύψωσαν τον γα ή χαμήλωσαν τον ζω επειδή δεν τους έβγαινε η θεωρία!!!;; τώρα αισθάνθηκαν ότι δεν τους έβγαινε; τόσους αιώνες τί έψαλλαν; ελαττωμένη πέμπτη και μαζοχίζονταν με στριφνά διαστήματα όπως τώρα μαζοχίζονται όλοι όσοι έχουν μάθει στις σχολές και στα πανεπιστήμια των Αθηνών!!!;;;
Όχι κύριοι, οι τρείς διδάσκαλοι έκαναν λάθος τον 19ο αιώνα, πολύ σωστά το αντιλήφθηκε ο Αθ. Καραμάνης, πολύ σωστά το αντιλήφθηκε κι ο Γ. Μιχαλάκης. Η σωστή αρμονική είναι όπως ήταν εδώ και αιώνες, αυτή του Πτολέμαίου και του Αριστόξενου και του Βρυέννιου την οποία έσωσαν οι ψάλτες με την φωνητική παράδοση, ο νη πα δεν είναι απλός μείζων τόνος 12άρης αλλά γίνεται στο μαλακό διατονικό γένος 14άρης -15άρης υπερμείζων και είναι το διάστημα παρανήτη-νήτη.
Τα λέμε χρόνια, είπα να ξαναγράψω αλλά όπως πάλι βλέπω ουδέν ωφελεί αλλά μάλλον θόρυβος γίνεται.
Η πλάκα είναι ότι συμφωνείτε οι περισσότεροι ότι έτσι λύνεται το αρμονικό πρόβλημα του βαρέος με την "παραποιημένη κλίμακα" δηλαδή με τον "παραποιημένο" νη-πα!!! αλλά [όοοοχι εμείς θα φαλτσάρουμεεεε με την θεωρία μας], ε τότε good luck που λένε και στην Νέα Υόρκη
 
Last edited:
Top