MTheodorakis
Παλαιό Μέλος
Κατὰ τὴ διακαινήσιμο ἑβδομάδα δὲν ἁρμόζουν ὧρες πεντηκοστῆς (γ’) ἤ σταυρώσιμες (στ’ καὶ θ’).
Ψάλλεται Χριστὸς ἀνέστη γ’, Εὐφραινέσθω τὰ οὐράνια, Εἰ καὶ ἐν τάφῳ, θεοτοκίον τῆς ὥρας, τρισάγιον καὶ Κύριε έλέησον ιβ’
(τυπικὸ Ἀλεξίου ἡγουμένου τῶν Στουδίου ια’ αἰ. (Ἰὼβ Cetcha Τὸ λειτουργικὸν ἔργον τοῦ μητροπολίτου Κυπριανοῦ Κιέβου 2016 σ. 382)).
«Καὶ περὶ μὲν τὰς ὥρας τῆς διακαινησίμου τοῦ Πάσχα εἰς κατὰ μίαν ὥραν τὸ ῾῾Χριστὸς ἀνέστη᾿᾿ τρίτον καὶ τὸ ῾῾᾿Ανάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι᾿᾿ τρίτον καὶ τρισάγιον καὶ τὸ ῾῾Εἰ καὶ ἐν τάφῳ κατῆλθες᾿᾿ καὶ τὸ ῾῾Κύριε, ἐλέησον᾿᾿ λ’. οὕτω ψάλλονται αἱ ὧραι τῆς διακαινησίμου κατὰ τὸν τύπον τῶν Στουδίου καὶ τῶν Ἱεροσολύμων»
(Κανονάριο Νίκωνος Μαυροορείτου (~1085) σ. 23, πρβλ. Dmitrievskij τ. 1 σ. 831).
Ἄρα δὲν τρισσεύεται ἡ ἀκολουθία
(χφ. Καρακάλλου 32 ὡρολόγιο ιδ’ αἰ. φφ. 147r-148r).
Προτεινόμενη διάταξη:
«Αἱ ὧραι ψάλλονται οὕτω· Χριστὸς ἀνέστη, ἐκ γ’. ᾿Ανάστασιν Χριστοῦ...· τοῦτο ἐκ γ’. Εἶτα καὶ ὑπακοὴ ἐκ γ’· Προλαβοῦσαι. Εἶτα καὶ τὸ κοντάκιον, ἐκ γ’ Εἰ καὶ ἐν τάφῳ... Καὶ λέγομεν εἶτα τὰ τροπάρια, ἦχος δ’, (ἅπαξ; ) μόνον· ᾿Εν τάφῳ... ῾Ως ζωηφόρος ... Τὸ τοῦ ὑψίστου... (ἕως) πανάμωμε. Καὶ ταύτην τὴν ἀκολουθίαν τρισσεύομεν ἐν ταῖς ὧραις» α', γ΄ καὶ στ'
(τυπικὸ Μεσσήνης τοῦ ἔτους 1131 σσ. 304-305).
Ἀπόδειπνο:
«Τὸν τρισάγιον ὕμνον καὶ δώδεκα τὸ Κύριε ἐλέησον μόνον λέγομεν[1]»
(Ὑποτύπωσις τῶν Στουδίου θ’ αἰ. (Dmitrievskij τ. 1 σ. 228)).
Τὸ μεσονυκτικὸ σχολάζει ἀπὸ τὴν Μεγάλη Πέμπτη πρὸ τοῦ ὄρθρου ἕως καὶ τὴν Κυριακὴ τοῦ Θωμᾶ
(τυπικὸ Μεσσήνης τοῦ ἔτους 1131 σ. 258, χφ. Βατοπαιδίου 1202 ΤΑΣ μεταξὺ τῶν ἐτῶν 1223-1300 φ. 105r, ΤΑΣ κεφ. μα’).
[1] Δὲν ἁρμόζει «Χριστὸς ἀνέστη...» στὴν κατάκλιση καὶ τὸν ὕπνο. Λέγεται ἡ ἀρχὴ τοῦ ἀποδείπνου, ἄνευ τοῦ «Δεῦτε προσκυνήσωμεν...», τῶν μετανοιῶν καὶ τῶν ψαλμῶν. Τὸ «Βασιλεῦ οὐράνιε...» προστέθηκε τὸν ιβ' αἰ.
Ψάλλεται Χριστὸς ἀνέστη γ’, Εὐφραινέσθω τὰ οὐράνια, Εἰ καὶ ἐν τάφῳ, θεοτοκίον τῆς ὥρας, τρισάγιον καὶ Κύριε έλέησον ιβ’
(τυπικὸ Ἀλεξίου ἡγουμένου τῶν Στουδίου ια’ αἰ. (Ἰὼβ Cetcha Τὸ λειτουργικὸν ἔργον τοῦ μητροπολίτου Κυπριανοῦ Κιέβου 2016 σ. 382)).
«Καὶ περὶ μὲν τὰς ὥρας τῆς διακαινησίμου τοῦ Πάσχα εἰς κατὰ μίαν ὥραν τὸ ῾῾Χριστὸς ἀνέστη᾿᾿ τρίτον καὶ τὸ ῾῾᾿Ανάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι᾿᾿ τρίτον καὶ τρισάγιον καὶ τὸ ῾῾Εἰ καὶ ἐν τάφῳ κατῆλθες᾿᾿ καὶ τὸ ῾῾Κύριε, ἐλέησον᾿᾿ λ’. οὕτω ψάλλονται αἱ ὧραι τῆς διακαινησίμου κατὰ τὸν τύπον τῶν Στουδίου καὶ τῶν Ἱεροσολύμων»
(Κανονάριο Νίκωνος Μαυροορείτου (~1085) σ. 23, πρβλ. Dmitrievskij τ. 1 σ. 831).
Ἄρα δὲν τρισσεύεται ἡ ἀκολουθία
(χφ. Καρακάλλου 32 ὡρολόγιο ιδ’ αἰ. φφ. 147r-148r).
Προτεινόμενη διάταξη:
«Αἱ ὧραι ψάλλονται οὕτω· Χριστὸς ἀνέστη, ἐκ γ’. ᾿Ανάστασιν Χριστοῦ...· τοῦτο ἐκ γ’. Εἶτα καὶ ὑπακοὴ ἐκ γ’· Προλαβοῦσαι. Εἶτα καὶ τὸ κοντάκιον, ἐκ γ’ Εἰ καὶ ἐν τάφῳ... Καὶ λέγομεν εἶτα τὰ τροπάρια, ἦχος δ’, (ἅπαξ; ) μόνον· ᾿Εν τάφῳ... ῾Ως ζωηφόρος ... Τὸ τοῦ ὑψίστου... (ἕως) πανάμωμε. Καὶ ταύτην τὴν ἀκολουθίαν τρισσεύομεν ἐν ταῖς ὧραις» α', γ΄ καὶ στ'
(τυπικὸ Μεσσήνης τοῦ ἔτους 1131 σσ. 304-305).
Ἀπόδειπνο:
«Τὸν τρισάγιον ὕμνον καὶ δώδεκα τὸ Κύριε ἐλέησον μόνον λέγομεν[1]»
(Ὑποτύπωσις τῶν Στουδίου θ’ αἰ. (Dmitrievskij τ. 1 σ. 228)).
Τὸ μεσονυκτικὸ σχολάζει ἀπὸ τὴν Μεγάλη Πέμπτη πρὸ τοῦ ὄρθρου ἕως καὶ τὴν Κυριακὴ τοῦ Θωμᾶ
(τυπικὸ Μεσσήνης τοῦ ἔτους 1131 σ. 258, χφ. Βατοπαιδίου 1202 ΤΑΣ μεταξὺ τῶν ἐτῶν 1223-1300 φ. 105r, ΤΑΣ κεφ. μα’).
[1] Δὲν ἁρμόζει «Χριστὸς ἀνέστη...» στὴν κατάκλιση καὶ τὸν ὕπνο. Λέγεται ἡ ἀρχὴ τοῦ ἀποδείπνου, ἄνευ τοῦ «Δεῦτε προσκυνήσωμεν...», τῶν μετανοιῶν καὶ τῶν ψαλμῶν. Τὸ «Βασιλεῦ οὐράνιε...» προστέθηκε τὸν ιβ' αἰ.