"....Ἐλθεῖν ἐδεῖτο, καὶ ζάλην ἀπαρκέσαι...."

[chanendes]

«Ναίων Ἰωνᾶς, ἐν μυχοῖς θαλαττίοις,

Ἐλθεῖν ἐδεῖτο, καὶ ζάλην ἀπαρκέσαι.
Νυγεὶς ἐγὼ δέ, τῷ τυραννοῦντος βέλει,

Χριστὲ προσαυδῶ, τὸν κακῶν ἀναιρέτην,

Θᾶττον μολεῖν σε τῆς ἐμῆς ῥαθυμίας».

θα μπορούσε κάποιος ειδήμων να ερμηνεύσει τη σημασία της επιχρωματισμένης φράσης;;

ευχαριστώ!

 

[Γιώργος Μ.]

To μόνο που λέω, αγαπητέ Γιάννη, παίρνοντας αφορμή από την ωραία σου ερώτηση (αλλά και ως επέκταση διαλόγων μου με φίλους) είναι ότι ο ιαμβικός κανόνας των Χριστουγέννων επειδή είναι γραμμένος σε ποιητική γλώσσα και με αρχαίο μέτρο παρουσιάζει μεγάλες νοηματικές δυσκολίες για τον μέσο χρήστη / ψάλτη. Σίγουρα θα ήταν πέρα από το εύρος των ενδιαφερόντων του φόρουμ να γίνει ερμηνευτική αναφορά σε όλον τον κανόνα, αλλά τουλάχιστον θα ήταν καλό να γίνει για το ψαλλόμενο τμήμα ή έστω στους ειρμούς που ψάλλονται ως καταβασίες. Να ξέρουμε δηλαδή τι ψάλλουμε. Μια ανάλογη ωραία προσπάθεια είχε γίνει από τον π. Μάξιμο εδώ.

Τώρα στο συγκεκριμένο ερώτημά σου (είδες φλυαρία θα ήταν υπερφίαλο να απαντήσω παρόντων πλέον ειδικών.

ΥΓ Πάντως ακόμα πιο δύσκολο μου φάινεται το "Θᾶττον μολεῖν σε τῆς ἐμῆς ῥαθυμίας"

 

[chanendes]

ΥΓ Πάντως ακόμα πιο δύσκολο μου φάινεται το "Θᾶττον μολεῖν σε τῆς ἐμῆς ῥαθυμίας"

το υπόλοιπο του ύμνου, με τις φτωχές μου γνώσεις, το αντιλαμβάνομαι προσωπικά ως εξής:

"Κατοικώντας ο Ιωνάς στα θαλάσσια βάθη
[...] (εδώ είναι το εδάφιο-απορία μου)
Εγώ δε, που χτυπήθηκα από το βέλος του τυρρανούντος (με διαβόλου)
σου φωνάζω Χριστέ: "έλα, ως αναιρέτης των κακών, γρηγορότερα απ' την δική μου ραθυμία".

(προλαβαίνοντας δηλαδή τα αποτελέσματα της προσωπικής μου ραθυμίας και αδυναμίας, που με κρατα φυλακισμένο -σαν τον Ιωνά- και δε με αφήνει να απαλλαγώ απ' το δαιμονικό βέλος των πειρασμών)

αν μου επιτρέπεται μάλιστα, θα εξομολογηθώ κάτι:

το κομμάτι αυτό του Ειρμού:

"...Νυγεὶς ἐγὼ δέ, τῷ τυραννοῦντος βέλει,

Χριστὲ προσαυδῶ, τὸν κακῶν ἀναιρέτην,

Θᾶττον μολεῖν σε τῆς ἐμῆς ῥαθυμίας».

αποτελεί μια απ' τις αγαπημένες μου προσευχές, αφού θεωρώ... πως μου ταιριάζει... γάντι!!!!

 

[Κων/νος Βαγενάς]

«Ναίων Ἰωνᾶς, ἐν μυχοῖς θαλαττίοις,

Ἐλθεῖν ἐδεῖτο, καὶ ζάλην ἀπαρκέσαι.
Νυγεὶς ἐγὼ δέ, τῷ τυραννοῦντος βέλει,

Χριστὲ προσαυδῶ, τὸν κακῶν ἀναιρέτην,

Θᾶττον μολεῖν σε τῆς ἐμῆς ῥαθυμίας».

θα μπορούσε κάποιος ειδήμων να ερμηνεύσει τη σημασία της επιχρωματισμένης φράσης;;

ευχαριστώ!

Κατοικώντας ο Ιωνάς μέσα στα μύχια της θάλασσας, παρακαλούσε τον Θεό να τον αφήσει να έλθει κοντά Του και να τον απαλλάξει από την ζάλη του θανάτου που τον περικύκλωνε. Εγώ όμως πληγωμένος από το βέλος του τυράννου Διαβόλου, δεν μπορώ να έρθω κοντά σου, Κύριε, αλλά εσένα παρακαλώ, τον αναιρέτη των παθὠν μου, να κατεβείς σε μένα. Και έλα γρήγορα, Κύριε, να προλάβεις τη δική μου ραθυμία!

 

[Γιώργος Μ.]

Πολυ ωραία μετάφραση, Κώστα, μεταξύ φιλολογικής και ποιητικής. Εγώ το μόνο που θα άλλαζα (όχι επι της ουσίας, αλλά για απόδοση μεγαλύτερης εκφραστικότητας) και θέλω τη γνώμη σου είναι:
α) το υποκείμενο να είναι ίδιο (ο Χριστός) με του μολεῖν
β) να μην υπάρχει αντίθεση (εκείνο το δε), αλλά παραλληλισμός της μοίρας του Ιωνά με αυτήν του ποιητή:
Κάπως έτσι δηλαδή:

Κατοικώντας ο Ιωνάς μέσα στα μύχια της θάλασσας, σε παρακαλούσε να έλθεις κοντά του και να τον απαλλάξεις από την ζάλη του θανάτου που τον περικύκλωνε. Κι εγώ πληγωμένος από το βέλος του τυράννου Διαβόλου, Χριστέ μου σε παρακαλώ, τον αναιρέτη των παθὠν μου, να κατεβείς σε μένα. Και έλα γρήγορα, Κύριε, να προλάβεις τη δική μου ραθυμία!
​

ΥΓ

αν μου επιτρέπεται μάλιστα, θα εξομολογηθώ κάτι:
το κομμάτι αυτό του Ειρμού:
"...Νυγεὶς ἐγὼ δέ, τῷ τυραννοῦντος βέλει,
Χριστὲ προσαυδῶ, τὸν κακῶν ἀναιρέτην,
Θᾶττον μολεῖν σε τῆς ἐμῆς ῥαθυμίας».
αποτελεί μια απ' τις αγαπημένες μου προσευχές, αφού θεωρώ... πως μου ταιριάζει... γάντι!!!!

Εύγε φίλε και σε μένα ταιριάζει...

 

[π. Μάξιμος]

Ὁ Ἰωνᾶς κατοικώντας στά βάθη τῆς θάλασσας, παρακαλοῦσε, Χριστέ, νά ἔλθει πρός Ἐσένα καί ἔτσι νά διώξει τή ζάλη (τοῦ κινδύνου).
Κι ἐγώ, Χριστέ, ἀφοῦ πληγώθηκα ἀπό τό βέλος τοῦ τυρράνου (διαβόλου) παρακαλῶ Ἐσένα πού ἐξολοθρεύεις τά κακά, νά ἔλθεις σέ μένα πιό γρήγορα ἀπό τή ραθυμία μου.​

Ὑπενθυμίζω (ὅπως κι ἐχθές σέ ἄλλο θέμα) τό Εορτοδρόμιον - Αγ. Νικοδήμου του Αγιορείτου (Venice 1836). Γιά τό συγκεκριμένο σελ. 112 - 143 τοῦ pdf.