χύμα, γεν. τοῦ χύματος (οὐσ.)

[Κωσταντής1]

Στὸ βυζαντινὸ λεξικὸ τοῦ Sophocles, μτφρ. δική μου: 1. ῥεῦμα, πλημμύρα [...] 2. ἐπιῤῥηματικὰ (ἀπόπου ἴσως προέρχεται ἡ σημερινὴ ἔκφραση τὰ λέω χύμα): ὄχι τραγουδιστά. Ὁ ὅρος ὑπάρχει στὴν Διάταξη τῆς Ἱεροδιακονίας τοῦ πατριάρχη Φιλοθέου (14ος αἰ.). Δὲν τὸν βρίσκω στὸ Εὐχολόγιο Barberini (παλαιότερο) παρὰ μὲ τὴν ἔννοια 1 καὶ μεταφορικά (ἴσως νὰ τὸ ἔχει, ἀλλὰ δὲν τὸ βρίσκω): ὁ τῷ Σολομῶντι πλάτος καὶ χύμα καρδίας δωρησάμενος [...] Ὁ Sophocles ἔχει συντομογραφία Euchol.