Ἡ ῥουμανικὴ περιοχὴ ἦταν μέχρι τὴν ἐπανάσταση τοῦ 1821 ὑπὸ τὴν ἐπικυριαρχία τῶν Φαναριωτῶν ἡγεμόνων (Σούτσηδων, Μαυροκορδάτων κ.λπ.). Πάντοτε στὸ πλαίσιο τῆς Ὀθ. Αὐτοκρατορίας, στὸν ἐκδυτικισμὸ μὲ ἢ χωρὶς εἰσαγωγικὰ ἔπαιξαν οἱ Φαναριῶτες σημαίνοντα ῥόλο, σὲ ὅλα τὰ ἐπιπεδα (ἐγκύκλιο παιδεία, διοίκηση, θέατρο κ.λπ. κ.λ.π.). Μέχρι κάποιο σημεῖο δηλ. οἱ σημαιοφόροι τοῦ ἐκδυτικισμοῦ στὴν Ὀθ. Αὑτοκρατορία ἦταν οἱ Ῥωμηοί, τῶν ὁποίων ἡ ἐκκλησιαστικὴ ὀργάνωση ἦταν ἐν πολλοῖς καὶ πολιτικὴ ὀργάνωση, καθότι ἠ Ὀθ. Αὐτοκρατορία χώριζε τοὺς ὑπηκοους της πολιτικῶς μὲ βάση τὸ θρήσκευμα. Μάλιστα πολλὰ ἤντλησαν οἱ Ῥουμάνοι ἀπὸ τὴν ἑλληνόφωνη παράδοση γραπτὴ κὰι προφορική. Ἀναφέρω αὐτὰ τὰ σχολικοῦ ἐπιπέδου ὄχι ἰδιαίτερα ἐμβριθῆ σὲ μιὰ ἰσχνὴ ἀπόπειρα νὰ συμβάλω στὸ νὰ εἴμαστε προσεκτικοί, ὁ καθένας στὸν τομέα του, ὅταν χαράζουμε τὰ ὅρια μεταξὺ Ἀνατολῆς καὶ Δύσης - καμιὰ φορὰ τὰ σύνορα δὲν βρίσκονται ἐκεῖ ποὺ φανταζόμαστε...