Με τον π. Υπάτιο έψαλα τον Οκτώβριο του 2009 στο Πρωτάτο. Πήγα για πρώτη φορά στο Άγιο Όρος, μαζί με έναν ιερομόναχο γνωστό μου και με τη χάρη της Παναγίας (και τη μεσολάβηση του γνωστού μου), πολύ ευγενικά ο π. Υπάτιος με κάλεσε να πάω κοντά του να βοηθήσω. Η συγκίνησή μου, όπως καταλαβαίνετε, ήταν μεγάλη για δύο λόγους: Πρώτον, γιατί, παρ' όλο που πήγαινα για πρώτη φορά στο Άγιον Όρος, με αξίωσε ο Θεός κι έψαλα στο Πρωτάτο, στην εικόνα της Παναγίας. Και δεύτερον, γιατί στη θέση αυτή έψαλαν οι μεγαλύτερες ψαλτικές μορφές του όρους, ίσως και Άγιοι..., οπότε φαντάζεστε πως ένιωθα.
Στα μουσικά τώρα, εκείνη την Κυριακή είχαμε Β ήχο. Στον όρθρο βέβαια, έχασα τη μπάλα, κατά το κοινώς λεγόμενο, το τυπικό ήταν "εξωγήινο" για μένα, σύμφωνα με τα όσα έχω μάθει εδώ στον κόσμο. Στη Θ. Λειτουργία: Δύναμις σύντομο, χερουβικό Φωκαέως Β ήχου, λειτουργικά Ταλλιαδώρου Β ήχου (με τις διατονικές πτώσεις), Άξιον εστίν αυτό που ψάλλεται πάντα στο Πρωτάτο, σε Β ήχο.
Ο π. Υπάτιος είναι πολύ ευγενής και ταπεινός άνθρωπος. Τα μουσικά του ήταν πολύ καλά, από διαστήματα και ύφος εννοώ, τώρα σαν φωνή δε με εντυπωσίασε, καμμία σχέση με τους προκατόχους του, όμως ο καθένας ψάλλει σύμφωνα με αυτό που του έχει δώσει ο Θεός. Πάντως ο άνθρωπος είναι γνώστης. Στο τέλος, πήρα την ευχή του, ασπαστήκαμε, και τον ρώτησα το όνομά του. Μου είπε: μοναχός Υπάτιος ΑΜΑΡΤΩΛΟΣ. Πολύ γλυκός άνθρωπος, σου δίνει θάρρος επάνω στο αναλόγιο και δε σε κομπλάρει, προσόντα δηλαδή που πρέπει να έχει ένας καλός δάσκαλος.