Εγώ δεν μίλησα σε κανέναν για την ανάρτηση του βιβλίου, το οποίο πωλείται, και ο καθένας μπορεί να το προμηθευτεί. Δεν καταλαβαίνω τα "δικηγορίστικα" στη φάση αυτή. Είτε ανέβει είτε κατέβει ένα και το αυτό είναι για μένα.
Ποια δικηγορίστικα ρε Γιώργο;; Το να επικαλείσαι την -δήθεν- επαγγελματική ιδιότητα κάποιου μη μουσικού για να μειώσεις αυτά που λέει, δεν νομίζω ότι σε τιμά σαν τακτική. Την έχω συνηθίσει από άλλους εδώ μέσα, οι οποίοι στερούνται επιχειρημάτων, εσύ όμως ξέρεις και πέντε πράγματα και δεν πρέπει να μιλάς έτσι. Δε μιλάω σαν δικηγόρος (είναι γνωστό ότι δεν ασκώ πλέον δικηγορία), παρά σαν απλός άνθρωπος. Δεν μπήκα στην ουσία της διαμάχης σου με τον π. Αθανάσιο. Απλώς μου φαίνεται περίεργο να ζητάς να δημοσιεύσει κάποιος ένα... δικό σου έγγραφο! Αν αυτό το απλό πράγμα το θεωρείς εσύ συλλήβδην δικηγορίστικο και "υπόδειξη για το τι πρέπει να κάνεις" (συνεχώς μου το λες κι αυτό...), ε, τι να πω, δεν υπάρχει πεδίο συνεννόησης, όπως ακριβώς και στα μουσικά...
Γιώργος Μ.;77879 said:
Αλλά ένα που κατάλαβα είναι ότι το όλο ύφος είναι ύφος πολεμικής. Χρειάζεται κι αυτό; Αναλόγως για πού προορίζεται η κριτική. Στην επιστήμη όχι, δεν χρειάζεται. Στην επιστήμη μπορείς να παρουσιάσεις τα λάθη του άλλου με αντικειμενικό τρόπο προς κρίση και πάντα με κάποιο επιστημονικό σκοπό χωρίς να τον βγάζεις συλλήβδην αγράμματο και χωρίς να φαίνεται καμία πρόθεσή σου να τον εξουθενώσεις. Μπορείς να περιγράψεις χωρίς να αξιολογήσεις. Και πάντα με επιστημονικό σκοπό.
Αγαπητέ και πάντα ψύχραιμε Γεώργιε: πολεμική στην επιστήμη έχει υπάρξει, υπάρχει και πάντα θα υπάρχει. 'Οπως είπε και ο κ. Γιαννουκάκης, αν δεις χαρακτηρισμούς επιστημόνων προς συναδέλφους τους, θα χάσεις πάσα ιδέα...
Άλλο όμως πολεμική και άλλο προσβολή. Επειδή διάβασα κι εγώ λοιπόν το βιβλίο του π. Αθανασίου (όχι όλο εξονυχιστικά, αλλά επιμένοντας στα σημεία που αναφέρεται στο Γιώργο τον Κωνσταντίνου και σ' αυτά που χαρακτηρίζει πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις) έχω να πω ότι όντως είναι ένα ύφος πολεμικής, όντως κάποια πράγματα εγώ προσωπικά δεν θα τα έγραφα, όμως
οι εκφράσεις που χρησιμοποιούνται είναι ανάλογες (για να μην πω πολύ υποδεέστερες...) των μουσικών προκλήσεων στην κοινή λογική του μέσου ψάλτη, που διαφαίνονται καθαρά από τα σχόλια του φίλου Γιώργου Κωνσταντίνου στο Αυτόγραφο. Και αυτό έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει από δικαιολογημένο ενδιαφέρον (είναι και νομικός όρος αυτό) όποιος ασχολείται ενδελεχώς με τη διαφύλαξη της μουσικής μας παράδοσης, όπως ο π. Αθανάσιος.
Και για να γίνω πιο κατανοητός: πες ότι πάει κάποιος ευγενικά και νηφάλια σε έναν γίγαντα της παράδοσης (το Θωμά από το Άγιο Όρος, για να πω κάτι ουδέτερο, ή σε έναν μεγάλο παραδοσιακό οργανοπαίχτη, π.χ. τον Κόρο ή το συχωρεμένο το Σούκα) και τον ακούει να ψάλει το Άγιος ο Θεός ή να παίζει, ξέρω 'γω, ένα σουζινάκ ταξίμι και του λέει:
”Ξέρετε, έχω βγάλει ένα βιβλίο που θα σας βοηθήσει να κατανοήσετε καλύτερα μερικά φαινόμενα της μουσικής μας. Αυτό που παίζετε εσείς έτσι, παλιά δεν ήταν έτσι, γιατί ο Χρύσανθος δεν έκανε διάκριση μεταξύ σκληρού και μαλακού χρώματος. Έτσι, τα διαστήματα θα πρέπει να τα εκτελείτε σκληρά και όχι μαλακά, όπως ξέρετε”. Αυτό το πράγμα, εκτός από τον επιστημονικό τρόπο που μπορεί να το αντιμετωπίσει κανείς (να πει π.χ. αυτό που είπα εγώ στην Εισήγηση, ότι στο Αυτόγραφο γίνεται κανονικά λόγος για το σκληρό χρώμα, με τον ίδιο τρόπο που γίνεται και στο Μέγα Θεωρητικό κι ότι τα συμπεράσματα του εκδότη προέρχονται από λάθος κατανόηση ή μάλλον από προσπάθεια να χωρέσει το Χρύσανθο στις παράδοξες θεωρίες του Καρά, τις οποίες ασπάζεται...), είναι και μια πρόκληση στην κοινή λογική. Αν ένας που δεν γνωρίζει πράγματα και καταστάσεις του πει λοιπόν:
“Είσαι άσχετος, δεν ξέρεις τι σου γίνεται”, σαφώς είναι μεμπτό. Το να το πει όμως κάποιος που έχει στο πετσί του την παράδοση, υπηρετώντας την εδώ και χρόνια είτε πρακτικώς είτε επιστημονικώς, είναι ως ένα βαθμό δικαιολογημένο.
Είναι άλλωστε γνωστές οι περιπτώσεις που έχουν εκφραστεί ακραίως μεγάλες μορφές της μουσικής μας για αντιθέτως φρονούντες, π.χ. ο Στανίτσας για τον Καρά και τον Περιστέρη, Θεσσαλονικείς ψάλτες για τους Αθηναίους, παραδοσιακοί Αγιορείτες ψάλτες για νεωτερίζοντες αγιορείτες ή κοσμικούς ή και ο ίδιος ο Καράς για όσους τον κατηγορούσαν. Κανείς δεν κακίζει κανέναν, όλοι τους καταλαβαίνουμε και από τη μεριά του ο καθένας δικαιολογείται για κάποιες υπερβολικές εκφράσεις, ακριβώς λόγω δικαιολογημένου ενδιαφέροντος για τις θέσεις που ο καθένας πρεσβεύει και των οποίων θέσεων ο καθένας είναι γνωστός εκπρόσωπος στην ψαλτική κοινότητα. Φανταστείτε για καθένα απ' αυτά να σέρνονταν οι άνθρωποι στα δικαστήρια...
ΠΡΟΣΟΧΗ: δεν λέμε ότι ο καθένας δικαιούται να βρίζει και να συκοφαντεί αναπόδεικτα (όπως οι “υπερμαχικές” θεωρίες περί σχέσεων Εβραίων και σχολής Καρά και τέτοια πράγματα). Όμως μια κουβέντα παραπάνω σαφώς δικαιολογείται από ενασχολουμένους ειδικώς με το θέμα. Και, απ' ότι είδα, δεν ξεφεύγει από αυτό το πλαίσιο το βιβλίο του π. Αθανασίου, παρά τους σκληρούς του χαρακτηρισμούς, τους οποίους εγώ προσωπικά δεν θα έγραφα απλώς γιατί δεν είναι το στυλ μου, κατανοώ όμως απολύτως το λόγο από τον οποίο προήλθαν, το δικαιολογώ και προσυπογράφω, αν όχι τις εκφράσεις αυτές καθαυτές, το νόημά τους, που δεν είναι άλλο, κατά την άποψή μου, από την υπεράσπιση της κοινής λογικής στη μουσική παράδοση.
Μείνε λοιπόν στην ουσία του προσφερομένου, δες την έκδοση και την απάντηση του πατρός (τόχεις κάνει από ό,τι γράφεις ένθεν κακείθεν), και ετοιμάσου για το δεύτερο καφέ
.
Αν δεν με έχεις βρίσει, μετά απ' όσα μόλις σου έσουρα, πολύ ευχαρίστως, το θέλω κι εγώ άλλωστε! Στο ίδιο μαγαζί υποθέτω, ε; Αλλά να μην έχεις μάθημα στο ωδείο και μας κόψει, αφού ξέρεις ότι οι μεταξύ μας συζητήσεις δεν μπορεί να περιορίζονται χρονικά...
