"...γενήματος αμπέλου δέ πίομαι, λοιπόν, ουκέτι μεθ΄ ημών βιοτεύων..." (δ΄ωδή όρθρου Μ. Πέμπτης)

[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΛΑΜΠΡΟΥ]

Εις το Δόξα της Δ΄ Ωδής της Μ. Τετάρτης εσπέρας διαβάζουμε: "...γενήματος αμπέλου δέ πίομαι, λοιπόν, ουκέτι μεθ΄ ημών βιοτεύων..." Εάν υποθέσουμε ότι το "ουκέτι" πάει στο "μεθ΄ ημών βιοτεύων" (δεν θα ζω πλέον σωματικώς μαζί σας), μήπως λείπει λέξη ή φράση που φανερώνει άρνηση στην φράση "γενήματος αμπέλου δέ πίομαι, λοιπόν", αφού ο Κύριος εννοεί ότι δεν θα ξαναπιει από το γέννημα της αμπέλου;

 

[π. Μάξιμος]

Εις το Δόξα της Δ΄ Ωδής της Μ. Τετάρτης εσπέρας διαβάζουμε: "...γενήματος αμπέλου δέ πίομαι, λοιπόν, ουκέτι μεθ΄ ημών βιοτεύων..." Εάν υποθέσουμε ότι το "ουκέτι" πάει στο "μεθ΄ ημών βιοτεύων" (δεν θα ζω πλέον σωματικώς μαζί σας), μήπως λείπει λέξη ή φράση που φανερώνει άρνηση στην φράση "γενήματος αμπέλου δέ πίομαι, λοιπόν", αφού ο Κύριος εννοεί ότι δεν θα ξαναπιει από το γέννημα της αμπέλου;

Τό «δέ» συνδέει/μεταφέρει/συμπλέκει τήν ἄρνηση («οὐκέτι») καί στό ρῆμα.

Ἐρώτηση: Μήπως αὐτό τό «δέ» ἔγινε «δέν» στή νέα γλῶσσα;​

 

[neoklis]

Τό «δέ» συνδέει/μεταφέρει/συμπλέκει τήν ἄρνηση («οὐκέτι») καί στό ρῆμα.​

Ήτοι «ουκέτι λοιπόν πίομαι γενήματος αμπέλου, βιοτεύων μεθ΄ ημών»

 

[π. Μάξιμος]

Ήτοι «ουκέτι λοιπόν πίομαι γενήματος αμπέλου, βιοτεύων μεθ΄ ημών»

Ἴσως «γεννήματος ἀμπέλου οὐ πίομαι, λοιπόν, οὐκέτι μεθ' ὑμῶν βιοτεύων».
Ἀλλά δύο ἀρνήσεις κάνουν μία κατάφαση. Εἶναι ἄλλη ἡ λογική. Τό «δέ» κάνει τή δουλειά του. Ἄς ποῦν καί οἱ φιλόλογοι.
Πάντως δέν λείπει τίποτε.