"ατρεκέστατος Λόγος"

[Dimitri]

Στην πρώτη ωδή του κανόνα της Πεντηκοστής "Θείω καλυφθείς" ένα τροπάριο λέει:

Όρος βεβηκώς, ατρεκέστατος Λόγος,
Γαληνόμορφον εκτελεί τήν καρδίαν.
Έργον γάρ εκπεράνας, εύφρανε φίλους,
Πνοή βιαία, καί πυρός γλωττήμασι,
Νείμας τό Πνεύμα Χριστός, ως υπέσχετο.

Τί ακριβώς σημαίνει "ατρεκέστατος";

Ευχαριστώ.

 

[Βασίλης Κιαμηλίδης]

Στην πρώτη ωδή του κανόνα της Πεντηκοστής "Θείω καλυφθείς" ένα τροπάριο λέει:

Όρος βεβηκώς, ατρεκέστατος Λόγος,
Γαληνόμορφον εκτελεί τήν καρδίαν.
Έργον γάρ εκπεράνας, εύφρανε φίλους,
Πνοή βιαία, καί πυρός γλωττήμασι,
Νείμας τό Πνεύμα Χριστός, ως υπέσχετο.

Τί ακριβώς σημαίνει "ατρεκέστατος";

Ευχαριστώ.

Αγαπητε Δημήτρη χαίρε!!!
Μάλλον πρέπει να είναι ο αληθέστατος, ο ζωντανός και ενυπόστατος και ομοούσιος Υιός και Λόγος του Θεού, σύμφωνα με τον κ. Αθαν. Φραγκόπουλο από το βιβλίο τα Αναστάσιμα της εκδόσεως της Αδελφότητας Θεολόγων ο ''Σωτήρ''.

 

[μάρκελλος]

''Ατρεκής'' δηλώνει την αλάθεια, αλλά και την ακρίβεια και την ασφάλεια/βεβαιότητα.
Ατρέκεια, ατρεκότης, ατρεκής: λέξεις σχεδόν ανύπαρκτες στην μετακλασσική περίοδο, αλλά και στην κλασσική γραμματολογία μεταχειρίζονται κυρίως αντ' αυτών οι λέξεις ακρίβεια, ακριβής.
Στο εν λόγω τροπάριο, ατρεκέστατος = αληθέστατος, όπως ατρεκέως δηλώνει ο Βασίλης. Επίσης, δεν αποκλείεται να επαφίεται και με το ''άτρεπτον'' (εφόσον παραδεχόμαστε την μεταβολή του π σε κ). Τότε ατρεκές σημαίνει και αναλλοίωτον.

 

[π. Μάξιμος]

Επίσης, δεν αποκλείεται να επαφίεται και με το ''άτρεπτον'' (εφόσον παραδεχόμαστε την μεταβολή του π σε κ). Τότε ατρεκές σημαίνει και αναλλοίωτον.

Κατά τόν Γ. Μαυρομάτην, Ἡ Γιορτή τῆς Πεντηκοστῆς, Κατερίνη 1985, σελ. 177, ἡ ἀρχή αὐτοῦ τοῦ τροπαρίου ἐρανίσθηκε ἀπό τόν δεύτερο λόγο τοῦ ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, Περί Υἱοῦ πού λέει:"Διά τοῦτο λέγεται Λόγος ὁ Υἱός, ὡς ὅρος (; μέ δασεῖα) πρός τό ὁριζόμενον· ... ὁ γάρ νενοηκώς τόν Υἱόν, νενόηκε τόν Πατέρα..."
Ἆρα ἴσως ἔχει δίκιο ὁ Μάρκελλος γιά τό ἄτρεπτον καί ἀναλλοίωτον πού θά τό προεξέτεινα στό ὁμοούσιον.

Συμπλήρωση/διευκρίνηση: Ὁ κ. Μαυρομάτης μετά τήν παράθεση τοῦ χωρίου ἀπό τόν δεύτερο λόγο τοῦ ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου ἐν παρενθέσει γράφει, Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, Ἑορτοδρόμιον, Ἐν Βενετίᾳ, 1836, σελ. 557. Ἡ ἀπορία μου γιά τή δασεία ἀφορᾶ στό ὅτι τό τροπάριο γράφει γιά ὄρος (μέ ψιλή) =βουνό καί ἐννοεῖ τό ὄρος τῶν Ἐλαιῶν, ὁ κ. Μαυρομάτης ἤ ὁ ἅγ. Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης γράφει πώς ἡ ἀρχή τοῦ ὕμνου ἔχει σχέση μέ τόν Λόγο=Υἱόν, "ὡς ὅρον πρός τό ὁριζόμενον..." κλπ. Πρόκειται μᾶλλον περί ἀστόχου παραλληλισμοῦ, ἀλλά τό ἀνέφερα γιά νά ὑποστηρίξω τήν γνώμη τοῦ κ. Μάρκελλου. Ἴσως κακῶς προεκτάθηκα· τό ἐρώτημα ἀπαντήθηκε καί ὁλοκληρώθηκε μέ τό προηγούμενο μήνυμα.